Ween - The Friends EP (2007)

Dat Ween lange tijd heeft zitten broeden op haar nieuwe sound, dat blijkt wel. Na het in 2003 verschenen hoogstandje Quebec hebben de heren achter deze supergroep Gene (Mickey Melchiondo) en Dean (Aaron Freeman) Ween geen regulier album meer uitgebracht. Binnenkort zal daar verandering in komen als Ween sinds 2003 weer met een regulier album op de proppen komt. Titel van dat album: La Cucaracha. Wat dat ons gaat brengen is vooralsnog een groot raadsel, maar als het aan de vooraf verschenen EP The Friends ligt dan mogen we heel wat dansbare nummers verwachten. Ween lijkt op dit vijf nummerige singletje de gitaren uit het raam te hebben gegooid en de synthesizers te voorschijn hebben gehaald. De synthesizers zijn de drijfveer geworden achter de EP met over de top electronische geluidjes en overgeproduceerde beats. Er lijkt in het donker te worden getast naar de juiste sound, maar die lijken de heren op deze EP niet te hebben gevonden. Het geheel komt een beetje over de top over, maar dat is misschien ook juist Ween's bedoeling geweest. Innovatief zijn Gene en Dean in Ween's termen zeker. En ergens herkennen we ook wel weer ''de oude Ween''. Vooral Light Me Up weet oude herinneringen op te halen. Het latinachtige nummer (eveneens gedreven door synthesizers, je ontkomt er niet aan) laat Gene's stem weer herkenbaar schitteren en er is in het nummer voor het eerst weer plek voor wat experimentele gitaarsolo's, zij het in een over geproduceerde vorm. Lekker overgeproduceerd en lekker plat er op. Zeker niet hun beste metamorfose, maar het blijkt nog dondersgoed te werken. Vooral het catchy titelnummer Friends valt op door haar dansbare euro pop/dance tunes die wel erg veel weg hebben van Eurythmics, maar waarop je zeker zou willen dansen in de plaatselijke discotheek. Ook het tweede nummer I Got To Put The Hammer Down teert verder op diezelfde sound en is eveneens een lekker dance nummer. King Billy is dan weer heel anders met vlagen van reggae en de hilarische aanpassing van Gene's stem. In het overdramatische nummer Slow Down Boy horen we dan weer dweperige jaren '80 popmuziek die gestolen had kunnen zijn uit het repertoire van Erasure. The Friends EP is lekker over de top met veel overgeproduceerde synth-geluiden die ons zeker twintig jaar terug zet in tijd. Een geslaagde zet van Ween, hoewel ik op het aankomende album La Cucaracha toch wel meer ballen wil zien van de heren Gene en Dean!

The Friends EP moet een lachertje zijn geweest voor het duo Ween. Hun muzikale carriere is eigenlijk gebaseerd op een lachertje, hoewel hun muziek er vaak nooit onder lijdt. Humoristische hoogstandjes is Ween's conclusie. Toch weer een nieuwe invalshoek zoeken is niet makkelijk, maar het is een keuze geweest die de muzikale geschiedenis van Ween heeft bepaald. De invalshoek waar Ween op The Friends EP voor heeft gekozen, daar heb ik zo mijn twijfels over. De synth-gedreven nummers zijn soms iets te achterhaald, hoewel dat op zijn tijd ook wel lekker is. De uitbundige rockkant van Ween is ver te zoeken en dat is erg jammer. Of Ween ons op een verkeerd spoor wil zetten moet blijven, maar ik denk persoonlijk dat ze hele andere plannen hebben voor het aankomende album. Let maar op! 3,5* voor dit makkelijk te scoren EP-tje

Leuk hoor, dit. Heerlijke gekheid, verpakt in goede, avontuurlijke muziek.