Black Sabbath - Sabotage (1975)

Veruit hun beste Dio-loze album met Ozzy. Afwisselend album met psychedelische invloeden "Am I Going Insane [Radio] (4:16)" of lekkere BS beukers "Hole in the Sky (4:00) en Symptom of the Universe (6:29)". Jethro Tull vroeg ooit of Iommy hun gitarist wilde worden en na het beluisteren van deze cd begrijp ik dat wel. Iommy is veel meer dan een master of riffs!! Door de afwisseling een blijvertje! Ik draai hem al minstens 30 jaar

Dat was al in 1969. Je kunt hem zelfs als bandmember zien van Jethro Tull in de Stones-film Rock 'n' Roll Circus.

Voor mij is alleen Am I Going Insane een zwakkere broeder, de rest is gewoon goed. Prima album!

Bij mij staat deze van de twintig studioalbums pas op de vijftiende plaats en van de albums met Ozzy vind ik alleen 13 minder. Slecht is het zeker niet maar ik hoop nog altijd op die echte klik die sommigen er wel mee hebben.

Hoop ik ook maar we geven het album beide 4 sterren.....

Ik hoop natuurlijk op de klik van mensen die het album 5* geven.

In mijn ogen een meer dan prima nummer die perfect op het toch al zeer diverse album past.

Sabotage blijft een wat vreemde eend in de bijt. Het album voelt kil aan, de heren klinken bij momenten venijnig (Symptom of the Universe) maar is ook wel onevenwichtig. Hole in the Sky is wat mij betreft de beste song op deze schijf, wat een lekkere opener. Om het nummer dan te laten volgen door een niemendalletje als Don't Start is mij een raadsel. Symptom is op zich een prima song maar duurt 3 minuten te lang. Het hele album hangt van sterke momenten en langdradige stukken aan elkaar. Van een radiovriendelijke song als Am I Going Insane, naar een keiharde song als Symptom naar het progrock achtige Megalomania tot aan het akoestische getokkel van Don't Start, het is lastig om een lijn te ontdekken. Wellicht is dat ook wel deels de charme van deze schijf. Desalniettemin genieten alle voorgaande albums met Ozzy mijn voorkeur. De 5 sterren zal deze plaat dan ook van mij nooit krijgen, een dikke voldoende derhalve.

Nog een kleine nabrander van mijn kant, die hoes?!

Wat heeft Bill Ward aan? Om van Ozzy nog maar te zwijgen. OK het is hier 1975 maar dan nog.....

Ik heb het in de Black Sabbath thread in het forum ook al gezegd. Sabbath blinkt niet uit op het hoezen front.

Die 'maar dan nog' kan je wel achterwege laten volgens mij. Tenzij je dit veel beter vindt.

De meeste van hun hoezen vind ik best sterk, tot en met 1983. Daarna wordt het minder. Die van The Devil You Know is ook weer goed, maar daar staat helaas niet de naam Black Sabbath op.

Nee is inderdaad niet beter. Blijft bij mij de vraag was Bill Ward op weg naar een balletvoorstelling? Ik zie het gesprek al voor me. Tony: Bill wat heb je aan? Doe in godsnaam mijn Jack maar aan dan lijkt het nog wat. Vervolgens komt Ozzy met een soepjurk binnen. Tony: ik geef het op, ik ga erbij zitten.

Ik vind de hoes met zijn bevreemdend effect anders perfect bij de sfeer van het album passen. Eigenlijk zoals bij alle cover art wel uit de Ozzy tijd. Al was met name Never Say Die! meer hoes dan album uiteindelijk. Nu ik erover nadenk is deze Sabotage misschien zelfs wel mijn favoriete Sabbath hoes aller tijden. Erg mooi het tezamen komen van een dominerend rood zwart contrast, het dingetje met de spiegel, en de extravagante kledij.

Het is natuurlijk een kwestie van smaak maar het komt op mij over als op het laatste moment en weinig concept.

Ozzy in een gewaad met een groot kruis om zijn nek lijkt me vintage Sabbath. Bill Ward met zijn strakke rode broek die stond hem goed speelt vooral ook qua kleur een voorname rol in het geheel en past derhalve perfect in het plaatje. Het is mijn persoonlijke beleving dat het losbandige met een duister tintje zeer treffend de sfeer van het album weergeeft. Verder zie ik hier niets van enig 'laatste moment' in. Ik zie iets waar rijkelijke gedachtengang en werk in uitvoering aan moet zijn besteed. Meer dan menig hoes van wie dan ook uit om het even welk tijdperk vandaag de dag zal kunnen zeggen.

We gaan er denk ik niet uitkomen......

Lijkt me ook niet nodig.

In ieder geval was het een mooie gelegenheid voor mij om tot het besef te komen dat deze cover art toch wel tot mijn favoriete ooit moet behoren.

Vind hem echt zeer kek.

Gegroet beste mensen, dit is mijn eerste review op deze website, ik kies dit album uit omdat het een van mijn favoriete albums allertijde is,
De plus punten van dit album zitten echte in alle nummers, het enige zwakere nummer vindt ik
' am i going insane' , voor de rest zijn het allemaal top nummers met goede gitaarriffs van tony, ozzy die echt goed singt en schreeuwt en niet te vergeten bill ward en geezer die super goed klinken zoals altijd! *4,5* een aanrader

En ook nog een toffe hoes met dat geinige spiegeleffect.

Het zwakke punt van dit album vind ik de maillot inclusief bobbel van Bill Ward.

Haha....

All sabotaged..

Voorganger Sabbath Bloody Sabbath was afwisselend, niet al te coherent maar telde enkele topsongs.
Sabotage mist de warme productie van zijn voorganger, het is kaal en in your face, zeker niet slecht te noemen maar het songmateriaal komt hierdoor ook wat afstandelijker over. Dat geldt niet voor opener Hole in the Sky, wat een binnenkomer en wat een riff, een te gek nummer. Don't Start maar dat is persoonlijk, vormt alweer zo'n bekend niemendalletje van de band wat niks toevoegt. Op zich vind ik dit soort initiatieven niet verkeerd maar ik ben er voorstander van om dergelijke tussendoortjes te verwerken in een regulier nummer. Sabotage is afstandelijk, gevarieerd, onevenwichtig, spannend, intens en compromisloos. Een radiovriendelijke song als het warme Am I Going Insane voelt als dag en nacht verschil met een keiharde track als Symptom of the Universe. Megalomania is boeiend maar voelt ook bevreemdend aan. Zo intrigeert Sabotage, is het niet de knaller zoals gehoopt maar blijken de heren nog degelijk uit een goed vaatje te kunnen tappen.

Tussenstand:

1. Black Sabbath
2. Master of Reality
3. Sabbath Bloody Sabbath
4. Paranoid
5. Volume. 4
6. Sabotage

Vaag, dat abrupte einde van de opener. Schijnt dat er nog iets achter zit ook: lol.

Heb (per ongeluk) een Russische vinyl exemplaar op YT geluisterd met een andere trackvolgorde, deels.
Heerlijke, waanzinnige plaat, bij vlagen knotsgekke keuzes, maar het werkt. Voor mij dan. Vijf sterren dus. En nog een keer... nu de Black Box Remaster uit 1996. Daar kwam ik 'Blow on a Jug' ook nog tegen en dat was zeer de moeite en een passend einde - wel even het volume flink omhoog.

Na het experimentele album Sabbath Bloody Sabbath, komt Black Sabbath te midden van alle ellende met de muziekindustrie en hun management, met Sabotage. De frustraties zijn duidelijk te horen, Ozzy heeft zijn longen eruit geschreeuwd bij de opnames - iets wat hij de twee albums erna niet meer zo zou doen, de vraag is ooit. Ook op dit album experimenteert de band er op los, wie verzint het om een koor vocalen te laten doen over een riff van een elektrische gitaar? Bijzonder, en het komt goed uit de verf - Supertzar is dan ook een welkome toevoeging geweest op dit album. Het album wordt ook wel eens losjes gezien als een van de grondleggers van de trashmetal. Symptom of the Universe is daar het voorbeeld van, de agressie die de trash kenmerkt is hier goed te horen. Weer een reden erbij om van Black Sabbath te houden, en dit album extra punten toe te bedelen. De jamsessies met Led Zeppelin hebben ook hun invloed gehad, Ozzy zingt op sommige momenten als Robert Plant, toch zeer knap van de vaak zo bekritiseerde vocalist. Het maakt een van de beste platen die ze gemaakt hebben. Voorlopig komt het album op plek 3.
In de lyrics van Symptom of the Universe merk ik dan ook gelijk weer wat Led Zeppelin invloeden:
Woman child of love’s creation
Come and step inside my dreams
In your eyes I see no sadness
You are all that loving means
Take my hand and we’ll go riding
Through the sunshine from above
We’ll find happiness together
In the summer skies of love

Tussenstand:
1. Paranoid
2. Master of Reality
3. Sabotage
4. Sabbath Bloody Sabbath
5. Vol. 4
6. Black Sabbath

Voor dit album werd vrijwillig of noodgedwongen meer tijd genomen en opnieuw is het een album die me wel bevalt door de aanwezigheid van twee krakers, het abrupt afgebroken Hole in the Sky en Symptom of the Universe met akoestisch eindstuk.

Maar ik hoor ook een aantal zaken die me minder bevallen, dat niemendalletje Don't Start (Too Late) tussen beide voornoemde krakers en Am I Going Insane alsook het eveneens instrumentale Supertzar. Megalomania duurt me iets te lang maar bevat wel leuke tempowisselingen. Jammer opnieuw van die fadeout in The Thrill of It All en Am I Going Insane (Radio) vind ik veruit het minste nummer hierop. The Writ, mja, soms wel, soms niet.

Slotwoord voor de hoes, het zijn de tijden voor de foute kleding maar drummer Bill Ward ziet er buitengewoon “mannelijk” grotesk uit in zijn heel spannende rode broek. Jaren geleden was het hier ook mode om rode (maar minder spannende broeken) te dragen, nooit van mijn leven, ik steek die eerder nog in brand.

Ook dit Black Sabbath album heb ik destijds niet meer aangeschaft, net als de voorganger Sabbath Bloody Sabbath. De sfeer was anders dan op de voorgangers. Het is wat minder donker in mijn beleving. En een nummer als Am I Going Insane klinkt ook niet echt overtuigend. De rest is niet slecht maar is het ook net niet. Megalomania is een positieve uitzondering en ook Supertzar is wel mijn ding.
Al met al blijf ik bij mijn 3,5*

Van dit album is er nu ook een Super Deluxe editie uit. Alleen in Europa is deze wel erg aan de prijs. Gelukkig heb ik de USA CD boxset op cdwow voor nog geen 40 euro kunnen bestellen. In deze 4CD Sabotage Super Deluxe Edition:

Original album newly remastered
2CD Live Album recorded live on the 1975 Sabotage Tour of North America
Am I Going Insane (Radio) CD Single
Replica 1975 concert book, colour poster
40-page book with photos, artwork & liner notes

Mooi boek, fraai tour boekje en uitstekend live concert.

Voor 40 euro lijkt me dat geen geld. Blijft een kickass album.

Op Catawiki kun je nu een 3Lp box set kopen. Het hoogste bod is nu 63 euro.

Wat Ketwiezel betreft het beste album van Black Sabbath in the seventies. Zeer inventief, sfeervol en gevarieerd. Ook vind ik het album een mooie sound hebben. Mijn favoriete tracks: Symptom of the Universe en Megalomania. (Zelfs de grensverleggende kledingstijl van Bill Ward op de hoes kan Ketwiezel wel bekoren...)