Randy Newman - Land of Dreams (1988)

Op It's Money That Matters krijgt Randy de medewerking van niemand minder dan Mark Knopfler op gitaar!

Sfeervol soort comeback album van Randy Newman. Misschien minder klassiek als vroege platen Sail Away en Good Old Boys, maar zeker héél goed vakwerk, mooie songs gewoon.

Waar zitten hier de Newman fans ? Dat deze plaat gewoon nog geen posts had gekregen begrijp ik niet zo goed ?

4 sterren is niet overdreven!
****

nou nou, tis wat

knopfler op gitaar

zo geweldig is dat toch niet?

ben wel benieuwd naar de plaat,heb toch een zwak voor s'mans geluid

Ik vind het album wat onevenwichtig, door het gebruik van 3 verschillende producers. Het geluid is me iets te veel "jaren '80" soms, maar toch staan er een paar fantastische nummers op, zoals Bad news from home, Follow the flag en I want you to hurt like I do.
Bijzonder: op dit album zingt Randy voor het eerst niet alleen over willekeurige Amerikanen, maar ook zichzelf, de eerste paar nummers zijn autobiografisch.

Zo benieuwd zul je dan niet zijn, de plaat is volgend jaar precies 20 jaar uit!

Prachtig album, kocht deze omdat Knopfler gedeeltelijk de regie in handen zou hebben.

Maar de nummers ingespeeld door de heren van Toto (Uitzonderlijke goeie band) deden mij smelten.
Something special is een van mijn grootste favorieten all-time, net zoals de afsluiter prachtig.

En It's money that matters is volgens mij de eerste versie van Money for nothing die het uiteindelijk niet haalde. Maar klinkt hier wel verder fantastisch

Niet helemaal geslaagd, dit album. Wel enkele goeie songs, maar minder dan zijn werk uit de jaren 70 en ook minder dan Bad Love dat 11 jaar later verscheen en zijn echte comeback was, voor mij dan.
Dixie Flyer is een erg mooie song, Falling in Lovem Somethig special,Bad news from home,Follow the flag en I want you to hurt me like I do.
Dat mark Knopfler dat heeft geproduceerd en hier en daar mee speelt vind ik eerder een min- dan een pluspunt

Inderdaad. Vind ik ook

Ergens vermoed ik dat Randy Newman op voorspraak van een platenbobo gekoppeld werd aan musici als Steve Lukather of David Paich.

Misschien verliep de operationele vergadering bij Reprise als volgt:

"I've got a bunch of new songs." - Newman

"Great! we'll give the Toto-boys a call. It worked great in '83 - let's not change a winning team. Ran." - Reprise-executive.

En aldus verkrijgen we een halfslachtige langspeler, die op drie gedachten lijkt te hinken (drie producers aanstellen is misschien niet zo'n aangewezen idee wanneer je een coherente langspeler wenst te bekomen). En waar de sessiemusici weinig tot geen affiniteit lijken te voelen met het songmateriaal (wat is verdorie de functie van die mandolines naar het einde van "Dixie Flyer"?)

Toen ik deze week Newmans' "12 Songs" opnieuw beluisterde - overviel me geen moment het gevoel een gedateerde langspeler te ondergaan. Hier duiken de good ol' eighties meteen op - en dit dankzij de exuberant "atmosferische" productie van bijvoorbeeld "Four Eyes".

Ik geloof dat ik meestal een vredelievende jongen ben - maar wanneer ik het sprankelende "New Orleans Wins The War" vergelijk met het drammerige "It's Money That Matters" (een soort Mark Knopfler-showcase nummer) - borrelen er gewelddadige fantasieën in mijn hoofd op. Fantasieën waarin een vlijmscherpe dorsvlegel en een nietsvermoedende Mark Knopfler een tango'tje plegen.

Maar dan realiseer ik me alweer: ach - 't is maar popmuziek

Na al mijn negatieve gehakketak van gisteren, realiseerde ik me deze ochtend dat er bar weinig songbarden bestaan - die muzikaal een kortverhaal vertolken binnen een drietal minuten. Newman is er één van - naast Elvis Costello, Joe Henry, Freedy Johnston en Bob Dylan - om er maar vier te noemen.

Ja - mensen. Ik besef wel degelijk dat er andere popmuzikanten bestaan, en dat ik die schromelijk te kort doe - maar ik heb er momenteel niet bijster veel behoefte aan.

Maar de manier waarop Newman deze woorden brengt:

"I remember the night she left
I drove to the station in the pouring rain
Sat all night behind my big iron desk
The oil on the water made a rainbow"

Het is geen grootste poëzie - maar het nummer brengt twee dimensies van een gevoel in kaart.

Het personage is een soort emotionele schipbreukeling: de eerste drie zinnen geven uiting aan dat lethargische gevoel - wat culmineert in het ultieme "loner" beeld: "Sat all night behind my big iron desk". Vooral de manier waarop Newman het woord "Night" articuleert - venijnig & slepend, benadrukt dat het een "nacht" is die verder draagt dan de reguliere tijdsindeling.

En meteen injecteert Newman opnieuw verwondering in zijn personage: "The oil on the water made a rainbow".

En dit alles binnen een paar zinnen - zonder dat het ergens gezocht klinkt. Groots, werkelijk groots

Bewijst maar weer eens dat Newman een van de allergrootste tekstDICHTERS is. Net als voor ons taalgebied Lennart Nijgh, zoals in het programma Kunst gistermiddag op TV maar weer eens duidelijk werd. Dit soort mensen kan alles zeggen op de vierkante centimeter die een popsong toch altijd is, als het moet een heel levensverhaal of een doorwrocht psychologisch portret van hun personage.

Ik heb altijd een zwak gehad voor Randy Newman .
Zijn cynische insteek en verhalende teksten zijn uniek .
Dit album uit ''88'' is wat minder sober en muzikaal wat afwisselender dan voorheen . Kan ook niet anders met Jeff Lynne , Mark Knopfler , en Toto als Allstars aan boord .
Daardoor is het wat kleurrijker geworden , al heeft hij dat in zekere zin niet eens nodig . Zelfs alleen met een piano ( zoals hij ook vaak live optreed ) is deze tekstdichter een fenomeen .
De liedjes zijn over het algemeen ok . Het volkomen maffe Masterman en Baby J is natuurlijk erg afwijkend , maar het is Newman ten voeten uit . Hier neemt hij de nieuwe muziekstroming op de hak .
Heel fraai zijn New Orleans Wins The War , Four Eyes , Something Special , Bad news From Home en I Want You To Hurt Like I Do .
Niet onverwacht liedjes die onvervalst zijn stijl weergeven , en zoals hij het oprechtste klinkt .
Met name Falling In Love en It's Money That Matters waar respectievelijk Lynne en Knopfler mee te maken hebben , klinken dan gelijk door als hun geluid .

Dat vind ik nu juist het tegenvallende aan dit album. Randy klinkt als Electric Light Orchestra, een doorsnee popgeluid, veel te stadion-achtig om het zo maar te noemen. Het gevoel is er helemaal uit gehaald.
Lynne en Knopfler hadden beter alleen hun eigen bandjes kunnen blijven produceren dan hadden andere artiesten in de jaren 80 beter en natuurlijker geklonken.

Newman speelt live vrijwel nooit iets van dit album. Toch zou ik nummers als something special en falling in love wel eens in de echte Randy Newmanstijl willen horen, intiem met zijn pianobegeleiding dus en geen verdere toestanden

In zekere zin gelukkig dat Lynne en Knopfler niet de hele plaat domineren , als had mijn beoordeling zeker lager geweest .
Ik vind het uiteindelijk toch een evenwichtige plaat .

Masterman and Baby J is toch echt een verschrikkelijk nummer, dat ik ternauwernood kan uitluisteren. Echt erg gedateerd.

Volgens mij is dat nummer een typisch ironische Newman-parodie. Tenminste, ik hoop niet dat de man het serieus meende toen hij deze song opnam.

Als je Newman een beetje kent ..... Masterman And Baby J , is echt niet serieus hoor .

Nee tuurlijk is het niet serieus, maar het klinkt muzikaal zo lelijk, dat ik het oversla. Door jaren-'80-sound heeft dit album sowieso de tand des tijds minder goed doorstaan dan andere albums van Randy.

Mee eens, al vind ik de eerste twee nummers tot de top van zijn oeuvre behoren. En die klinken ook het minst gedateerd; ze zijn evenmin overgoten met een Jeff Lynne-saus.

Bad news from home, met z'n mysterieuze, sinistere tekst, vind ik het beste nummer van dit album.

Prachtig album, al klinkt hij inmiddels wat gedateerd. Zijn beste sinds Little Criminals.

Four eyes & Masterman and baby J zijn jaren 80 gedrochten, de rest is goed.

Tot dan toe. Zijn laatste twee albums vind ik allebei veel beter dan zijn hele jaren '80 werk

Randy Newman speelt een paar nummers van dit album op zijn twee songbook albums, vooralsnog heb ik die alleen kunnen vinden op spotify. Dan vind ik ze prachtig, alleen Randy Newman en zijn piano, maar op dit album kan ik ze totaal niet waarderen. Ik vind het werkelijk waar verschrikkelijk. Hierboven las ik dat Mark Knopfler en Toto meespelen, weet ik dus ook weer waarom ik dit album zo slecht vind. Nee, doe mij maar Randy Newman solo op piano, of met een prachtige compositie erbij.

Zou ik toch eens Good Old Boys en Little Criminals beluisteren. Mooie muzikale aankleding. Ik vind het hier en daar ook wat te gladjes hier. Halfje er van af.

Weer beluisterd en nu ben ik veel minder positief. Eigenlijk bevalt me dit album nu nauwelijks meer. In zes jaar tijd toch een andere waardering voor dit album ontwikkeld. Dat gebeurt me niet vaak.

Mij kan dit album ook niet zo bekoren. Teksten zijn weer als vanouds maar de aankleding vind ik hier en daar rommelig en over the top. 3 Sterretjes van mij.

deel de gemengde gevoelens hierboven. los van de zware overproductie van een aantal nummers ben ik geen fan van Jeff Lynne en Toto (no offense aan de fans) die technisch perfecte "klinische" muziek maken, waar naar mijn mening weinig tot geen ziel in zit. krijg hierdoor bij de meeste nummers waar zij bij betrokken zijn geen "Randy Newman" beleving, maar dat geldt even zo goed voor de bijdragen van Mark Knopfler.

op dit achtste studio album staan een aantal nummers die ik in de regel skip, zoals het drammerige, dreinende "Four Eyes", de weliswaar grappig bedoelde rap van "Masterman and Baby J" en het door synthesizers overstuurd klinkende "Red Bandana". ook de radiovriendelijke hitsingle "It's Money That Matters" wil niet beklijven. 4 te skippen nummers ben je niet gewend bij een songwriter van het kaliber Randy Newman. de pop/rock van "Falling in Love" (productie Jeff Lynne) met wijlen Tom Petty op gitaar en backing vocals is niet onaardig, maar zou je feitelijk graag in een kleinere productie willen horen.

daar staan wellicht 3 van de mooiste ballads die de man ooit schreef tegenover, de prachtige melodieen van "Bad News from Home", "Follow the Flag" en "I Want You to Hurt Like I Do", waarop de muziek klein wordt gehouden. "Roll with the Punches" valt ook in die categorie.

ook de iets meer up-tempo nummers "Dixie Flyer", "New Orleans Wins the War" en "Something Special" zorgen nog voor een enigszins goede balans op dit onevenwichtige album.

geen idee waarom er voor 4 verschillende producers werd gekozen (Mark Knopfler, James Newton Howard & Tommy Lipuma en Jeff Lynne), maar het komt de muziek van RN op "Land of Dreams" niet ten goede en een album met zoveel ondermaatse liedjes zijn we niet gewend van deze geweldige songsmid.