Van Morrison - Moving on Skiffle (2023)

Van is op zijn oude dag wel heel erg productief. Begin volgend jaar al weer een album van ruim anderhalf uur.

Dit keer covers, en dan allemaal 'oudjes', van artiesten zoals Leadbelly, Big Bill Broonzy, Roy Acuff, Jim Reeves, The Carter Family, Don Gibson, natuurlijk een paar van Hank Williams, en nog wat andere traditionals.

De laatste jaren keerde Van toch al wat vaak terug naar de muziek van zijn jeugd, veelal qua sound, maar ditmaal dus de liedjes zelf. Van mij mag het. Dus: laat maar komen!

En dus geen teksten over complottheorieën, COVID vaccinaties en Facebook? Dat scheelt!

Gezien een van de tracktitels ‘Yonder comes a sucker’ wellicht enige reflectie op eigen gedrag tijdens pandemie?

Het is een song van Jim Reeves uit 1955, dus zul je het wel als grapje bedoelen.

Zeker! Een grapje.

https://www.youtube.com/watch?v=SHcyNL4kf0A

Nieuwe single, van het album getrokken. Klinkt in ieder geval heel lekker.

Van Morrison is een man van uitersten. Van een onvoorspelbaar, humeurig stuk chagrijn tot een Shakespeareaans, romantisch poëet; Morrison is het allemaal. Zijn relatie met pers, critici en autoriteiten is vanaf het begin van zijn carrière al getroebleerd en daar kwam met zijn anticovidmaatregelenalbums Latest Record Project, Volume 1 en What’s It Gonna Take? zeker geen verbetering in. Op zijn nieuwste album Moving On Skiffle toont Morrison een heel andere kant van zichzelf. Die kant duurt echter anderhalf uur en dat is ruimschoots te veel van het goede.

Lees de rest van mijn recensie op:
Van Morrison - Moving On Skiffle - nieuweplaat.nl

Elke artiest/band die wat uitvertelt is maakt een plaat met covers, wisselend succes is er voor die worpen. Van The Spaghetti Incident tot Bruce zijn soul, enkel Die Hard fans kopen dit. Enkel echte fans vinden het ook echt goed.

Het betreft hier een dubbel cd/lp, die je afzonderlijk van elkaar kunt draaien. Niemand verplicht je om ze achter elkaar te beluisteren. Overigens een prima plaat, die ook bij niet die hard fans in de smaak zou kunnen vallen, want er wordt prima op gemusiceerd.

Eens, er is niemand die me dat verplicht. Toch is dat wel handig om te doen als recensent. En evenzogoed is het tegenovergestelde waar van hetgeen u schrijft: er zullen genoeg die hard fans van Van Morrison zijn waarbij deze plaat niet in de smaak zal vallen.

Lekker plaatje weer, van Van the Man. Uiteraard haalt hij niet meer het (akelig hoge) niveau van zijn bekende algemeen erkende topalbums, maar dat hoeft ook niet. Wat overblijft is een man op leeftijd, die nog altijd lak heeft aan wat anderen van hem vinden, en gewoon zijn eigen weg gaat.

En dat heeft de laatste 20 jaar toch een hele rits albums opgeleverd waarin hij terugkeert naar de muziek uit zijn jeugd, daarop voortborduurt, en waar zijn liefde voor muziek vanaf spat. Met af en toe toch nog een uitschieter, zoals Keep Me Singing en Three Chords & the Truth.

Op Moving on Skiffle heeft dit zelfs geleid tot een hele reeks covers uit de wereld van de folk, blues en country van de jaren veertig en vijftig, maar dan in de uitvoering van de skifflebands uit zijn jeugd. En uiteraard levert dat geen vernieuwende muziek op. Maar ik kan het wel waarderen dat hij aandacht schenkt aan deze voorlopers van de pop- en rockmuziek. En ook kan ik genieten van de lol van het muziekmaken, dat duidelijk hoorbaar is. Zoals op al zijn albums is de kwaliteit van de muzikanten gewoon weer top, evenals de productie.

Een lekker plaatje dus, met als fijne bonus het slotnummer Green Rocky Road.

Zonder veel verwachtingen aan begonnen. En dan is de conclusie dat dit best een fijne plaat is. Zijn stem past perfect in dit genre en er wordt goed gemusiceerd. Heerlijk voor af en toe.

Sluit ik me bij aan! Veel van deze nummers zijn me lief; vaak in de oerversie (mijn vader was groot liefhebber van leadbelly, Hank WIliams en tijdgenoten, dus die neurie ik allemaal mee). Van the Man heeft ze met zijn muzikanten voorzien van een bont (geen bond) Jasje. Zijn stem blijft uitstekend en op dit moment in zijn carrière juich ik coverplaten eigenlijk alleen maar toe...want die teksten.....dat hield natuurlijk niet over de laatste 2 platen.

De man zit duidelijk lekker in zijn vel vandaag de dag.

Meer dan ooit kan er een lachje af, maakt de blits als nooit tevoren met zijn kleurrijke pakken en kekke hoedjes.

Leuk om hem zo vitaal te horen en bezig te zien in de nadagen van zijn machtige carrière.

Hopla, daar gaan we weer. Beentjes van de vloer. Draaien en zwieren. Leuk? Dan nog maar een nummertje. Enzovoort. Anderhalf uur lang. Verrassend? Voor geen meter. Nou ja zijn stem. Die houdt met verve stand. En zijn begeleiders zijn vakbekwaam. Dat zeker. Maar verder? Laat maar. Niets voor mij. Zegt een oude fan.

Daar zou iemand met jouw MuMe naam juist gek op moeten zijn, tegenpolen immers?

Anyway, ik benader dit album wat van een andere kant. Ik heb sowieso mega bewondering voor Van the Man, om zijn eigenzinnigheid maar natuurlijk vooral om zijn kwaliteiten als songwriter. Daarmee heeft hij zichzelf ruimschoots bewezen de afgelopen decennia. Wat ik hier leuk aan vind is dat hij een genre aanpakt waar ik niet echt bekend mee ben en dus zijn het voor mij (grotendeels) onbekende nummers. Skiffle is een muzieksoort die in de jaren twintig en dertig van de vorige eeuw in het New Orleans van de Verenigde Staten ontstond en afgeleid was van Amerikaanse dixieland, folk, blues en jazz. Ik zie het dus meer als een eerbetoon aan het verloren Skiffle genre en een manier om "jongere" mensen hiermee in aanraking te brengen.

Van Morrison doet op dit dubbel album waar hij zin in heeft en in dit geval gaat hij terug naar zijn roots uit de fifties. bij mijn weten ontstond skiffle muziek niet in de U.K., maar waaide dit genre over vanuit de States naar Europa. in Engeland werd dit genre mede groot gemaakt door Lonnie Donegan.

het siert de man dat hij wars van trends al die jaren zijn "eigen ding" is blijven doen.
ben dit album met alleen covers in de loop van de tijd steeds meer gaan waarderen. inderdaad niet vernieuwend of verrassend, maar dat zal ook niet de bedoeling zijn geweest. denk dat je de muziek op deze albums meer als een "Labour of love" ("a piece of work that you do because you enjoy it") moet zien.

er valt genoeg te genieten, met als uitschieters op cd 1) "Freight Train", "Sail Away Ladies", "Streamline Train" en "Gypsy Davy" waarvan de meeste nummers met heerlijke bijdragen van o.a. Seth Lakeman op fiddle zijn voorzien.

op cd 2) staan ook een flink aantal sterkhouders o.a. "Streamlined Cannonball" met blue-grass invloeden, de swing van "Come On In" of het funky "I'm Movin On".

het album sluit af met het ijzersterke trio "Worried Man Blues", het swingende "Cottonfields" o.a. bekend van de versie van Creedence Clearwater Revival en het prachtige slotnummer "Green Rocky Road", waarvan zeker het laatste nummer bij de Van fans in de smaak zal vallen.

begrijp de teleurstelling van sommige fans, maar voor liefhebbers van skiffle muziek is dit album niet te versmaden. wat rest voor de niet liefhebbers is geweldig uitgevoerde muziek en de prima vocalen van Van Morrison.

Album werd geproduceerd door Van Morrison
Recorded at Real World Studios, Box, England

de liner notes van Jimmy Page zeggen feitelijk alles:

"Van has revisited the songs from the Golden Age of Skiffle. He has revisited, rewired, readdressed and rearranged with this project. Listen to these gems that originated in the days when songs were passed on from family to family, father to son, mother to daughter. Van now passes the baton to us, so that his new take on these old classics can be enjoyed again, re-crafted by Van"

persoonlijk hou ik niet van skiffle muziek het optreden vorig jaar van Van Morrison in Antwerpen was dus voor mij een tegenvaller omdat hij daar de volledige lp speelde..; daar kon ook zijn stem niets aan veran deren. ik laat deze lp aan mij voorbijgaan

begrijp dat dit niet jouw ding is late for the sky. een vreemde eend in de bijt op dit album is het prachtige slotnummer "Green Rocky Road" dat weinig met skiffle muziek van doen heeft en zo maar op een album als pak em beet "Down the Road" had kunnen staan. valt te beluisteren op YT.

Worried Man Blues is het prijsnummer voor mij. Van maakt van een oud Carter Family nummer een heus rock 'n' roll deuntje.