Queen - Jazz (1978)

Moet zeggen dat deze altijd tot mijn favorieten behoorde. Maar als ik mijn 10 favoriete Queen nummers samenstel, komen ze vooral van A Day At The Races en News Of The World. Ze waren hier net wat van hun scherpte kwijt. De productie werkt ook niet echt mee.

Nee, de produktie is een dingetje.
In principe trekt Queen de lijn van News Of The World door om minder over de top te klinken.
Wat op die plaat aardig lukt overigens, is het hier te dun en te schel.
Ik begrijp nog steeds niet hoe ze dat hebben kunnen laten gebeuren.
De albums met Mack achter de knoppen klinken op The Works na, behoorlijk goed.
Ik laat de kwaliteit van het songmateriaal dan even buiten beschouwing.
Jazz heeft best goed materiaal, al vind ik het al minder aansprekend.
Het fietsenlied is voor mij het beste van de plaat.
Zeer knap nummer en Queen die alle registers open gooit. Mustapha heeft dat trouwens ook wel.
Dat zijn songs die niet hadden misstaan op bijv. A Day At The Races.
In veel gevallen mis ik die insteek te veel op Jazz.

Hier begint het toch echt minder te worden. Waar andere bands in dat soort periodes toch snel de onvoldoendes induiken, scoort Queen nog steeds wel goed. Er duiken meer popinvloeden in en daardoor mist het soms karakter en vrij vaak spanning. Sommige songs borduren nog echt voort op het klassieke rockgeluid van News of The World, zoals Bicycle Race, Let Me Entertain You en Dreamers Ball. Dat zijn dan in mijn ogen ook de goede songs. sowieso heb ik daar wel mooie herinneringen aan, doordat ik vroeger veel naar Live Killers geluisterd heb. Van de popsongs is Don't Stop Me Now natuurlijk een kraker. Mustafa maakt me ook wel vrolijk. Mede omdat Freddie de Arabische accenten goed imiteert. Zou dit nummer vandaag de dag uitgebracht worden, krijg je zowel een fatwa als de gehele anti-zwartepietenclub op je dak, want racistisch.

Queen gaat echter op jazz ook een aantal keer aardig de mist in met flauwe songs als If You Can't Beat Them en Leaving Home Ain't Easy. Ook op Fun It gaan ze te ver. Dat is te hip en wat misplaatst vooruitstrevend. Vrij typerend voor Roger Taylor die meer en meer achteruit gaat wat het schrijven van muziek betreft. More Of That Jazz heeft betere momenten. Queen begint erg wispelturig te worden hier, maar toch staan hier genoeg leuke dingen op.


Tussenstand:
1. Sheer Heart Attack
2. A Night At The Opera
3. News Of The World
4. Queen II
5. Queen
6. A Day At The Races
7. Jazz

Dit album had ik nog niet eerder gehoord, zodoende moest ik mezelf toch even krabben toen Mustapha opende. Ergens een hilarisch nummer, maar vandaag eentje die niet meer live gespeeld zou kunnen worden of airplay zou krijgen. Leuk hoe Fat Bottomed Girls en Bicycle Race naar elkaar verwijzen qua teksten en lekker opzwepende tracks als Let Me Entertain You en Dead On Time gaan er ook in als koek.

Op de tweede helft van het album komen echter de mindere tracks naar boven. Dreamers Bar sust me in slaap. Leaving Home Ain't Easy heeft interessante effecten, maar is uiteindelijk ook weer niet heel spannend, terwijl Fun It het voor mij ook net niet. Don't Stop Me Now is wel terecht een van de meest opbeurende songs ooit en More Of That Jazz is een lekker dreigend nummer. Kan me goed voorstellen dat de laatste track niet bij iedereen aanslaat, maar ik mag de vibe en die ijzingwekkend hoge vocalen van Taylor helemaal.

Zeker nog steeds geen verkeerd album, maar wat meer mensen ook zeggen: het lijkt er op dat de band op dit moment langzaamaan een kant opgaat die minder wordt. Het geheel is wat minder kunstzinnig en erg basic. Nog steeds leuk, maar gewoon niet zo goed als de rest.

Tussenstand:
1. Queen II
2. A Night At The Opera
3. Queen
4. Sheer Heart Attack
5. News Of The World
6. A Day At The Races
7. Jazz

Jazz lijkt wat meer een jet set album.
De intiligentie van de muziek zoals dat vooral op Queen II, Sheer Heart Attack en op de witte en de zwarte werd tentoongesteld, heeft hier al ingeleverd. Het is wat straighter en minder uniek.
Bicycle Race is de uitzondering op de regel.
Nu reken ik Queen tekstueel niet tot de meest verheffende band, maar Fat Bottomed Girls, Let Me Entertain You, Fun It en Don't Stop Me Now, zijn feitelijk partysongs.
Juist de mystiek van de groep is voor mij interessant gebleken en hier gaat het al een stuk platter.
Dat geeft verder niets. Queen was bijv.al helemaal geen politieke band, maar vanaf hier wordt het allemaal wat oppervlakkiger.

Niet toevallig begon de band rond deze tijd behoorlijk de bloemen buiten te zetten.
De promotieparty ter gelegenheid van Jazz is legendarisch. Extravagant, sexueel getint en extreem.
Queen was inmiddels heel groot.

Hier vanavond eens goed voor gaan zitten want deze toch een tijd niet meer gedraaid. Mustapha is de heerlijke opener en Fat bottomed girls alhoewel geen favouriet kan Ik altijd wel hebben (liever de single versie). Jealousy is een lekker rustpunt en Bicycle race blijft top.if you can't beat them en Let me entertain you zijn matige nummertjes met een waardeloze drumsound alsof je naar een demo zit te luisteren. Dead on time heeft dit probleem ook maar knalt wel lekker uit de speakers. In only seven days en Dreamers ball zijn beide niet bijzonder maar halen nog een voldoende. Het matige Fun it had beter op een Taylor solo lp kunnen staan (wederom een slechte drumsound) maar Leaving home ain't easy is dan weer een uitstekende May. Don't stop me now bij velen een favouriet heeft mij nooit echt kunnen bekoren en More of that jazz met dat slecht gemonteerde einde is ook niet meer dan matig. Met een News of the world produktie had deze plaat veel beter kunnen zijn en had ik de minder nummer misschien beter kunnen hebben. Nog net een voldoende (voor Queen maatstaven) maar ik blijf wederom met de vraag zitten waarom zij niet wat kritischer zijn geweest. Kennelijk andere prioriteiten? Het artwork (lees voor- en achterkant van de hoes) is bijzonder fraai en de poster met blote dames en een paar racefietsen had tegenwoordig een rel teweeg kunnen brengen! 40 jaar geleden kennelijk niet? Deze hing gewoon bij onze fietsenmaker toendertijd!

Na het grote succes van News Of The World zou iedere normale band door zijn gegaan met de meer ongepolijste sound. Maar Queen is geen normale band.

In zekere zin grijpen ze terug op de excessieve sound van vóór News. Zelfs producer Roy Thomas Baker wordt er weer bijgehaald. Dertien nummers maar liefst die alle kanten op schieten.

Maar toch ontbreekt er een bepaalde puurheid en originaliteit. Het is wat obligater, wat gemakkelijk en (inderdaad, Bikkel) oppervlakkiger. Nog steeds een goeie plaat, maar de èchte sprankeling ontbreekt.

Onvergeeflijke misser is de drumsound. Misschien in een poging om modern te klinken is de vette drumsound van Taylor hier totaal om zeep geholpen.

Wie kan mij uitleggen in hoeverre de muziek op deze plaat de keuze voor de albumtitel rechtvaardigt?

Niet dus ( alleen Dreamers Ball heeft een jazzy touch.)

Deze misschien: Looking at life, and all the various things go wrong.
Give me no more of that jazz.

Meer gebaseerd op frustratie. Ik vind het wel een aardige. Een muziekterm gebruiken voor een bak ellende.
Dat idee krijg ik ook luisterend naar de tekst van de afsluitende track.

Eens met bikkel2 dat het vanaf hier bergafwaarts ging met Queen. Er staan natuurlijk veel sterke songs zoals de twee hitsingles Bicycle Race en Don't Stop Me Now maar het oosterse Mustapha en het emotionele slotnummer More of That Jazz zijn wat mij betreft de hoogtepunten op dit album. Maar er staan ook een paar mindere, vlakke songs zoals Leaving Home Ain't Easy en vooral Fun It.
Waar dat hun vorige albums vrijwel enkel sterk materiaal bevatten bevatten de Queen-albums vanaf dan enkele inspiratieloze vullertjes.

Get op your bikes and ride !
Straks staat de buurvrouw nog voor de deur vanwege geluidsoverlast

Fat Bottom Girl in da House ! Entertain her, Don’t Stop, have Fun and make it a Dreamers Ball so that she Ain’t Leaving your Home Easy..!

Jealousy guaranteed

?

Haha geweldig! \m/

Voor de liefhebbers; via de officiële Queen Online Store in zeer beperkte oplage (1978 stuks ) te verkrijgen op vinyl picture disc.

Jazz kwam uit in 1978. Ik zette 'Mustapha' op na het album op basis van de dubbelsingle blind gekocht te hebben en knapte direct af. Dat was het voor mijn relatie met Jazz voor 40 jaar.

Gisteren stemde ik voor de top 2000, toch maar gedaan ook al doe ik nooit echt recht aan mijn allerbeste nummers. Als ik dit serieus moest aanpakken deed ik een paar maanden niets anders meer. Van Queen stemde ik op 'Don't Stop Me Now'. Gewoon het lekkerste nummer van de band. Het gaat nog verder. Met het gezin hadden we afgesproken naar 'Bohemian Rhapsody' te gaan die avond. Voor vertrek trek ik Jazz uit de kast om het nummer even te spelen, heerlijk hard om in de stemming te komen. Het feit dat ik geen idee had waar het nummer op de plaat staat, zegt echt alles.

Na de film de plaat toch nog maar eens opgezet. Wat blijkt, 'Mustapha' is een lekker rocknummer en er kwam nog wel een en ander typisch Queen voorbij. Maar ook dan haalt het album het niet bij wat er voor zat. De rek lijkt er uit. De eerste aanzetten naar disco zijn te bespeuren, maar dan nog valt er genoeg te genieten. Eigenlijk viel het me allemaal reuze mee. Milder door de jaren? Nee, een beter oor, door meer overzicht.

Een grote tegenvaller: de poster zat er niet meer in. Verloren gegaan in de vele verhuizingen. Ooit opgehangen en nooit meer teruggestopt? Geen idee meer.

Het moet na Jazz zijn dat ik de band voor de tweede en laatste keer live zag spelen, in Ahoy. Grootste shows en goede herinneringen. Na Jazz duurde het lang voordat mijn relatie met de band weer enigszins herstelde. Hetzelfde werd het nooit meer. De herinnering aan 'Live Aid' kwamen overigens heel hard terug gisteravond. De verbazing over de participatie bij Queen staat me nog heel goed bij en de herinnering dat de band ook stevig kon rocken kwam terug. Ondergesneeuwd in de disco, gimmicks en vreselijke ballades van de jaren daarvoor. Op Jazz was daar nog niet echt sprake van.

Toch een top 3 plaat van Queen voor mij, naast A Day At The Races en Queen ll.

Nou dan vergeet je hun beste De buurman:

1. Sheer heart attack
2. Queen II
3. Queen I
4. A Day at the Races
5. Night at the Opera

Het laatste Queen-album dat er werkelijk nog toe deed. Daarna was Queen in mijn ogen te veel verkocht aan de commercie. Maar Jazz is nog een artistiek klein meesterwerkje.
En net als bij WoNa ontbreekt ook bij mij, helaas, de beroemde inlegposter. Die jarenlang op mijn kamertje prijkte op een aftandse bruine wand.

"Was Queen verkocht aan de commercie...."

Ik luister naar Bicycle race en Don't stop me now en heb geen idee wat er kan worden bedoeld. Vooral niet als je naar de praktische invulling van de bewering kijkt.

Zou Queen hier nog niet de bedoeling hebben gehad zoveel mogelijk platen te verkopen en daarna plotseling wel?
Zou er iemand na de opnames van Jazz op de stoep hebben gestaan met een vet contract, tegelijkertijd een verzoek anders te gaan spelen en wel dusdanig dat de platen na de deal nog meer als warme broodjes over te toonbank zouden gaan dan ze al deden?

Dat er in artistiek opzicht een veer werd gelaten, lijkt mij ook op Jazz al duidelijk hoorbaar. Ik zou, zeker met voorgaande albums in mijn handen, al niet meer spreken van een "meesterwerkje".
Ik geef alleen niet de schuld aan de commercie, anders dan dat de band qua composities en scherpte de weg wat begon kwijt te raken. Als duidelijk gevolg van het jaarlijks een album moeten ophoesten, het toerschema en een steeds groter gebrek aan ideeën. De soep werd steeds dunner.

De artistieke val naar beneden in de komende jaren heeft daar alles mee te maken, gecombineerd ook nog eens met verminderde onderlinge verstandhoudingen.
Dat de band er na Hot Space als dieptepunt weer in is geslaagd de weg naar boven terug te vinden heb ik altijd een prachtig wondertje gevonden.

Maar ik geloof niet in albums met meer of minder commerciële intenties: elke artiest brengt albums uit met de wens daar zoveel mogelijk van te verkopen.

Prima,musician je hebt je punt gemaakt. En ik kan eigenlijk best ver met je mee gaan. Ik denk echter wel dat Queen vooral ná dit album meer een gezamenlijk product werd, waarin de onderlinge bandleden, m.n. Brian en Freddy, steeds meer ondelinge consessies deden. Artistieke individuele waarden werden steeds minder belangrijk geacht. Maar goed, daar denk jij dus klaarblijkelijk anders over.

Wat betreft 'Klein meesterwerkje' heb je gewoon gelijk. Ik gaf dit album indertijd niet voor niets 4- sterren. In mijn kwalificatie is dat dus gewoon een 'goed' album. Goed is nog wat anders dan Meesterwerkje....

Queen wilde groot worden. En natuurlijk wilden ze commercieel succes.
In zekere zin liepen ze goed in de pas. Hardrock/prog/art en glamrock, allerlei stijlen die in het begin van hun carrière goed scoorden.
De juiste singles ( zelfs Bo Rap) en de trends goed in de gaten houdend.
V.a eigenlijk al News Of The World gaan de zaken wat straighter en gaat het artistiek enigzins bergafwaarts.
Jazz is voor Queen's doen een vrij rauw rockalbum, met een stuk minder memorabel songmateriaal.
Misschien wat gemakzuchtiger, maar met Fat Bottomed Girls en Don 't Stop Me Now weer twee heel herkenbare Queenhits.
Voer voor een nog groter publiek en met Another One Bites The Dust 2 jaar later is Queen een echte hitmachine. Dat zou zo blijven, maar de albums zijn dan een stuk minder interessant geworden.

koosknook schreef:

In dat laatste ligt waarschijnlijk de oorzaak van het probleem. Bij de verhuizing snel in een doos gelegd of zo en op die manier in de tijd verdwenen.

koosknook musician bikkel2

Persoonlijk ben ik als alles geplust en gemind is een Queens single fan en geen lp fan. Vanaf 'Don't Stop Me Now' stopte ook het eerste. Als ik nu terug kijk dan zijn mijn oren zeker gewend aan 'Another One Bites The Dust' en kan ik zelfs luisteren naar 'I Want To Break Free', maar heel veel andere nummers als 'Flash', 'Save Me', etc. kan ik nog steeds niet naar luisteren. Ik had de band dan ook helemaal afgeschreven. Uitzondering? 'Under Pressure' met David Bowie.

En toen werd het 1989. The Rolling Stones, Paul McCartney, Lou Reed, Neil Young, Bob Dylan kwamen allemaal met een fantastisch album, na een dor decennium. En er kwam een single die mij van mijn sokken afblies, 'I Want It All'. De, inmiddels cd, 'The Miracle' was zoals altijd bij Queen een moeilijk door te worstelen geheel. De singles die de groep uitbracht daarna, te beginnen met 'Breakthrough', zijn bijna allemaal van goede tot grote klasse, mijn persoonlijke indruk van de band alleen maar verder onderstrepend. Queen is de perfecte singles band.

Op een bepaald moment werd Queen ook een singlesband.
Ik schat zo in dat zij mee moesten blijven doen in de 80's om de zware concurrentie de baas te blijven.
Ze gingen duidelijk de strijd aan om bij te blijven en dat heeft ze geen windeieren gelegd.
Het Live Aid gebeuren was natuurlijk ook een schot in de roos, want de albums begonnen gelijk weer als een waanzinnige te verkopen.
Toch de beginalbums zijn mij nog altijd dierbaar - al draai ik ze niet veel meer.
Daar zitten wel meesterwerkjes bij m.i.

De juiste single keuze is in het algemeen natuurlijk belangrijk (geweest) voor de verkoop van een album.
En uiteindelijk zijn de albums Greatest Hits I en II Queen's grootste album successen in verkoopcijfers.

Under Pressure en het wat behoudende Las Palabras de Amor voorkwamen een echt debâcle voor Hot Space (de single Back chat werd terecht volledig genegeerd) terwijl beide singles niet echt de lading dekken van wat er nog meer op Hot Space is te vinden.

Crazy little thing called love is ook van een andere orde dan wat er zoal op The Game is te vinden maar ook minstens zo succesvol als dat Under pressure voor Hot Space nog was. Flash redt Flash Gordon.

Ik kocht alle singles van Queen maar vind ze lang niet allemaal even consistent.

Bicycle race en Don't Stop me Now zijn op Jazz de meezingers en dus ook de logische singles. Maar of er ook sprake is van het beste werk van het album....

In de VS werd nog Jealousy uitgebracht, dat is toch een nummer met een geheel andere lading en waar ik eigenlijk meer voor val, eerlijk gezegd. Maar ja, een derde single en bepaald juist geen meezinger... Kansloos, maar uitgebracht op een moment dat het album allang was gepromoot en verkocht.

Je noemt Jealousy. Prachtig nummer toch. Met daarnaast Mustapha, Dead On Time, Dreamer’s Ball, Let Me Entertain You en Deacon’s prachtige In Only Seven Days herbergt dit album toch genoeg Queen pareltjes, vind ik.

Toegegeven, voorgaande albums kennen meer legendarische nummers. Maar op Fun It na kan ik er geen slechte nummers op ontdekken.

Dat sommigen het hier wat minder vonden worden begrijp ik wel. Heeft ook wel te maken met leeftijd, wanneer je Queen leerde kennen en wat je als eerste “pakte”.

Jealousy is een mooie compositie, maar lijkt een beetje een vergeten Mercury song.
Het valt mij ook op dat in de long run er niets meer werd gespeeld van Jazz op de bühne.
Op een gegeven moment viel er steeds meer af.
Vermoedelijk heeft Let Me Entertain You het nog het langst volgehouden. Die kwam na We Will Rock You ( fast) vooraan in de setlist.
Fat Bottomed Girls kwam pas weer terug met Paul Rodgers en Adam Lambert.
Voor mij nog altijd een plaat die de neerwaartse spiraal inzette.
Geen slechte plaat, maar alles wat er voor zit vind ik een stuk beter.

Let me entertain you had ik ook een goede single keuze gevonden.

Je zit gewoon met het feit, dat een single (en meezinger) als We are the Champions van News of the World wél een grote hit is geworden, terwijl feitelijk een beter nummer als Spread your Wings (opvolger van We are the Champions) niet als zodanig wordt beschouwd. En ook niet in grote hoeveelheden is verkocht.

De eerste albums van Queen hadden om die reden dan ook eigenlijk maar 1 of 2 singles waarvan dan op z'n best de eerste single een hit werd (zoals Killer Queen van Sheer Heart Attack).

Waarbij voor mij eigenlijk wel de conclusie mag worden getrokken, dat Queen formeel gesproken een album-band was en dat dat later is verschoven naar meer een singles band. De nummers op die latere albums kunnen individueel dan ook meer als los zand worden beschouwd in plaats van als één samenhangend geheel.

Die albums moesten dan ook worden verkocht op basis van het feit dat het zeker drie, vier nummers bevatte die in de Top 40 terecht zouden komen. The Game was daar een eerste voorbeeld van en een vervolg op dat album met ook een juiste aantal goede singles is geweest The Works.

Jazz ontbeert ook al duidelijk de samenhang van bijvoorbeeld A Night at the Opera of A Day at the Races maar is aan de andere kant ook nog niet echt een album met duidelijk vier succesvolle singles. Er werden dan ook slechts 2 singles van afgehaald (afgezien van het nagenoeg niet verkochte Jealousy in de VS).

Als koosknook met "knieval voor de commercie" zou bedoelen dat Queen vanaf Jazz (ik zou zelf News of the World zeggen) de omslag maakt van album-band naar singles-band heeft hij in die zin natuurlijk gelijk. En dan bereikt Queen met Innuendo als laatste station het hoogtepunt van de perfecte singles collectie maar dan als teruggekeerde album-band.

Queen had wel al vanaf het begin zoiets van "We willen alles"
De door hun zwaar bewonderde Led Zeppelin - ook een hele grote rockband - had zoiets van fuck promoclipjes en singles ( ze brachten er een paar uit.)
Kom maar naar de shows en koop het nieuwe album, was hun redenering.

Queen deed v.a hun debuut al promoclipjes voor Top Of The Pops, maar ben het wel met Hans eens dat ze in den beginne toch net meer een albumgroep waren.
Om Bo Rap maar weer eens van stal te halen, velen geloofden niet dat dit merkwaardige epic iets kon gaan doen in de charts.
Alleen de band zelf en DJ Kenny Everett. Maar door intensieve draaibeurten werd dit uiteindelijk een grote hit en Queen's meest legendarische song.
Queen was naast een creatief stel een slimme band. Die het net even anders deed dan anderen.
En lak hebben aan alles.
Maar ze wisten dat dit heel groot kon worden en ze hebben in fases vaak de commerciële juiste weg bewandeld.
Het succes werd alsmaar groter. Afgezien even van de artistieke neerwaartse spiraal die ten tijden van dit album zich aandiende.

De plaat bevat 13 nummers, drie ervan slechts iets langer dan 4 minuten. Een wat andere opzet dan de jaren ervoor. Het duidt in ieder geval niet op een gebrek aan ideeën. Ik hoor op Jazz ook geen overdreven drang om commerciële hits te schrijven, eigenlijk.

De heren waren zelf achteraf niet zo erg tevreden met Jazz, hoorde ik Taylor zeggen in een interview. Zonder veel toelichting overigens. Mogelijk doordat voorganger News Of The Word en opvolger The Game juist afweken van de platgetreden paden tot dan toe, en het feit dat Jazz een minder spectaculair succes was dan die andere twee.

Misschien dat er ook al wat verveling optrad. Ze waren wel èrg gearriveerd opeens. Ze voelden zich misschien al wat oud, op hun dertigste. The Game, met het grote succes in Amerika, de simpelere stijlvormen en de frissere sound, doet Jazz in hun ogen wellicht wat muffig lijken.

Ik heb daar weinig last van. Ik vind de nummers merendeels echt erg goed. Mercury en May blinken uit als zanger en gitarist. En (niet onbelangrijk) de geweldige foto in de uitklapbare hoes heb ik me vroeger urenlang aan vergaapt. Om al deze redenen, met enige nostalgische beweegredenen wellicht omdat het eerste Queen plaat was die ik leerde kennen, wat mij betreft een topper in hun oeuvre.