Lindisfarne - Fog on the Tyne (1971)

Wat een schitterende hoes

Net zo schitterend als hun muziek

Viel me tegen. Ik heb deze plaat net gehoord en het deed me nog bijzonder weinig. In vond het een vrij inspiratieloos plaatje.

3* voorlopig

'Meet me on the corner' en het titelstuk werden vroeger vaak in het radioprogramma 'Arbeidsvitaminen' gedraaid.
Veel nummers uit hun oeuvre hebben veel meezing-gehalte.
Sommige stukken doen mij aan de groep McGuinnes Flint denken.

Meet me on the corner en Fog on the tyne zijn de bekendste nummers.
Mooie rustige folk muziek.

Mooie hoes, maar minder aantrekkelijke muziek voor mij. Klinkt allemaal erg gezapig..

Hier en daar komen best aardige stukjes folk voorbij maar de zanglijnen blijven mijns inziens te vaak onder de maat om van dit album (en eigenlijk van deze hele band) iets bijzonders te maken.

Uitschieters zijn toch vooral het titelnummer en Scotch Mist (niet toevallig energiekere nummers).

Meet Me on the Corner is net zo mooi als de albumhoes

Goede herinneringen aan. Als kleine jongen logeren in G.B. in Burnley op de boerderij.
Deze plaat draaide ik er vaak.
Later Jethro Tull ontdekt.
Dat vond ik veel beter dan dit.

Lindisfarne is vooral in de regio Newcastle nog steeds ongekend populair. In de kerstperiode treedt de band ieder jaar nog op in een uitverkochte Newcastle City Hall. De bloeiperiode duurde maar kort. Na het debuutalbum kan dit Fog on the Tyne gerekend worden tot het beste werk van de band. Later in de jaren zeventig verdween de band in de anonimiteit.

Columbia's huisproducer Bob Johnston, bekend van zijn werk voor o.a. The Byrds en Bob Dylan, verleende zijn medewerking aan dit album als onafhankelijk producer. Toch wel bijzonder. Er werd hoog ingezet op de band. Er was een hang naar folky rockgroepen, in het voetspoor van o.a. Fairport Convention. En Lindisfarne werd in 1971 gezien als veelbelovende band. Al snel bereikte het album de eerste plaats in de Britse verkooplijsten. Een prestatie en leuk meegenomen voor Bob Johnston die door werkgever Columbia, thuis in de VS, matig betaald werd.

Dit tweede album is niet in alle opzichten overtuigend. De zangharmonie bereikt niet het niveau van bands als CSN, het blijft wat rond de middelmaat hangen. Soms herinnert het geluid aan The Band. Duidelijk is de regionale Noord-Engelse sfeer die je proeft in dialect en Keltisch geluid. Het is vooral die kleur die charme geeft aan de band.

Mooi plaatje toch wel. Meegenomen van een tripje Newcastle en een betere souvenir van de wat grijze havenstad is er niet. In de lokale muziekwinkel stonden de CD's van de band, naast die van Sting, prominent vooraan in de rekken uitgestald. Ze zijn er trots op. En dat mag.

Track 11 en 12 zijn bonusnummers, toegevoegd op de remaster van 2004.

Deze band is al een tijdje op min radar, maar op één of andere reden ben ik nooit verder gekomen dan het debuut, die ik echt erg hoog waardeer. Zo op het eerste gehoor zal ook deze plaat een favoriet van mij woorden. De samenzang, de kwaliteit van de composities en de instrumentkeuze en uiteraard het spel raken mij erg. Het is britse folk, met softrock als basis. Sterker nog de rock overheerst de folk wat. Je zou ook kunnen zeggen dat het meer rock is met wat folk-instrumenten. Wat dat betreft heeft het veel overeenkomsten met Amerikaanse bands als Byrds en The Band. Ik vind het in elk geval erg fijne muziek en fijne songs.