Taylor Swift - Midnights (2022)

Het hoogste aantal streams in 24 uur EVER op Spotify, Amazon en Apple Music. Indrukwekkende aantallen allemaal. Als volgende maand de wereldtournee wordt aangekondigd vrees ik de chaotische voorverkoop. Dat wordt weer uitwijken naar andere landen. Bij de Reputation tour zat ik in Croke Park in Dublin, je moet er wat voor overhebben.

Dat je haar muziek niet pruimt is geen zonde, maar deze omschrijving is wel heel denigrerend voor Taylor. Geëngageerd, sociaal, strijdvaardig voor vrouwenrechten en gay community, heel genereus en een van de sterkste en invloedrijkste vrouwen in de muziekindustrie. Ik zou zeggen verdiep je eens in haar.

Ik heb het niet over haar persoon. Puur over hoe de muziek overkomt an sich.
Ik zou nog wel willen, maar dat ga ik niet doen. Niets mis met een popliedje van tijd tot tijd,maar om daar dan hele albums van te checken..het leven is te kort. Je moet kiezen.

Ps Anti-Hero klinkt al euh ok. Maar nog altijd 1 oor in ,andere oor uit. Op basis van dit ene nummer zou niemand kunnen begrijpen waarom zij als enige zangeres uit het popsegment (op Lana Del Rey na) zo populair is op musicmeter.

Ik vind Anti-Hero zeker niet de sterkste track op het album

Klopt dat is nu Maroon voor mij. Samen met Karma en Sweet Nothing.

Snow at the Beach is trouwens ook een parel. Had op folklore of evermore kunnen staan.
Toch wel weer een schitterend album hoor. Enkel het middenstuk doet me nog niet zo veel. Maar bij Taylor heeft het vaak even tijd nodig.

Wereldnummer Maroon maakt het al meer dan voldoende dit album aan te schaffen. Wat een song zeg. Wow. Ze doet het dus weer. En dan te bedenken dat ik ooit eens middels dochterlief, ten tijde van Love Story op haar werd geattendeerd. En ik daar wel naar kon luisteren, leuk deuntje en dat was het wel. Inmiddels dochterlief jaren ouder, ik trouwens ook en inmiddels staan al haar platen, vinyls ja, hier, incluis de TV's en deze dan welke net uit ware. Drie kwartier genieten van in dit geval PP. Pure Pop ja maar van een dusdanige kwaliteit, om stil van te worden ja. Machtig en prachtig en en passant het ene record na het andere wat sneuvelt. Wat op zich nada moge zeggen aangaande kwaliteit, dat klopt. Maar hier gelukkig wel. En de diverse reviews lezende, incluis OOR, nou die liegen er niet om. Haar nummers te makkelijk afdoen als lege niemanddalletjes, nou, dan duik er eens focus in en U moge het horen. Of niet dus. Briljante plaat weer, het kan maar niet op. Hoe ze het doet, no idea maar ze doet het, waarbij ze zelfs haar status van ster op de hak neemt. Hoe wil je het hebben.

Zo op het eerste gehoor een fijn album. Al vind ik de bonustracks misschien nog wel beter dan de reguliere nummers. The Great War, Glitch en Would've, Could've, Should've zijn echt toppers.

Ik ben niet zo onder de indruk van deze plaat, die ik vooral als "eentonig" zou beschrijven. In principe is daar niet heel veel mis mee, maar ik mis toch echt een aantal uitschieters, of bangers, hier. Nu blijft het vooral wat simpel, zowel qua productie als qua songteksten.

Taylor Swift heeft de neiging om bepaalde thema's voortdurend te herhalen in haar muziek en dat gebeurt ook hier weer. Midnights heeft daardoor eigenlijk weinig nieuws te vertellen. Het jammere is dan niet eens dat je niets nieuws over Taylor leert, maar vooral dat sommige teksten simpelweg kinderlijk en stuntelig zijn. Ik kan bijvoorbeeld geen enkel excuus bedenken voor de stroom aan word vomit die op Anti-Hero te vinden is, één van de betere songs op het album:

Did you hear my covert narcissism
I disguise as altruism
Like some kind of congressman?

Het zou haar dus wellicht goed doen om nieuwe samenwerkingen aan te gaan met ervaren songwriters.

In het algemeen vind ik dit vooral een erg veilig en oninspirerend werk, verteld en geschreven door een miljonair die misschien gewoon niet heel veel meer te zeggen heeft. Dat kan ik beter verteren wanneer de nummers simpelweg plezier vieren of wat steviger in elkaar steken qua songwriting en productie, maar dit voelt vooral als een makkelijk verteerbaar product voor haar onstopbare fanbase.

En dit is een volledige sidenote, losstaand van de review, maar ik zou het waarderen als het kapitalistische randje iets van Taylor Swifts album promotie campagnes geschuurd zou kunnen worden; haar merchandise store is echt een walhalla van wegwerpprullaria en de tientallen unieke versies van de LP dragen alleen maar bij aan overconsumptie.

I mean, laten we even niet vergeten hoe wit Taylor Swifts feminisme nou eigenlijk is, zoals toen ze de schrijfsters van Ginny & Georgia (twee zwarte vrouwen) aanviel om een grapje dat een van de fictieve personages maakte over Swifts vele exen, waarna een van de schrijfsters van de show op Instagram haarzelf moest verdedigen.

En haar queer activism is nogal zwakjes in vergelijking met andere pop iconen. Ik vind You Need to Calm Down zelf eerder een belediging dan een verheerlijking van onze cultuur, omdat Swift haarzelf zo ongemakkelijk het middelpunt van aandacht maakte in de muziekvideo.

Taylor Swift is zeker geen feilloos persoon. Vooral haar reactie op de ophef over haar privéjet ("ik deel hem met mijn familie", alsof dat het beter maakt) geeft goed weer hoe snel zij in de slachtofferrol springt; de fout ligt nooit bij haar, maar altijd bij degenen die kritiek op haar houding hebben.

Dat neemt niet weg dat ze een bekwame muzikant is, hoor!

Wellicht is ze gewoon een human being met alle daarbij behorende flaws hè. Oftewel niets menselijks is haar vreemd. Wie dem auch sei ik geniet ten zeerste van haar muzikale output. En dat telt.

Begint off topic te worden dus de moderator mag vanaf nu ingrijpen.
Damon Alburn, Kanye West, de schrijfsters van Ginny & Georgia, Scooter Braun en many more. Als je wordt aangevallen mag je reageren, dat heeft niets te maken met ras, geld of status. Dus Taylor doet dat, en wint het conflict (Apple, Kanye, Damon) vaak. Zeker, het is een mens van vlees en bloed en zeker niet feilloos, maar nu wat incidenten bij elkaar rapen en dan iemand veroordelen, nee dat lijkt me niet. Ik kan ook honderd harde feiten oplepelen die haar is een positief daglicht stellen. Maar zoals Tramps Like Us al zei, laten we het hebben over de muzikale output en het wereldwijde eclatante succes van haar laatste worp.
Boola - MusicMeter.nl

Zou ze naar Lucky Fonz hebben geluisterd? Begin van Mastermind doet me wel erg denken aan begin van Alles moet weg...

Ik vind 1989 een heel goeie, pittige popplaat, al de rest wat ze uitbracht wat braaf of weinig memorabel. Die laatste albums liet ik dus ook links liggen. Deze lp grijpt terug naar die sound van 1989 met goede volwaardige popnummers. Ik vind t goed. Ik ben niet de demografische doelgroep dus dat ik niet altijd mee ben met de teksten en achterliggende issues en persoonlijke perikelen ligt meer aan mij. Genoeg leuke nummers en melodieën. Ik ga het niet scoren omdat ik niet denk dat ik dit vaak ga opzetten, itt 1989 die direct binnen kwam.

Maroon is een prachtsong zeg. De rest ook heel fijn, maar over de hele linie niet heel bijzonder voor mij. Het is allemaal net wat te veel binnen de lijntjes. Er valt gevoelsmatig bijvoorbeeld bij concullega Lana iets meer te ontdekken, in de stem, de teksten, de instrumentatie. Dit is gewoon een hele lekkere en goed geproduceerde popplaat, het zit retestrak in elkaar, maar komt daardoor ietwat bedacht en zielloos over af en toe. Maar we gaan dit album zeker nog vaak draaien, benieuwd hoe het gaat rijpen!

Geinig, niet om er nu een wedstrijdje van te willen maken, maar juist bij Lana krijg ik altijd het gevoel dat het erg 'bedacht' is.. Waarschijnlijk geldt het voor zowel Lana als Taylor wel in zekere mate, ik maal er niet zo om

Vanavond heb ik eindelijk de tijd gehad om er eens rustig voor te gaan zitten. Er zijn maar een paar artiesten waarbij ik een nieuw album principieel niet een beetje tussen neus en lippen door voor het eerst ga luisteren, maar waar ik er echt even goed voor wil gaan zitten, zonder afleiding. En Taylor is er daar absoluut één van. Ik had in mijn achterhoofd dat de meeste van haar albums wel een paar draaibeurten nodig hadden voor ik er echt van ging houden, maar dat dat uiteindelijk altijd vrijwel onherroepelijk gebeurde, dus ik hechtte verder niet té veel waarde aan mijn eerste oordeel. Dus dat de opener bij eerste beluistering niet echt enorm landde, was geen issue. Track 2, Maroon, was wel meteen al een voltreffer. En zo zat ik daar, met de teksten in de hand. Ik en mijn glas Susumaniello luisterden in het schemerduister, gezeten op onze authentieke houten vloer. En we luisterden opnieuw. En opnieuw. Op LP. Op CD. Op Spotify. En nog voordat de avond voorbij was, had dit album zich al weer in mijn hoofd genesteld. Sommige artiesten kunnen kennelijk bij mij écht vrijwel niks fout doen....

Prachtig verhaal Kaj, ik heb op dit moment hetzelfde gevoel. Als chronisch verslaafde van al haar muziek, landde dit album ook niet direct bij mij. Inmiddels nestelen alle nummers zich nu ook in mijn hoofd. Het is altijd een van haar grootste kwaliteiten. Je moet dus echt de tijd nemen voor dit album. In een luie stoel met het doorzichtige vinyl op de draaitafel.

Ik wacht nog op iets substantiëlers van jou. Where my swifties at?

Ik ben nu voor de eerste keer aan het luisteren, want mijn exemplaar is nu pas binnen. Het is trouwens de Jade-editie geworden, want ik ben een benenman.

Dat is die met de 3AM bonus tracks me dunkt? Mijn vinyl ligt op mij te wachten op kantoor in de VS. Tot die tijd moet ik het doen met Spotify.

Ik heb het al wel een paar keer gedraaid en ben enthousiast. Jack Antonoff is een tovenaar.

Helaas kan ik nog niet helemaal in de euforie mee gaan. Ik ben echt gek op folklore en evermore, en ook Lover en 1989 gaan er bij mij best in. Nadat ik de afgelopen dagen wat teleurgesteld was omdat ik in eerste instantie de sound van de twee voorgangers verwachtte, nam ik me voor het album de tijd te geven.
Eerlijk is eerlijk, er staan een aantal zeer sterke nummers op Midnights, waarvan Maroon het in zich heeft om een klassieker te worden. Wat een geweldig nummer is dat! alles klopt aan die track, maar met name de harmonieën en de productie op Maroon zijn echt top notch.
Ook Anti Hero en snow on the Beach zijn sterk en Labyrinth heeft een wat trage opbouw, die wonderwel werkt. Karma heeft een tof refrein maar lijkt meer een goed idee dan echt een goed liedje als je het vaker luistert. Sweet Nothing is een mooi en lief liedje, al hadden de blazers wat meer voorin de mix gemogen. Zonder de bonustracks hebben we dan zo'n beetje het album gehad.

Nummers waarmee Taylor wat mij betreft door het ijs zakt zijn Vigilante Shit en Bejeweld.
Vooral vigilante Shit is een beetje stoerdoenerij over een trapbeat maar dan niet zo sterk uitgevoerd.
Dat kan Billie Eilish toch beter. Bejeweld is een beetje Swift by the numbers, niet echt een bijzonder nummer.

En zo blijf ik toch een beetje met een knagend gevoel zitten. Van elke andere artiest had ik dit een prima pop album gevonden, maar van Tayler Swift verwacht ik meer.
Ik las ergens dat dit album en mix is van folklore/evermore, Lover en Reputation. Ik snap die gedachte wel, maar hierdoor voelt het album niet zo gefocust aan, hier en daar zelfs wat gemakzuchtig.

Daarbij irriteer ik me ook mateloos hoe er lukraak weer 7 extra nummers worden 'toegevoegd' op de dag van de release. Ik ( en met mij nog velen ) Heb een kleine 40 euro stukgesmeten voor een leuk kleurtje vinyl. Als liefhebber gelijk een pre order gedaan, maar het voelt toch wat zuur voor die Swifties die nu met een album zitten waar er eigenlijk 7 tracks ontbreken.

Al met al heeft Taylor Swift mij niet geheel weten te overtuigen met dit album. En hoewel zij en Antonoff normaal een behoorlijk goed team zijn, lijken de ideeën nu sleets te worden. Nergens hoor ik een geniale opbouw zoals bij August, een weergaloos mooie tekst zoals in lllicit affairs, of een prachtig zingende Taylor zoals in This is me Trying

Midnights staat nu mooi naast folklore en evermore in de kast, maar ik twijfel eerlijk gezegd of ik het album heel vaak ga luisteren.
Toch een 3,5 omdat de helft van het album wel sterk is, en omdat het Taylor is. Maar ze kan zoveel beter, laten we dat niet vergeten.

Ik lees hier zoveel enthousiaste verhalen dat ik dacht dat ik dan ook maar eens een Taylor Swift album moest gaan proberen. Taylor Swift is in mijn beleving een soort Katy Perry, leuk voor tieners, zoals mijn dochter, maar als vader moet je dat niet ook ineens gaan opzetten, da's niet leuk voor je dochter en al helemaal niet voor jezelf. Maar dan zit je de berichten hier te volgen en dan krijg je toch het gevoel dat je iets bijzonders mist. Ik heb hem drie keer van begin tot einde geluisterd op de fiets de afgelopen dagen in de hoop dat ik snapte wat ik hier nu mis maar dat was toch best een kwelling. Ik had ook leuke muziek op kunnen zetten. Misschien is het net als met Miley cyrus dacht ik aanvankelijk nog ,die maakt albums waar ik niets mee heb maar is dan wel weer geweldig in 'The Backyard Sessions' en, hoewel niet altijd erg subtiel, tijdens covers van Pink Floyd en Blondie e.d., misschien is dit zoiets en is iedereen daarom zo lyrisch, maar ik kan hier weinig mee. Ik snap waarom mijn dochter dit leuk vindt, het is aardige tienerpopmuziek , misschien zelfs beter dan gemiddeld, maar dat is het dan ook wel. Niets ten nadele van iedereen die het hier wel geweldig vindt, en Taylor natuurlijk, mijn verwachtingen waren wat hoog gespannen, denk aan Madonna die ineens een indy album maakt met gitaren enzo...

Naast alle streamingdiensten van vandaag, is er ook nog de Billboard Top 200 met daarin de fysieke verkopen van albums. Zoals verwacht is Midnights deze week op 1 binnengekomen. Het album verkocht meer exemplaren dan de overige 199 bij elkaar. Bijzonder. Verder is er gisteren een clip uitgekomen van het nummer Bejeweled met talloze hints. Uit de eerste analyses kun je opmaken dat Speak Now TV er aankomt. 99% zeker. Hoewel dit album steeds beter begint in te dalen, blijf ik ook bij mijn eerdere kritiek dat we sommige nummers eerder hebben gehoord in iets andere varianten. Het lijkt ook wat gemakzuchtig soms. Een album opgenomen tussen de re-releases door. Maar het album groeit nog wel dus nog geen score van mij.

Conclusie na een paar dagen: beste Taylor album ooit!!

Grapje zeker. Dit is zeker niet haar beste.
Daarvoor staan er toch een paar te veel middle of the road nummers het album zoals Bejeweld, Question...? en Mastermind.

Eerste album van Taylor dat me blijft boeien van begin tot het einde incl. de bonustracks. De hele vibe van dit album is gewoon steengoed. En 'Questions...?' vind ik ook een lekkere nummer hoor

1989 S1998

De teleurstelling van de eerste draaibeurt is bij mij wat verdwenen, maar ik moet me helaas aansluiten bij de woorden van vinylbeleving. Maroon, Anti-Hero, Snow on the Beach en Karma zijn prima nummers, maar er staan teveel middle of the road nummers op die nergens beklijven. Zoals ik hieronder al opperde lijkt Midnights op een tussendoortje, gemaakt tijdens de intensieve re-release sessies. Heb gisteren Speak Now weer eens gedraaid in afwachting van de nieuwe versie, en dat is gewoon andere en betere koek, daar staan de prachtliedjes die blijven hangen, die je meezingt en die herkenbaar in elkaar zitten. Deze matte productie is voldoende, heeft een paar prima songs, maar ik zal hem ook weinig draaien, in tegenstelling tot de rest van haar hele oeuvre. Ik hou nog steeds veel van Taylor, respecteer haar keuzes altijd, maar we zitten samen even in een adempauze.

De lp inmiddels tig xx op den draaitafel en ja, wat ik al schreef, Maroon maar ook Anti-Hero zijn bijzonder fraaie songs, in elk geval die mij wel liggen ja. Blijft tuurlijk een persoonlijk iets, smaak en zo. Een album wat steeds meer, per draaibeurt, prijs geeft en dus dieper tot en in mij doordringt. En een bewijs dat Folkore en Evermore het begin waren van een growing up. Hetgeen niet betekent dat het daarvoor niet goed was, neen neen, verre van want al haar vinyl staat hier ja. She sure has come a long way. En xcuse moi, het middle-of-the-road gehalte zie ikdus niet. Oops, hoor ik niet neen
Al naar gelang je dat begrip zou willen definiëren dan wel....

"MIDNIGHTS" is het tiende studioalbum van de Amerikaanse zangeres Taylor Swift, haar twee re-recordings die vorig jaar verschenen niet meegerekend. Die re-recordings waren zogenaamde Taylor's Versions, oftewel ze heeft ze opnieuw opgenomen zoals ze eigenlijk bedoeld waren? Misschien wel, misschien niet, hoe dan ook, de op 13 december 1989 in West Reading Pennsylvania USA geboren Swift doet het tegenwoordig op geheel eigen wijze.

Ze was nog geen 17 jaar, toen haar debuutalbum "TAYLOR SWIFT" uit werd gebracht, met als resultaat een instant succes, een millionseller. Dat succes werd met het tweede album, "FEARLESS" meer dan verdubbeld, de single "LOVE STORY" was haar eerste Nederlandse Top 40 hit. Dit was in 2008 en de 14 jaar die hierop volgden, waren voor de zangeres, die ook in een enkele films acteerde, zeer succesvol. De albums "RED" uit 2012 en "1989" uit 2014 waren grote kassuccessen, de singles "SHAKE IT OFF", "I DON’T WANNA LIVE FOREVER" met Zayn en "LOOK WHAT YOU MADE ME DO" waren top 10 hits in de Nederlandse Top 40 en ze werd veelvuldig onderscheiden met verschillende awards en prijzen. In 2019 bracht de op een kerstbomenkwekerij opgegroeide zangeres een kerstsingle uit, het toepasselijke "CHRISTMAS TREE FARM". In 2021 kwamen twee albums uit, de folky pop-achtige "FOLKORE" en "EVERMORE", waarvan ik vooral de eerste erg mooi vind.

Album tien is dus "MIDNIGHTS", dat afwijkt van die twee recente platen. Dit schijfje heeft een meer synth-pop stijl én is een concept album. Swift beschrijft in de dertien tracks de wijze waarop zij slapeloze nachten heeft doorgebracht. Ze noemt het zelf “een reis door verschrikkingen en zoete dromen”, met thema's als verliefdheid, "wat als" situaties, wraakacties en break-ups. Ongekend boeiend qua thematiek en dan reist de vraag of het dan ook een boeiend en goed album is. Het antwoord daarop is volmondig ja. Op de dag dat het uitgebracht werd, was het op Spotify het meest gestreamde album ooit en de verkoopcijfers zullen wel dezelfde kant op gaan. "MIDNIGHTS" werd uitgebracht in twee edities, de reguliere en de "3AM EDITION" met daarop zeven extra tracks.

Het reguliere schijfje klokt 44 minuten, heeft dus dertien tracks en gaat van start met "LAVENDER HAZE", in de jaren vijftig een Engelse term voor verliefd zijn. Een prettige beat begeleid je door het pakkende nummer en maakt meteen duidelijk dat je iets anders voorgeschoteld krijgt, dan de voorgaande twee albums. “MAROON” gaat in tempo iets naar beneden, prachtige en sfeervolle instrumentatie geeft het nummer een dreigende sfeer. Het is één van meerdere songs die een zogenaamde explicit lyric heeft, die ik dan ook wel weer passend vind, omdat Swift daarmee haar gevoel meer betekenis en kracht geeft. “ANTI-HERO” is op single uitgebracht en is een heerlijk, modern popliedje. Prachtige synthesizer arrangementen, lekkere melodie, gewoon een prima liedje. Eén van mijn hoogtepunten is het duet met Lana Del Rey, “SNOW ON THE BEACH”. Mooi opgebouwd, spannend, minimale instrumentatie, ingetogen gezongen, een erg goed nummer. Het tempo gaat iets omhoog in “YOU’RE ON YOUR OWN, KID”, maar ook hier zit een bepaalde opbouw in, waardoor het niet meteen zijn geheimen prijs geeft. “MIDNIGHT RAIN” begint met een vervormde stem en de instrumentatie is boeiend, “QUESTION…?” heeft ongeveer hetzelfde tempo als het vorige nummer en is weer een voorbeeld van “less is more”. Je hoeft niet altijd alles vol te stoppen met verschillende instrumenten, met soms minimale begeleiding bereik je soms evenveel.

Het kortste nummer is “VIGILANTE SHIT”, ook weer die prachtige arrangementen, mooie melodielijn en ingetogen zang. Synthesizer klanken leiden “BEJEWELED” in, pakkend tempo en een opgewekte melodie, in “LABYRINTH” zingt Swift ingetogen en het ritme is weer dreigend en spannend. Ik vind de regel “You Know How Much I Hate That Everybody Just Expects Me To Bounce Back Just Like That” veelzeggend. Swift ervaart dus de druk en mening van de buitenwacht en heeft daar een duidelijke mening over. “KARMA” is het meest poppy nummer van “MIDNIGHTS”, “SWEET NOTHING” is een beklemmende ballad en album afsluiter “MASTERMIND” bouwt in drie minuten langzaam naar een einde, zonder dat het met een met een knal eindigt.

“MIDNIGHTS” is een zorgvuldig gemaakt album, met een sfeer die in alle nummers leidend is en die de kwaliteit alleen maar ten goede komt. Taylor Swift heeft mij opnieuw verrast met een erg goed album, waarop ze op sublieme wijze bespreekt hoe ze met gevoelens, die we allemaal kennen, is omgegaan. De wijze waarop ze daar dan muziek aan heeft toegevoegd, maakt het tot een prachtige en intrigerende reis van zo’n drie kwartier door het leven van de nu 32 jarige Taylor Swift.