Suede - Autofiction (2022)

Best knap hoe Suede zo urgent en fris kan klinken na een muziekcarrière van 30 jaar. Oakes vervult op dit album een glansrol door zijn inventieve gitaarlijnen, die perfect passen bij de gekwelde vocalen van Anderson. Bernard Butler, wie was dat ook al weer?
Dit is het beste album dat Suede heeft gemaakt imo.

Bernard is nog steeds beter hoor...

Kolere, wat een bom van een plaat! Suede is, na bijna 30 jaar geleden sinds hun debuutalbum, nog steeds alive & kicking. The Blue Hour toonde mij dat de kwaliteit er nog steeds is, maar dit album gaat nog een stap verder. Ze vinden zichzelf blijkbaar ook nog steeds opnieuw uit. Alles klopt aan dit album. Het heeft urgentie, karakter en het is vernieuwend (binnen hun eigen repertoire). Petje af en wat ben ik blij dat ik ze op 8 oktober live in de Melkweg kan aanschouwen. Ik riep trouwens ook altijd heel hard dat Bernard Butler beter was dan Richard Oakes. Na het horen van dit album trek ik dat nu eindelijk in twijfel. Voor mij het beste album wat 2022 gebracht heeft.

Tis heerlijk gitaarwerk daar niet van, maar niet inventief.

Bernard Butler heeft zelfs overigens ook een nieuw album uit, voor de liefhebbers:

Jessie Buckley & Bernard Butler - For All Our Days That Tear the Heart (2022) - MusicMeter.nl

Hoe is het gitaarwerk daarop?

Wel fijn, maar niet erg inventief.

Wat een te gekke verrassing dit album. Waar je jaren aan het w88 bent op de nieuwe Cure, flikken Anderson en co het gewoon. Prachtplaat.

De nieuwe Cure? Nee, bedankt!
Sommige artiesten kunnen na hun 40s wel goede albums maken zoals Suede en Radiohead bv. Sommige bands ook niet, zoals The Cure en U2. Die brengen abominaties uit.

Ik heb het album nu flink (8x?) wat geluisterd.
Het is mij te hard over het algemeen.
Hou je daar wel van, dan is dit voor jou misschien een heel goed album. Want het zit enorm goed in elkaar en Brett zijn stem is fantastisch.

Moet wel zeggen dat de nummers makkelijk in je hoofd blijven.
Ik blijf nog wel even luisteren, kijken of het nog kan gaan stijgen.

De vorige albums waardeerde ik meer, iets rustiger en raakten mij daarom ook beter.

Only way I can love you is mijn favoriet.

Voor mij zeker niet te hard. Er staan genoeg ballads op ook.

Suede Mach 2 maakt sinds hun comeback met Bloodsports het ene na het andere heerlijke album. Bloodsports is een erg fijn album dat nog het meest aanleunt tegen hun Coming Up album. Vanaf Night Thoughts gaan ze meer de concept LP kant op. Niks mis mee, zo voelde Dog Man Star voor mij ook. NT is een heerlijk album dat diep in mijn systeem zit. Opvolger The Blue Hour heeft dat minder, wel een aantal goede songs, maar ik vond 'm als album in zijn geheel ten tijde van de release minder waardoor ik 'm relatief snel links liet liggen. Maar ik zal 'm nog een "kans" geven

Met Autofiction heb ik dat helemaal niet. Dit album bevat ook meer echte wat steviger songs dan het vorige album met richting en punch. Ofwel hun punkalbum zoals ze zelf zeggen Qua thematiek nog wel veel aanverwant met hun laatste worpen vaak, maar als je Brett met zijn stem en zijn manier van zingen When I think of all the things my mother said hoort ja dan smelt je helemaal van weemoed en melancholie dat je 't helemaal niet erg vindt dat dat niet echt des punks is. Ook al is het debuut van The Sex Pistols zijn meest favoriete album (ook de eerste die hij ooit kocht btw). Met She Still Leads Me On start de band dus met een zalige Interpol/Simple Minds-y banger, maar onmiskenbaar Suede, gevolgd door persoonlijke favoriet Personality Disorder die ik inmiddels al 40x ofzo gedraaid heb, lekker hakken op die drums en Smithsy gitaren en een bezwerende declamerende Brett eroverheen, fuck yeah! Ms wel een top 10 Suede song inmiddels al 15 Again begint zalig met inventief gitaar werk en een Chameleons-y vroege U2 sfeer. Replacements ook? Zalig vers, heerlijk die plotse hoekige ommezwaai in het refrein. The Only Way I Can Love You is een andere favoriet. Weer die geruststellende en soothing zang van Brett, evenzo muzikaal ondersteund. En alhoewel het een ballad is voelt t niet zo. Ms een powerballad dan met andermaal zalig gitaarwerk waarbij die stops af en toe ook zo zalig zijn. Prachtig zorgeloos uplifting!

That Boy on the Stage heeft heerlijk vervormd en shimmering gitaarwerk. Ms een vreemde eend in de bijt, maar wel erg lekker.
Drive Myself Home is het eerste echte rustpunt op het album en zoals anderen memoreerden had het inderdaad best gepast op Dog Man Star. The 2 of Us/Black and Blue? Prachtig in ieder geval. Black Ice had dan zo op Coming Up gepast. Na Filmstar? Misschien ook niet. Zalig die marching drums, heerlijk gitaarwerk. Weer Smithsy vind ik dan, heeft af en toe iets weg van Bigmouth Strikes Again, ook qua sound. Qua pathos had dit ook prima op hun debuut gepast. Erg fijne song ook weer. Shadow Self is een zalige pulsating driving song. Postpunk op z'n best. Beetje The Sound sounding Helemaal duidelijk in het refrein. Alweer een topsong. Sowieso briljant om in je mid 50's nog zulke muziek te maken.

It's Always the Quiet Ones heeft ook weer iets Interpol/Chameleons achtigs. En weer weet de band een zalig anthemic Suede refrein eruit te peuren waarvan je denkt dat je ze al zo vaak gehoord hebt en toch elke keer word je weer verrast omdat t toch weer anders is en elke keer weer even briljant. What Am I Without You? is alweer een topper onder de toppers op dit album, een waar hoogtepunt. Heerlijk verstild als een vers pak sneeuw in een ijskoude nacht, met een outcrying Brett in het refrein. Starten met een banger en eindigen met een banger yayyy! Turn off Your Brain and Yell is zeker niet de beste track van het album, maar hij mag er zeker zijn. Een beetje hypnotiserende track wel, waarbij voor mij de refreinen echt heerlijk zijn en Brett zijn longen uitschreeuwt. Zalig gitaarwerk in de refreinen ook weer. Sowieso dikke vette kudos voor de gitaarsound op dit album! Anyway, met dit heerlijk frisse en vrij jeugdige album vertrouw ik er wel op dat de boys op hun 70e nog met klassewerk kunnen komen

4,5 *

Goede plaat van Suede! Prima gitaren en fraaie melodieën.

Zeer verfrissende plaat van de heren. In de lijn van de laatste platen dan ook niet verwacht. Melodieus, altijd wel, gitaren lekker prominenter en luistert meer dan prima weg. Dramatiek ver weg en ja, dat mag ik dus wel. Beste plaat in jaren denkelijk. Wat iets moge zeggen over waar de lat moge liggen want Suede heeft mij nog never kunnen teleurstellen neen. Een back to basics plaat more or less. En aangezien less vaak more ware past dat wonderbaarlijk. Top.

Erg mooi ook de 4 extra nummers op de Deluxe Edition:

12 Still Waiting 2:50
13 The Sadness In You, The Sadness In Me 4:28
14 Days Like Dead Moths 3:42
15 The Prey 3:34

Absoluut! Alleen Still Waiting is al de moeite waard. Days Like Dead Moths ook prachtig en The Prey idem. Allemaal de wat rustiger variant. Ik snap waarom ze wat minder goed op de originele zogenaamde 'ruigere' versie pasten. The Sadness In You, The Sadness In Me past er beter tussen, maar valt wel wat uit de toon tussen deze bonustracks.

Ik ben geen Suede fan maar moet bekennen dat dit wel erg fraai klinkt. Mooi (bas)gitaarwerk en ook de vocalen zijn niet meer zo over de top zoals in het verleden. We worden allemaal ouder en in het geval van Suede dit in een muzikale positieve ontwikkeling (imho). Echte Britpop zoals Britpop hoort te klinken. Ik ga mij hier komend weekend wat verder in verdiepen.

Laat Brett Anderson of de band dit maar niet lezen....

Laat ik er nou geen minuut wakker van liggen wat Brett Anderson ergens van vindt ...

Jij hebt geen slaappillen nodig dus...

Prachtige plaat, staat naast de nieuwe pixies continu op. Deze is beter dan de vorige twee platen. Suede doet hier echt even een New wave comeback maken. Ben ook heel benieuwd naar het concert volgende week. Hopen dat er naast deze plaat nog wat oudere parels worden gespeeld. Voor is 15 again echt wel het beste num, met bijna the cult / the mission achtige gitaar.

Stoere praat maar Suede is geen Britpop.

Nou...

Nee het is Amerikaanse Southern Rock!

Niks stoers aan, ik vind Brett Anderson een totaal oninteressante man. Vandaar mijn opmerking, niet om stoer te doen. Ik ben ook absoluut niet stoer hoor, een knuffelbeer volgens de kids. Wel een muzikale knuffelbeer, dat dan weer wel.

zo te zien gaat bijna het volledige album worden gespeeld , en weinig oud werk. Dat is natuurlijk onlangs nog live ten gehore gebracht bij de Coming up tour .

Woensdag begint de toernee pas, dus dan weten we meer.
Ik verwacht 50/50 nieuw werk en oud werk, zoals we van ze gewend zijn.

Hier nog even naar gekeken maar Suede valt wel degelijk onder Britpop. Staat onder andere ook gewoon op Suede (band) - Wikipedia. Dat de band zelf een probleem had met de term Britpop is wat anders. Take That vond zichzelf ook geen Boyband.

Suede heeft altijd mijn warme belangstelling. Ze beschikken over eenzelfde soort eigenheid die ik ook toeken aan The Manic Street Preachers. Beide bands presteren het om na vele jaren en veel albums een grote schare liefhebbers aan zich te binden.

Van laatstgenoemde is vorig jaar een schitterend album gereleased "The Ultra Vivid Lament" en dit jaar verrast Suede vriend en vijand met een opvallend stevig maar opvallend goed album 'Autofiction'.

Beide groepen kwamen in dezelfde tijdsperiode in het oog van de belangstelling begin jaren negentig en beiden verraste met opvallende singles. MSP met het nog steeds super gave 'Motorcycle Emptiness' en Suede met o.a. 'Animal Nitrate', waarin ik nog een erfenisje van de Glamrock hoorde .

Op basis van de debuutsingle "The Drowners' werden ze door de Melody Maker destijds op het schild van meest veelbelovende band gehezen.

Suede kreeg een grote aanhang en bracht een aantal goede albums uit tot 2003 toen het stil werd.
In 2010 werd de draad weer opgepakt, het nieuwe geluid was nog steeds onmiskenbaar Suede met als groot en belangrijk kenmerk het stemgeluid van Brett Anderson.

het nieuwe album heb ik nog te kort kunnen beluisteren om daar een gedegen oordeel over te kunnen vellen. Maar wat ik hoorde is echt Suede zoals de meeste mensen de groep graag wil horen! Wel opvallend veel uptempo werk met gedreven gitaarwerk. De opener en afsluiter zijn heel fraai en de meeste intro's geven blijk van grote urgentie. Mooie composities ook. De groep gaat weer Touren en wordt ongetwijfeld onthaald op groot enthousiasme en... terecht!

De hoes lijkt ook een knipoog naar hun eerste twee semi erotische hoezen van het titelloze debuut en Dog Man Star. Ook mooi!

Ben er ook bij. Melkweg Oude Zaal is eigenlijk best klein voor deze band. Wel zo leuk.