Kerala Dust - Violet Drive (2023)

Wat is Pulse VI toch een lekker nummer, zeg!

Ook Red Light is super lekker! Deze doet me meer aan DarkSide denken en Moderat.
Alleen dan beter uitgewerkt dan Moderat met hun laatste plaat.

Als iemand Darkside en Moderat noemt bij een album is mijn interesse gewekt.
Zelf had ik deze naam al eens zien passeren, maar was ik er nog niet bekend mee. Dus heb ik eens wat nummer opgezet.

De brug met DARKSIDE / Nicolas Jaar is snel geslaan. Het is duidelijk dat deze man geïnspireerd werd door Nicolas. Zowel de zang als de instrumentatie is praktisch volledig overgenomen. Het voelt wel wat als een rip-off. Maar op het eerste gehoor wel een degelijke rip-off van de meer zwoele DARKSIDE nummers
Al lijken deze nummers meer gericht op het pop-publiek, daar waar Nicolas met zijn nevenprojecten A.A.L. en ook onder zijn eigen naam meer experimenteel/underground durft te gaan.

De link met Moderat mis ik echter volledig. Ik vind dat je dit hier totaal niet mee kan vergelijken. En al zeker niet met hun laatste album dat, ondanks ik er begin dit jaar ook niet door overdonderd werd, me toch aangenaam verraste live afgelopen maand.

Zelf zie ik nog wel linken met de meer dance-achtige Balthazar / Warhaus nummers. Zeker in de manier van zingen.

Blijft heerlijk, link wordt vaak gelegd met Can en andere Duitse Krautrock bands met elektronische invloeden. Zin in!

Deze driemansformatie stond goed op m’n radar maar nu Future Visions uit is, beginnen ze ineens veel op Balthazar te lijken. Weg met deze band dus, next! (als de band op de andere nummers net zo zullen klinken)

Ja dat Pulse VI kwam dus langs op Pinguin radio, en was gelijk verkocht. Benieuwd naar de rest.

Moet hier even op terugkomen! Future Visions heeft me uiteindelijk ook weten te pakken. Wel totaal anders dan Pulse VI en Red Light.

Still There
Vijfde single.

Op hun Instagramprofiel schreef de band het volgende: We set out to make a soundtrack for the European Autobahn - a lovesick drive from Hamburg to Rome.

In het holst van de nacht starten we de motor, Moonbeam, Midnight, Howl. Hamburg ligt er verlaten bij, maar een dikke mist kan zich niet van de huizen onttrekken, en dus rijden we voorzichtig de stad uit. Er rijdt een Audi voor ons met een opmerkelijke Chileense kentekenplaat, en door het ontbreken van ander verkeer horen we duidelijk welk nummer zij afspelen: Darkside’s Paper Trails. Ik kan niet anders dan de volumeknop van onze eigen auto iets omhoog te draaien. De fluisterige zang wordt luider en het zicht wordt langzaam beter, er volgt een kick, we schakelen door naar de vier. Een hi hat, de stad ligt bijna achter ons, en dan een funky gitaartje over synthesizerakkoorden. De vijfde versnelling.

We zijn onderweg. Heel in de verte zien we de Audi nog steeds rijden. Het mag dan februari zijn, direct onder Hamburg kleurt de Lüneberger Heide al schitterend paarsroze. Violet Drive. We volgen een kleine omleiding, in de verte zien we de zon opkomen. Zo ver als Pink Floyd gaan we niet raken, maar voor heel even zijn we op weg naar de heart of the sun. De reden van de omleiding wordt duidelijk: er wordt aan de weg gewerkt. Shake. Een stoplicht zelfs! Red Light. Gelukkig komt het verkeer daarna weer gauw op gang. De gitaarriff in het nummer lijkt te zeggen: ‘kom op, vaart maken nu, anders komen we er nooit’.

En dan verandert de Autobahn in de Autobahn zoals ‘ie bedoeld is. Geen beperkingen. Vaart maken. We rijden heus niet als complete gekken, maar toch is het spannend. Mijn hartslag stijgt met een vijf, zes slagen. Pulse VI. Het is inmiddels volop dag, de zon staat hoog, de nacht ligt zowel ver achter ons als ver vóór ons, en toch: I’d like to howl. De mist uit Hamburg is ver weg, de mist in ons hoofd nu ook. Een fout die Eefje de Visser kennelijk nog wel eens maakt (Luister), gaan wij hier niet maken. Jacob’s Gun. We zingen mee met de gitaar, fonetisch, en even later ook met de tekst. Bij de Raststätte zit de melodie nog steeds in ons hoofd. Tijd voor wat eten, een rustmoment. Salt. Ik kies geen bratwurst, maar iets Oosters.

Het is algemeen bekend onder roadtrippers: een energiedip na het eten ga je te lijf met een beat. Iets zoals Radiohead’s Everything in Its Right Place bijvoorbeeld, dat zich ook nog wel leent voor een remix. Still There. Deze Britse band opereert al een tijdje vanuit Berlijn, en dus horen we daar ineens een vrouw in het Duits zingen. Europa present. Zanger Edmund Kelly gooit er nog een ‘Is it still there?’ tegenaan. Bij de vierde herhaling denk ik er hetzelfde over.

Om me heen zie ik alleen nog bergen. We belanden in het Italiaanse gedeelte. Nuove Variazioni di una Stanza. Ik neurie Leonard Cohen’s Famous Blue Raincoat over de muziek heen. Weer een variatie erbij. Het is hier prachtig, ik staar dromend uit het raam en neem de vergezichten op, maar in de bijrijdersstoel vertrouw ik volledig op de chauffeur en dus worden mijn oogleden steeds zwaarder, oh en ach, we rijden hier langs een industriestadje en zo meteen zullen we wel weer stil staan voor zo’n ellenlange Alpentunnel, het kan geen kwaad de ogen even te sluiten. Future Visions. Vlak voor ik de slaap vat, meen ik Balthazar te horen. Daarvoor hoeven we echt niet helemaal naar Rome te rijden. Ik blijf nog even in een schemerslaap voordat ik definitief de bergen uit het oog verlies. Engels’ Machine.

En dan schrik ik wakker. Hoor ik nou een akoestische gitaar? We rijden Rome binnen. Het verkeer is hier chaotisch, een Lamborghini raast ons voorbij met het geluid van een elektrische gitaar, en komt dan weer tot rust. Ik ben benieuwd of we de volgende roadtrip vanuit Rome starten. Een Fine Della Scena. Een laatste scène, een slotakkoord.

4*

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Kerala Dust - Violet Drive - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Kerala Dust - Violet Drive
De van oorsprong Britse band Kerala Dust schotelt ons op Violet Drive een bezwerende, veelkleurige en fascinerende luistertrip voor, waarbij je zelf de bijzondere beelden mag bedenken

De grootste muzikale verrassing van deze week komt voor mij van de Britse band Kerala Dust, die overigens vanuit Berlijn en Zurich opereert. Violet Drive, het derde album van de band, is mijn eerste kennismaking met de muziek van Kerala Dust en het is een bijzondere ervaring geworden. Violet Drive is een bezwerend album dat aanvoelt als een soundtrack bij een roadtrip. De band gebruikt stuwende ritmes en voegt hier subtiele elektronica en wat bluesy gitaarlijnen aan toe. Als je eenmaal aan boord bent, word je onderdeel van een bijna hypnotiserende luistertrip die alleen maar aan kracht wint. Wat een bijzonder album van deze helaas nog vrij onbekende band.

Ik ben dagelijks te vinden op de geweldige Nederlandse muziekwebsite MusicMeter (https://www.musicmeter.nl), enerzijds om te lezen wat andere muziekliefhebbers vinden van de albums die ik goed vind en anderzijds om me te laten inspireren door de smaak van anderen. MusicMeter biedt ook nog eens het meest complete overzicht van nieuwe albums en in dit overzicht kwam ik afgelopen week Violet Drive van de band Kerala Dust tegen.

Het is een naam die ik nog niet eerder was tegengekomen, terwijl het toch al het derde album van de van oorsprong Britse band is. Kerala Dust opereert tegenwoordig vanuit Zurich en Berlijn en maakt naar verluidt ‘deeply European music’. Dat deed de band ook al op haar eerste twee albums, die ik inmiddels ook beluisterd heb. Het zijn bij vlagen behoorlijk experimentele albums die zich stevig hebben laten inspireren door de Duitse elektronische muziek en Krautrock uit de jaren 70.

Op Violet Drive klinkt de band wat minder elektronisch en ook wat minder experimenteel en persoonlijk ben ik erg gecharmeerd van het nieuwe geluid van de Britse band. Violet Drive opent met subtiele repeterende klanken van gitaren en elektronica, waarna de ritmesectie een bezwerende beat in zet. Het wordt gecombineerd met al even bezwerende zang, waarna langzaam maar zeker details worden toegevoegd aan de muziek van de band.

Kerala Dust laat zich nog steeds beïnvloeden door de Duitse elektronica en Krautrock pioniers uit het verleden, maar de band sleutelt op Violet Drive ook met succes aan een eigen geluid. Op MusicMeter wordt de muziek van Kerala Dust vergeleken met die van DARKSIDE, maar die naam zegt me niet zoveel.

Het is voor mij dan ook lastig om de muziek van Kerala Dust te vergelijken met de muziek van andere bands. Af en toe hoor ik iets van dEUS en ook iets van de al lang weer vergeten Fun Lovin’ Criminals, maar dat zijn vergelijkingen die snel mank gaan. Zeker nu de rol van gitaren in de muziek van Kerala Dust is toegenomen bevat de muziek op Violet Drive ook zeker invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek, zeker wanneer de gitaarakkoorden bluesy zijn.

Door te kiezen voor repeterende klanken en bezwerende ritmes is het nieuwe album van Kerala Dust vooral een luistertrip en het is er een met beeldend vermogen. Violet Drive klinkt als een machine die in werking wordt gesteld en vervolgens eindeloos door maalt. Het album klinkt bovendien als de soundtrack bij een lange roadtrip, waarin het landschap langzaam maar zeker verandert.

Die subtiele veranderingen hoor je ook in de muziek, waarin de ritmes subtiel verschuiven en de gitaarlijnen steeds weer op fraaie wijze de ruimte zoeken. Bij eerste beluistering van Violet Drive was ik bang dat het geluid van Kerala Dust snel zou gaan vervelen, maar het tegendeel is het geval. Omdat het album steeds intenser bezweert en bovendien steeds weer subtiel van kleur verschiet, wordt de luistertrip van de Britse band alleen maar indrukwekkender.

Naarmate het album vordert worden de kleurverschillen en tempoverschillen overigens groter en ontwikkelt het geluid van Kerala Dust zich op bijzondere wijze. Nu ik het album een paar keer heb gehoord, hoor ik ook wel wat van de muziek die My Baby in haar jonge jaren maakte, alleen dan met mannenstemmen en wat minder blues. Ik was de term ‘deeply European music’ nog niet eerder tegengekomen, maar als Violet Drive van Kerala Dust ‘deeply European music’ is, ben ik absoluut fan van dit genre. En inmiddels ook van Kerala Dust. Erwin Zijleman

De opener bevalt ten zeerste, wat een nummer. Al wat daarna komt toch wat minder. Misschien heeft het geheel nog meerdere luisterbeurten nodig.

Pulse VI ook niet?

Heel erg Cari Cari, is dat erg? Nee, gewoon lekker.

Dit album bevat een paar mooie momenten, maar over de hele breedte vind ik het songmateriaal te zwak. Het helpt dan ook niet echt mee dat er qua sound veel bij andere artiesten is geshopt.

Als we dan toch gaan vergelijken: ik moest doorlopend aan Balthazar denken. En ongetwijfeld hebben ze naar Tom Waits geluisterd.

Lekker album, niet hemelbestormend, gewoon prima.

Het eerste wat ik hoor is eigenlijk "Bob Moses". Hippe organische electronische muziek. Nicholas Jaar hoor ik ook wel, maar zijn muziek is naar mijn inziens vele malen inventiever. Jaar schuurt ook nog wel links en rechts, dit is wel heel erg binnen de lijntjes.

Al met al een prima album om op te zetten tijdens werk. Het stoort ook weer niet.

Zeker een OK nummer, daar niet van. Het doet me echter niet zoveel. Waar de haast bezwerende sound van Moonbeam, Midnight, Howl blijft intrigeren. Dat nummer steekt er wat mij betreft met kop en schouders bovenuit. Maar goed, ik moet het album zeker nog eens met volle aandacht beluisteren. Still There begint wel te groeien.

Het is ook nooit goed.. Vandaag weer wat geleerd; iets kan ook juist teveel lijken op de artiest of band waar je meer vergelijkbaars van zoekt. Het lijkt verdorie wel een coverband. Hoewel ik sommige nummers prima vind klinken kan ik er zodoende toch niet echt mee akkoord gaan.

Red Light blijft zó lekker!