The Mountain Goats - Bleed Out (2022)

Hoera! Weer een album van mijn favoriete geiten. John Darnielle licht het album als volgt toe:

"So, heads up. I got this idea to write a bunch of songs where they were all uptempo mini-action movies. Plots, characters, heists, hostages, questionable capers, getaway cars, all that stuff. Gas pedal glued to the floor. Eventually, as you might guess I wanted at least one song where the tempo relaxed a little and that’s the title track but otherwise buckle up. We hid out in the woods in Chapel Hill and made this album with nobody knowing about it. Proper secret-soldier style. It has been pretty hard keeping this under our hats, we are really proud of what we got here. Alicia Bognanno (of Bully) produced & played with us, and the great Shani Gandhi mixed. The album is called Bleed Out and will be out on August 19th via Merge Records."

Duidelijke taal: dit wordt een stevig album, want "Gas pedal glued to the floor" en "buckle up".
Het inmiddels vrijgegeven Training Montage geeft al een beetje aan wat ik kan verwachten.

Toen ik dit las en hoorde werd ik al een stukje minder enthousiast. De beste albums, en nummers vind ik nu meestal juist de wat rustiger stukken. Maar ja, ben evengoed benieuwd. Afwachten dus ....

Hahaha waar blijft ie het toch halen hé? Ik ben benieuwd, laatste paar Mountain Goats-albums zijn allemaal erg prettig dus hopelijk deze ook.

Eindelijk luisteren! John Darnielle beloofde ons een stevig album, want "Gas pedal glued to the floor" en "buckle up".

Ben met een eerste luisterbeurt bezig. Eerste conclusie: dat valt allemaal nog wel mee. Veel nummers met een hoog tempo. Echt hard wordt het ook weer niet. En er zijn toch een paar rustmomenten.

Ik val nog niet van mijn luisterstoel, maar dat heb ik eigenlijk nog nooit gehad met eerste indrukken van hun albums. Kortom: de komende dagen staat ie op repeat.

Wordt ongetwijfeld vervolgd ...

erg mooie cover ook

Bestel al tijden elk Mountain Goats album direct wanneer het verschijnt en wacht nu tot hij in de brievenbus zit. Nergens zakt hun niveau en de eerste songs die ik al mocht beluisteren beloven al veel goeds. Ik kijk ook al reikhalzend uit naar hun concert in de roma. Een van de weinige groepen die kwantiteit en kwaliteit perfect combineren.

Als ze zo'n 47 minuten album al als 2LP gaan uitbrengen, snap ik wel dat er een vinyltekort ontstaat zeg. Wel zonde, wordt zo'n album gelijk weer onnodig duur.

Wel een tof album verder hoor! Zoals verwacht lekker uptempo. Sowieso het hele concept vind ik wel gaaf. Gaan we nog veel draaien.

Dit album de laatste week al heel vaak beluisterd. Thematisch sluit het aan bij Beat the Champ (boksen), Goths (gothic cultuur) en In League with Dragons (fantasy). Ditmaal is het thema de actiefilms uit de jaren '70 en '80. Dat lees je al af aan de songtitels, waar veel greep wordt over bloed, botten, lijden, gijzelingen, verband. Maar een blik op de albumhoes is ook al veelzeggend.

Zelf heb ik een voorkeur voor de albums met wat meer psychologische thema's, zoals puberwoede, echtscheidingen, de dood en relaties met ouders of met zieke vrienden. Maar allee, het oeuvre van de geiten is zo immens groot en van zo'n hoog niveau dat er voor iedereen wat te halen valt.

Je hoort mij dan ook niet klagen over dit album. Veel nummers hebben zich inmiddels in mijn hoofd genesteld. Tikkie minder dan de vorige drie reguliere albums (In League with Dragons, Getting into Knives en Dark in Here) maar toch weer een feest om naar te luisteren.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: The Mountain Goats - Bleed Out - dekrentenuitdepop.blogspot.com

The Mountain Goats - Bleed Out
The Mountain Goats heeft inmiddels meer dan twintig albums op haar naam staan, maar klinkt nog altijd zeer geïnspireerd en heeft bovendien nog altijd het patent op even eigenzinnige als aanstekelijke rocksongs

Ik vergeet iedere keer weer hoe goed de Amerikaanse band The Mountain Goats is, waardoor ik teveel albums van de Californische band heb laten liggen. Het gebeurde me ook weer bijna met het onlangs verschenen Bleed Out, dat net wat steviger klinkt dan de vorige albums van de band. Ook op het nieuwe album doet de muziek van The Mountain Goats me weer meer dan eens denken aan die van de Australische band The Go-Betweens en veel hoger kan ik de lat niet leggen. Het zijn songs die uit de voeten kunnen met invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek en de rockmuziek en die zich niet alleen extreem makkelijk opdringen, maar ook nog lange tijd aan kracht winnen. Geweldig album.

De Amerikaanse band The Mountain Goats heeft inmiddels al meer dan twintig albums op haar naam staan. Het zijn volgens de fans van de band nagenoeg allemaal albums van een zeer hoog niveau en dat is een mening die over het algemeen wordt gedeeld door de critici. The Mountain Goats is ook een band die door mij inmiddels al ruim vijfentwintig jaar hopeloos wordt onderschat. Op de krenten uit de pop kom ik alleen het vorig jaar verschenen Dark In Here tegen en uit de periode voor het bestaan van deze BLOG heb ik volgens mij alleen Tallahassee uit 2002 in de kast staan.

Ik had eerlijk gezegd verwacht dat ik de muziek van The Mountain Goats na het fantastische Dark In Here wel op de juiste waarde zou weten te schatten, zeker nadat ik de muziek van The Mountain Goats vorig jaar vergeleek met het beste van The Go-Betweens, maar ook het nieuwe album van de Californische band, als ik goed heb geteld album nummer 23, kwam in eerste instantie weer op de stapel terecht. Ten onrechte natuurlijk, want toen ik even de tijd nam om Bleed Out goed te beluisteren, was ik onmiddellijk overtuigd van de kwaliteit van het nieuwe album van The Mountain Goats.

Het is een album dat, net als zijn voorganger, meer dan eens herinneringen oproept aan de briljante popsongs van de Australische band The Go-Betweens (over onderschatte bands gesproken). Vergeleken met Dark In Here is het vorige maand verschenen Bleed Out een net wat steviger album, dat thrillers uit de jaren 70 en 80 als centraal thema heeft. The Mountain Goats rocken op hun nieuwe album misschien net wat steviger, maar Bleed Out bevat ook flink wat rustpunten en is bovendien een zeer melodieus album.

Centraal in het geluid van The Mountain Goats staat de karakteristieke stem van voorman John Darnielle, die niet alleen herinnert aan Grant McLennan en met name Robert Forster van The Go-Betweens, maar ook wel wat doet denken aan die van The Waterboys voorman Mike Scott. Het is een stem die zich niet direct zal opdringen als heel mooi, maar het is wel een stem die de muziek van The Mountain Goats voorziet van een duidelijk eigen geluid.

Het is een geluid waarin de Amerikaanse band sinds jaar en dag uiteenlopende invloeden kwijt kan. Invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek zijn op Bleed Out net wat minder belangrijk dan invloeden uit de rockmuziek, maar binnen dit genre kan de band uit Claremont, California, alle kanten op. Het zorgt voor prima gitaarwerk, maar ook de rest van de band speelt hecht en geïnspireerd, met de hier en daar toegevoegde en aan Roxy Music herinnerende saxofoon partijen als kers op de taart.

Bleed Out laat in muzikaal en vocaal opzicht een gelouterde band horen, wat ook bijna niet anders kan na een bestaan van meer dan dertig jaar, maar The Mountain Goats maken ook op Bleed Out weer de meeste indruk met hun songs. Het zijn van die songs die je na één keer horen voorgoed gaat onthouden en het zijn op hetzelfde moment songs die nog heel lang beter worden. Nu ik Bleed Out volledig heb omarmd begrijp ik echt niet waarom ik niet direct omver werd geblazen door dit fantastische album, maar dat is in mijn geval kennelijk het trieste lot van The Mountain Goats. Hopelijk ga ik nu eindelijk eens onthouden hoe goed deze band is. Erwin Zijleman

Na tientallen keren luisteren zit ook dit album heel erg stevig 'in mijn hoofd'. Gaf ik in augustus nog aan dat dit album een tikkeltje minder was dan de vorige drie reguliere albums (In League with Dragons, Getting into Knives en Dark in Here), inmiddels heb ik dit album al op de eerste plaats van mijn voorlopige top 20 over 2022 gezet. En ja, daar horen dus gewoon 5* bij.

Na een weergaloos concert in de Roma (waarvan slechts 3 nummers van dit album gespeeld werden) en dit album dus al weken op repeat te hebben staan moet ik deze de volle lading sterren geven. Ik geniet na de voorgaande en rustigere albums volop van het feit dat ze nu voluit gaan voor de rock. De eerste 3 nummers kunnen tellen als intentieverklaring en op enkele nummers na ligt het tempo hier beduidend hoger. Een van de meest productieve bands die constant kwaliteit afleveren.
Darnielle die snerend zingt "I'm doing this for revenge".... meer moet een mens niet hebben.