The Jimi Hendrix Experience - Electric Ladyland (1968)

Prachtige cd inderdaad. Alleen er zitten wel wat minpuntjes aan. Voodoo Chile is echt een verschrikkelijk nummer(niet de Slight Return, want die is fenomenaal). Een 16 minuten durende bluesjam is mij echt iets teveel van het goede. De cd kakt sowieso wat in tijdens het middenstuk. Favoriete nummer blijft All Along The Watchtower. 4 sterren.

Ik weet het niet zo met Hendrix. Bij vlagen vind ik het fantastisch, maar veel nummers vind ik nu niet zo interessant. Zal live best fantastisch zijn geweest, maar de losvast composities bevallen me nu niet echt. Voor mij een plaat die zowel 1* als 5*-momenten heeft, dus ik ga maar in het midden zitten.

Dit was een van de eerste cd's die ik ooit kocht (maar dan één met de brave cover ), en ik was er destijds al niet helemaal weg van. Erg goeie momenten worden afgewisseld met geneuzel (Voodoo Chile ) en rommelige nummers (Burning of the Midnight Lamp). Er wordt natuurlijk wel erg goed gespeeld, maar er zit toch wel een te groot klasseverschil tussen All Along the Watchtower en Little Miss Strange om van een echte klassieker te kunnen spreken. 3*

Ik wil in het kader van het topic; 52 essentiële klassiekers uit de pop/rock geschiedenis
Electric Ladyland bespreken.
Ik doe dit aan de hand van de dubbel CD die een andere track listing (volgorde) heeft dan de orginele LP en de blijkbaar enkele CD waar hier op de album pagina naar verwezen wordt.
Overigens staat op mijn CD hoesje geen informatie over de meespelende muzikanten, ik heb wel altijd begrepen dat JH er voor dit album diverse gebruikt heeft (ongetwijfeld ergens te vinden).

Historie
Ik maakte kennis in de jaren 70 door mijn oudere broer die van hard rock hield (nu nog steeds > 50 jaar en draait de hardste metal en schrijft nog voor Aardschok).
Mijn broer hield van alle drie de studio albums (postuum album The Cry of love niet meegenomen)maar toch vooral van Band of Gipsys (live).

In het kader van bovengenoemde topic ben ik de album flink aan het beluisteren en ook de beide andere studioalbums.
Ik moet zeggen ik had al een behoorlijke score maar ik ben het nog meer gaan waarderen.
Met het overlijden van JH is er denk ik ons een super talent ontvallen, kijk ook even naar de gemiddelde scoren hier op MM dit lijkt op The Beatles, Dylan en The velvets in hun toptijd.
Hendrix was ook van plan om samen met Miles Davis een project te gaan doen, dit had heel interessant kunnen worden.

Nu het album, uiteraard heeft mijn dubbel Cd de orginele LP cover.
Opener And the gods.....,is een stukje noise om binnen te komen.
Op naar Have you ever been, mooi gezongen naast een zeer smaakvol gitarist was Jimi ook een sterke zanger. Als ik dit nummer hoor denk ik dat Prince hier ook wel naar heeft geluisterd.
Cross Town traffic, is een heerlijk rock nummer met een goed refein.
Het daar op volgende Voodo chile is het langste (14.55 staat er op mijn hoesje) en ook wel bekendste nummer van dit album.
Voodo Chile begint met een onheilspellend gitaar intro en daarna zingt Jimi dit naar grote hoogte.
Voor het eerst komt ook echt de gitarist Hendrix aan het bod.
Hendrix legt heel zijn hart en ziel in zijn gitaar spel en dat komt ook echt aan, iets wat ik ook heb met een gitarist als Neil Young.

Stil raining, still dreaming, laat een vooral solerende Hendrix horen met in het begin een stukje repeterende zang.

House burning down, opent bluesy en gaat al snel over in een rocknummer alla Cross town traffic.
Het Sister en brothers stukje vind ik zo mooi lopen.
All along the watchtower, is zoals bekend een Dylan cover.
Jimi Hendrix maakt er wel echt een eigen nummer, hij perst de zang op een geweldige intense manier eruit.
Zeer sterke cover, waarschijnlijk bekender dan de Dylan uitvoering.

Voodo chile (slight return).alle positieve reactie ten spijt vind ik het nou niet direct de meest noodzakelijke aanvulling (lekker toetje of zoiets).
Hendrix had blijkbaar ook nog wel nieuwe nummers en ideeën liggen

CD 2
Little miss strang, doet me denken aan de Zappa nummers ten tijden van Where only in it for the money.
Mooi intro en gewoon een lekker nummer, goede opener, overigens geschreven door Experience lid Noel Redding (bassist).

Long hot summer night, prachtig nummer, hoor ook die aaaah's op de achtergrond.

Come on (part 1) is ook een cover (Earl king)., lekker rocknummer “let the good times roll
“ “past uitstekend op het album.
Met twee mooie rock and roll gitaarsolos.
Gipsy eyes, zou ontzettend veel tijd (takes) in beslag hebben genomen om fatsoenlijk vast te leggen, blijkbaar was Jimi een perfectionist.
Dit nummer vind ik niet zwak maar ook geen topper.

Met een mooi intro wordt het nummer The burning of the midnight lamp ingeluid prachtig nummer geweldig gezongen.
Rainy day, Dream away Met een hoestent en saxy intro komen we bij Rainy day, dit nummer lijkt in eerste instantie een beetje op een ballorig nummer.
Als je dit vaker beluisterd ontdek je de kracht en groove van het nummer.
De vocalen van Jimi zijn ook weer mooi.

Dan komen we bij de beide tracks (die bij elkaar horen) die mijn dubbel CD afsluiten, ik vind dit ook meteen het hoogtepunt van het album.
Track 7 . 1983....(A Merman I should turn to be/ track 8 Moon, turn the tides... gently, gently away.
Na het werkelijk prachtige intro (wat ook weer als tema terug komt later in het.
In Moon turn …, speelt Jimi zo mooi (eerste deel) wat mij doet denken aan het later gemaakte “In a silent way van Miles Davis.
De zang in dit nummer is tegen het einde ook hartverscheurend mooi, super nummer.

Ik heb dit album opgewaardeerd van 4.5 naar 5 sterren en ik vind dat een meer terechte waardering.

"Electric Ladyland" is mijn favoriete studioalbum van Jimi Hendrix en zijn Experience. Op deze plaat is zijn ontwikkeling tot wasdom gekomen. Waar ik op "Are You Experienced?" en "Bold As Love" soms moeite had om me door de experimenteerdrift van Hendrix te worstelen is "Electric Ladyland" van begin tot eind een fantastische luisterervaring.

Jimi Hendrix heeft wellicht wel twee van de mooiste bluessongs op zijn repertoire staan in "Red House" en "Voodoo Chile". Deze laatste is absoluut een van de hoogtepunten van "Electric Ladyland". Overigens vind ik Hendrix het beste als hij de blues speelt en gelukkig hoor ik dat constant terug op "Electric Ladyland". Ook het orgelspel van Steve Winwood is overigens geweldig op "Voodoo Chile".

Hoogtepunten stapelen elkaar op. Jimi Hendrix klinkt vocaal beter dan ooit en zijn zang is op "Electric Ladyland" geen punt van ergernis meer (wat ik soms wel had op zijn vorige studioplaten). Zijn gitaarspel is en blijft fantastisch, maar op "Electric Ladyland" is het mooier dan ooit, gefocust en effectief. Ondanks dat de blues de overhand heeft hoor ik vele stijlen terugkomen op "Electric Ladyland", waaronder rock en funk. Vooral dat laatste is hoorbaar op "Gypsy Eyes". Als Jimi zingt "Well I realized, I've been hypnotized, I love your gypsy eyes" en tegelijkertijd met die funky riff strooit, dan heb ik kippenvel.

"Rainy Day, Dream Away" heeft een ongekend heerlijke groove, zoals Jimi zelf ook verkondigd tijdens het nummer. Het gitaarspel is bluesy en funky tegelijk. "Stil Raining", Still Dreaming" borduurt er heerlijk op voort. En dan komt die cover, de cover van Bob Dylan's "All Along the Watchtower" Dit is een van die weinige uitvoeringen die het origineel overtreft. Sorry Bob, maar Jimi's uitvoering staat op eenzame hoogte. De intro riff grijpt je direct bij je keel en laat je niet meer los. Het afsluitende "Voodoo Child (Slight Return)" is een van de bekendste gitaar riffs allertijden en heeft een heerlijke psychedelische tekst: "Well I'm standing next to a mountain, and I chop it down with the edge of my hand. When I pick up all the pieces and make an island, I might even raise a little sand"

"Electric Ladyland" is een absolute klassieker van een van de beste, zo niet de beste, gitarist allertijden. Deze plaat verveelt nooit, en elke keer als ik "Electric Ladyland" hoor met mijn koptelefoon op, hoor ik weer iets nieuws. "Electric Ladyland" is een plek om telkens weer terug te keren, want deze plaat is niet zomaar een verzameling muziek, maar een belevenis die het gevoel van een fysieke plek oproept. Onweerstaanbaar en verslavend!

Niet dat Jimi Hendrix de plank misgeslagen heeft, maar op Electric Ladyland is hij met zijn Experience band weer op de goede weg. Het drietal heeft duidelijk een bepaalde koers voor ogen en dat is een heerlijk psychedelische bluesrockplaat. Zeker in combinatie met de uitstraling die het heeft, komt het geheel lekker over. Een proloog met de titel ...And The Gods Made Love is al een schot in de roos. Let wel, dit album komt wat mij betreft het beste tot zijn recht in de avond, lekker comfortabel achterover liggen. Met de dreunende klanken en de ogen dicht kan ik me het spetterende begin goed voorstellen. Door naar Electric Ladyland waar zich met Crosstown Traffic de eerste klassieker ontpopt. Heerlijk nummer. Voodoo Chile is een prachtige livetrack die je het gevoel geeft dat je erbij bent. Door het hoge improvisatiekarakter komt het heel spontaan over en Jimi bewijst zich wederom als tekstschrijver. Het feest gaat gewoon door, maar kent weer een climax met Burning Of The Midnight Lamp tot en met 1983. Ik zit er bijna van te balen dat ik geen goede joint tot mijn beschikking heb. De beste songs zijn voor het laatst bewaard. All Along The Watchtower verpulvert het origineel van Bob Dylan. Jimi's gitaarpartijen behoren tot de beste die ik ooit gehoord heb. Ook Voodoo Chile (slight Return) is een terechte klassieker. Electric Ladyland is een buitenaards goede plaat waar meer visie in schuilt dan op het eerste gehoor lijkt. Ik vraag me af of Jimi Hendrix dit ooit had kunnen overtreffen.

Tussenstand:
1. Electric Ladyland
2. Are You Experienced
3. Axis: Bold As Love

Na het tegenvallende Axis: Bold As Love gaan Hendrix en kornuiten op Electric Ladyland weer lekker los. Twee nummers van 15 minuten, een aantal geslaagde singles en vooral lekker veel sfeerwisselingen zorgen ervoor dat het album een erg fijne zit is. Van de singles blijft All Along The Watchtower verreweg een van mijn favoriete Hendrix-tracks (inderdaad beter dan Dylan's origineel), maar de schoonheid van 1983... (A Merman I Should Turn to Be) verraste me helemaal. Absolute parel!

Tussenstand:
1. Electric Ladyland
2. Are You Experienced
3. Axis: Bold As Love

Het album recentelijk gewoon weer eens een paar keer gedraaid. Er zijn weinig albums waarvan ik zou willen dat ik meer dan ***** zou mogen geven, maar dit is er een van. Wat me het meeste opviel, is hoe ik de complexere stukken, die ik als jonge tiener voor het eerst hoorde op mijn verzamel LP 'Pop History' en niets van begreep, steeds beter ga vinden. Het album groeit nog steeds en dat is wel een prestatie na zoveel jaar.

(Op 'Pop History' stonden m.n. nummers van Electric Ladyland and 'Band of Gypsys'. Beide albums kocht ik pas in de jaren 90 op cd, met een hoes van Gered Mankowitz, dus een derde cover.)

Ik beluisterde dit album n.a.v. dit topic.

De naam en faam is mij wel bekend. En dat de man heel goed gitaar schijnt te spelen is mij ook weleens ten gehore gekomen. Hele platen luisteren is echter een andere zaak. Met best veel plezier heb ik naar dit album geluisterd. Hendrix laat veel facetten van zijn muzikale kunnen doorklinken. Zo is het sexy, broeierig, grooved het en natuurlijk de invloeden van blues. Of de meer jazzy invloeden op Rain Day, Dream Away bijvoorbeeld die ik zeer te genieten vind. Natuurlijk zitten er ook nummers bij die mij minder liggen en dat is vooral als het voor mijn gevoel gaat om snerpende gitaren om het snerpend gitaren.

Ik ben de laatste tijd terug wat meer naar Jimi Hendrix aan het luisteren dankzij de herontdekking van het fenomenale Band of Gypsys en het viel me op dat ik Electric Ladyland nog niet gereviewed had. Het is het slotstuk van het oeuvre dat ten boek stond als The Jimi Hendrix Experience en vroeger vond ik het de minste plaat in de trilogie. We zijn echter ondertussen zo'n 15 jaar verder en misschien kon ik er deze keer meer mee? Wel, daar kan ik kort in zijn: nope. Er staan absoluut geweldige nummers op deze Electric Ladyland. De cover van All Along the Watchtower is geweldig (en dat zeg ik niet zo vaak over een Bob Dylan cover) en voor nummers als Crosstown Traffic, Long Hot Summer Night en Gypsy Eyes mag je me altijd wakker maken. House Burning Down is misschien wel één van de beste nummers die in deze formatie zijn uitgekomen en over Voodoo Child (Slight Return) moet ik zelf niets zeggen om mijn waardering te laten blijken. Het is echter al hetgeen dat ertussen zit dat me compleet uit het album haalt. Dat Hendrix graag een potje jamt is me uiteraard gekend, maar ik vind het hier allemaal nogal oeverloos. Is het echt nodig dat 1983... (A Merman I Should Turn to Be) bijna een kwartier duurt? Het middenstuk pakte me toen niet en het pakt me nu nog altijd niet. Het is dan misschien ook niet zo verwonderlijk dat ik Axis: Bold as Love vroeger (en nu) nog altijd met kop en schouders boven de rest vind steken. In een ideale wereld had Electric Ladyland ook getrimd geweest tot een plaat van pakweg 3 kwartier en (indien ze natuurlijk de juiste keuzes hadden gemaakt) dan had Axis wel eens van de 1e plaats verstoten kunnen worden. Het heeft niet mogen zijn.

Het meesterwerk van Jimi Hendrix, de plaat waarop hij zijn muzikale visie volledig heeft kunnen verwerkelijken alvorens verder te gaan richting... ja, wat? De jazz? Hoe dan ook, ik kan de hoge waardering wel begrijpen, maar er in mee gaan kan ik absoluut niet, want er staat voor mij teveel middelmatig werk op: Crosstown traffic, Long hot summer night, Come on – het zijn nog nèt geen opvullertjes, maar voor m'n plezier zet ik ze niet op, en Reddings stompzinnige Little miss Strange is echt te flauw voor woorden (inclusief het gitaarspel, het lijkt wel alsof Redding daar zelf de gitaarpartijen heeft ingespeeld). Pas op het einde van kant 2 komt het album op niveau, met de killer-riff van Gypsy eyes en het slepende maar interessante Burning of the midnight lamp (hoewel de sound van dat laatste nummer wat mij betreft te zompig is, zeker wanneer dat koor erbij komt).
        Voor mij is het kant 3 die dit album echt speciaal maakt. Rainy day dream away begint een beetje gemaakt-relaxed maar komt na twee minuten in de juiste stemming en zet een minuut later nog even een "pratende" gitaar in als sfeervolle voorbereiding op het volgende nummer, en dat 1983... (a merman I should turn to be) is wat mij betreft samen met Voodoo child (slight return) het absolute hoogtepunt van het hele album. De rondcirkelende gitaren, de precieze drums en de vervormde stemmen passen perfect bij de half sprookjeachtige half apocalyptische tekst, en eens te meer verbaas ik me over Hendrix' onzekerheid over zijn eigen zangstem, want hij brengt hier perfect alle nuances over van iemand die ingetogen maar zelfverzekerd zijn plan ontvouwt. Daarna is het de beurt aan psychedelische geluidseffecten die gelukkig nèt niet te lang doorgaan, want na een kleine zes minuten is Hendrix' gitaar weer te horen tegen een voorzichtige achtergrond van een rustige ritmesectie, Chris Woods fluit en Hendrix' eigen feedback-effecten. Er is ruimte voor een bassolo, er volgt een laatste couplet, daarna nog wat geluidseffectjes die een heel eigen tracknummer hebben gekregen (althans volgens de meeste track-indelingen – zie verderop), en op het eerste nummer van kant 4 mag het feestje nog even doorgaan middels een lange jam van gitaar en orgel. Deze 22 minuten vormen voor mij het hart van het album en de voornaamste reden waarom ik het eigenlijk draai.
        Nou, die vierde kant is natuurlijk ook niet slecht, met na de opener nog het marsritme en de furieuze gitaarsound van House burning down, daarna Hendrix' bejubelde cover van All along the watchtower (Dylan schijnt zelfs gezegd te hebben dat het nummer vanaf deze cover niet meer van hèm maar van Hendrix was) en tenslotte de verzengende afsluiter Voodoo child (slight return), dat ik persoonlijk oneindig veel liever hoor dan de ietwat melige jam op kant 1 waar maar geen einde aan lijkt te komen. En wat All along the watchtower betreft, dat zit bij de Favorieten vrij stevig in het zadel op de eerste plaats, maar ik moet bekennen dat ik Dylans oorspronkelijke akoestische versie toch prefereer, en voor een echt opwindende elektrische versie luister ik liever naar de briljante en zeer opzwepende uitvoering met The Band op Before the flood.
        Op mijn CD (een remaster door Joe Gastwirt, zonder jaartal, met de bordeauxrode hoes met een bewerkte rood-oranje close-up van Hendrix' gezicht en geen blote dame in zicht) duurt 1983 5:43 en Moon turn the tides 8:53, dus niet respectievelijk 13:39 en 1:02 zoals op de tracklisting hierboven. Dat lijkt me ook een veel logischer opsplitsing omdat Hendrix vanaf dat 5:43-punt weer gitaar gaat spelen, maar volgens de Engelse wikipedia is die 13:39/1:02-indeling toch de juiste, althans volgens "the 1968 international Polydor Production album". Discogs geeft geen uitsluitsel wanneer je op de allereerste persingen zoekt; misschien dat iemand hier nog een origineel exemplaar uit 1968 heeft en daarbij de "tussengroeven" van kant 3 kan bekijken?