Metallica - 72 Seasons (2023)

Iemand heeft een medley gemaakt met een aantal riffs en melodieën van dit album, maar dan met het gitaargeluid van ...And Justice for All. Niet alles voelt alsof het op dat album zou thuishoren, maar het is toch opvallend wat de productiestijl van een album doet met de 'feel' van de nummers. Ik vraag me hierdoor af of mijn perceptie van dit album gunstiger zou zijn als het geproduceerd was zoals één van de jaren '80-platen (en als James zou klinken zoals toen).

tja ach. Die internetfröbelaartjes. Ik moet er altijd wel meewarig om lachen. Techniek 10, tijd te veel: 10 en tenslotte creativiteit: 0. Wonderbaarlijke balans.

En dan stiekem de riffs ook nog anders/toffer spelen dan hoe ze klinken op dit album he!

Die versies bevallen mij ook wat beter dan de albumversies, leuk om te horen en zien dat de heren er zo'n zin in hebben. You Must Burn komt ook beter tot zijn recht, zeker vanaf die aanstekelijke riff in de tweede helft. Ook de gitaarsolo van Kirk op dit nummer is best lekker. Jammer dat deze passage in zo'n verder middelmatig nummer verstopt zit.

Hoezo, stiekem? Bij het filmpje staat te lezen: "72 Seasons AJFA Medley - Some things same - Some things different - mostly different"

Zo grondig had ik had ik niet bestudeerd, ik kwam niet verder dan de titel. Maar dan is er inderdaad weinig stiekems aan! Toen er een nummer opeens wel heel erg klonk als The Frayed Ends of Sanity kreeg ik argwaan =p

Daar zit zeker wat in. De productie van de 80's over dit album en veel mensen weten niet wat ze horen...

Ik heb 72 Seasons nu al zeker 25x gedraaid...ik vind het geen 5 sterren waard maar het is toch zeker behoorlijk goed. Wat mij betreft het beste Metallica album sinds.......And Justice for All ! - ik zie de reacties al komen.....

En het Black Album dan hoor ik je denken? Daar staan zeker goede nummers op als Enter Sandman, Through the Never en Sad But True, maar ook een aantal vullertjes en over het geheel vind ik het album te gelikt en te gepolijst klinken. Ook de overdreven manier van James met steeds die stoere uithalen ("ouuaahhj") staat me na een paar keer tegen.
Dat laatste geldt ook voor ...Justice...., wat dat betreft is James echt gegroeid als zanger, ik vind hem nu met met meer bezieling en variatie zingen, echt een sterk punt van 72 Seasons.

Ik vind 72 Seasons zelfs ...Justice... evenaren! Daar stonden toch ook wel langgerekte stukken op die ook wat korter hadden gekund. Ik moet zeggen, de solo's van Kirk waren destijds wel beter en het drumwerk van Lars kende wat meer creativiteit met van die gave tegendraadse ritmische trucjes. Maar een nummer als Harvester of Sorrow klinkt wel droogjes en een beetje saai. Ik bedoel maar, zo perfect waren sommige van die oude albums nou ook weer niet, tenminste dat is mijn mening.

Al met al vind ik 72 Seasons een gaaf album, met een prettige sound en met veel sterke momenten waarvan de zanglijnen maar in mijn kop blijven hangen. En James kan het live ook waarmaken, dat hoorden we onlangs wel in de Arena! Sowieso vind ik het fascinerend hoe iemand op z'n zestigste na zoveel jaren alcoholverslaving het live NIET laat afweten. Blijkbaar heeft ie een erg sterk gestel (zo komt ie ook over).

Inmiddels het album al tig keer beluistert en als ik deze vergelijk met de voorganger zijn er hier minder uitschieters, zowel omhoog, als omlaag. Bij hardwired ... heb je enkele gigantische hoogvliegers en enkele gigantische laagvliegers. Bij dit album zijn de meeste nummers "redelijk" al moet ik zeggen dat alleen de laatste 3 nummer (too far gone, room of mirrors en inamorata) echt blijven hangen.

3*

Met Metallica heb ik een haat - liefde verhouding. Maar de liefde laat het de laatste tijd wat afweten.
Waar is de tijd van Nothing Else Matters? Vergeleken met dat nummer tref ik op het nieuwste album een rommelig geheel aan. Het lukt me niet om 'in' de songs te komen.

Te veel rifwisselingen vlak na elkaar en in een aantal nummers wordt duidelijk een snelheidsovertreding gemaakt. Nou weet ik wel dat het om Metal gaat dus misschien heb ik valse verwachtingen?

Ik kan er nog wat woorden over schrijven maar echt veel beter wordt het dan niet.

Helaas niet iets voor mijn verzameling.

Ik denk inderdaad dat je valse verwachtingen hebt als je maatstaf Nothing Else Matters is jorro. Dat nummer is niet representatief voor Metallica.

Ik vraag me dan af, wat is dan wel representatief voor Metallica?
Nu is "Nothing else matters" zeker niet een favoriet van mij, maar als ik dat nummer hoor denk ik
wel meteen : Dat is Metallica! De zang, het gitaarspel ....... zo herkenbaar.

blondegod ik ben met je eens dat het herkenbaar is, maar als je naar hun volledige catalogus kijkt, zit er niet veel in die stijl in en daarom is het dus niet representatief imho.

Dan ben ik benieuwd wat dan wel representatief is voor Metallica.
Want misschien uitgezonderd de eerste 2 albums is de stijl verder redelijk gelijk.

Nothing else matters is een ballad ...... dat klinkt natuurlijk anders dan het hardere werk.

Voor mij zijn de eerste drie albums, dus die met bassist Cliff Burton, het snelle Metallica. In die periode werd de stijl per album verder uitgediept.
...And Justice for All is een overgangsalbum; achteraf gezien... Maar indertijd vond ik het gewoon een logische volgende zet, met zijn lange en langzamere nummers een hele stap. Op vinyl zelfs een dubbelaar, "tjongejonge" dacht ik, "toe maar".

En toen kwam het black album en ging "alles" mis, vond ik toen. Achteraf gezien was dat weer de overgang naar Load en Reload. Het werd steeds slechter. Nou ja, mijn beleving hè en dat is maar één meninkje...

In ieder geval waardeer ik tegenwoordig hun durf om af te wijken van (mijn) verwachtingen én de terugkeer naar snel werk, die met Death Magnetic voor het eerst goed werd ingezet (van St. Anger werd ik ook al niet vrolijk). Enkele maanden na de release van 72 Seasons heb ik wel een goed gevoel bij dit album, ik moet maar eens gaan checken of mijn lage score nog wel passend is.

Diverse keren geprobeerd, het goede gevoel is bij mij niet gekomen. 72 Seasons; de titel van de plaat komt wat mij betreft overeen met de beleving van het gebodene....

Ik ben er ook niet zo kapot van.

En wat ik ook slecht trek, is die 'brave Hendriken'-act die James Hetfield tegenwoordig opvoert. Vroeger sneerde hij erop los met heerlijke cynische grappen. Tegenwoordig is het niks anders dan: we love you dit en Metallica family dat. Tot huilens aan toe. Wordt het niet eens tijd voor een samenwerking met de gebroeders Sweet?

Dat geheel terzijde.

Maar als Justice een overgangsalbum wordt genoemd, kun je elk album wel een overgangsalbum gaan noemen.

Daarenboven was het juist Cliff Burton die de snelheid uit Metallica haalde met zijn gevoel voor melodie en harmonie.

Inmiddels is 72 Seasons toch tot een teleurstelling uitgegroeid bij mij. Het grote probleem is dat het veel teveel van hetzelfde is. Bijna alle nummers hebben hetzelfde tempo en dezelfde intensiteit. En dan gaat de lengte zich op een gegeven moment echt wreken. Geen van de nummers is echt slecht, maar zo halverwege de plaat heb je het allemaal wel gehoord. En dan komen er dus nog een aantal nummers, die helemaal niks meer toevoegen aan wat er al geweest is. Individueel zijn het echt geen slechte nummers, maar achter elkaar is het simpelweg veel en veel teveel van het goede.
Dit is nu mijn gevoel over de plaat, misschien dat dat in de toekomst nog eens veranderd. Maar het feit dat ik geen enkele aandrang voel de plaat weer te luisteren zegt wel genoeg, denk ik.

Heb mijn score met een halfje verhoogd en verder blijf ik bij de conclusie dat ik graag volgende keer van de heren Metallica één enkel album op elpeelengte wil, zo’n 40 minuten. Alleen het allerbeste in de groef zetten. Kill Your Darlings.

Daarbij meer variatie inbouwen, de bestaande ideeën zijn te eenvormig. Slechts twee nummers klokken onder de vijf minuten bijvoorbeeld: een goed korter lied schrijven is óók een kunst. Met alle uitgesponnen nummers wordt bij mij het tegenovergestelde bereikt van wat waarschijnlijk de bedoeling was.

Wat Metallica ontbeert is Cliff Burton. Sinds zijn overlijden is de band naar beneden gehold, een uitzondering daargelaten. Na 1998 heb ik de hoop opgegeven.

Als ze nu eerst eens GOEDE nummers schrijven in plaats van riffs herkauwen, dan wordt het misschien nog eens wat. Alleen hebben Hetfield/Ulrich hun momentum al lang achter zich. Maar wat dondert het als de Arena toch wel vol loopt?

We gaan alweer richting het einde van het jaar en lijstjestijd komt eraan. Ik loop alle releases uit 2023 die ik aan mijn collectie heb toegevoegd nog eens langs om mijn oordeel op te frissen en te kijken of ze mogelijk in mijn top 20 een plaats krijgen.



Ik heb dit album toch best vaak gedraaid. Alle mindere punten van dit album ten spijt, klinkt het toch best lekker op z'n tijd.

1. Ne Obliviscaris - Exul (4,5)
2. Haken - Fauna (4,5)
3. Ahab - The Coral Tombs (4,5)
4. Katatonia -Sky Void Of Stars (4,0)
5. Hypno5e - Sheol (4,0)
6. Uriah Heep - Chaos & Colour (4,0)
7. Marianas Rest - Auer (4,0)
8. Amoeba Split - Quiet Euphoria (4,0)
9. Klone - Meanwhile (4,0)
10. OAK - Disintegrate (4,0)
11. Riverside - ID.Entity (4,0)
12. Shores Of Null - The Loss Of Beauty (4,0)
13. Redemption - I Am The Storm (4,0)
14. Third Eye - Vengeance Fulfilled (4,0)
15. …And Oceans - As in Gardens, So in Tombs (4,0)
16. Walg - III (4,0)
17. Enslaved - Heimdal (3,5)
18. Metallica - 72 Seasons (3,5)
19. Periphery - V: Dent Is Not A Genre (3,5)
20. Ulthar - Helionomicon (3,5)

Nee ik had het niet moeten doen. Toen ik de single Lux æterna hoorde had ik besloten om gewoon maar niet meer benieuwd te zijn naar nieuw Metallica. Vandaag toch een keer opgezet, om een soort volledigheid van het oeuvre te waarborgen i guess.. Het klinkt zo geforceerd en stroef allemaal met een dikke opsmuk aan postproductie (hoorbaar gladgestreken vocalen en de drums kunnen net zo goed geprogrammeerd zijn zo veel correctie is er op losgelaten). Death magnetic en Hardwired bevielen me ook al niet, er ontbreekt wat mij betreft een authenticiteit die de band vroeger wel altijd had. Zelf St. Anger schaar ik daar nog onder.
Snel maar even Load opzetten om m'n oren te wassen, fantastisch hoe eigenwijs ze toen nog waren.

De dynamiek en harmonie die Burton bracht zijn ze na Master of Puppets direct kwijt geraakt. Zat laatst MOP nog eens te luisteren en dan valt het echt op wat Burton bracht.
Daarna in mijn oren nog twee topalbums (AJFA en Black album) waar ze de buitenranden van hun geluid met veel succes opgezocht hebben. Daarna is het maar sporadisch raak geweest, best aantal toffe nummers gemaakt maar hele albums op niveau zijn niet meer gelukt.

Net weer een stukje 72 seasons gehoord, en dan ben ik toch wat negatiever dan ik oorspronkelijk was. Ik wil als er nieuw werk uitkomt eigenlijk graag waarderen wat ze doen, maar ook dit album heb ik na een paar keer luisteren nooit meer uit de kast gepakt en dat is toch veelzeggend.
En als ik heel eerlijk ben is het eigenlijk grotendeels gewoon saai. Intros zijn toch vaak redelijk hetzelfde kunstje, en dan gaat het richting coupletten die veelal dooremmeren op midtempo. Alleen in de refreinen gebeuren af en toe wel toffe dingen die me pakken. Ik vind het al met al gewoon niet zo interessant. Ik ga terug naar 3 sterren en dat is het eindoordeel..

Wel gaaf dat inamorata live gespeeld is. Zoals James daar zelf aangeeft een van zijn favoriete nummers van het album en daar ben ik het helemaal mee eens.

https://www.youtube.com/watch?v=Z0tFpHi1JRA

Nog maar eens aan een luisterbeurt onderworpen, wellicht zijn er zaken aan mijn aandacht ontsnapt. Hoor ik nu details die ik voorheen niet opmerkte...maar nee hoor.
Hier is geen doorkomen aan voor mij, het doorharken en recyclen van riffs van eigen makelij vind ik an sich nog geen probleem, het is een gebrek aan spanning en creativiteit dat de zoveelste plaat van de heren nekt.
De kunst van het herhalen hebben de heren tot euh...kunst verheven.
Vergelijken is makkelijk en niet helemaal eerlijk, maar als je dit toch eens afzet tegen het songmateriaal van de heren uit de jaren 80, dan is het toch verwonderlijk dat de heren zover van het niveau afzitten wat men ooit aantikte.
72 Seasons; als de slaappillen bij de apotheek uit voorraad zijn, dan vormt dit een prima alternatief.

Tegenvallend album. Zoals hier al gezegd, vind ik ook dat de drums wel geprogrammeerd lijken. De vocalen bevallen mij bij vele nummer ook niet. Het lijkt mijn inziens wel dat James verkouden is. Een aantal nummers zijn ook voor mij te lang. Een nummer mag best lang zijn, als het maar boeiend blijft en niet een oeverloze herhaling van zetten is.

Erg matig en dat wordt veroorzaakt doordat de meeste nummers veel te lang zijn. Ook staan er enkele zeer slechte nummers op. Crown of Barbed Wire is een verschrikkelijk slecht nummer.