The Tubs - Dead Meat (2023)

Hoor puntige energieke songs, die bij elke draaibeurt meer indalen.
Op de een of andere manier doen deze Britten me denken aan The La's . Iconische band uit 90-ties.

Poppy Bob Mould.

Aan het einde van het jaar struin ik eens door mijn twee afspeellijsten van leuke liedjes die ik verzamelde. Eén wat "braver" voor "at work", de andere voor scheurende gitaren. In het eerste lijstje bleek Wretched Lie van The Tubs te staan. Hoe en waar ik dit nummer tegenkwam? Ik zou het niet weten. Feit is dat het voor mij één van de beste liedjes bleek van dit bijna voorbije jaar. Heb daarom het hele album erbij gezocht, Dead Meat genaamd. Het debuut van een Londense band met de wortels in Cardiff.

Ik ga niet vergelijken met andere namen, maar wat ik hoor is uptempo, melodieuze gitaarpop zoals die vanaf 1976 opdook in de new wave (die heeft zijn voorlopers maar ik wilde geen namen noemen) en in de jaren '80 en '90 als alt. guitar te boek kwam. Gewoon vier jongens uit Londen die pakkende liedjes in gekruide gitaartjes marineren wat verraderlijk lekkere muziek oplevert. In hun bio op Bandcamp noemen ze ook folk als belangrijke inspiratiebron, maar verwacht geen akoestische folkpop. Nee, dit is stevig!

In 26 minuten trekken negen liedjes voorbij met in de zang van Owen “O” Williams een zekere melancholie, waarbij de gitaartjes zingen danwel scheuren en de bas af en toe vriendelijk gromt als een bulldog onder tafel. Ieder nummer is een pareltje op zich: tijdloos lekker, swingend, lief en stevig tegelijk.
Niet vernieuwend maar als je weet hoe je mooie melodietjes in evenzo lekkere composities kunt stoppen, hoeft dat ook niet. Alle negen smakelijk, het krappe half uur luisteren vlíégt voorbij. Bovendien helder geproduceerd door Jon Coddington, die de twee gitaartjes laat knisperen en schuren en het totaal daarbij een open geluid geeft.
Favorieten kiezen is moeilijk. Naast het nummer waarmee het voor mij begon, ga ik voor opener Illusion Pt. II, de gelaagde gitaren in Two Person Love, Duped met z'n tweestemmige zang (assistentie van vriendin-van-de-groep Lan McArdle), That's Fine met onverwachte tempowisselingen en meer ronkende gitaarpop in Round the Bend.

Al uit sinds maart en nu pas op mijn radar. Lekker hoor, een 9 als schoolcijfer zelfs. Bij Mojo meer informatie en natuurlijk ook op hun Bandcamp.

@ RonaldjK : Als The Tubs goed gekeurt zijn, ben ik benieuwd of deze ook onder de radar
operende Britse band in visier zijn:

Bandit - The Good Times Are Killing Me (2023)

Egyptian Blue - A Living Commodity (2023)

King Nun - LAMB (2023)

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: The Tubs - Dead Meat - dekrentenuitdepop.blogspot.com

The Tubs - Dead Meat
De uit Wales afkomstige band Joanna Gruesome viel helaas al na twee geweldige albums uit elkaar, maar acht jaar na de trieste zwanenzang van Joanna Gruesome laten The Tubs horen dat er leven is na de band

Dankzij de zoveelste tip van de Amerikaanse website Paste kwam ik op het spoor van het debuutalbum van de Britse band The Tubs. De band is ontstaan na het uit elkaar vallen van Joanna Gruesome, dat het helaas slechts twee albums vol hield. De eerste worp van The Tubs is raak, want het debuutalbum van de band staat vol aanstekelijke gitaarsongs. Het zijn songs die door flink wat invloeden uit de janglepop flink anders klinken dan noisy gitaarmuziek van Joanna Gruesome, maar de songs van The Tubs zijn zeker niet minder onweerstaanbaar. Dead Meat is goed voor 26 minuten zonnestralen, die bij herhaalde beluistering zeker niet minder aanstekelijk worden.

Leden van de Britse band The Tubs maakten eerder deel uit van de band Joanna Gruesome, die met Weird Sister uit 2013 en Peanut Butter uit 2015 twee geweldige albums afleverde. Het zijn albums die ik zelf omschreef als een mix van Lush, Sleater Kinney, The Dum Dum Girls, The Ramones en Slumber Party, maar de omschrijving “a hint of Lush and a ton of Rush” was met afstand de mooiste (al was het niet de meest treffende).

Joanna Gruesome vermaakte meedogenloos met een gruizig en noisy gitaargeluid, wat fraai contrasteerde met de zoete vrouwenvocalen van de band. Het blijft doodzonde dat Joanna Gruesome is blijven steken op twee albums, maar gelukkig is er leven na de band. Dead Meat, het debuutalbum van The Tubs, borduurt voor een klein deel voort op de twee geweldige albums van Joanna Gruesome, maar tapt vooral uit een ander vaatje.

De muziek van The Tubs vertrouwt veel minder op vrouwenstemmen en maakt ook in muzikaal opzicht andere keuzes. Ook Dead Meat laat hier en daar wat invloeden uit de postpunk horen, maar de songs van The Tubs zijn een stuk minder gruizig dan die van Joanna Gruesome. Invloeden uit de jangle pop hebben daarentegen flink aan terrein gewonnen en ook invloeden uit de 70s Britpop en 80s college rock spelen een voorname rol op Dead Meat.

Een ding is niet veranderd en dat is het feit dat The Tubs net als Joanna Gruesome uitblinkt in het schrijven van onweerstaanbaar lekkere popsongs. Het zijn songs die dit keer vooral worden gedragen door heerlijk jengelende gitaren, die de ruimte vullen met zonnestralen. Het heerlijke gitaarwerk op Dead Meat wordt dit keer voornamelijk gecombineerd met mannenstemmen, wat misschien net wat minder verleidelijk klinkt dan de vrouwenstemmen van Joanna Gruesome, maar ik heb echt helemaal niets aan te merken op de zang van The Tubs, die hier en daar nog een beroep doet op vrouwenstemmen.

Wanneer de onweerstaanbaar lekkere gitaarloopjes worden gecombineerd met diepe bassen komen wat invloeden uit de postpunk aan de oppervlakte, maar ik heb bij beluistering van Dead Meat vooral associaties met de muziek van The Jam en hier en daar ook zeker The Undertones.

Waar postpunk meestal donker gekleurd is, is de muziek van The Tubs vooral zonnig. Het is deels de verdienste van het echt bijzonder lekkere gitaarwerk op het album, maar ook de geweldige melodieën en de aanstekelijke refreinen dragen flink bij aan het geweldige eindresultaat. Dead Meat is een album zonder poespas of opsmuk, maar ondertussen zijn alle songs op het album raak.

Na negen songs en net iets meer dan 26 minuten zit het er al weer op, maar na beluistering van de onweerstaanbare gitaarsongs van The Tubs kan je dag niet meer stuk. Dead Meat is ook nog eens een aangenaam zoekplaatje, want naast de eerder genoemde invloeden heeft de Britse band ook nog wat invloeden uit de folkrock verstopt in haar songs.

Ik heb Dead Meat zelf eerder dit jaar compleet over het hoofd gezien, maar ben blij dat ik het album door de lijst met de beste debuutalbums volgens Paste toch nog heb opgepikt. Het is een album dat door de aanstekelijke songs bijzonder makkelijk weet te verleiden, maar het is ook een veel knapper album dan het bij eerste beluistering lijkt. Erwin Zijleman

blur8, dank voor je bericht. De komende dagen ga ik die tips eens beluisteren!

The Tubs staan op 21 februari in Tivoli Vredenburg, voor slechts een tientje te zien met King No-One, nog een naam die mij onbekend is. Of is dat dezelfde groep als King Nun die je noemt? Hoe dan ook, kaartje is al aangeschaft.

King No-One is ook leuke band.
maar andere dan King Nun. anyway,dank voor de tip die ik nog niet zlen gezien had.
ik kom naar utrecht. 21 feb.

In de trein op weg naar huis na een avondje Tivoli. Voorprogramma was @, een Amerikaanse groep met een korte bandnaam die mijn maatjes niks vonden en ik bij vlagen aardig (een lieve versie van Lankum). Een cello en dwarsfluit en mooie stem - de liedjes echter behoeven meer aandacht in deze livesetting.

The Tubs waren fantastisch. O, wat zijn hun liedjes goed en bovendien strák gespeeld! Een boyband 2.0 zonder de looks maar met héérlijke oorwurmpjes! Ze speelden veeeeeel te kort (drie kwartier?). Met de regel "You are always on my mind" uit Wretched Lie in mijn brein tot besluit.
Een toegift mocht kennelijk niet; het gebeurt mij niet vaak dat een concert mij veel te kort duurt.

We vergeleken hen met Buzzcocks (energiek en lief) en Smiths (heerlijke gitaarliedjes) en werden extra vrolijk. De motregen viel gestaag maar vermocht niet de glimlach op onze lippen te verdrijven...

De tourposter vermeldt Utrecht als onderdeel van hun Scandinavian tour. Wij vonden het gezegend.

De stem van de zanger doet me zo nu en dan denken aan die van Richard Thompson. Goede plaat!