John Norum - Gone to Stay (2022)

klinkt gewoon als John Norum. Lekkere vette hardrock. Jammer dat hij Glenn Hughes niet heeft gevraagd om zijn nummers te zingen zoals bij Face the Truth....

Best een redelijk album. Kan niet tippen aan met name z'n eerste twee albums maar ik hoor toch weer fijne nummers. De remake van Face the truth is leuk maar doe mij het origineel maar.

Op zijn website noemt John Norum zichzelf "rock and blues guitarist". De blues zit er op zijn latere solowerk inderdaad sterker in, qua rock zit hij in de heavy hoek. Meestal zwaarder dan in moederschip Europe. Zijn stem heeft aan heesheid gewonnen, zijn gitaarwerk spettert onverminderd. Eén van de beste sologitaristen die er rondlopen, omdat hij ertoe in staat is daarmee een liedje in een liedje te construeren. Razendsnel snarenracen, maar opbouw en gevoel zijn altijd het belangrijkste.

Voices of Silences is een ijzersterke, hardrockende opener waar alles klopt: riffs, melodie, gitaarsolo en bovendien een fraai akoestisch slot. Het melancholieke Sail On doet enigszins aan het werk van Whitesnake denken, maar hij werkt met een driemansband, met recht een powertrio.
Wel is hier en daar hulp ingeroepen, zoals toetsenist Mats Schubert in onder meer het titelnummer; diens bijdragen geven de muziek een extra laag. Gone to Stay heeft tot dan toe de sterkste invloed vanuit de blues.
In One by One met gastzanger Åge Nilsen lijkt Norum terug te blikken op de tijd met zijn echtgenote Michelle Meldrum, in 2008 overleden. Een dramatisch hoofdstuk, maar in de categorie shownieuws vertelt zijn website dat hij afgelopen februari na vele jaren samenzijn dan eindelijk met Camilla Wåhlander trouwde.

Daarna volgt meer stevige blues-hardrock, enigszins vergelijkbaar met het werk van Stevie Ray Vaughan. Ik heb daar minder mee, maar met David Bowies Lady Grinning Soul is het weer helemaal ráák. Norma is dan weer voluit rockend met op zang Nilsen, bijgestaan door het Stockholm Philharmonica Orchestra. En wát een solo komt weer voorbij; zwijmel...

Dan is het beste van het album geweest, al is het vlotte Terror over Me aardig. De ingetogen remake van zijn eigen Face the Truth doet me niets. Al met al een prima album, verrassender dan de laatste van Robin McAuley die ik de afgelopen dagen om en om afwisselde met deze. Wel is de bluessaus bij Norum me soms iets te vet en massief.

Alweer soloplaat nummer 8 van Norum. In het verleden is al vaker gebleken dat de snarenplukker een liefde heeft voor de blues.
Dat element komt ook goed terug op dit schijfje.
Norum neemt zelf weer de vocalen voor zijn rekening en doet dat redelijk, een geweldenaar vind ik het niet, daarnaast is er wat sleet op zijn stem gekomen.
Het songmateriaal is degelijk en Norum grijpt terug naar de jaren 70, de tijd waar heavy blues rock goede tijden doormaakte.
Het is trouwens een gewaagde stap om je aan Bowie's meesterwerk; Lady Grinning Soul te wagen. Het moet gezegd: hoewel Norum dicht bij het origineel blijft, kwijt hij zich goed van zijn taak.
De laatste song van Gone to Stay vormt een herbewerking van Face the Truth, van het gelijknamige album, ook alweer daterend van 33 jaar geleden. Norum weet hier amper mee te boeien.
De versie met Hughes achter de microfoon kan mij veel beter bekoren.
Wellicht zal het aan mijn geluidsdrager liggen maar de productie vind ik nogal dof klinken, het spettert niet en dat is in mijn ogen een gemiste kans.
Kortom; een redelijke plaat, maar waar een digitaal rockmagazine rept van de heavy blues rock plaat van het jaar, durf ik te beweren dat de betreffende recensent wel erg snel tevreden is.