Black Sabbath - Sabotage (1975)

Heb 'm nu een aantal keer geluisterd. Er staat eigenlijk geen (echt) slecht nummer op wat mij betreft. Misschien is enkel Supertzar wat minder. Het valt in ieder geval wat uit de toon vind ik. Megalomania is hier nu op dit moment de favoriet maar dat wil niets zeggen over de overige nummers. The Writ en Hole in the sky zitten op het vinkentouw.

Misschien wel het meest onderschatte album van deze mannen. Wanneer ik de cd in mijn radio stopte om hem te beluisteren werd ik gelijk van mijn sokken geblazen door Hole in the Sky. Wat een geweldig nummer is dat . Op basis hier van verdiende dit album minstens een punt of 2. Geniale zet om daarna een instrumentaal rustig nummer er achter te plaatsen en vervolgens hoor je de bonkende gitaren van Iommi bij Sympton of the Universe met evenveel power als het eerdergenoemde nummer. Hier laat Ozzy andermaal zien waarom hij een uitstekende zanger is. De rest van het album is vrij experimenteel met het nodige resultaat. Megalomania en Am I Going Insane brengen een eigen sfeer waar ik wel van hou. Supertzar is hier idd nogal een vreemde eend in de bijt, omdat het niet echt strookt met de rest van het album. Maar het laat wel de experimentele gedrevenheid van deze mannen zien. Een meesterlijke duim voor deze mannen en een terecht album dat ''13'' uit mijn top 10 gaat verdrijven. Chapeau!

Ik kan me alleen "Am I Going Insane" nog herinneren als aardig nummer. De rest was niet voor mij weggelegd. Groot verschil met z'n voorganger.

Ik vind het raar dat Am I Going Insane meer indruk maakt dan Symptom of the Universe of Hole in the Sky....

Het laatste album met Ozzy die nog zeker de moeite waard is. Ik vind met name de eerste helft best te pruimen met een sterke opener en een goed vervolg met Symptoms. Megalomania vind ik niet zozeer erg goed, maar eerder interessant. De 2e helft vind ik ook weer deels 'interessant' en zo blijven mijn Ozzy albums met BS op 3 steken, nml. de eerste 3. De rest t/m Sabotage vind ik echt niet slecht, maar zo ruim voldoende ongeveer. De 2e helft van de jaren 70 BS moeten we maar snel vergeten op een paar nummers na.

Inderdaad, zeer merkwaardig.

Dat deuntje van 'Am I going insane' blijft wel veel makkelijker in je kop hangen dan die andere twee. Dat zal er wel mee te maken hebben gok ik?

Dat zal het inderdaad wel zijn. Het had ook een bepaald "Alice Cooper-gehalte" dat mij wel aansprak. Ik zal ook zeker niet beweren dat dit het beste nummer was. In Symptom of the Universe zitten zeker elementen die mij aanspreken maar als ik het refrein hoor gaat het voor mij toch een kant op die mij niets zegt. Hetzelfde geldt voor Hole in the Sky. Het wordt voor mij allemaal een beetje zeurderig saai.

Tja... Waldolala ook....

Ja, daar heb ik dat ook bij. Ook een aardig nummer, toch?

Sabotage is het zesde album van Black Sabbath waarbij ze een zeer sterke reeks met albums hebben afgeleverd. Sabotage is niet meer van het hoge niveau van zijn voorgangers maar toch staan ook hier een aantal goede nummers op.

Het album opent gelijk al sterk met Hole in the Sky een nummer waarbij Ozzy zeer goed bij stem is en muzikaal gezien Tony Lommi er weer vrolijk op los beukt. Daarna volgt net als op de voorgaande albums weer een instrumentaal deel die me deze keer niet echt weet te ontroeren. Ook Symptom of the Universe weet me niet echt te raken, het klinkt allemaal wat simpel en het nummer verrast niet echt. Alleen op het einde komt er een instrumentaal deel waardoor de samenhang er wat in ontbreekt.
Megalomania verrast dan weer wel met heerlijke gitaarriffs die je beetpakken en Ozzy die goed in vorm is. Een nummer waar de sfeer goed wordt neergezet. The Thrill of It All is van een gemiddeld niveau, niet echt een song die erboven uitsteekt maar zeker ook niet slecht. Supertzar is een instrumentaal nummer wat in mijn ogen net iets te lang duurt, de opbouw is al goed maar het maakt het album wat onsamenhangend.
Met de twee laatste tracks Am I Going Insane en The Writ wordt het album nog wel waardig afgesloten, vooral Am I Going Insane is muzikaal gezien een mooi nummer.

Al met al is het een heel afwisselend album wat niet echt een samenhang lijkt te hebben. Veel nummers staan op zich zelf goed en zeker Megalomania en Hole in the Sky zijn schitterende nummers. Geen verkeerde plaat maar niet zo sterk als de reeks met albums die BS hiervoor heeft neergezet.

3.5*

Zonder Supertzar en Am I Going Insane was dit een topper geweest vind ik. Sabbath Bloody Sabbath is nog steeds mijn favoriet uit de classic Sabbath collectie. Deze is heavier, en misschien nog wel invloedrijker op de metal-opleving begin jaren '80.

Toch een flinke stap weg van de geweldige Sabbath-sound van de vorige platen. Ik vind 'm aanzienlijk minder, en dat gevoel zet zich naar het einde toe nog flink door...

Jammer Supersid, wat mij betreft is dit album het beste uit de Ozzy era. Hole in the Sky, Symptom of the Universe, Megalomania, het zijn klassiekers.

Na het artistieke hoogtepunt "Sabbath Bloody Sabbath" waarin qua produktie en instrumentatie meer tijd als ooit in had gezeten gaan ze hierop weer enigzins terug naar de basis maar dan met minder overtuiging als vroeger.
Gevangen in hun eigen muzikale image, de laatste plaat in de oude klassieke Black Sabbath stijl.

Een veel te hard ingemixte zang op "Hole in the Sky", Ozzy's stem lijkt wel vervormd hierop afschuwelijk klink het.
Jammer deze loodzware song verdiende beter.
Dat aardige korte instrumentaaltje lijkt wel random op de plaat gekwakt, alsof het er niet thuis hoort.
Ook bij "Symptom of the Universe" is de zang veel te hard ingemixt, maar vooral instrumentaal is het 2de gedeelte wel heel goed.

"Megalomania" weet mij niet te overtuigen, dat mooie mysterieuze begin weet men qua sfeer niet door te trekken.
Vanaf een minuut of 3 gaat het over in een beukend ritme wat te weinig om het lijf heeft om zo lang te duren, daar kunnen de toegevoegde strijkers aan het eind niets aan veranderen.
"The Thrill of It All" vind ik geweldig, bombastisch begin en afwisselende sfeervolle stukken maken dat het als geheel helemaal klopt.
Het instrumentale "Supertzar" met koor is de perfecte filmmuziek bij een dramatisch einde ofzo.
Van mij hadden ze toendertijd wel een hele LP zo mogen maken, echt goed gedaan dit.

Als ik hiervan de LP gehad zou hebben zou ik alleen kant 2 gedraaid hebben, ook al heeft "Am I Going Insane" weinig om het lijf klinkt het lekker toegankelijk en is het een welkom rustpunt.
Op "The Writ" schreeuwt Ozzy weer de longen uit zijn lijf, vanaf een minuut of 4 wordt de logge song wat afwisselender maar onbedoeld werkt het rustige stuk vanaf een minuut of 5 op mijn lachspieren qua zang.
Het lijkt net alsof Ozzy elk moment in janken kan uitbarsten, luister er maar eens naar maar verder is het een uitstekende afsluiter.

Een hilarisch slechte hoesfoto trouwens, en daardoor wel onbedoeld grappig.
Op mijn CD-versie staat een hele goede live versie van "Sweet Leaf"als bonus.

Bij Black Sabbath - Born Again:

Ah, dat is frappant, Sabotage is ook mijn favoriete Ozzy era album....

Niet zo gek. Is ook een plaat van onsterfelijk grootse proporties.

Tony die zo even de Goddelijke donder van Thor je kamer binnen laat rollen op het derde nummer.

Symptom of the Universe waar ik het natuurlijk over heb.

En een track als The Thrill of it All dat altijd zo ongeveer mijn favoriete Sabbath nummer is geweest.

Dat zinderende gitaarwerk, die rauwe zang van Ozzy.

En al die vreemde structuren overal.

Sabbath op z'n proggiest, en dat pakte verdraaid goed uit.

Dus zonder enige twijfel inderdaad een welverdiende plek in mijn top tien voor den dieje.

Jawel, maar de meningen over Sabotage zijn erg verdeelt, zo vind de één het geweldig, anderen vinden dit album het begin van de mindere periode (met daarna dus Technical Ekstacy en Never Say Die!
Maar ik ben het iig met jou omschrijving eens

Heb zelf nog nooit van iemand gehoord dat ze dit album zo zagen, en dat soort mensen maken wat mij betreft ook geen aanspraak op de vrijheid van meningsuiting want zoiets is natuurlijk absurd.

Sabbath leverde hiermee gewoon de zesde voltreffer op rij.

Heb het ook altijd erg bewonderenswaardig gevonden hoe ze in ieder geval in de Ozzy tijd op elke plaat een ander geluid wisten neer te zetten. Anders dan bijvoorbeeld een Iron Maiden waar het toch plaat na plaat grotendeels op hetzelfde neerkomt.

Hierna trad inderdaad enigszins het verval in al bevat Technical Ecstasy naar mijn idee toch nog een kleine classic in de vorm van Back Street Kids, en Dirty Women mag er ook zeker zijn. Vooral ook in de recentere live versies met monsterlijke solo van Toon.

Hierbij dan: de eerste helft van Sabotage vind ik uitstekend, en in lijn met Sabbath's eerdere werk, maar de B-kant kan, met uitzondering van The Thrill of it All, bij mij op weinig enthousiasme rekenen. Supertzar is veel te lang, de laatste twee nummers vind ik ronduit zwak.

Wat dat met vrijheid van meningsuiting te maken heeft, is mij een raadsel.

Am I Going Insane vind ik inderdaad ook wel een zwak puntje.

Maar The Writ is wat mij betreft toch zeker een episch stuk en een waardige afsluiter die ik net als het merendeel van de Sabbath output redelijk platgedraaid heb.

Ozzy schreeuwt de nummers aan elkaar (Hole in the Skyeye!!), zelfs bij het rustige laatste deel van Symptom of the Universe gaat hij maar door. Dat maakt het eigenlijk allemaal wel wat erg Metal en minder doom op zijn tijd. Ik vind het wel wat hebben.

Ik ben een fan van oude Sabbath, maar dan vooral van Vol. 4, Sabbath Bloody Sabbath en deze. De eerste drie hebben een paar geweldige tracks, maar het pakt me toch net wat minder. Vaak maar drie topnummers per album vind ik.

The Writ en Thrill Of It All staan in ieder geval in mijn persoonlijke top 15 van (classic) Black Sabbath.
Alles wat ik na Sabotage gehoord heb (met Ozzy dan) kan me totaal niet bekoren.

Wat me opvalt: iedereen heeft het natuurlijk altijd over de "riffmaster" Tony Iommi. Maar minstens zo belangrijk voor mij waren de geweldige vocale melodieën.

Al met al prima Sabbath album.

Al met al is Sabotage toch een fractie minder dan zijn voorgangers. Waar op de voorgaande albums de 'doom' de boventoon voerde en de platen voorzien werden van wat mysterieuze akoestische stukken is dit meer recht toe rechtaan. Hole in the Sky kan mij zeker wel bekoren, Don't Start had van mij niet gehoeven. Symptom of the Universe kan mijn aandacht niet vasthouden.
Megalamonia is een vreemde eend in de bijt, heeft wat progrock achtige elementen maar duurt naar mijn mening veel te lang.
Supertzar voegt wat mij betreft ook niet veel toe aan het geheel. Nee, de inspiratie werd door de heren niet omgezet in krakers. De koek was simpelweg op aan het raken, al dan niet versneld door de verboden snoepjes die de heren tot zich namen.
Het is geen straf om deze plaat aan te horen maar de voorgangers staan toch echt op eenzame hoogte.

Holy shit! Sabbath Bloody Sabbath liet al een beduidend meer geïnspireerde sound horen, maar dat Sabotage zo gaaf zou zijn had ik nooit voor mogelijk durven houden. Ik had het nooit verwacht, maar ik ga het toch zeggen: Ozzy kon echt wel degelijk zingen. Sterker nog, er zitten nog hier een paar momenten waarop hij Robert Plant benadert. Hoe agressief hij The Writ en Symptom Of The Universe zingt, is fascinerend. Ik zal altijd wel meer een Dio liefhebber zijn, maar ik trek mijn voorgaande mening over Ozzy's zang in het algemeen toch een stukje in. Overigens is Symptom Of The Universe een van de beste Sabbath, zo niet metaltracks ooit geschreven. Niet gek dat dit song voor thrash metal van grote inspiratie was, het is heerlijk furieus en opzwepend.

Grappig dat een minder gewaardeerde track als Am I Going Insane me ook erg goed bevalt. Poppy en vreemd, maar erg gewaagd. Ik had ook nooit verwacht dat ik Black Sabbath als progband zou zijn, maar de afgelopen twee albums pleiten hier toch wel bijzonder hard voor. Ook de instrumentaaltjes bevallen dit keer prima, vooral Supertzar is erg sfeervol en soundtrack waardig. The Writ is daarnaast een progpareltje dat bij vlagen aan Pink Floyd's Dark Side Of The Moon doet denken.

Sabotage is een uitzonderlijk kunstzinnig en agressief album en voorlopig het beste dat ik van de band heb gehoord. Goed, Megalomania had net ietsjes korter gemogen, maar dat mag geen probleem zijn.

Voorlopige tussenstand:
1. Sabotage
2. Master Of Reality
3. Sabbath Bloody Sabbath
4. Paranoid
5. Vol 4
6. Black Sabbath

Tamelijk bizar om te ontdekken hoe goed dit album wel niet is. Toen ik deze gekocht had en voor het eerst beluisterde (2008-2009) was ik Paranoid gewend. Toen viel de zang van Ozzy me flink tegen en in de luisterbeurten erna bleven een aantal songs wel hangen, maar nu ik de plaat wat intensiever luister, valt het kwartje. Niet alleen kan ik de felheid van Ozzy inmiddels erg waarderen, maar is de man hier een echte zanger. Hij doet zelfs aan Robert Plant denken bij vlagen en dat had ik nooit gedacht bij Ozzy.

De songs zijn van werelds niveau. Black Sabbath blijft zijn roots trouw, maar gaat meer dan tevoren op de progressieve tour. Symptons Of The Universe is vanaf nu een belangrijke kandidaat om gedraaid te worden bij een paddestoelentrip. Sabotage blijft me verbazen, want niet alleen schudt Iommi en co de ene na de andere geweldige track uit de mouw, maar steeds weer worden er andere instrumenten toegevoegd. Ik kan hier eigenlijk geen slechte dingen over zeggen.

Tussenstand:
1. Sabotage
2. Paranoid
3. Sabbath Bloody Sabbath
4. Masters Of Reality
5. Black Sabbath
6. Vol. 4

Helaas is Sabotage voor mij niet het vijfde album op rij met vijf sterren. Ozzy verlegd opnieuw zijn grenzen maar een betere luisterervaring levert dat niet op. Niet alleen de productie maar ook de nummers missen de sfeer van weleer. De gitaarriffs klinken voor het eerst inspiratieloos en de solo's zielloos. Zeker niet mijn favoriete Sabbath, al is het ook weer geen slechte plaat.

Begin steeds beter te begrijpen waarom een select gezelschap dit de beste Black sabbath plaat vind.Zelf ben ik (nog) niet zo ver maar per draaibeurt stijgt Sabotage in mijn aanzien.Vind vrijwel alle nummers wel één of andere originele invalshoek hebben en zelfs Supertzar vind ik geen dissonant en redelijk goed bij het geheel passen.
Ozzy is hier ook goed bij stem en de veelzijdigheid is ter gelijkertijd de kracht van het album.
De opbouw en uitwerking (inclusief het prachtige einde) van een nummer als Megalomania ;ijzersterk en de song duurt voor mij geen seconde te lang.Samen met Symptom of the Universe en The Thrill of It All behoort het dan ook tot de uitschieters.Maar zo heeft elk (al verschilt dat per) nummer wel iets aantrekkelijks.
Nu maar verhoogd met een halve ster maar ik weet vrijwel zeker dat dat nog meer gaat worden.

Ik geef niet op maar de echte klik blijft uit. De twee opvolgers die algemeen als mindere albums gezien worden bevallen mij beter. Op Sabotage lijkt het experiment geen ander doel te hebben dan het experiment. Wel straf dat Ozzy zijn grenzen nog heeft verlegd en zelfs even als Robert Plant klinkt.

73/100

Sluit ik me volledig bij aan. Ongelooflijke goede plaat. Experimenteerdrift en subtiliteit die je niet direct met een band uit Birmingham associeert is echt zeer bewonderenswaardig en levert daarnaast ook nog eens goede nummers op.