Camel - Coming of Age (1999)

Is dit nou een liveplaat?

Aan de hoes te zien waarschijnlijk wel.

Ja denk ik ook inderdaad, dus ik zal hem er dan ook even bijzetten.

Ok done! Thanx Zachary

Ja, dit is een live album. En trouwens ook op dvd-video (alleen stereo) verkrijgbaar.

Ok, ik meng me niet in de discussie over live of niet.
Watching The Bobbins vind ik het meest fraaie nummer van deze dubbelaar. Die track dien je snoeihard af te spelen.
En ja da's een prima track om luchgitaar op te spelen hoewel de overige bewoners van het pand het daarmee niet eens zijn.

Hmmm.. Watching The Bobbins is op zich een goed nummer maar om het nou beter te noemen als Lunar Sea, Hymn To Her of Ice (alle drie regelrechte Camel klassiekers die het met name live nog beter zijn dan op de studio-platen) vind ik wel heel erg ver gaan.

Overigens de tweede cd is vanaf track 17 een volledige live-uitvoering van het toendertijd net uitgekomen album Harbour Of Tears. En ook deze uitvoering doet de studio-versie verbleken. The Hour Candle is een nummer opgedragen aan gitarist Andy Latimer's vader die nog niet zo gek lang daar voor overleden was, wat bij Latimer er weer toe bijdroeg om op zoek te gaan naar zijn roots (die dus in Ierland lagen).

Discussie gesloten. Deze dubbelcd is de liveversie van de Harbour of Tears-tour...

Zoals wel vaker met Camel is de integrale live-versie van een conceptplaat live beter dan vanuit de studio (Nude, Snow Goose, Dust & Dreams) en dit maal is Harbour of Tears aan de beurt.


Voorafgegaan aan de twee leadingtracks van Dust & Dreams, speelt Camel Harbour of Tears op een schitterende wijze van kop tot staart met een magistraal crescendo (Coming of Age/Hour Candle)

Wat een pracht!

edit op mn vorige post:

Er worden vier nummers gespeeld van Dust & Dreams(nrs 13 t/m 16, alleen niet op volgorde van de studioplaat).
17 t/m 28 zijn van Harbour of Tears.

Goed geproduceerde live-dubbelaar in de bezetting Latimer/Bass/Stewart/Patterson. Opgenomen in Los Angeles, 13/03/1997.

tracks 3 t/m 6 is een medley van the Snow Goose.
tracks 7 t/m 9 is een medley van Nude
tracks 13 t/m 16 is een medley van Dust & Dreams
en
tracks 17 t/m 18 is een integraal Harbour of Tears.

Verder nog wat andere belangrijke tracks uit het Camel-oeuvre, die lekker stevig en enthousiast uit de verf komen.
Jammer, dat met deze bezetting niet een studioplaat is opgenomen.
Foss Patterson is de toetsenist die de band had tussen Mickey Simmonds en Ton Scherpenzeel in. Maar Foss doet echt zn werk prima.

Prachtige registratie, heb de DVD nu ook. Mooi hoe ze met zo'n relatief kleine bezetting de studio-albums zo goed kunnen benaderen, vooral bij Harbour of Tears. Een heel hechte band, met speciale vermelding voor Bass, wat mij betreft.

Kingsnake (boven) was iets preciezer

Dat wasik vroeger

Dat begreep ik al daarom de pestende opmerking

Heb destijds in 1997 deze tour in het oude Tivoli in Utrecht gezien en dat was mijn eerste keer dat ik Camel zag live. Wat een overdonderende ervaring. Dit was een lange avond, die jammer genoeg veel te snel ten einde kwam. Deze is eerder in de tour in de VS opgenomen maar mist niets aan kracht van wat wij die avond in Utrecht voorgeschoteld kregen. De enige nummers die zijn weggelaten. Jammer genoeg zijn de twee toegiften en uberklassiekers Lady Fantasy en Never Let Go.

Deze dvd/cd geeft een mooie impressie van die avond en zoals eerder vermeld is de uitvoering van Harbour Of Tears veel rauwer en beter dan de studio opname die wat gladjes is. Dit is een regelrechte aanrader ook al zijn het gemis van de toegiften wel een beetje een aderlating.

Andrew is ook een ontzettend aardige man, overigens. Zo leuk dat hij na het concert alle tijd neemt om met zijn fans in gesprek en op de foto te gaan.

Pfoeh wat een dubbelaar! Verplichte kost voor elke zichzelf respecterende symfo liefhebber! 5 sterren!

Nog steeds een sterke liveplaat, maar eigenlijk helemaal mijn smaak niet meer. Ik vind met name de keyboards niet mooi klinken. Verder vind ik dit type rock erg oorverdovend tegenwoordig.

En dan is dit nog niet eens hardrock ofzo. Blijkbaar worden mijn oren toch oud. Alhoewel ik de jaren zeventig-platen van Camel nog prima kan draaien.

De drumpartijen van David Stewart zijn wel echt heel goed. Minder swingend dan die van Andy Ward maar ook minder hakkend dan die van Paul Burgess.

Verder valt mij op dat Camel toch nog best wel veel zang in de nummers heeft. Nooit hun sterkste punt geweest, ook Colin Bass vind ik nogal saai zingen. Ik ben ook geen echte liefhebber van zang in dit soort muziek. Toch een ruime voldoende, voor wat het is.

Over Camel drummers gesproken. De drummer die op de studioversie van het hier integraal uitgevoerde Harbour of Tears speelt, John Xepoleas, is recentelijk overleden. Een naam die mij niks zei, maar een erg aktieve drummer in de Francisco Bay Area.

Dave Steward drumt hier inderdaad fantastisch. Jammer dat het maar bij één tour en één album bleef, hoewel ik z'n opvolger Denis Clement ook prima vind. Maar er gaat niets boven Andy Ward!

Zeker niet. Andy was ook degene die Camel een beetje richting de jazzrock op wilde duwen. Anderhalf album en wat live-optredens als kwintet zijn daar het resultaat van. Een korte maar gave periode in de carrière van de band. Op de vroegere platen zijn ook lichte jazzrock-invloeden te bespeuren. Helaas is dat steeds meer verdwenen in de muziek van de band.

Fenomenaal goede dubbelaar