Bill Callahan - YTI⅃AƎЯ (2022)

Leuk! Hopelijk doet hij er een Europese tour bij, ik heb hem nooit live gezien.

Mooie hoes weer Bill

Coyotes en Natural Information doen vermoeden dat Callahan weer een beetje op de oude voet verdergaat. Een prima keuze, na ietwat on-Cllahan-achtige albums in de afgelopen jaren.

De eerst single is al uitgebracht op 14 september.
https://youtu.be/1FQ216AznlY

Fraai nummer, gelukkig wat steviger; het zit m weer in de details, zo'n piano riedeltje bijvoorbeeld

Sterk spul, bij tijd en wijle (Bowevil,Naked Souls) horen we terug een Smog-BC. De samenwerking met Will Oldham heet hem, zoals gehoopt, erg goed gedaan. Het stemmige gebruik van blaasinstrumenten valt ook op. Een redelijke noviteit bij Callahan.

Prachtig, eindelijk weer, van deze man

Ik werd altijd al moe van deze man, daar verandert deze single helaas niets aan. ‍♂️

Heeft iemand die tekst al volledig meegelezen?

Vanwaar die vraag?

Fijne plaat weer, trouwens.

Ik zou zeggen, klik de link aan en lees mee.
Het antwoord komt vanzelf. Best hilarisch.

Nou, inderdaad! Mooi hoor, zo'n lyricsvideo - dan krijg je pas echt wat van de tekst mee... Dank voor de tip!

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Bill Callahan - YTI⅃AƎЯ - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Bill Callahan - YTI⅃AƎЯ
Bill Callahan schotelt ons op YTI⅃AƎЯ net iets meer dan een uur muziek voor en het is een uur lang muziek van een betoverende schoonheid, die grotendeels bekend klinkt, maar ook weet te verrassen

Ik ken Bill Callahan al sinds de vroege jaren 90, toen hij zijn eerste albums onder de naam Smog uitbracht. Inmiddels zijn we een flinke stapel albums verder en is Smog verleden tijd, maar ook onder zijn eigen naam maakt de Amerikaanse muzikant fascinerende muziek. Het is muziek die, alleen al vanwege de zo herkenbare stem van Bill Callahan, inmiddels vrijwel onmiddellijk bekend klinkt, maar de Amerikaanse muzikant weet ook altijd te verrassen. YTI⅃AƎЯ verrast niet alleen met net iets meer dan een uur muziek, maar ook met songs die buitengewoon fraai zijn ingekleurd. De muziek van Bill Callahan is vaak ingetogen en sfeervol, maar kan ook aangenaam ontsporen. Topalbum weer.

Bill Callahan maakte een imposante stapel geweldige albums als Smog en is inmiddels ook onder zijn eigen naam alweer aardig op streek. Deze week verscheen zijn achtste album onder zijn eigen naam, waarmee het complete oeuvre van de Amerikaanse muzikant inmiddels achttien albums telt.

Het nieuwe album van Bill Callahan heeft de lastig in te typen titel YTI⅃AƎЯ meegekregen, maar het is een album dat verder in alle opzichten behoorlijk vertrouwd klinkt. De Amerikaanse muzikant heeft al sinds de eerste albums van Smog een uit duizenden herkenbaar geluid, wat vooral de verdienste is van zijn zeer karakteristieke stem.

De lage, diepe en donkere stem van de Amerikaanse muzikant speelt ook op YTI⅃AƎЯ weer een zeer voorname rol. Zeker wanneer de muzikant uit Austin, Texas, kiest voor ingetogen en zich langzaam voortslepende songs en zijn teksten bijna uitspreekt, dringt de vergelijking met Leonard Cohen zich op, al heeft Bill Callahan met zijn staat van dienst zich wat mij betreft al lang ontworsteld aan de vergelijking met anderen.

De platenmaatschappij en de bandcamp pagina van Bill Callahan zijn niet erg scheutig met informatie over YTI⅃AƎЯ, buiten een wat cryptische verklaring van de titel, maar zeker de muzikanten op het album hadden wel wat meer krediet verdiend. YTI⅃AƎЯ bevat een aantal ingetogen songs die vooral worden gedragen door een akoestische gitaar en de bijzondere stem van Bill Callahan, maar als je wat beter luistert, hoor je dat ook de ingetogen songs zijn volgestopt met even mooie als avontuurlijke accenten van uiteenlopende instrumenten, waaronder schitterende blazers.

Hiernaast laat de Amerikaanse muzikant zich in vocaal opzicht subtiel bijstaan door flink wat andere stemmen, waardoor YTI⅃AƎЯ een gevarieerder en veelzijdiger album is dan we gewend zijn van Bill Callahan. Wanneer de muzikant uit Austin kiest voor ingetogen klanken en bijna gesproken teksten heeft zijn muziek iets aangenaam bezwerends, maar YTI⅃AƎЯ bevat ook een aantal tracks die kiezen voor een hoger tempo en waarin de muzikanten langzaam maar zeker mogen ontsporen.

Juist de wisselwerking tussen de dromerige en de opwindende songs maakt van het nieuwe album van Bill Callahan een verrassend dynamisch album. Ik ben over het algemeen genomen niet zo gek op spoken word en was bij eerste beluistering van het album dan ook vooral onder de indruk van de wat woestere tracks met echte zang, maar ook wanneer Bill Callahan in vocaal en muzikaal opzicht gas terug neemt maakt hij bijzondere muziek.

YTI⅃AƎЯ bevat twaalf songs, waaronder een aantal wat langere tracks (meer dan 6 minuten), wat een album met een speelduur van net wat meer dan een uur oplevert. Dat is lang en voor de meeste albums echt veel te lang, maar Bill Callahan slaagt er met YTI⅃AƎЯ in om de luisteraar mee te nemen met een beeldende luistertrip die van de eerste tot en met de laatste noot interessant blijft.

Zeker bij beluistering met de koptelefoon blijf je je verbazen over de prachtige instrumentatie en de al even mooie subtiele achtergrondvocalen, maar ook de bezwerende stem van Bill Callahan maakt bij beluistering met de koptelefoon nog net wat meer indruk. Bill Callahan is de afgelopen jaren behoorlijk productief, maar het gaat niet ten koste van de kwaliteit, die alleen maar groeit. Erwin Zijleman

Typen doen we niet aan, knippen en plakken doet de truc.

altijd afwachten of het werkt, maar dit komt goed over inderdaad

Ome Bill, zo'n artiest die eens in de zoveel tijd een nieuwe plaat uitbrengt, en waar ik dan altijd eens goed voor ga zitten/liggen met een glaasje wijn of een kopje thee en een jointje erbij, benieuwd wat de beste man nu weer te vertellen heeft. Een lach en een traan zijn altijd wel gegarandeerd, met zo nu en dan wat erupties kippenvel. De laatste paar platen was het huiselijk geluk dat de klok sloeg, en van kleine zaken grote kunst maken zonder in clichés te vervallen is iets wat alleen voor de hele groten is weggelegd. Callahan is zo'n grote, dat wisten we al toen hij nog platen onder de naam (al dan niet tussen haakjes) Smog uitbracht. Ik had me op weer zo'n sobere tevreden plaat ingesteld en dat was ook meer dan prima geweest. Maar heel erg stiekem hoopte ik wel dat hij op een dag weer zou teruggrijpen naar het meer norsige en grauwige, bezwerende of zelfs bedreigende, van eerder werk. En zowaar, op een groot deel van dit album blijkt dat het geval te zijn. Maar 'teruggrijpen' is niet het juiste woord, hoe onmiskenbaar Callahan ook voelt deze plaat-met-moeilijke-titel toch ook wel als weer een nieuwe stap. Ik hoor weliswaar de nodige echo's van Knock Knock, A River Ain't Too Much To Love en (mijn favoriet) Sometimes I Wish We Were An Eagle, en ook wel met regelmaat van die laatste paar 'gelukkige' platen. Maar ik hoor óók een hoop wat ik nooit eerder bij Callahan gehoord heb. Zoals de jazz-freakout in Naked Souls dat me in de verte wel wat aan Radiohead's The National Anthem doet denken. Een Radiohead-referentie in een Callahan-bespreking, dat is denk ik bepaald niet iets wat ik me ooit eerder had kunnen inbeelden. Maar geforceerd voelt het allerminst, gewoon weer een nieuwe kleur op zijn prachtige - en naar nu weer blijkt immer uitdijende - pallet. En zo geldt dat voor dit hele album. Het verrast aan alle kanten, maar toch klopt het helemaal. Een zoveelste meesterwerk van deze meester om je in onder te blijven dompelen.

Stelling; Coyotes is Callahans mooiste nummer in 10 jaar…

Moeilijk, hij heeft zoveel prachtnummers uitgebracht in de laatste tien jaar alleen al (en dan te bedenken dat hij in de helft daarvan niks uitbracht), maar dat het een wonderschoon nummer is staat wel vast.

Net over halfweg de eerste luisterbeurt (dat worden er meer, hoor), en de tandem Naked Souls-Coyotes schittert als een ware briljant in het hart van dit album. Dat moet echt van Sometimes I Wish We Were an Eagle geleden zijn dat Callahan me nog zo bij de kladden wist te grijpen.

Plaat van betrekkelijk lange adem, dat wel. Bill Callahan houdt er echter genoeg variatie in, zo te horen.

Naked Souls/Coyotes is wel echt van een ongekende schoonheid ja.
Het album is me een tikkeltje te lang om continu de aandacht te houden, maar dit is Full Force Bill Callahan hoor. Fantastisch.

Jammer toch, op een rijk oeuvre kunnen bogen als dat van Bill Callahan, singersongwriter en wijs romanticus en dan moeten terugkijken op een haast goed bewaard geheim. Naast mannen als Adrian Crowley, Sivert Høyem of Sean Rowe heeft deze Amerikaan uit Maryland nochtans een van de mooiste diepwarme baritons die er zijn. De altijd ingetogen performende bard, die ooit ook nog met de bijnaam Smog door het leven ging, stelt niettemin al meer dan dertig jaar heel weinigen teleur. Een understatement. De laatste jaren is hij bovendien zelfs productiever dan ooit in zijn samenwerkingen, maar vooral in het afleveren van schitterende luisterervaringen.
Ook nu weer met het cryptische 'YTI⅃AƎЯ' - de 'reality' op zijn kop? - wordt het zalig om in de knusheid van gedimd avondlicht een heerlijk uur met hem vol te maken.
Creatieve Bill duikt deze keer, extatisch bijna, in zijn eigen leven, een fascinerende levendige werkelijkheid, bruisende liefdes- en geluksmomenten. Noem het zijn 'post-coronaplaat'. Of zoals hij het bij de release aangaf, hij voelde zich tot een oppepper als deze verplicht. Het kopje van de luisteraar weer monter en fris krijgen, liefde en vriendelijkheid opwekken, verdwaasde
zintuigen weer aan de praat krijgen met verheffende muziek en dito lyrics. Maar het blijven raadselachtige ontdekkingsverhalen, zijdezachte visioenen die hij evoceert. Grilligheid opgedist op filmisch indrukwekkende wijze, zowel akoestisch als in de fraai gearrangeerde muzikale weelde van sierlijk triomferende blazers, een zes of zeven begeleidende stemmen, jawel, tot achtergrondzangeressen toe. Extra muzikanten ook die allen harmonisch ten dienste staan en die ook mogen scheuren daar waar het past. Met Bill's omfloerste lyriek zit je finaal wel met het ongewisse van de vervormende spiegeling. Want 'YTI⅃AƎЯ' staat eerder tegenover hetgeen zich in de harde feitelijkheid voordoet. Van de man weet je dan wel dat hij je hoe dan ook meesleept in de flow van weer twaalf kleurrijke, speelse songs. Nu eens verlopen ze rustig kabbelend, melancholisch, vrolijk, dan weer wordt het opzwepender.

Pure morgensong 'First Bird', de opener, is een verheerlijkende mijmering over gezinsgeluk, spaarzaam fladderende sax rond even minimale gitaren. Zo zijn er meerdere zesminutensongs die schitteren. Het vrolijke 'Bowevil', een onophoudelijke voetstamper die alleen maar in intensiteit toeneemt. Sterk. Het hilarische 'Coyotes' is even krachtig, levendig en jolig, leuke piano, 'Coyotes', over de oude hond die droomt ooit coyote te mogen zijn. Het transcenderende 'Partition', met klarinet en orgel, zie je kronkelend voorbijglijden als de avondtrein in Maryland op weg naar zijn terminus. 'Lily' gaat teder over de geest van zijn overleden moeder die over haar kleinzoon waakt.

Het prachtige met steeds jazzier piano opgebouwd 'Naked Souls', rond de trieste kant van blijkbaar velen onder ons, het vervliegt geleidelijk in mooi dwarrelend samenspel van instrumenten. 'Natural Information', is een feelgood-dagdroom over vaderschap. Het is nog zo'n springlevende topper. Op het hemels ingetogen 'Planets' hoor je pas hoe Bill met alles vrede heeft en hoe hij zijn zoete overpijnzingen naadloos laat overvloeien in jazzy improvisatie. Rustigst mogelijke afsluiter dan is 'Last One at the Party', waar hij zijn sierlijke poëzielijnen met zijn even gezellig gitaartje de plaat laat uitkabbelen. Allemaal wondermooi toch en vintage Callahan!

Kortom Bill Callahan blijft de alternativo uit de muzikale eredivisie door wiens songs je je vanaf noot één ongedwongen kunt laten vastgrijpen en meedrijven. Met dit geschenk 'YTI⅃AƎЯ', met Bill in een toch weer bijgekleurde sound, zijn we dus niet minder dan een nieuwe Callahan-klassieker rijker. Zelfs de cover is een kunstig juweeltje.

De muziek van Bill Callahan is niet altijd makkelijk te duiden, te omschrijven. Het heeft iets mijmerende en melancholisch, maar ook iets broeierigs, prikkelends en venijnigs. En dat bijt elkaar niet en blijft mooi bij elkaar, fijn in balans als een prachtige wijn.
De muzikale basis wordt wordt steeds gelegd door een gitaarmotiefje over een beheerst spelende ritmesectie, aangelengd met miniatuurtjes van koper en koortjes. Daardoor ontstaat een bijna hallucinerend effect, versterkt door de sonore bariton van Callahan zelf, die met onderkoelde humor bijna poëtisch zijn observaties aan de mensheid presenteert. Pakkende plaat, één van de betere in dit toch al zo rijke muzikale jaar.

Weer een prettig album van deze man. Naked Souls en Coyotes staan hoog aangeschreven, maar persoonlijk lijkt mij Lily de parel van deze plaat. Lily is echt vintage Bill Callahan: sober, kaal, poëzie op muziek.

Heel mooi. Hij heeft wat melodie lijnen van vorige albums geleend maar dat maakt niet uit.

Iemand een idee waarom deze plaat zo bizar duur (45 eurootjes) is? Normaal koop ik elke Callahan-release zodra dat kan, in dit geval wacht ik denk ik maar nog eventjes tot hopelijk de prijs wat zal dalen...

In aanloop naar het concert van volgende week, en natuurlijk ook omdat de collectie compleet te houden, ondanks de bizarre prijs deze toch maar op vinyl aangeschaft. En ik moet zeggen dat verdeeld over vier kanten het geheel nog een stuk sterker overkomt. Ook kan ik het artwork, dat me altijd wat pijn aan de oogjes deed, nu veel meer op waarde schatten.

Omdat je er een mooi schilderij bij krijgt.