Static Dress - Rouge Carpet Disaster (2022)

Zo, dat is even een debuutalbum zeg! De naam Static Dress zie ik al een tijdje langskomen, en ik snap met Rouge Carpet Disaster helemaal waarom. Static Dress haalt zijn inspiratie grotendeels uit post-hardcore/emo uit begin/midden jaren '00: denk aan bands als My Chemical Romance en Underoath, maar ik hoor ook meer ''oudere'' dromerige post-hardcore/emo-gerelateerde muziek als Deftones en Far en nog een chaotische The Dillinger Escape Plan-rand. Ik heb vaak met de meer melodieuze aspecten van post-hardcore/emo dat het voor mij zeurderig of te zoet wordt, dat is hier absoluut niet het geval.

Static Dress biedt dan ook zijn volledig eigen moderne invalshoek op deze verschillende invloeden. Zelfs op zijn meest poppy heeft deze plaat een onheilspellende doorleefde noisy sound, iets dat mij zeer bevalt. Het is een plaat die bruist van de energie, creativiteit en sterke songwriting, en net zo goed is in genadeloze chaotische breakdowns als waanzinnig catchy melancholische refreinen met cleane zang. Een plaat die als geheel je constant naar andere aspecten van Static Dress' sound stuurt, er is duidelijk behoorlijk nagedacht over de flow van de plaat. Dit kan wel eens een band worden die het heel ver kan gaan schoppen, dit debuutalbum is in ieder geval een visitekaartje van jewelste.

Le nouveau metalcore est arrivé! Schande, bijna was het zelfs in mijn donkere vergeethoekje terechtgekomen dit brutale schreeuwdebuut van Static Dress uit Leeds. Neen, genuanceerder, ze tappen voluit uit de verschillende vaatjes van shoegaze, post-hardcore, rock, punk, nu-metal, pop, elektronics, ambient en leuken het op met geluidssamples, maar weten alles zo onweerstaanbaar fris, vurig en right in the face te lanceren dat je hier inderdaad van een heuse revival moet spreken. Sfeer en warrigheid en de wortels stevig in de hard- en emocore. Gegarandeerd ga je dan al om voor opener 'Fleahouse', schoolvoorbeeld van Static Dress' universum dat schril schreeuwt, gromt, slaat en zalft tegelijk, loeiende politie-sirenes, melodieuze gitaarrifs en refrein, het elektrocuteert je met zijn geagiteerde screamo met flitsen en vonken van je stoel. Maar vergis je niet, seconden na de chaos beland je bij Static Dress evengoed toch weer in een rustiger postrock-interval met cleane zang. Neem nu het allerzachtste, filmische 'Attempt 8', dat zelfs bijna getuigt van poëtische en instrumentale lieflijkheid en dat, zo hoort het, de spanning voor wat erna zeker komt alleen maar genadeloos de hoogte in jaagt. Roffelend trekt chaos, noise, zelfdestructie en spannend geschreeuw zich door in allereerste single 'Sweet.', wat een meesterlijke compositie waar je, meegetrokken door de altijd weer verbazend van emotionele vocaliteit wisselende Olli Appleyard - rastalent! - van de ene in de andere geluidservaring tuimelt!

In 'Push Rope', met zijn grungy At The Drive In-punkhooks, verkent Static Dress verder zijn geluidsgrenzen, maar alles blijft desondanks altijd perfect in balans. Het meesterstuk 'Courtney, Just Relax' is met voorsprong het meest bijtend agressieve nummer van de plaat, de heavyness ervan, omrand met duivels gefluister, gaat almaar crescendo, de ene sectie is de overtreffende trap van de vorige, maar één zekerheid: het houdt nooit op. In nog zo'n ogenschijnlijke loeier, 'Di-sinTer', zitten catchy melodie, harmonie en ritme dan weer anders gecombineerd, het bevat ook meer elektronische elementen en digitale versterking én de hulp van King Yosef's keelgeluid, alsof dat van Appleyard alleen nog niet volstond.

Het meer melancholische 'Such.A.Shame' illustreert dat Static Dress zich in zijn keuzes niet laat kooien, minder gloeiend inderdaad, maar heel aanstekelijk refrein en sowiewo niettemin weer geen katje om zonder handschoenen aan te pakken. '...Maybe!!?' is dan opnieuw klassiek Static Dress, het dwaalt over en weer in een wildernis van vocals en gitaarnoise. Een echt eerbetoon aan Underoath dit. Volgt het 'Lye Solution'-experiment. Of, hoever zonder te forceren raak je in het ruige jasje van een een zwaar rocknummer? Met meedogenloze vocals en geluidsvolume geheel open. Ook 'Unexplainabletitlesleavingyouwonderingwhy (Welcome In)' is een en al rauwheid. Dit is de hoeveelheid punch die je kan inpakken in minder dan twee minuten!

Het multi-instrumentele 'Marisol' is één fraai stuk atmosferische soundscape. Met grote emotionaliteit wordt uitgezongen hoe volgens Static Dress liefde klinkt. Met bijna zachte geluidsexperimenten en veldopnamen als van een vroege Pink Floyd, zelfs een ware strijkerssectie zit erin gemengd. Geen betere overgang mogelijk daarmee naar het afsluitende 'Cubicle Dialogue', post-hardcore op perfectie, dat nogmaals onderstreept wat voor fastastisch veelzijdige zanger Olli Appleyard wel is.

We hebben hier met Static Dress een ambitieuze band met een mysterieus imago, die de sound van de emocore-scene gewoon baanbrekend aan het perfectioneren is. Een band met duidelijk visie in een weldadige orkaan van hectiek. Was hun artwork voorheen resoluut gedompeld in honderd tinten blauw, nu kiezen ze resoluut voor het vurige rood van hun 'Rouge Carpet Disaster'. Welhaast elk nummer van dit album heeft een eigen, andere aantrekkelijke flow die het geheel spannend houdt. Deze jongens maken momenteel zelfs gewoonweg van de meest opwindende en aanstekelijke post-hardcore die er is en daarmee hebben ze met 'Rouge Carpet Disaster' naast een debuut meteen hun eerste emo-klassieker al binnen!