Taylor Swift - Midnights (2022)

Oef, wat is Maroon een fantastisch nummer zeg.

Triphopperig , triphop vibe is er echt wel in een aantal nummers (midnight Rain)Triphop geluid. Ik zeg nergens dat zeg toch nergens dat ze triphop maakt? Gaat om die vibe

Triphop vibe- light

Hmm ik hoor die vibe niet echt tbh.
Helemaal niet als je t hele ouvre van tay in beschouwing neemt

Nee in de rest van het oeuvre ook nergens te bekennen. Dit album heeft wel een soort sfeervoller elektronisch geluid , dat is eigenlijk wat ik bedoel. Goed dat ze het weer wat anders aanpakt.

Ik hoor eigenlijk een typische powerpop plaat, zo zoet en glad als het maar kan. Een album waarvan er al vele gemaakt zijn.
Maar zo zie je dat smaken kunnen verschillen en meningen haha

It’s me. I’m the problem.

Yield zou Midnights weinig draaien, maar ondertussen staat hij de hele dag op. De nummers waar ik niet enthousiast over was verminderen in rap tempo. Bejeweled blijft wel een pijnpunt tot nu toe, maar Lavender Haze groeit. Dus halfje erbij, met excuses aan Vinylbeleving

I’m the problem

Is je vergeven Yield met fijne bijkomstigheid dat ik Midnights er ook opnieuw eens opleg. Mastermind valt nu ook ineens in positieve zin op. Karma is leuk maar blijft wat licht. Bejeweld blijf ik moeite te mee houden, maar wie weet....

Leuk trouwens dat vrijwel iedereen het er mee eens in dat Maroon echt een parel is.

Gemiste kans van Taylor Swift om op te staan tegen de woke gekkies trouwens. Fatshaming in de Anti-Hero clip, hoe verzinnen ze het. Zoals ik hem begrijp ging dit juist over wat de media en/of zij zelf zeggen over haar gewicht. Eerder een aanklacht tegen fatshaming is het dan. Maar men ziet alleen het woord fat en krijgt meteen een rood waas voor de ogen.

Taylor Swift, 2022. - Staat ze ineens op een ijl hoogtepunt, breekt ze zelfverzekerd het ene record na het andere, verandert alles wat ze aanraakt in puur goud. Op dit eigenste culminatiemoment zo ziet Taylor Swift bij de release van haar laatste album 'Midnights' haast verwacht een immense, voorheen ongekende streamingsstormloop losbarsten.

Ja, zelfs met een eerlijke, open conceptplaat als dit 'Midnights'. Want misschien had je het ook, na haar vorige albums 'Folklore' en 'Evermore' van verleden jaar, na het inladen van al die sfeervolle ingetogenheid van twintig verse, subtiele synthpopsongs, perfect gezongen en verre van goedkoop, dat er toch wel echt weinig was dat zich al onmiddellijk nestelde. En voor wie 't betreuren zou, niks, helemaal geen direct inslaande hits hier of oorwurmen. Stapje achteruit dan maar misschien, zoals ook Swift zelf blijkbaar heel welbewust deed en al die ragfijne melodieën gewoon rustig laten indalen. Dan, na een paar draaibeurten van die toch wel geheel 'anders dan andere' zachte nachtplaat, voel je met de opkomende schittering en glans ook je eigen invulling zijn weg vinden. Tegen die tijd heeft 'Midnights' je gegarandeerd al goed te pakken.

Er wordt heel wat afgezongen op dit deemsterige album van Taylor Swift, haar authentiek relaas van een resem slapeloze nachten in onzekerheid. "Een reis door verschrikkingen en zoete dromen", beweerde ze met enig gevoel voor drama. Afgeslankt in een concept van dertien songs. Een middernachtelijk samengaan van koortsige, broeierige soundscapes en cryptische, vaak ongezouten, van krachttermen voorziene schrijfsels die zich meesterlijk voor je ontvouwen. Rechtstreeks uit een dagboek vol intieme zieleroerselen en tranen. Heeft ze het daar over liefde in velerlei gedaanten, natuurlijk, én frustraties, kwelgeesten, woede, angst en lik op stuk. Voor Swift lyrische voortzetting van haar vurige, tegelijk schemerige odyssee van zelfreflectie en bekentenissen. Dertien etapjes hier, over waar ze zichzelf als serene volwassen vrouw van vlees en bloed tegenkwam en over waarheen ze straks ook wel naartoe wil. Maar warempel, drie uur na de 'Midnights'-release verrast Swift alweer: met een 'heruitgave' van het gloednieuwe album. Werden er losjes (en voor velen wellicht frustrerend) nóg eens zeven '3am Tracks' toegevoegd, liefelijk toegelicht als "de zeven songs geschreven om die magische dertien te vinden". Wat die bonusreeks van drie uur later betreft stond Aaron Dessner als producer aan het roer en schiet het galopperende, heel directe 'Would've, Could've, Should've', over de complexe relatie van een tienermeisje met een dominante oudere man, er bovenuit.

Vriend-producer Jack Antonoff zat voor het hoofdgerecht 'Midnights' (weer) aan de knoppen én aan de schrijftafel. Hij leverde Taylor's intimiteiten uiteindelijk telkens af in het meest passend elektronisch bad aan synth-tonen, al of niet voorzien van stemvervormingen, house- en trapbeats en veel ander moois.

Midnight 1 - Gelaagde opener 'Lavender Haze', op een spannende beat samengezongen met Zoë Kravitz, draagt op hoogst zwoele wijze passionele liefdesgloed uit en leert tegelijk hoe de verheven liefdesdeugd te behoeden voor externe stoorzenders. Tegelijk schopt ze hevig tegen oubollige genderverwachtingspatronen aan.

Midnight 2 - Nog meer liefde in het wondermooie vol ambient ronkende 'Maroon'. Liefde in variaties van rood. Een volwassen, donkerder versie van romantische lovestory, waar de tinten van Taylor's blind gepassioneerd 'rood' - herinner 'Red' - nu uitgedeemsterd zijn naar het complexere, rijpere 'kastanjebruin-karmijnrood'.

Midnight 3 - Volgt dan als wat vreemde eend in de bijt, leuke single 'Anti-Hero'. Sowieso weer een pareltje van compositie én haar eigen duivelse favoriete nummer. Waarin ze vol zelfspot in zichzelf duikt en zich daar in vernietigende zelfhaat omschrijft als probleem van haar eigen story en 'het monster op de heuvel'.

Midnight 4 - In het licht dromerige, donzige sfeertje van volgend hoogtepunt 'Snow on the Beach' krijg je hemelse samenzang met haar idool Lana Del Rey. Hartverwarmende melodische song over simultaan op elkaar verliefd worden.

Midnight 5 - In het fragiele 'You're on Your Own, Kid', met zacht pulserende, opbloeiende beat en mooie verweven gitaren, zingt Taylor in de derde persoon over zichzelf als jong 'kid'. Een indringende song over gemiste kansen en het zoeken om als individu toch onafhankelijk jezelf te worden. Intrigerend vooral de passage "I looked around in a blood-soaked gown", verwijzend naar de met bloed overgoten horror-Carrie uit de film en meteen duidelijk makend hoe ze terugkijkt op haar publieke vernedering door Kanye West in 2009.

Midnight 6 - In 'Midnight Rain', druppelen op een popritme en een mix van synthgeluiden middernachtelijke herinneringen binnen aan een ooit omwille van de zangcarrière door haar afgebroken trieste liefde.

Midnight 7 - 'Question...?', andermaal mijmeringen over een voorbije relatie en vooral over het daarbij onuitgesprokene. Net zoals in die andere relatiesong 'Lukt Het Met Hem' van De Mens.

Midnight 8 - Het stoere 'Vigilante Shit', minimale beat overheen zwaargalmende synths, is zwoel opbouwend. Vlijmscherpe, weliswaar niet exploderende weerwraaksong naar luitjes als, opnieuw Kanye West en onfrisse ex-zakenpartner Scooter Braun.

Midnight 9 - Gefrustreerd in een relatie waar je niet op je waarde geschat wordt? Het sprankelende 'Bejeweled' glittert en stuitert van zelfvertrouwen en leert ook jou, waar nodig, hoe in een mum van tijd weer 'bejewelled' te zijn.

Midnight 10 - 'Labyrinth' is een tragere dancepopsong die afrekent met falikant verlopen liefde en tegelijk met de niet evidente verwachtingen om dan ook zomaar weer op te veren.

Midnight 11 - Op de onzekere hartslag van het sprankelende 'Karma', door elkaar vloeiende drums, gitaar en synths, kom je precies waar Swift je wil hebben. Laat haar rechtuite reflecties over wie haar ooit onrecht aandeed maar melodieus zijn gangetje gaan, op de maat van haar stokpaardje, karma, krijgt iedereen vroeg of laat wat hij verdient.

Midnight 12 - Nog een tedere, zorgeloze lovesong is die ballade 'Sweet Nothing', roept met zijn sobere pianobegeleiding en blazers een sfeertje van de seventies op.

Midnight 13 - In het afsluitende 'Mastermind', song waarop ze zich opnieuw biezonder trots voelt, maakt ze nochtans weer een weinig flatterend zelfportret. Haar opzet was aldus de lyrics - beetje inbeelding wel graag - tussen de romantiek door vooral te klinken 'alsof een schurk net de kamer is binnengekomen'.

Terugkijkend, een stralende 'the morning after'. Taylor Swift heeft zichzelf in het hele productieproces van dit 'Midnights' niet opnieuw moeten uitvinden. Zat ze voorheen al in de country, de pop of de folk, lijkt het er nu op dat ze hier grotendeels naar haar vroegere luchtiger platen als '1989', 'Reputation' en 'Lover' is gaan terugkijken, waarboven ook al nevelige synthpopwolkjes dreven. Maar als de vrouw die ze nu is, die trouwens in 2021 als assertieve weerwraak ook al 'Fearless' en 'Red' een volwassen remake gaf, gaat ze daarmee nu wel veel verder dan toen. Ze brengt haar twintig vriendelijke popsongs met een unieke, heel nieuwsoortige coole flair en ingetogenheid. En het natuurtalent dat ze al had vanaf dag één bevestigt ze met iedere nieuwe productie. En ja, natuurlijk was die hele middernachtreeks voor haar niet écht fatale verschrikking of nachtmerrie. Want van Taylor Swift, weten we het al lang, ze was en blijft in alles altijd al een survivor pur sang en zo zijn ook deze songs. Laat de kritikasters dus maar komen.
Zoveelste topplaat van La Swift.

Indrukwekkend epos Hendrik. Het Swiftie leger zou je op handen dragen. Mooi.

Groeit toch wel. Iedereen heeft het hier over Maroon maar ik vind you're on your own kid toch het absolute prijsbeest van dit album.

Album wordt bij elke luisterbeurt (nog) beter! Ster erbij op! Vind ook dat ze best vaak klinkt als LDR in bepaalde stukjes.

Trouwens ook weer een nieuw record voor Taylor, want ze is namelijk de eerste artiest die die gehele top 10 van de Bilboard Hot 100 is beslag neemt. Ongekend!

Voor mij is dit hét album van dit jaar!

Leuk album voor mensen die geen zin hebben om te graven naar betere of vergelijkbare muziek.

Zo zeg, die 'remix' van Anti Hero featuring Bleachers is me een partijtje fijn!

'Sometimes I feel like everybody is an art bro lately'

We feel you Jack. We feel you.

'Team Taylor'? 'Het Swiftie leger'?

Anyway, ik was onlangs bij vrienden waar deze plaat de hele tijd op stond en vond het niet vervelend klinken, maar het deed me ook niets. Vond het zelfs voor het grootste gedeelte als één lang nummer klinken.
Maar fijn dat velen er zo van genieten. Dat zij momenteel op die hoogte zit dat haar publiek haar werk al prijst voordat het uit is, werkt hier natuurlijk wel heel goed in haar voordeel.

Hopelijk niet over een jaar wéér een nieuw album.

Hier komen wel beats in voor maar zijn toch niet overheersend. Ik zie dit meer als singer-songwriterspop, neigend naar easy listening. Al weet het mij niet zo erg te boeien als het laatste album van Weyes Blood dat een beetje in dezelfde trant zit maar avontuurlijker.
Bovendien is Taylor Swift een goede zangeres, ik plaats haar veel hoger dan bv. Britney Spears en Rihanna. Taylor Swift is geëvolueerd van tieneridool naar een degelijke singer-songwriter waardoor ze ook aanslaat bij het 'alternatieve' publiek of de meer serieuze muziekliefhebber.

Nogal zouteloze muziek. Dit is het eerste album van Taylor Swift waar ik goed voor ben gaan zitten. Ik vond haar optredens met Big Red Machine best fijn en soms moet je een artiest maar eens een kans geven.

Buiten het feit dat zij miljoenen mensen wel weet te plezieren met haar muziek, vind ik het niet echt hoogstaand. Toegegeven, het is best wel aangename muziek en ik begrijp ook wel dat mensen zich kunnen optrekken aan haar teksten. Toch bekruipt mij het gevoel dat er meer in had gezeten. De producties kabbelen wat voort en Taylor Swift kan mooi zingen, maar is geen uitzonderlijke zangeres. Wellicht weet ze dit goed te verbergen en blijft ze veilig binnen de lijntjes om een groter publiek aan te spreken. Het doet mij niet zoveel.

Als je haar bijdrage met Big Red Machine fijn vond, is het misschien beter als je haar albums Folklore en Evermore een echte kans geeft. Twee introverte albums die in de lijn liggen van haar BRM bijdrage, bovendien is Aaron Dessner ook betrokken bij die albums. Give it a try

Dat zijn ook juist de twee albums die mij het meest aantrekken en al een tijdje op mijn to-listen-lijstje staan, mede vanwege Dessner en de algehele vibe van de albums. Toch heb ik nooit serieus de moeite genomen om te gaan luisteren. Ga ik nu zeker doen!

Ik heb me prima vermaakt met dit album.

Ik vermaak me ook prima met de discussies al hier.

Bij de titel van het achtste liedje voel ik me toch ook wel wat grensoverschrijdend onheus bejegend

Berichten verplaatst naar Taylor Swift

In alle - grotendeels zelf veroorzaakte - heisa ben ik helemaal vergeten om te vertellen wat ik van het album vind. Al met al vind ik het weer een sterke plaat van Swift, die duidelijk laat horen dat ze oor blijft houden voor melodielijnen die blijven hangen, ook wanneer ze een wat stemmigere plaat maakt. Dat was met Folklore en Evermore ook zeker zo. Ergens vind ik het ook behoorlijk tof dat ze nu op de elektronische toer gaat, nadat veel mensen denk ik toch weer een indiefolkalbum hadden verwacht.

Midnights doet me qua plaats in het oeuvre evenwel sterk denken aan Folklore. Bij het luisteren naar Red vroeg ik me weleens af: wat als ze nu een heel album zou maken in de trant van nummers als 'All Too Well' en 'Sad Beautiful Tragic'? Folklore - en Evermore - was eigenlijk wel dat album, zonder als een herhalingsoefening te klinken. Bij 1989 en Reputation vroeg ik me weleens af: wat als ze nu een heel album zou maken in de trant van 'Wildest Dreams' en 'Call It What You Want?'. Nou ja, je raadt het al: Midnights ligt in die lijn, maar klinkt toch ook net weer iets anders. Het enige dat een beetje jammer is, is dat ze dat metastandpunt over haar reputatie, waarin ze sinds Reputation iets te veel doorschiet, hier er ook nog niet helemaal uitgezweet is.

Zeker nu ze volop door de tijd aan het reizen is met die Taylor's Versions neemt Swifts ontwikkeling allerlei onverwachte vormen aan, dus ik ben erg benieuwd naar waar ze de volgende keer mee aan komt zetten. Tot die tijd ben ik sowieso blij met Midnights, waarvan de slimme hooks en melodieën me elke dag wel weer een keer bekruipen - en dan is het uiteraard luisteren geblazen.

tl;dr: ik zing zelden mee met de radio op het werk, maar voor 'Anti-Hero' maak ik graag een uitzondering.

Tijd voor de jaarlijsten. Placebo, Suede, Burial, Fontaines DC en The Stones (1977) staken er voor mij bovenuit, maar veel verder kom ik ook niet dit jaar, waarin ik gestart ben met het opnieuw invoeren en beoordelen van mijn eigen platenkast. Dat hele proces is nog gaande. Dit album, dat na de release groeide, staat voor mij toch op 1. Het zal de eindlijst wel niet halen, net zo als Red TV dat vorig jaar ook niet deed, maar ik heb de eer van mijn dame weer gered. “Draw the cat eye sharp enough to kill a man”

Helemaal geen verkeerd album, maar voor mij geen eindejaarslijstmateriaal. Het zegt voor mij veel dat ik het duet met Lana verreweg het mooiste nummer vind - Lana is voor mij toch wel een niveautje hoger.

Taylor Swift is een leuk meisje met best een beetje talent , maar echt goede nummers van haar heb ik nog niet gehoord. Het is allemaal aardig, maar het ene oor in etc. Misschien komt het nog.

Leuk bericht voor alle "vinylvreters" onder de MuMe gebruikers op deze site.

Voor het eerst sinds 1988 werden er in Groot-Brittannië meer albums verkocht op vinyl dan op cd. Dat meldt The Guardian. Onder meer bestselleralbums van Taylor Swift en Harry Styles blijven de vinylrevival aanwakkeren. Van de 5,5 miljoen verkochte lp’s waren er 80.000 exemplaren van Midnights, het nieuwste album van Taylor Swift.

Taylor Swift is een vrouw van 33.
Ik weet niet in welke leefomgeving jij verkeerd, maar ik moet dat niet maken, om mijn vrouwelijke vrienden of collega's meisje te noemen. En terecht. Helemaal prima om haar muzikale kwaliteiten in twijfel te trekken, maar dat badinerende toontje dat een aantal (voornamelijk) mannelijke users hier blijft tentoonspreiden, raakt sleets.

Fair enough. Een leuke vrouw dan. Met best een beetje talent. Ik heb ook wel een aantal CDs van haar, maar de echte beleving komt nog, hoop ik. Met de status die zij heeft, zou ze een paar geweldige knallers op haar naam moeten hebben vind ik, maar die heb ik nog niet gehoord tot nu toe.