Lyle Lovett and his Large Band - It's Not Big It's Large (2007)

Heb het album weer eens opstaan en zie dat ik hier nog niets gepost heb. Niet dat het opvalt, want dit blad is nog onbeschreven. En 6 stemmen in 15 jaar - waaronder die van mij - dat houdt toch echt niet over.

Wat is dat toch, dat Lyle zo weinig gehoor vindt in Nederland en al helemaal niet op dit fijne MusicMeter platform? Wellicht komt dat omdat hij nooit in een hokje te stoppen viel/valt. Zijn eerste twee albums, evenals het prachtige Step Inside This House bevatten muziek op het snijvlak van country, folk en roots.

Maar zijn derde album noemde hij niet voor niets Lyle Lovett and His Large Band. Hij gooit hier het roer om. Inderdaad meer invloeden uit de jazz, en dan met name de big band jazz. Maar blues en gospel doen hun intrede, terwijl de country- en folkelementen gewoon zijn gebleven.

En dit album geeft met de hoes en de titel It's Not Big It's Large ook weer aan dat het geen americana- of singer-songwriteralbum is. Nee, ook op dit album komen alle muziekstijlen weer langs. Dit keer met een wat prominentere rol voor de gospel. En zoals gebruikelijk is de kwaliteit weer ontzettend hoog. Bij Lyle's oeuvre heb je immers alleen maar de keus tussen goed en heel erg goed. En met het ontroerende Don't Cry a Tear levert hij naar mijn mening een van zijn 5 beste songs aan. Oh, wat een pracht van een nummer!

En al schrijvend denk ik dat ik mogelijk een antwoord heb op mijn hiervoor gestelde vraag. De meeste luisteraars zijn geen muzikale omnivoren. De een luistert naar dit album, vindt het mooi maar gruwt van jazz. De ander heeft een hekel aan de ouderwetse countrysongs en een ander haakt weer af bij gospel.

Maar ik niet, en daarom mag ik als een van de weinigen nu al vele jaren genieten van de muziek van Lyle Lovett!

Het feit dat er sinds mijn bovenstaande post geen enkel bericht en maar één stem is bijgekomen lijkt mijn bovenstaande verklaring mogelijk te bevestigen.

Nou ja, ik zal moeten accepteren dat zo weinig muziekliefhebbers de muziek van Lyle Lovett waarderen. Dan maar gewoon weer iedere keer weer genieten.

By the Way: dit album lijkt bij iedere draaibeurt alleen maar beter te worden.

Heb mijn schoonbroer enthousiast gekregen over dit album. Naast het feit dat hij een liefhebber is van big bands zal hij vermoedelijk ook getriggerd zijn door Lyle's uitvoering van Ain't No More Cane. Een Texan prison song waarvan onduidelijk is wie het bedacht heeft.

Het nummer is best veel gecoverd, onder andere door Lonnie Donnegan, Bob Dylan en The Band. Een prachtige uitvoering door Jimmy Lafave is te vinden op het (fantastische) album The Rose of Roscrae van de onvolprezen Tom Russell.

Maar als Maastrichtenaar wil ik ook graag wijzen op een bewerking van deze traditional door de Maastrichtse band The Walkers. Zij gaven het de titel There's No More Corn on the Brasos. Dit werd internationaal een erg grote hit, met eerste plaatsen op de hitlijsten van Brazilië en Spanje.

En dan nu de link: mijn schoonbroer is ook van origine Maastrichtenaar en heeft in vele bandjes gezeten, die soms een beetje tegen The Walkers aanschurkten. Zo heeft hij dit nummer waarschijnlijk vroeger ook gespeeld.