Suede - Autofiction (2022)

Super veel zin in. Heb redelijk hoge verwachtingen door de singles. Suede stelt nooit teleur )

In de zin van het weer over een hele andere boeg gooien, kleine zaaltjes aandoen is het best punk. Wat is ook in vredesnaam punk? Is meer de attitude toch?

Ik ben bang dat het vloeken in de kerk is gezien hun staat van dienst, maar ik ken de band eigenlijk niet. Een heerlijke onbevangen luisterbeurt verder kan ik zeggen dat die aangenaam was. Een genre die ik niet heel veel meer beluister, maar juist daarom wel fijn. Of het op de lange duur "een blijvertje" wordt is afwachten, maar voor nu prima. En punk? In die tijd ben ik volwassen geworden en daar heeft dit niks mee te maken. Hokjes denken.

Beluister 'm nu voor het eerst. Sowieso erg fijne sound van de gitaren. Dit is natuurlijk postpunk en geen punk. Ik moet denken aan Killing Joke, The Sound, Interpol, vroege U2, maar ook The Chameleons sfeer. Beetje de urgentie van de Manics rond The Holy Bible. Fijne smeltkroes. Beoordeling volgt later.

Prachtig album, zo na 2-3 luisterbeurten.
Suede in topvorm!

Beetje uit het oog verloren, maar was destijds wel heel erg onder de indruk van hun eerste werk.
Dit album is meteen raak, dit weekend: “Suede-weekend”.

Heel sterk album hoor, toch knap dat ze dit weer weten neer te zetten. Drive myself home, she still leads me home en personality disorder zijn voor nu de favorites.
Echte review volgt nog...

De nieuwe plaat valt wederom niet tegen. Anders, maar niet perse beter dat de vorige twee albums, al mis ik de voordrachten van Brett Anderson op de vorige plaat niet.

Helder en goed interview dat wat meer inzicht geeft in dit album:

Brett Anderson on Suede’s new album, reissues… and his unreleased novel

hmm, ik was helemaal weg van The Blue Hour, maar ik heb hier nog wat meer luisterbeurten nodig ben ik bang. Hopelijk gaat het net als met de nieuwe Placebo en blijkt deze worp net zo tijdloos. Ik mis een beetje de melancholie waar ik zo van houd bij Suede.

Ik heb een beetje een haat/liefde verhouding met Suede. Het is vaak te pathetisch voor mij, maar dit album heeft de juiste balans tussen pathos en urgentie. Dit is een gitaarplaat en dat past heel goed bij de stem van Anderson.

Pathos, kitsch, pompeus, aanstellerij, zomaar wat termen die ik altijd heb geassocieerd met Suede. Een plaat lang aanhoren vond ik altijd teveel van het goede. De zoetgevooisde Britpop van de laatste platen was degelijk en bevatte altijd wel enkele pareltjes. Want dat moet je ze nageven; de heren hebben een goede pen. Suede is alleen een kwestie van doseren. Dan Autofiction; de heren hebben de bombast grotendeels overboord gegooid, de galm op de stem van Anderson is terug geschroefd en de plaat klinkt puntiger. Dat maakt de luisterervaring prettiger, de gitaren klinken voller en Anderson houdt het 'klein' voor zijn doen. Natuurlijk het grote gebaar is er nog altijd maar de verpakking is meer to the point en dat komt de kracht van de schijf ten goede. Er staat eigenlijk geen slechte song op Autofiction, maar ook geen absolute uitschieters naar boven, of het moet What am I Without You? zijn, een melodramatisch nummer dat volledig wordt gedragen door Brett, hij haalt het uit zijn tenen. De koers die men met deze schijf is gaan varen bevalt mij prima en daarmee gezegd hebbende; dit is het eerste album van de heren waar ik voor mijn gevoel niet hoef te doseren. Een fijne plaat om de herfst mee in te luiden. Resultaat; na een krappe 30 jaar levert de band de beste prestatie in hun loopbaan. Kom er maar in zou ik zeggen...

Ik vond de laatste platen van ze nou niet echt Britpop...

Drive myself home is wonderschoon. Hoe flikken ze dat toch altijd weer.

Die heeft wel een aardige Dog Man Star-vibe inderdaad.

Is t niet eigk een Moz cover?

Volgende album wordt meer richting The Blue Hour, maar dan nog "erger" las ik. Nog meer uitgesponnen, nog minder songstructuren.

Nog meer Britpop dus

Shaking their bits to the hits

Nou inderdaad. Dat mis ik nu echt op deze plaat.
Daarvoor hield ik van Suede. Vrees dat deze plaat daarom ook totaal niet gaat werken voor mij.
Heb het nu 1x geluisterd en vond het lawaai maar dan wel goed uitgevoerd.

Night Thoughts heb ik veel beluisterd en nog steeds luister ik die wel eens. The Blue Hour destijds ook een aantal keren, staan zeker een aantal mooie songs op, maar dat album daarna niet meer gedraaid om een of andere reden, ws teveel Britpop Dit album zal wel een blijvertje zijn.

Dit ís het album daarna

Zo kun je t ook lezen id

Dit album komt zeker in mijn Suede album top 5

Bij mij in de top 5 van de eindejaarslijst. Geweldig album ook gezien in de tijd waarin we nu leven. Kortom tegen het briljante aan. 4,5*

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Suede - Autofiction - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Suede - Autofiction
Suede start met Autofiction vol overtuiging aan haar derde jeugd en levert een lekker stevig album af, waarop invloeden uit de eerste jeugd van de band worden verrijkt met een dosis 80s postpunk

Suede was aan het begin van het huidige millennium op sterven na dood, maar herpakte zich vanaf 2013 knap met drie uitstekende albums. Na een stilte van vier jaar keert de Britse band terug met Autofiction, dat klinkt als een nieuwe start. Autofiction is een wat ruwer en steviger album vol echo’s uit de beginjaren van de band en de inspiratiebronnen van destijds. Gitarist Richard Oakes stapt definitief uit de schaduw van Bernard Butler en ook zanger Brett Anderson verkeert op Autofiction in topvorm, net als de rest van de band. De meeste tijdgenoten van Suede zijn al lang vergeten, maar de band uit Londen klinkt nog als een stel jonge honden. Een verrassend sterk album van de Britse band.

De Britse band Suede behoorde in de jaren 90 tot de vaandeldragers en de smaakmakers van de Britpop. Met Suede uit 1993, Dog Man Star uit 1994 en Coming Up uit 1997 leverde het drie onbetwiste Britpop klassiekers af, maar toen de belangstelling voor het genre aan het eind van de jaren 90 begon af te nemen, kreeg ook Suede, dat ook nog eens twee wat mindere albums had afgeleverd, steeds minder aandacht.

De band leek aan het begin van het nieuwe millennium dan ook roemloos ten onder te gaan, maar Suede bleek over meerdere levens te beschikken en begon in 2013 met Bloodsports met veel bravoure aan haar tweede jeugd. Night Thoughts uit 2016 en The Blue Hour uit 2018 completeerden niet alleen een prachtige trilogie, maar waren ook nog net wat beter dan Bloodsports en deden wat mij betreft niet al teveel onder voor de eerste drie albums van de Britse band.

De afgelopen jaren was het helaas weer wat stiller rond Suede, maar deze week keert de band terug met haar negende studioalbum, Autofiction. Op haar nieuwe album breekt Suede met de lijn die werd ingezet op Bloodsports en die zo fraai werd uitgewerkt op Night Thoughts en The Blue Hour. Autofiction is een wat ruwer en steviger album, waarop de band weer dichter aankruipt tegen het geluid van haar eerste albums en tegen de inspiratiebronnen van destijds. De band noemt het zelf haar punkalbum, wat misschien overdreven is, maar dat afscheid wordt genomen van de beeldende klanken op met name The Blue Hour is zeker.

Suede werd groot in de jaren 90, maar op Autofiction spelen invloeden uit de jaren 80 een voorname rol. In vrijwel alle tracks horen we de galmende gitaren die in de jaren 80 gemeengoed waren en ook de keyboards lijken hier en daar weggelopen uit dit decennium, net als de bijdragen van de prima spelende ritmesectie. Autofiction doet me meer dan eens denken aan de muziek van The Cure, maar het blijft ook een typisch Suede album.

Gitarist Richard Oakes heeft lange tijd aangehikt tegen de erfenis van Bernard Butler, die op de eerste Suede albums schitterde, maar op Autofiction werpt de Britse gitarist alle schroom van zich af en tekent hij vrijwel continu voor prachtig gitaarwerk. Het galmende gitaarwerk past prachtig bij de karakteristieke zang van voorman Brett Anderson, die weer met veel passie en hier en daar de nodige bombast zingt.

Over de zangkwaliteiten van de Britse muzikant zijn de meningen verdeeld, maar ik vind het nog altijd een uitstekend zanger, die op Autofiction ook nog eens in topvorm is. De vergeleken met de vorige albums wat directere zang pakt zelfs heel goed uit en voorziet de songs op Autofiction van veel kracht en urgentie.

Autofiction bevat wel wat rustpuntjes, maar over het algemeen genomen gaat Suede er op haar nieuwe album lekker stevig tegenaan met een mix van postpunk, glamrock en Britpop. Het levert een album op dat van alle albums die Suede na 1997 maakte waarschijnlijk het dichtst tegen Coming Up aan zit en laat dit nu net mijn favoriete Suede album zijn.

De meeste bands die in de eerste helft van de jaren 90 opdoken bestaan al lang niet meer of zijn geen schim meer van zichzelf, maar Suede klinkt, veel meer dan op de vorige drie albums, als een stel jonge honden die er in slagen om het heilige vuur brandend te houden. Gezien de verschillen met de trilogie die tussen 2013 en 2018 werd afgerond, durf ik Autofiction wel de start van de derde jeugd van Suede te noemen en het is een start die respect afdwingt. Erwin Zijleman

Wat is drive myself home een pareltje❤️
Kon zo op dog man star.

Het album begint steeds beter te landen. Halfje erbij. Vooral de hoogtepunten zijn hier verantwoordelijk voor en dat zijn er meer dan één.

Hier ook een halfje er bij. Geweldig album

Morgen dit album aanschaffen. Bloodsports, Night Thoughts en The Blue Hour zijn grijsgedraaid en gezien de verhalen hier is ook dit weer een topper. Anderson en Co vaak live gezien en ook dat is altijd een feest. De drive van de band blijft ongekend fel. Eigenlijk gewoon de beste Britse band anno nu. Straks Dog Man Star draaien voor het slapen gaan, kan ik met Still Life de nacht in.