Laurie Anderson - Big Science (1982)

Altijd weer een gezellige discussie over O Superman...volgens mij zijn er maar weinig platen waar de meningen zo verschillen. Even voor de goede orde: het is in ieder geval een unieke song.
Op deze plaat valt, buiten deze hit, nog genoeg te beleven. De titelsong blijkt na beluistering bijna net zo tijdloos, zo ook Born, Never Asked.
Toch komt Laurie in deze periode van haar werk veel meer tot haar recht tijdens optredens, performances waarbij United States Live zeer representatief is. Deze 4-CD box is volgens mij nog steeds verkrijgbaar en moet door iedereen die iets heeft met avantgarde in de armen worden gesloten...zie ook de reacties op MuMe.
Ik zie deze plaat meer als een visitekaartje van dat werk. Zeer zeker uniek, maar Laurie Anderson kan dus duidelijk meer.

Een prachtige review op Almost Cool van dit album:

http://www.almostcool.org/mr/2135/

And they were all asking themselves the same question:
What is behind that curtain?

Erg mooie teksten, in combinatie met de veelal elektronische begeleiding en de praatzingstem van Anderson. Erg toffe plaat!

laurie anderson is zeker geen alledaagse artieste maar meer art en minder met rock te maken, haar platen zijn dan ook meer een reis door een onbekend landschap waar het heerlijk toeven is en soms een beetje angstaanjagend maar ik hou er wel pap van en na alle commotie over ' o superman ' moet ik zeggen dat het een prachtnummer is en de teksten zijn ook zeer grillig maar zeer goed .

Deze en Alice Cooper - Halo of flies waren 8 min 21, samen de langste duur op 7" singles.
[mieren**k modus] de vermelde tijdsduur klopt volgens mij dus niet [/mieren**k modus]

Mooi nummer dat ook ik als tijdloos ervaar. En nee, dat is niet flauw bedoeld.
Het titelnummer vind ik ook een hoogtepunt op dit album.
(kwam in een wat verkorte versie ook op single uit)

Berichten verplaatst naar Laurie Anderson

Vreselijk Nummer O Superman

Haha, het is inderdaad zo'n nummer die de een geweldig vind en de ander vervelend. Persoonlijk hoor ik bij het positieve kamp. Leuke muziek met een haast post-apocalyptisch(vreselijk woord, krijg het haast nooit goed geschreven) sfeertje. Ik heb Laurie Anderson trouwens voor het eerst ontdekt via een documentarie bij het vak engels op de middelbare. Ze sprak daar over haar instelling als muzikant. Een intelligente dame wel!

Dat kan ook niet anders als je zulke sophisticated muziek maakt. Hoe heerlijk en uniek. Ook ik zit in het positieve kamp als het om O Superman gaat. Het is een kwestie van in de flow komen en dan is het gewoon hypnotiserend mooi. Toen dit vroeger op de radio kwam (ik herinner me vaag dat ik het daar al van ken) zal ik het vast maar raar hebben gevonden (ik was ook pas een jaar of 10). Wel meer nummers op deze plaat hebben iets hypnotiserends. Een andere favoriet is ook zeker het nummer Big Science.

Gezien de soundscapes die hier gecreëerd worden vroeg ik me zo eens af of Laurie ooit iets met Brian Eno samen heeft gedaan. Mijn vriend Google wees me bij het zoeken op deze 2 namen op het album Bright Red. Dat ga ik dus maar eens luisteren.

Na het prachtige evenwichtige hernieuwde kennismaking met Anderson op Homeland van vorig jaar, was ik nieuwsgierig geworden in wat ze eerder had gemaakt. Dit Big Science begint op zich wel goed, maar is voor mij toch nog wat minder in balans als laatstgenoemde...maar goed daar zitten dan ook nog wel wat jaartjes tussen.
Edoch, klinkt lekker eigen en toen al had ze een scherpe observatieve blik.

geweldig album,... herontdekt -

en ontdekt dat je ineens erg ontspannen auto-rijdt, dit luisterend.

Ik kende Laurie Anderson in eerste instantie alleen van haar samenwerking met Jean-Michel Jarre op het album Zoolook getuige het briljante "Diva", niet wetende dat dit dus dezelfde dame is die dus zowaar een hit bleek te hebben gehad met "O Superman".
"O Superman" bleek ik ook al van de radio te kennen, de spaarzame momenten dat het gedraaid werd en vond ik in eerste instantie maar een raar en naargeestig nummer wat me danig op de zenuwen kon werken. Tegenwoordig vind ik het gewoonweg bijzonder goed en muzikaal zowel als tekstueel behoorlijk origineel.
De rest van het album ken ik slechts fragmentarisch en wat ik daarvan heb gehoord, kan ik er vooralsnog niet zoveel mee.

Het nummer Big Science zal je ook vast kunnen waarderen.

verrassende muziek... pas na herhaaldelijk draaien wordt t leuk

@reptile71: Laurie heeft op het album Bright Red samengewerkt met Brian Eno. Aanrader!

Ik had het gezien ja. Interessante samenwerking. Nu ben ik alleen vergeten of ik al geluisterd heb... nog maar eens doen dus.

"This is the hand, the hand that takes. Here come the planes. They're American planes, made in America. Smoking or non-smoking?"

Bovenstaande tekst en een aantal andere lijnen van het veelbesproken "O Superman" lijken een profetische lading te hebben voor wat er uiteindelijk zou gebeuren op een zekere 11 september 2001. Er wordt ook veelvuldig op internet naar gerefereerd, voornamelijk n.a.v. een optreden die Laurie Anderson nog geen week na de terreurdaad gaf in New York City. Een optreden die overigens is vastgelegd op Laurie Anderson - Live at Town Hall New York City September 19-20, 2001 (2002).

Bij Laurie Anderson moet ik qua persoon, uiterlijk en uitstraling denken aan Palmen; beide stonden trouwens een tijd in de schaduw van een dominante partner, die alle aandacht opzoog; bij de een heette die Ischa Meijer, bij de ander Lou Reed.
O Superman kende ik van de radio, volgens mij stond deze zelfs ooit in de Top 100 Aller Tijden; een stomvervelend lang gedreun, meer kon ik er niet van maken.
Nu kan ik het een stuk beter waarderen, maar vind het absoluut niet het sterkste nummer op Big Science.
From The Air doet mij aan een ander nummer denken, de pompende blazers hoorde ik ook bij Nick The Stripper van The Birthday Party, maar ik dacht dat Big Science ouder zou zijn, blijkt dus niet het geval te zijn, maar in deze periode werd de saxofoon regelmatig in de wave muziek gebruikt, dus dit hoeft niet afgeleid te zijn geweest van de band van Nick Cave; hier ademt het wel meer, en neigt het zelfs naar popmuziek.
Het titelnummer gaat meer de diepte in, en is grimmiger; duister bijna.
Qua sfeer komt de plaat dicht in de buurt van popdichter Anne Clark, maar het depressieve geluid zit aardig in de lijn van Patti Smith.
Waarschijnlijk komen beide namen ook in mij op vanwege het verhalende element.
Zelfs raakvlakken met Kate Bush zijn hoorbaar, maar Kate kleurt meer binnen de lijntjes, en Laurie zet zelf de lijnen uit; met dikke onuitwisbare viltstift.
She Paint It Black, niet zo maniakaal als Nico in haar heroïne periode, maar meer op een kunstacademie methode.
Bijna abstract, maar dan weer niet zoals David Byrne bij Talking Heads te werk ging, al denk ik dat de artiesten elkaar wel kunnen begrijpen en waarderen.
De eerste luisterbeurt maakte Big Science al veel indruk, nu wordt hij elke keer beter, ik ontdek er steeds meer lagen in.
Ik ga mij toch in meer werk van haar verdiepen, deze bevalt al erg goed.
Zelfs liefhebbers van de latere Radiohead kan ik deze aanraden.

Album vanmiddag uit de platenkast getrokken. Aangetrokken en waarschijnlijk ooit gekocht vanwege het a-typische O Superman. Toch is deze Laurie een intrigerende dame. Moeilijk vergelijkbaar met andere artiesten maar zeker een inspiratie geweest voor latere bands en artiesten. Ze weet als geen ander te wringen en schuren met die a-typische composities. Kon er vroeger maar moeilijk mijn geduld voor opbrengen maar met de jaren komt de ervaring. Dit is gewoon erg onderscheidend en knap gedaan. Heb er nog ‘n paar van haar in mijn platenkast staan en ga met mijn huidige, meer ervaren oren deze maar eens luisteren.

Ik heb het album ook gekocht toen het uitkwam. Natuurlijk kende ik wel de hit O Superman, maar op zich vond ik dat toen en nu zeker niet het beste nummer.
Ik heb het begin jaren 80 heel veel gedraaid. Het was de tijd dat ik juist de randen van de muziek op zocht. Philip Glass, met zijn minimalistische muziek, Wim Mertens, maar ook Tuxedemoon met hun experimenten en uiteindelijk ook het ECM label met daarin bijvoorbeeld Meredith Monk. Ook zo'n artieste die een totaal eigen weg ging.
Dat was wat ik in deze plaat zo waardeerde. Het is anders, ieder nummer is wel verrassend. Ik heb later nog wel eens een paar cd's gekocht van haar, maar eigenlijk nooit meer echt goed beluistert.
Big Science heb ik na de jaren 80 eigenlijk niet meer gedraaid. Niet dat ik het niet mooi zou vinden, maar interesse lag ergens anders. Bij de kringloop lag deze als cd, dus toch maar meegenomen en beluistert. En opnieuw toch weer in de ban van deze plaat. Ieder nummer herkende ik nog. De afwisseling, het soms monotone spreken, de afwisseling van muzikale omlijsting en instrumenten, het soms neo klassieke karakter, alles klopt op deze plaat. Duurzaam jeugdsentiment.

Geen idee hoe deze in mijn collectie is geraakt? Waarschijnlijk ooit bij een grote partij binnen komen rollen. Wat ik wel weet is dat ik hier niet heel veel naar heb geluisterd , tot deze week dan . Het intrigeert zeker, maar dat maakt het nou niet meteen goed. Ik heb toch wat moeite met de voordracht . Sommige stukken doen me aan Anne Clarke denken . O Superman is natuurlijk een aparte track en ook de titelsong is fascinerend . Over de rest ben ik nog niet echt uit. 3 sterren dan maar.