Queen - Jazz (1978)

Sheer Heart Attack vind ik hun beste, ga ik meteen op stemmen!

Ik kan me nog goed herinneren dat ik dacht 'wtf!??' en keek of mijn platenspeler niet gigantisch aan 't skippen was geslagen. Maar hij speelde gewoon rustig verder, haha .
Ik denk dat het met de thematiek van het nummer te maken heeft, of zoiets...

Ik vind het wel een tof album. Erg recht-toe-recht-aan, nog niet dat erge gladde dat hierna zou komen. Ik heb trouwens ook van deze de Japanse Toshiba-versie dat net als de lp eruit ziet en ook 'de poster' bevat!

4.

Heb m vandaag op LP gekocht voor 9 euries. Ik dacht: huh? waar is de LP? Zat er op die plek een fijne uitklapposter

nie zeure,draaie da kreng

@ jeroenman: Klopt. In de eerste 'hoes' van de uitklapper zit het album, tenminste zo is het ook met mijn Japanse cd. Ik heb ook de lp, maar ik denk dat het een soort heruitgave is zonder de poster...

Is de achterkant van de poster toevallig roze? Want dat is die van mijn cd ook... Zal wel geinig zijn als het met zoveel oog voor detail nagemaakt is!

Bijvoorbeeld: Op de lp zie je op het label die fietsers als het ware de richting op gaan van hoe de plaat draait, en op mijn cd is dat tegengesteld (een cd draait de andere kant uit).

Klopt! De Poster was eigenlijk bedoeld als hoes, maar die bleek zo schokkend dat ze er maar vanaf hebben gezien.

Jazeker. Knal-gay-roze.


Dat is het dus. Op het eerste oog een simpele hoes, maar wel gedetailleerd. Elke fietser is ook weer anders. Grafisch ontwerper he, die Mercury.


Ja, klopt. Erg grappig. Heeft die CD van jou ook de foto die bij de LP op de binnenkant van de hoes staat? Met de bandleden in hun studio.

Aha, cool!

Ja, aan de binnenkant staat de foto. Het heeft ook de zwarte inlay met teksten etc.
Die Japanners zijn allemaal als de originele platen. Zo moet je News Of The World en Queen II ook een kwartslag draaien, hebben de eerste 3 albums het label van EMI in tegenstelling tot wat daarna kwam, weerkaatst de hoes van The Game en ga zo maar door.

Ik heb dit album in mijn top 10 staan. Hoe vaker ik het luister, hoe meer ik ervan ga houden. Het is zo divers, zo uiteenlopend, geweldig! Fun it is een soort funk, Dead on Time is pure hardrock, More of that Jazz heeft zo'n coole beat...Mustapha...tja...pure originaliteit! Ik geef er nu 4,5 sterren voor, maar dat kan nog meer worden misschien...

Nu ik er zo weer eens naar luister vind ik If You Can't Beat Them wel wat weg hebben van Keep Yourself Alive...
Het heeft een beetje hetzelfde sfeertje.

Het zevende fantastische Queen album op rij (en meteen voorlopig de laatste). Tevens zal dit zo'n beetje de minst bekende zijn.

De songs van Freddie Mercury en Brian May kunnen zich meten met hun beste werk. De nummers van John Deacon en Roger Taylor zijn wat minder dan op de albums hiervoor.

Roger Taylor levert More of that Jazz en Fun It. Fun It heb ik lange tijd zijn slechtste nummer ooit gevonden, maar de laatste tijd stijgt hij toch wat in de pikorde. Dit rock-discomengsel blijft echter de vreemde eend in de bijt. More of that Jazz is een beetje een saaie rocker die de plaat matig afsluit.

De nummers van John Deacon zijn niet veel beter. In Only Seven Days is zo'n typisch huppelpopliedje dat hij meestal schrijft, maar dan net even wat minder dan gewoonlijk. If You Can't Beat Them is John Deacon in rock-mode maar om een of andere reden past dat niet bij hem.

De vier nummers van Brian May zitten weer prima in elkaar. Leaving Home Ain't Easy is een mooi rustig nummer. Dead on Time is een lekkere vette rocker. Fat Bottomed Girls is dat ook, maar dan met vele extra's. De tekst mag dan lekker cliche zijn, het nummer blijft fantastisch. Prachtige opening, Super refrein, Geweldig outro. Last but not least is daar nog Dreamers Ball. Niet iedereen vindt deze even goed, maar ik vind hem geweldig. Een prachtige bluesy/jazzy ballad.

Freddie Mercury is helemaal in vorm. Het album begint met het oosterse Mustapha. Sommige haten dit nummer, maar dat is hun verlies. Met name de oosterse gitaarmotiefjes van May zijn geniaal. Jealousy is zo'n wonderschone ballad die eerst niet zo opvalt, maar steeds mooier wordt. Bicycle Race is weer een geniale Freddie single die hij in de jaren 70 moeiteloos uit zijn mouw leek te schudden.

Let Me Entertain You is de song die Robbie Williams als inspiratie gebruikte voor zijn single met dezelfde naam. Jammer Robbie, maar deze is toch tien keer beter. Last but not least (he, die heb ik eerder gebruikt) is daar Don't Stop Me Now. Als je Queen goed vindt, vindt je deze ook goed. Supernummer.

Het is jammer dat Taylor en Deacon niet met hun beste materiaal op de proppen kwamen anders was dit weer een vijfsterrenalbum geweest. Alas een halfje minder.

Ik heb wel eens ergens gelezen dat dit album mede dankzij de cocaine tot stand is gekomen, Queen gaat hier op volle snelheid door de bocht en vliegt er net niet uit......voortbordurend op de rechttoerechtaanrock van het vorige album produceerd Queen hier dus gewoon een Rock album met wat verplichte ingredienten, een ballad, een stevige rocker en wat uitgesproken Freddie composities......

Toen deze plaat uitkwam, was ik teleurgesteld, hoe simpel deze plaat was. Nu weet ik beter - Queen zou nog veel verder vereenvoudigen. Niettemin begint de inspiratie van May duidelijk te verdwijnen, zijn composities zijn aftreksels (maar nog niet slap) van de voorgaande albums. Mercury krijgt de overhand en dus gaat Queen geleidelijk op de meezingtoer.

Niet akkoord, heel wat nummers op dit album zijn verre van simpel. Neem nu het Brian May nummer 'Leaving home....'gewoonweg geniaal hoe dat in elkaar steekt.! Don't stop me now, nog een pareltje en ga zo maar door.

Sorry, ik was niet duidelijk. Deze plaat is simpel vergeleken met de voorgangers. Hij is gecompliceerd vergeleken met 95% van de popmuziek en vergeleken met de opvolgers.

Voor mij het laatste "deftige" album van Queen.
Hierna concentreerde de band zich méér en méér uitsluitend op singles en de hitparade.
Let me entertain you, Don't stop me now, Bicycle Rave en vooruit ook maar Fat Bottomed Girls, het zijn allen leuke songs, maar voor mij spant het gewèldig leuke Mustapha de kroon, dàt dit geen single geweest is (en bijgevolg niet op hun greatest hits platen staat!) is zéér jammer!

Mustapha Ibrahim...

3.5 sterren geef ik voor dit toch wat middelmatig album. Zeker als je het met hun eerste 4 platen vergelijkt!

Zitten toch wel wat pareltjes bij hoor,vooral de openingstrack is mijn favoriet hierzo.Maar goed soms een beetje 13 in een dozijn nummers.En het af en toe homo-gehalte hier spreekt me niet zo aan,niet dat ik daar iets tegen heb,maar kan daar ook niet veel mee.
3,5*
Op het laatst in More of that Jazz klinkt die riff trouwens verdomd veel op Floyd's opening bass-tune in het album A Saucerful of Secrets.

Ik denk dat diversiteit dit album's sterkste troef is en daarbij klinkt het ook alsof de band daar geen enkele moeite mee heeft, wat op zich prijzenswaardig is. Een kleurenpallet, zogezegt.

Jah dat dacht ik dus ook bij de eerste 4 nummers,tot er dus If You Can't Beat Them, Let Me Entertain en You Dead on Time achter elkaar kwamen.
Met 13 in dozijn bedoel ik overigens niet eens perse slecht,maar de sound is wel beetje van hetzelfde 70s rock.

Snap 'm, maar ik heb 'm dan ook eerst op lp gekocht, dan staat Dead On Time aan het begin van kant b en is de luisterervaring anders. Pas vorig jaar heb ik de cd (in mini-lp uitvoering) aangeschaft.

Mijn probleem met dit album is dat de eerste 6 albums van Queen echte albums zijn. Daarna, ook deze, worden het verzamelaars met liedjes. Diversiteit is niets mis mee natuurlijk, maar het moet dan toch nog wel één geheel vormen. En dat gebeurd hier niet. Toch ooit 4* van mij gekregen vanwege een flink aantal fraaie songs.

leuk album , wordt steeds beter naar mijn gehoor,

4 * * * *

Het is moeilijk om nu naar 'Let me entertain you' te luisteren zonder aan die vreselijke ex-Take That Robbie Williams te denken.

leg uit. Puur vanwege de titel?

Mustapha Ibrahim!

Geweldig nummer! Zojuist weer herondekt.
Toch leuk dat moslim sfeertje, al klinkt het inmiddels een stuk minder exotisch dan in de 70s...

Dit is nogal ongenuanceerd. Overigens heeft hij met ingang van de Jazz-tour geen balletpakjes meer aangehad, m.u.v. dat verschrikkelijke Works-tour outfit.

Jazz is wel een bijzonder album, die ik heel mooi geproduceerd vind. Een veelzijdigheid van nummers en Freddie klinkt er echt super op. En Don't Stop Me Now reken ik zelf tot een van de beste, zo niet het beste, Queen nummers. Ik vind Fun it en More of that Jazz goede nummers, met mooi gitaar werk. Leaving Home Ain't Eazy vind ik het minste erop.

4 sterren!

Was destijds helemaal in de wolken met de plaat toen-ie uitkwam, en bij nader inzien vind ik het 1 van meest onderschatte platen van Queen, staan toch erg goede songs op (okay ook een paar matige) maar alleen het fantastisch Don't Stop Me Now maakt de hele plaat gewoon erg goed. Wat een "drive"zit er achter dit nummer, destijds ook niet begrepen dat dit niet een grote hit werd in NL (wel een "kleintje") De tour die hierop volgde was ook erg okay en blij ze toen gezien te hebben, alleen die kleding, tja, niet om aan te zien maar ja dat waren die balletpakken ook niet. He, ga hem meteen weer ff draaien in de winkel, als Morrissey is uitgezongen

waar werk je? dan kom ik ff langs

Was volgens mij wel een sensatie met al die naakte dames op de fiets.

Achteraf bezien de plaat die de magere jaren van de groep inluidt.
Jazz is een wederom afwisselend geheel,waar Queen weer stoeit met een skala van genres.
Allereerst is het geluid vrij vlak vergeleken met de vorige platen.Daar zal voor gekozen zijn,maar mijn smaak is het niet.Het is nogal dunnetjes en Roger'sDrums(die normaal lekker heavy klinken)lijken wel verstopt in de mix.
Daarbij verraden de composties in het geheel een mindere diepgang dan voorheen.Je verwacht gewoon meer.Fun it bijvoorbeeld,vind ik een draak van een nummer.Hoe heeft dat in hemelsnaam de plaat kunnen halen?Slappe discofunk..meer niet.
Gelukkig staan er ook goede nummers op:Fat Bottomed girls is een prima rocker met een typische Maymelodie.If you can't beat them is een prettige rocker en Let me entertain you een typisch livekraker.
Dead On Time is lekker hard en Dreamers Ball juist lekker zwoel.
Tja en de rest kabbelt er tussendoor.De tijd dat Queen met een heel album kon boeien en de ene na de andere verassing uit de boxen slingerde,lijkt verleden tijd.Ik draai Jazz eigenlijk nooit meer.