Red Hot Chili Peppers - Return of the Dream Canteen (2022)

Haters is toch wat overdreven. Over het algemeen worden er toch krappe voldoendes uitgedeeld dacht ik zo, al kom ik niet tot die slotsom. RHCP hebben prima platen gemaakt. Californication draai ik nog gelmatig en vind ik nog steeds fraai, maar ook daar staan er vullers op. Een echt meesterwerk hebben ze nooit gemaakt, en met de jaren vind ik het meer en meer op de automatische piloot worden. Op dit album staan een aantal aardige nummers, en Eddie springt daarboven uit. Maar het is te lang, te ongeïnspireerd, en bij vlagen zelfs lachwekkend. Kiedis was nooit echt een goede zanger, maar hier lijkt er ook flink aan zijn zang te zijn gesleuteld, het klinkt soms vreemd en wat ongemakkelijk zelfs. Het dieptepunt komt met het nummer La la la la la la la la, daar had toch iemand een stokje voor moeten steken.
Dus tja, ik denk dat ik wel met argumenten kom om het album 2,0 sterren te geven. En dan ben ik nog lief ook eigenlijk....

[quote]Na een paar luisterbeurten concludeer ik toch dat de helft mij echt niet kan bekoren. Voor mij was dit een prima album geweest:

1 Tippa my tongue
2.Reach out
3.Eddie
4.Fake as fu@k
5.the Drummer
6.Copperbelly
7.Carry me home
8.Black summer
9.Here ever after
10.Aquatic mouth dance
11.it's only natural
12.She's a lover
13.these are the was
14.Watchu thinkin
15.White brides &
16.Let em cry
17. Heavy wing

Geluisterd en ik vraag me af waarom ze twee dubbelalbums uitbrengen in een jaar als er vrijwel geen nieuwe ideeën zijn. We hebben het allemaal eerder gehoord, het voegt niets toe aan het repertoire. Ik kan me daarbij niet aan de indruk onttrekken dat de beperkte vocale kwaliteiten van Kiedis mede bepalend zijn.
BSSM zal altijd het creatieve meesterwerk blijven, Californication definieert de stijl waarmee ze een stadionact zijn geworden. Eigenlijk hebben ze daarna nooit meer een echte stap gezet (wel een aantal best aardige albums).

Wat mij betreft het beste Red Hot Chili Peppers album van deze eeuw. Een mooie opvolger van Californication, want daar doen sfeer en songs mij het meest aan denken.

Overigens: ik lees hier regelmatig dat we het 'allemaal al eerder hebben gehoord'. Ja vind je het gek? Het is en blijft dezelfde band met een herkenbaar geluid. Als bands teveel vernieuwen lees ik hier weer commentaren van 'was dat nou nodig?' Het is en blijft lastig vertoeven hier op Musicmeter voor gearriveerde bands. Die trouwens natuurlijk ook wel eens een mindere plaat afleveren: maar dat is dit Return of the Dream Canteen in mijn ogen juist niet.

Prima album opzich. Nergens nieuw maar het luistert wel echt lekker weg!
Tippa my tongue is wel echt een typisch rhcp nummer zeg, swingt heerlijk!
Maar vaak draaien zal ik dit album niet, dan ga ik toch terug naar de tijden van californication

Dat roepen ze over zichzelf af door er zoveel nummers uit te gooien in een jaar. Dat het niet radicaal anders klinkt snap ik, maar kies dan voor kwaliteit. En dat had gewoon echt gekund als ze hadden durven schrappen.

Ik vond het eerste album Unlimited Love wel aardig. Van dit album ben ik blij dat ze geen nummers hebben geschrapt. Het is ook een mooi geheel met een fraai geluid.

En weer omhoog. Jojo-plaatje blijkbaar waarvoor ik in de mood moet zijn. Nu ik het fysiek draai is de beleving toch weer anders. Ik hoor nu meer details en de kleine jazzy invloeden vallen me meer op.
De kwaliteit van het vinyl is subliem, geen kraakje, tikje of wat ook en dat is tegenwoordig met nieuw vinyl heel wat. Daar ben ik wel blij mee.

Ik blijf erbij dat het veel korter had gekund en schrappen van nummers het album goed had gedaan. Met name kant D is hierdoor nogal overbodig (vanaf La la la la la la la la).

De muzikaliteit van de 3 muzikanten redt ze eigenlijk altijd wel, echt door de ondergrens gaan ze niet snel (alleen Kiedis soms in teksten).
En toch.... als je de ca. 12 beste nummers van deze beide albums had gepakt had je imo gegarandeerd een veel betere en meer gevarieerde plaat gekregen waar ik echt van A tot Z voor zou zijn gaan zitten.

Mee eens, behalve dan over korter en kant D. Die vind ik namelijk wel goed, Carry Me Home heeft zelfs een vinkje gekregen. De kleine jazzy invloeden zijn inderdaad leuk.

Ze hadden beter een selectie van de beste tracks van beide albums samen kunnen voegen. Dan zag het er imo zo uit;

1 Black Summer
2 Tippa My Tongue
3 Here Ever After
4 Peace and Love
5 Aquatic Mouth Dance
6 Eddie
7 Bella
8 The Great Apes
9 These Are the Ways
10 Fake as Fu@k
11 Whatchu Thinkin’
12 The Drummer
13 Bastard of Light
14 White Braids & Pillow Chair
15 Bag of Grins
16 The Heavy Wing

Red Hot Chili Peppers is zo'n band waar ik min of meer mee ben opgeroeid, sinds ik een jaar of 16 was maken ze al onderdeel uit van de muziek waar ik naar luister. Ik ben niet echt fan van de band, ze zitten niet in mijn Top 10, maar ik koop al sinds die tijd hun albums en ze horen een beetje bij mijn leven, het voelt een beetje alsof we samen oud worden. En als ik Anthony Kiedis rond zie springen met ontbloot bovenlijf en dat dan vergelijk met 25 jaar geleden is dat best confronterend:)
Na 'By The Way' is de verrassing er en beetje af, maar of dat nou erg is, ik geniet nog best van hun albums, Anthony kan nog steeds niet echt zingen maar het voelt allemaal nog steeds vertrouwd en met de terugkeer van John Frusciante is dat alleen maar toegenomen. Van een band die al zo lang bezig hoef je ook helemaal niet te verwachten dat ze zichzelf opnieuw uitvinden, als ze maar goeie muziek blijven maken, en dat doen ze. twee dubbelalbums in een paar maanden tijd, en alhoewel niet alle nummers beklijven luistert het nog steeds lekker weg. Mijn zoon van twaalf vindt dit juist beter dan de albums waarmee ik ben opgegroeid dus het is ook niet zo dat ze helemaal geen nieuw publiek meer trekken. Dit album vind ik net iets beter dan de vorige, ik moest, net als bij het vorige album, er even inkomen, maar na een paar draaibeurten nestelen de nummers zich in je hoofd en doen ze eigenlijk niet echt onder voor de de songs van de Peppers van 25 jaar geleden, ze zijn alleen wat ouder geworden. Voor mij mogen ze nog even door blijven gaan. Alleen mag Anthony bij het volgende album zijn shirt wel aanhouden in de videoclips, het wordt anders wel erg Iggypopperig...

Kennelijk is het een polariserende plaat. Net als Love Unlimited. Eens dat het bijelkaar genomen te veel is en dat een enkele worp zeker een beter album had opgeleverd. Wel laat ik deze lekker doorspelen en persoonlijk heb ik Chad Smith nooit zo goed gevonden als bij deze albums en Flea speelt ook heerlijk subtiel. En de productie is zoveel beter dan die van Californication. Geen clipping meer en transparant geluid. Imho gewoon prima “bijna-jamsessies” op plaat gezet.

Ben het met een aantal punten wel met je eens. Chad Smith valt inderdaad meer op dan op eerdere albums en de productie is idd erg goed. Zoals ik hiervoor al zei zakken ze door hun muzikaliteit nooit door de ondergrens.
Net weer een stuk geluisterd en het is gevarieerder dan ik na de eerste poging dacht.
Ik kom vooral steeds meer tot de conclusie dat Kiedis mijn probleem is. Hij is enerzijds behoorlijk bepalend voor het geluid en succes van de Peppers, maar anderzijds maken zijn beperkte capaciteiten en soms zelfs wat kinderlijke ' raplijntjes' en teksten ook dat hier niet de gevarieerde plaat uitkomt die er in had gezeten.

Heerlijk nazomers plaatje van de Peppers. Geniet hier wel van

Laat ik negatief beginnen. De plaat duurt te lang en is vaak net wat te braaf. Twee albums in 1 jaar; daar hadden ze misschien beter 1 topalbum van kunnen maken.
De positieve kant: de sfeer is heel fijn. Op een aantal nummers knallen ze echt (zoals Afterlijfe, Fake As Fuck en Tippa My Tongue) en Frusciante is heerlijk in vorm (goed te horen op Eddie van Halen tribute: Eddie).
Al met al geen meesterwerk, maar toch een fijn album.

Ik probeerde gisteren een cd te branden met mijn favoriete nummers van beide albums maar kwam toch echt een halve cd tekort, twee albums in een half jaar is wat mij betreft een dus prima:)

Vind het een diepgaand, verrassend en mysterieus album.verschillende stijlen komen hier samen. Ik herken mezelf wel in de kritieken over UL en dit album. Je had een mooier album gehad met de beste songs van beide albums samen. Uitspringers voor mij zijn Eddie, Fake as Fu@k, bella en het hypnotische my cigarette. Het nummer in the Snow is wel een prachtige afsluiter die niet uit m’n hoofd verdwijnt, pareltje.

De plaat moest even groeien bij mij, maar ik moet zeggen dat ik ‘m toch wel erg lekker vind. Erg afwisselend en muzikaal steken de nummers ook goed in elkaar. Van de stem van Kiedis moet je houden, maar hij hoort onmiskenbaar bij het geluid van de Peppers. Doe mij de komende jaren nog maar wat van dit soort platen hoor

Het goede nieuws: dit album is net zo goed als voorganger Unlimited Love. Het slechte nieuws: dit album is net zo goed als voorganger Unlimited Love. Ook ditmaal gezapige, overwegend ingetogen deuntjes die naast de sporadisch inventieve zangpartijen van Anthony Kiedis weinig boeiends te bieden hebben. Het kabbelt allemaal maar een beetje door. Het is niet goed, het is niet slecht, maar het is wel gekmakend gewoontjes. De beste song vind ik The Shape I'm Takin', nota bene een bonustrack!

De Peppers zijn wat ouder maar zeker niet saaier geworden. Ik vind beide albums eigenlijk ontzettend goed, hoe vaker ik de albums hoor hoe beter ze worden. Ogenschijnlijk wat saaie songs blijken na een aantal draaibeurten juist ontzettend goed in elkaar te zitten en nestelen zich in je hoofd waardoor ze steeds beter worden. Enige minpuntje vind ik dat John Frusciante niet meer ruimte heeft gekregen om zijn zangkunsten te vertonen. In de nummers waar hij waar hij wel prominent aanwezig is vormt hij een erg fijn contrast met Kiedis, 'Heavy Wing ' bijvoorbeeld op 'Unlimited Love', hij tilt de nummers waarop hij meezingt echt naar een hoger niveau. Ik ben een enorme Beatles fan, één van de dingen die mij zo aantrekt in hun muziek is het feit dat alle bandleden ook hun inbreng qua zang hebben, is snap niet zo goed waarom Frusciante niet een grotere rol krijgt toebedeeld. Bij de eerste luisterbeurt van beide albums zat ik echt te wachten op de uithalen van John maar die bleven veelal uit. ik kan mij ook bijna niet voorstellen dat een Rick Rubin ook niet met dit idee gespeeld heeft. Zo'n groot talent weer terug in de band met zo 'n geweldige stem en dit dan niet optimaal gebruiken.

Hopelijk zit Henk Schiffmacher ook op Musicmeter en leest hij dit, kan hij dit ideetje even droppen bij Kiedis, wordt het volgende album nog beter. Ik hoef verder geen credits hoor, Henk..., alles voor de muziek...

Ben echt fan sinds 2001, Under the bridge kende ik natuurlijk al en Californication was ook zeer goed binnengekomen, maar toen ik nummers van BSSM ontdekte was ik echt mee. Heb toen alle albums aangeschaft en vind Anthony, Flea, Chad en John echt de ultieme RHCP. Teveel nummers om op te noemen, vooral ook de B-sides. Een lijstje maken met de beste nummers gaat gewoonweg niet, en wat was het gaaf om te horen dat ze weer samen waren, nieuwe muziek gingen maken en naar Nijmegen kwamen (hier bleek maar weer dat ze precies weten wat Live werkt!!!). UL heeft zeker pareltjes, maar deze groeit toch meer en meer. Ik vind de teksten vaak beter passen (en er zitten een paar hele mooie bij), en mijn favoriet was juist la la la la.... het tweede nummer van ze waar ik de eerste keer bij moest huilen (en dat doen niet veel nummers en/of artiesten). Hoe ze op dit album terug naar vroeger gaan (ook in de teksten) en dit combineren met nieuwe ideeën, de harmonieën, de akkoorden. Hoe vaker ik luister en hoe harder het volume....dit blijft hangen. Voor mij blijven ze de toppers die ze al jaren zijn!!!

Ik doe er nu ik 'm eens goed hard draai toch een 0,5 bij. Gemiddeld 4,25* naar boven afgerond. Alleen al voor de vele geweldige gitaarsolo's van John Frusciante. En het flinke aantal echt lekkere songs met fijne hooks.

Ik vind het een fijne plaat en draai hem daarom regelmatig. 4 sterren van mij.

Op de een of andere manier heb ik er enige tijd over moeten doen om in te schatten hoe goed of hoe slecht deze Pepper plaat nu is. Geen idee waarom eigenlijk. Aangezien de band gewoon zichzelf blijft. Of was het overkill ? De band brengt wel erg snel platen uit. En die duren dan ook nog eens bijna 2 uur. Het zijn de enige 2 redenen die ik kan verzinnen. Deze heb ik de laatste tijd in ieder geval veelvuldig uit de streamings kast gehaald.

Nu vind ik bijna 2 uur sowieso erg lang om naar een band te luisteren. En da's dus wel een nadeel ja. Maar als ik dan ga filteren blijven er nog 16 nummers over. Zelfs La la la la la la la la blijft dan staan. Want op dat zeikerige La la la la la la la la gedeelte vind ik het nummer niet eens zo slecht.
Vooral de eerste 5 nummers komen heerlijk binnen. Met het prachtige Eddie als hoogtepunt. In eerste instantie dacht ik met de eerste tonen dat ze een remake gemaakt hadden van By the Way, . En wat staat die Frusciante me daar toch weer eens verdomd lekker te soleren zeg. Eddie waardig dus !
De rest van de plaat is behoorlijk goed te noemen. Zonder tot een volgend echt hoogtepunt te komen. Hoewel In The snow ook wel weer erg lekker is.
The Drummer en Bag of Grins hoeven voor mij niet zo.

Net geen 4 pepers dus.