Ásgeir - Time on My Hands (2022)

Eerste 2 singles Limitless en Sbowblind gaan weer wat meer de electronische kant op. Klinkt vooralsnog weer erg fijn.

Iemand in Tivoli vanavond?

Yes. De nieuwe liedjes klonken erg goed.

De nieuwe nummers waren redelijk tot goed. De formule is voor mij mss toch een beetje uitgewerkt. 'Snowblind' beviel me live wel stukken beter dan de studioversie die bij die clip hoort. Verder een uitstekend optreden. Goede zang. Hier en daar wat te veel bas / drums in het totale geluidsbeeld. Er had op momenten ook wat meer peper in gekund. Naar mijn smaak....(maar dat geldt voor zijn plaatwerk eerlijk gezegd ook).

Prima album, maar tegelijkertijd ook wel eentje die me niet enorm weet te pakken. Beetje het niveau van Afterglow en Bury the Moon. Sátt wist toen wel beter te blijven hangen.

Niet erg, gewoon een fijn plaatje. Meer niet.

Snowblind beloofde veel goeds voor dit album met een fraaie electronic sound, maar alle releases daarna wisten mij niet te boeien. Het album heeft weinig bijzondere uitschieters en het klinkt allemaal een beetje hetzelfde. Vibrating Walls heeft nog een catchy deuntje. Bij sommige nummers dwaalden mijn gedachten weg, wat geen goed teken is. Al met al niet een slecht album, maar ik zal er ook niet vaker naar gaan luisteren. Live zal het misschien wel overtuigender zijn.

Op zijn debuutalbum Dýrð í Dauðaþögn zong de toen twintigjarige Ijslandse singer-songwriter Ásgeir Trausti Einarsson nog in zijn moedertaal. Het werd uitgebracht onder de artiestennaam Ásgeir Trausti. Voor de internationale markt werd het album in het Engels onder de naam In the Silence opnieuw uitgebracht. De Amerikaanse zanger John Grant hielp met de vertaling van de teksten en de herproductie. In 2020 herhaalde hij de werkwijze nog een keer, zij het dat ditmaal eerst het Engelstalig Bury the Moon verscheen dat wat later gevolgd werd door het in het Ijslands gezongen Sátt.

In de afgelopen decennium is Ásgeir uitgegroeid tot een van Ijslands meest succesvolle muzikanten. Die populariteit heeft echter niet voor gezorgd dat hij op zijn lauweren is gaan rusten. Integendeel, op zijn nieuwe album Time on My Hands zoekt hij het experiment, vooral door middel van elektronica.

Ook vergrootte hij zijn compositievaardigheden door vooral veel naar anderen te luisteren, zoals naar Caribou, Big Thief, Michael Kiwanuka, Sault, Ethan Gruska, Blake Mills, Unknown Mortal Orchestra en Moses Sumney. Van die laatste pikte hij bijvoorbeeld het idee om de stem als basgeluid te gebruiken. Tekstueel gezien staat het album in het teken van zelfreflectie.

Grotendeels speelde Ásgeir zelf alle instrumenten in. Het artwork is eenvoudig, maar bijzonder fraai, bovendien wordt een keurig verzorgd tekstboekje meegeleverd. De reacties op zijn nieuwe album zijn nogal verdeeld, maar mij bevalt het prima.

Zijn debuut Dýrð í Dauðaþögn was een prachtig album, maar het album Afterglow dat daarop volgde viel wat tegen. Met Sàtt liet Asgeir zien dat hij nog wel degelijk fraaie liedjes kon schrijven, al haalde dat album het niet bij de kwaliteit van zijn debuut.
Dit nieuwe album weet mij nog niet te overtuigen. Sowieso blijft in het Engels zingen niet Àsgeir zijn sterke punt, maar hier vind ik de melodieën ook regelmatig saai. De liedjes zijn haast niet door te komen. Doordat ik het album niet heb kunnen afluisteren geen stem. Àsgeir leek een groot aanstormend talent, maar helaas lijkt het vuur toch wat gedoofd.

Retro sfeercollages, onaardse verstilling en prachtige rondcirculerende New Age droompakketlijnen. Met de Time on My Hands titeltrack van zijn vierde album legt de IJslandse Ásgeir Trausti de nadruk op de sobere guurheid, en bedekt deze met vergelijkbare Daniel Lanois jaren tachtig herfstkleuren. Time on My Hands is geen blauwdruk van zijn eerdere werk, hij strijkt met verfijnde penselen een nieuw muzikaal landschap, waarmee hij ook buiten de landsgrenzen kleurt. Zijn keuze valt in eerste instantie op een Engelstalige plaat, al is het niet geheel ondenkbaar dat hij ons vervolgens nog op het traditionele IJslandse geluid trakteert zoals hij dat al eerder bij eindejaar lijst topper In The Silence (Dýrð í Dauðaþögn) en Bury the Moon (Sátt) gedaan heeft.

Mooie dierbare herinneringen vervagen in het krachtig heroïsche Giantess. De Time on My Hands track handelt over zijn jeugdjaren als paragnostische autodidacte handlezers hem verzekeren dat zijn levensloop maar van korte duur zal zijn. Tienerangsten die hem erop aanzetten om het maximale uit zijn bestaan te halen. Die spirituele somberheid koppelt het gedocumenteerde verleden aan het beschrijvende heden, slechts overstemd door die hoog hemelse klaagstem van Ásgeir Trausti. De orkestrale treurblazers nemen het een beetje onwennig over, en spreiden er voorzichtig een zacht overwinnaarstintje overheen. En als de tijd voorbij snelt, wil je daaruit het maximale genot, maximale bezinning en het maximale deelvermogen halen. De IJslandse muzikant schenkt ons weer een prachtig tiental aan schetsmomenten, persoonlijk, eerlijk en ontroerend.

Met de scherpere experimentele Snowblind single begeeft Ásgeir zich op donker glad ijs. Zelden heeft hij zo openlijk de grenzen van de discosound opgezocht. Snowblind staat voor de zoektocht naar het hoger gelegen geluk. Het eeuwige Noorderlichtgevoel geeft ook nu zijn songs een verlichtende glans mee. Het eindeloze lange proces van griezelige verlate spookhuisdiscotheken is uiteindelijk afgesloten. De herkenbare kwetsbare kopstem is het evenbeeld van die gedeelde eenzaamheid. Ásgeir als leidend dan wel lijdend medium. De vocale veelzijdigheid in Blue springt van diepblauw laag naar lichtgewicht hoog en plaatst de singer-songwriter nogmaals in die befaamde buitencategorie zangers.

Reanimerende masserende beats en Vibrating Walls verdringen de regerende schaduwen. Opgepoetste dansvloeren en de twijfelende onwennigheid deformeert zich langzaamaan weer tot een gemiste zekerheid. Het grenzeloze internet als anoniem communicatiemiddel. Maar als men de overbevolkte straten opnieuw bewandeld blijkt het dat die eerlijke spontaniteit is vervangen door Limitless terughoudendheid. Ondanks dat zijn reisbestemming een ander einddoel aangeeft, navigeert de insomnia bries van het verdovend zalvende Borderland slaapliedje Ásgeirs gedachtes terug naar huis. Het heimelijke vaderland verlangen van een rondtrekkende troubadour. Roffelende ritmes en voorzichtig geplaatste elektrobeats verbreden hierbij het speelveld, al blijft het allemaal pluchezacht en van lieflijke schoonheden voorzien.

Volledig op zichzelf aangewezen ondergaat Ásgeir de pandemieperiode. Het contactgemis geeft hem in Like I Am de mogelijkheid om zichzelf te herontdekken en te concluderen dat deze verspilde tijd hem alleen maar sterker en zelfverzekerder maakt. De aarde breekt open en vanuit die pijnlijke verwrongen littekens ontplooit zich een nieuwe voedzame wereld. Ook hier sluit de zwevende New Age een bindende werkovereenkomst met de aardse folk aan. Waiting Room is de keerzijde, het intieme verlies waar je ook mee moet dealen. Tegenpolen die afstoten en aantrekken en welke uiteindelijk die persoonlijke groei bepalen.

Ásgeir - Time on My Hands | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com