Marlon Williams - My Boy (2022)

Marlon gaat meer de popkant op, met een beetje een 80s vibe op tweede single Thinking of Nina. Zijn stem klinkt weer ontzettend fijn, en dit is toch wel even een stuk beter dan het country tussendoortje Plastic Bouquet.

Aan de eerste single moest ik even wennen en vind ik inmiddels wel oké. Deze tweede song overtuigd ook niet meteen. Wellicht ga ik hem net als My Boy na verloop van tijd wat beter vinden, maar voorlopig ben ik niet enthousiast. De clip is wel een pluspuntje, toffe video.

Hmm, ik weet het niet met deze singles. Wel de kaarten voor Paradiso binnen, ben benieuwd!

Thinking With Nina vind ik toch wel erg lekker. Die 80s vibe is een goeie toevoeging.

Ik heb ook zeer mijn twijfels met deze koerswijziging. Zo jammer elke keer maar die klote 80's die terug komen. Ik ben zelf opgegroeid met de muziek van die tijd en geloof me afgezien van een glimlach omdat die breaks altijd zo over de top zijn is het om te huilen zo slecht.

Haha wat hierboven staat kan ik me bij aansluiten.

Hij wordt zo onderhand de Nieuw-Zeelandse Daniel Romano: beginnen in de country en daarna langzamerhand afdwalen in andere genres die ze minder beheersen. Toch blijf ik voor beiden een zwak houden en is Soft Boys Don't Make the Grade echt wel een heel sterk nummer.

En hij doet het nog altijd een stuk beter dan Alex Turner.

Mijn eerste kennismaking met deze artiest. Ik ga er dan ook onbevangen in. Deze eerste luisterbeurt smaakt naar meer; vermakelijk album. Benieuwd wat het op den duur met me doet.

Ik krijg er een beetje Jens Lekman-achtige vibes bij (en zo zijn er nog wel wat namen te noemen). Dat is niet verkeerd, maar we hebben al een Jens Lekman.

De tweede helft is wat meer pop, aardig, maar ook niet hemelbestormend.

Verder prima nummers, maar zo indrukwekkend als Make Way for Love was voor mij dat is dit niet.

Bijna ongemerkt zet ik dit album vaak op. Fijne sfeer en luistert lekker weg; ook op de achtergrond. Ga het waarschijnlijk niet fysiek kopen, maar fijn voor tussendoor. Verhoog mijn stem naar 4*

schizofreen album voor mij. Er staan echt prachtnummers op die je omver blazen en pure skipnummers die niet door te komen zijn

Soft Boys Make The Grade lijkt wel erg op 15 miljoen mensen van Fluitsma en van Tijn

Mmmmm, ik weet het (nog) niet met deze plaat. 'Make Way For Love' schopte het tot mijn plaat van het jaar destijds. Dat gaat dit 'My Boy' niet redden. De turnover naar meer Barry Gibb georiënteerde pop vind ik prima, maar de liedjes beklijven wel veel minder. Maar goed, Marlon Williams volgt zijn hart, prima.

Cursed comment. Nu ga ik hem nooit meer kunnen luisteren zonder die associatie te maken.

Ik hoor het niet hoor.

Hoewel ik het liefst een album vol "Dark Childs" zou willen vind ik deze nieuwe richting waar Marlon zich heen beweegt best verfrissend. Ik had er eigenlijk niet zoveel vertrouwen in toen ik Marlon hoorde in het voorprogramma van Lorde. Wat opzich sowieso een beetje een gekke setting was. Misschien beinvloedde dat mijn mening ook wel iets te veel.

Iets wat buiten kijf staat is de stem van Marlon. Zelfs op deze "poppy" plaat komt zijn stem weer prachtig naar voren. De uitstapjes naar de jaren "80" pop vind ik smaakvol gedaan en stoort mij niet. Al met al wel een mooi album dat nog wel groeipotentieel heeft.

Bij de voorganger haalt ie het niet (maar die legt de lat ook wel heel hoog), maar alsnog een heel erg puik album. Mij bevalt de meer poppy sound wel en de zang is wederom niets minder dan geweldig. Die uithalen in Promises bijvoorbeeld instrumentaal ook lekker divers. Ik ga er bijvoorbeeld erg goed op hoe 80s oorwurm Thinking of Nina overgaat in de weirde instrumentatie van Morning Crystals.