Antimatter - A Profusion of Thought (2022)

Hongerige kraaien op een vuilnisbelt. Snerpende stemmen uit een roestig speakertje. Electrische snaarinstrumenten in vijftig tinten blauw. Grijs mag ook. Hevige romantiek tussen zware betonblokken in een grauwe stad. En de emotioneel verwaarloosde Pathos sleept zich als een getergd man zonder huis en haard voort. Doelloos. Tot waanzin gedreven. Ronkende bassen. Hypnotiserende synthesizerklanken. En een vleugje ska in Kick the Dog. Zonder krachtpatserij. Maar niet zonder de nodige bombast.

Mick Moss kreunt, briest, fluistert, croont. Soms in het gezelschap van een dame. Antimatter verstaat - als geen ander - de kunst om een overdosis 'lief en leed' te proppen in amper vierenvijftig minuten. Een scheurende saxofoon. Een verdwaalde dwarsfluit. Het zijn de outtakes van Black Market Enlightenment. En van Leaving Eden, Planetary Confinement, The Judas Table, Fear Of A Unique Identity en Lights Out. Het zijn liedjes die achteraf overbodig bleken, die nooit 'af' kwamen of niet goed (genoeg) werden bevonden of gewoonweg niet pasten op het bijbehorende album. Winterluisterliedjes. Stevigekostliedjes. Liefdesliedjes. Droevige liedjes ook. Ze werden keurig netjes afgestoft, opnieuw verpakt en verzonden.

Het vale licht van de lantaarnpaal danst nog eenmaal in een eindeloze rij streepjes en spikkeltjes op het behang van de slaapkamer...

Het geluk gehad ze hier live te zien binnen hun akoestische shows, traden op in een kerk, heus ja, sfeervol belicht met iets van een 140 mensen, schat ik. Dat was niet alleen sfeervol maar het imponeerde me enorm, of course mede door deze setting. Maar live waan gewoon. De tijd leek ff stil te staan toen. Leek ja, want ook dit schoons had een einde. Genoten dus. En deze inmiddels beluisterd en ja, alweer, fraai fraai. Nu maar hopen op een vinyl variant, daar waar Prophecy bezig was oudere muziek opnieuw op vinyl te zetten. De eerste 4 of5 gelukkig hier ja. We zullen wachten, zien en wellicht, horen. Puike plaat weer.

Iets steviger dan we van deze britse band gewend zijn, met overwegend positief resultaat. De band weet hier en daar zelfs wat groove aan bepaalde tracks toe te voegen, zoals in het fijne afsluitende Kick The Dog. Het moet niet gekker worden. De sfeer is gelukkig even dreigend en somber als altijd gebleven. De saxofoon wordt iets te vaak ingezet en soms vind ik de stem van zanger Mick Moss een beetje te dik aangezet, maar afgezien daarvan is dit gewoonweg weer een prima album.

Het palet is behalve zoet ook floraal, met aroma's van vlierbloesem, granny smith en verveine die je neus blijven prikkelen. Je verdiept je in fruitige geuren met perzik en witte bloemen, tot je ook hints van toast en zelfs een vleugje vanille meekrijgt. Amandel en aanwezige bisquit zorgen voor de rijke en volle afdronk...

Zalig fantaseren over uitstekende nieuwe platen als die van Antimatter, het soloproject van de Brit Mick Moss, is net als met een goeie neus al aan de eindejaarswijn zitten. Bij Antimatter grijpt je al onmiddellijk van bij de inkomende rust van 'No Contact' die subtiele klokstem als van Pearl Jam's Eddie Vedder, of ok, evengoed ook die van Bush' Gavin 'Glycerine' Rossdale. Proeven we in het geurig boeket ook weer van die bedrukt dreigende sferen à la Madrugada. Ja zelfs hangt daar, waar telkens de nuchtere sax opduikt, een walmpje Pink Floyd in de lucht. Wis en zeker zit er voorts ook een portie ingetogen Metallica van ten tijde van 'Nothing Else Matters' in de mélange. Dat krachtig trage 'No Contact', emotioneel geladen met zijn herhaald eenzame "I can't feel no contact", het opent het album helemaal sober met akoestische gitaar, maar het gaat tegelijk wonderlijk samen met die ijzer doorsnijdende elektrische geluidsmuren en deemsterige elektronica. Dit alles wordt het album door op z'n eentje gedragen door die voluminineuze stem van Mick Moss. Want, hier is dus inderdaad, voor de achtste keer, Antimatter weer. Ooit gegroeid uit Duncan Patterson's Anathema, tot Mick Moss in 2004 met veel bravoure solo overnam en hij tegenwoordig nog steeds meesterlijk originele mixen blijft serveren uit genres als artrock, grunge, metal en prog.

Dan zeggen dat dit sterke 'A Profusion of Thought' in de pandemie was voortgekomen uit een gevoel van burn-out in de nasleep van het vorige album 'Black Market Enlightenment'. Dan toch maar weer tien kwaliteitsongs op een rij hier, weliswaar eerder en al deels geschreven over een tijdspanne van twintig jaar tijdens de sessies van vroegere Antimatter-platen. Dit Antimatter da's nog steeds manusje-van-alles Mick Moss, die o.a. zang, gitaar, bas, keyboards en percussie zelf voor zijn rekening neemt, maar nu voor de gelegenheid naast sax, fluit en puntviool, o.a. ook Liam Edwards op drums en backing vocaliste, ene Irish Cuyos, voor bijkomende kleur en geluid laat zorgen. Mick doet hier een schoon werk van pure naastenliefde door z'n onaffe songs toch af te maken. Neem het wondermooie akoestische 'Breaking the Machine' dat, in al zijn terughoudendheid, al in 2003 voor het 'Light Out'-album in de steigers stond. Let daarbij wel, dit zijn allesbehalve restjes, er is bovendien finaal grote eenheid van 'sound and thoughts', het geheel kreeg een superieure productie én een artistiek hoogstaande lay-out. Infeite kan je ze nog het best de ideale instapplaat voor het oeuvre van Antimatter noemen, een springplank naar 's mans discografie vol hoogtepunten.

Na de opener groeien in 'Paranoid Carbon' verder ambient en rockgitaren gestaag naar elkaar, met zo'n élan dat Moss het in z'n somber resonerende serenade nog hopelozer lijkt uit te schreeuwen. Eenzelfde balans ook in het fijnbesnaarde 'Heathen'. Daar wil je eigen aanvoelen, ondanks piano, elektronica en fraaie saxofoonfranjes, eerst weer naar de heavyness van grunge, maar neen, dit is wel degelijk, groots en atmosferisch, de emotionaliteit, de melancholie van Antimatter ten voeten uit. In 'Templates' vallen de transcenderende syntheziserbassen en oriëntaalse snaren van de qamancha op. Daaroverheen sluipt Moss' overvloed aan diepgravende gedachten minutenlang ingehouden aan, tot de song finaal met gitaren en al stevig de lucht inschiet. Dan 'Fold', de single, schitterend akoestisch ingeleid, is in fraaie laagjes opgebouwd en er wordt tot aan het intense slot weer zo hartverscheurend gezongen. In het evocatieve 'Redshift' zit Moss dan wat hoger in de stem. Hoor ook die stijlvolle dwarsfluit en vooral weer dat sierlijke saxofoonintermezzo. Antimatter zet de deuren op zijn eigen expressieve wereld open, op zijn breedst.
De zevenminutensong het vurige 'Fools Gold' dan. Doet eerst wat folkrockerig aan in zijn gitaren en met z'n verre Anderson-dwarsfluitnoten, maar alles evolueert naar een prog-universum waarin ongetwijfeld ook Pink Floyd prima zou aarden. 'Entheogen' doet dan net als 'Templates' weer oosters aan en de kwiek springende synths begeleiden dartel de bas en de drums. Slotnummer, het spannende 'Kick the Dog' is gejaagd voorttikkende elektronica die Moss' klagende vocals flankeert tot bij weer die heerlijk vervormde gitaren. Waarrond zich dan finaal ook nog eens een enige gitaarsolo mag ontspinnen.

Mick Moss is een charismatisch heerschap met aangrijpende podiumpresence en gezegend met een van die prachtige vibrerende stemmen in de rock. Komt hier op 'A Profusion of Thought' met zijn meest flexibele en memorabele vocale performance. Man, met wat een scala aan stemklankkleuren laat die rosse bard je zomaar voortdurend alle hoeken van de kamer zien. Vol beroepsernst bouwde hij die tien carrièreoverspannende songs op, smeedde ze om tot een indrukwekkend, robuust en volwassen album dat, zoals een mysterieus droefgeestig Madrugada in zijn beste dagen, bovendien regelrecht door het muzikale hart snijdt. Het project Antimatter zit met betoverend spelplezier (verder) in de allerhoogste regionen van de atmosferische rock. Tijdloze songs, traag en krachtig, die middenin veel duisternis in een trance van sound zolang het licht proberen hoog te houden.

Zoniet eerder, begroeten we Mick Moss en Antimatter dus overgraag op Graspop, op 17 juni 2023. Intussen, zoet met nog zo'n topper van een eindejaarsplaat.