Danger Mouse & Black Thought - Cheat Codes (2022)

MF DOOM leeft!

Blijkbaar niet zo gewaagd dat de Kendrick-fanboys massaal happen, dus laat deze Kendrick-fanboy dat maar eens doen. Black Thought is zeker een sterke rapper en The Roots waren een van mijn eerste absolute hiphopfavorieten, maar hij is ook redelijk beperkt. Echt veel variatie zit er niet in zijn flow, laat staan dat hij meerdere flows heeft, zoals Lamar. Bij The Roots vond ik de afwisseling tussen Black Thought, Dice Raw en Greg Porn juist zo goed en dat mis ik hier; een beetje zoals ik de meeste solo-albums van de Wu-Tangleden achter vind blijven op de eerste twee groepsplaten.

Ja joh ik dacht, wanneer hapt er eens iemand. Dus dank daarvoor
Ik snap je punt maar het gaat bij mij uiteindelijk er ook gewoon om of je een stem nice vind om naar te luisteren, en of je een flow prettig vind. In zekere zin heb je gelijk dat Kendrick meerdere flows heeft, maar de manier hoe Black Thought zijn woorden soms uitspuugt vind ik erg vet. Daar kan Lamar met z'n soms nasale stemgeluid wat mij betreft niet tegenop. Kendrick heeft echter genoeg vertellen, zijn laatste album getuigd daarvan. Maar hij is me soms (als ik gewoon lekker een hiphop plaat wil knallen ) te pretentieus.

vinylbeleving, ondanks het happen voel ik je stiekem toch wel. Mr. Morale & The Big Steppers kan ik inderdaad moeilijk voor m'n plezier luisteren en dan is het wat kalere, minder conceptuele Cheat Codes toch best fijn. Zelf ga ik best goed dat op dat tekenfilmstemmetje van Lamar, maar ik hou ook alleen al ontzettend van dat stukje slijtage op Black Thoughts stem, zo ongeveer vanaf 2010; dat doorleefde en gruizige.

Superplaat. Voldoet gelukkig aan m'n verwachtingen. Was bang dat de singles al het moois zou zijn, maar genieten is het ook zeker van The darkest part, Belize en de afsluiter. Lang geleden dat ik bij een eerste luisterbeurt meteen alle tracks tof vond. Zelfs de verwaarloosbare featuring van Raekwon doet daar weinig aan af. Aquamarine vind ik echt prachtig, is voor mij wel meer een track waarmee een album eindigt om een of andere reden.

Kendrick mag nog niet denken aan het strikken van de veters van Black Thought. Beiden hebben een totaal andere stijl, maar als mc wint Black Thought.

Iets met appels en peren imho. Strangers (vooral vanwege RtJ) is wel mijn ding hoor

Deze luistert zeker wel makkelijker weg dan Kendrick

Grappig, dat laatste dat je zegt ervoer ik precies zo. Denk dat het met name komt omdat Aquamarine iets episch heeft en het qua flow een beetje tussen de bangers en rustige nummers op het album in hangt en een mooie opbouw en akkoordenwisseling heeft waardoor nummer wat langer uitgerekt kan worden zonder te doen gaan vervelen. En black thought haalt daar topniveau en rapt een leuk stukje over z'n mobiel. Toch ben ik overigens ook op deze manier ook zeer tevreden met de plaatsing op het album, het stuk vanaf belize tot en met strangers inclusief hoe de nummers naadloos in elkaar overgaan is in mijn ogen echt smullen.

En hoe. Op basis van die plaat met Czarface had ik maar een korte verse verwacht, dus m'n mond viel toch wel een beetje open toen DOOM maar door bleef gaan. Zo aan zijn iets slechtere stem te horen was het ook geen verse die heel lang in den ouden doosch had gezeten. Hoewel het hoorbaar al een stuk slechter met hem ging, kon hij blijkbaar alsnog zulke ontzettend dikke verses droppen, respect.

Maar remember: all caps when you spell the man name.

Haha, zeer terechte quote. Had ik m’n les na zo’n 200 x Madvillainy luisteren toch wel moeten leren. Bericht gewijzigd

Best een tof album, maar het is wel slecht gemastered/mixed...Je hoort de vocals niet echt goed boven de productie uit. Die guestverse van Rae klinkt alsof die door een payphone is opgenomen... Ik ben ook niet zo'n fan van het soort beats wat schijnbaar trendy is... Dus laat ik daar maar niet teveel over zeuren. Voor de rest hakt Black Thought zich er aardig doorheen en is de productie best ok.

Danger Mouse produceert al ruim 15 jaar op deze manier (enkele uitzondering daargelaten), dus echt trendy zijn ze niet toch?

Ik doelde niet op het slechte masteren, ik doelde meer op het tempo en de sound van de producties... Vind dat wel een zeer typerend voor deze tijd sound. Misschien moet ik even mijn geheugen opfrissen, maar ik word er momenteel vaak moe van... Aan de andere kant, ik heb al in geen tijden een Dangermouse geproduceerd album meer gechecked buiten deze.

Ik doelde ook niet op het slechte masteren. Dat zit (volgens mij) altijd wel snor bij hem. Ik doelde op het type producties, die toch herkenbaar Danger Mouse zijn. De manier van samplen, de drums, de koortjes hoor je ook terug bij bijvoorbeeld Ghetto Pop Life (2003), Demon Days (2005), St. Elswhere (2006) en, meer recent, Kiwanuka (2019). Zelfs bij The Black Keys hoor je die elementen terug. DANGERDOOM vind ik dan wel weer echt een uitzondering.

Heerlijke flow, just great

Mooi in het verlengde van The Roots bevalt dit album me uitstekend. Gaat mijn top 10 wel halen verwacht ik.

Vette beats, maar het is jammer dat Black Thought maar 3 flows heeft, en die al 25 jaar tot in den treure herhaalt zonder ooit een quotable punchline te produceren. Het is haast knap.

Ik ben wel een Danger Mouse fan, en er wordt veel mooi vakmanschap voorgeschoteld op deze plaat, al mis ik ook wel wat spanning. Het is allemaal vrij voorspelbaar. Ik vraag me vooral af hoe dit had geklonken als er interessantere MC’s op hadden gespit. Denk Jay Electronica, Pusha T, Nas of van mijn part Kendrick of J. Cole Op de beste beat van het album wordt Raekwon als gast uitgenodigd, die net als Black Thought al járen niets interessants meer te melden heeft en gewoon zijn trucje opvoert. Het niveau gaat hier pas omhoog als Joey Badass, ASAP Rocky (zelfs hij rapt beter dan BT) en Killer Mike aan bod komen.

Een ruime 4* voor de beats
Een modale 3* voor de raps

Ik vind het een heel sterk album maar in de auto of met een headset stoor ik me ook wel aan die rare mastering. Ik geloof best dat het bewust gedaan is, maar ik vind het minder aangenaam om te luisteren en dat is jammer want de beats zijn geweldig en ik vind BT door zijn herkenbaarheid net wel een top MC en kan ook de gastbijdragen heel erg smaken.

Ik weet niet of jij serieus bent of aan het trollen. Black Thought heeft al jaren niets interessants meer te melden? Volg je de beste man wel. Hij is alleen maar beter geworden door de jaren heen. Zijn vele freestyles zijn hier het bewijs van. Joey Badass en A$AP Rocky beter.. als je het nog over stemgeluid, flow, delivery hebt is het allemaal subjectief natuurlijk. Zijn rijmschema's, punchlines, metaforen, double entendres zijn allemaal beter geworden sinds het machtige Iladelph Halflife. Pusha T, J Cole en de uitgebluste Nas komen in de verre verste niet in de buurt als ik kijk naar de variabelen waar jij aandacht aan besteed.

Luister eens naar verses op Monumental, Crown for Kings, Rapid Eye Movement, Bird's Eye View, The Imperial, Twofifteen, Thought vs Everybody en zo zijn er ook op dit album genoeg verses die van een heel hoog niveau zijn. Zijn breathcontrol is ook binnen het landschap van MC's van ongekende niveau. De rappers die jij noemt punchen vaak in bij het opnemen. Heel Kings Disease II staat er vol van.

Heerlijk album wat mij weer een sprankje hoop doet geven dat hip-hop toch nog wel te re-animeren valt. Black Thought is altijd een fijne MC geweest en is het verre van kwijt. Ik heb helemaal niks met lui als Kendrick (zo'n vervelende stem dat ik na 1 nummer al geirriteerd raak). Qua gast artiesten heeft vooral MF Doom een echte meerwaarde als je het mij vraagt. Laat Danger Mouse en Black Thought maar vaker samen werken.

Glaciers of Ice
Black Thought is een top freestyle rapper en live een beest, laat dat geen misverstand over bestaan.
Maar ik vind hem als studio rapper gewoon al jaren niet interessant meer. Van alles wat hij uitbrengt (best veel) blijft er bij mij nooit echt wat hangen. Veel gescheer, weinig wol.
Op deze plaat lijken z’n vocals ook erg naar achteren gemixt, dat helpt ook niet mee.
Ik vind het jammer, dit project was IMO beter geweest als een Danger Mouse album met op iedere track een ander MC a la Pete Rock met Soul Survivor bijv.

Ieder z'n ding, maar ik vind dat een heel moeilijke uitspraak met de drie Streams of Thoughts achter de rug. Daarin zou toch iets moeten zitten waar iedere hiphopfan stijl van achterover slaat, lijkt me. Of ik overschat ze. Grote kans op.

De verse van MF DOOM gaat door merg en been...

De beat van Violas and Lupitas gaat door merg en been...

In Aquamarine zit een geluidje dat exact zelfde is als de het incoming mail geluidje van mn telefoon. Gek word ik er van.

Danger Mouse is voor mij een top-5 producer en ditzelfde geldt voor Black Thought wat betreft rappers. Een gedroomde samenwerking dus. Helaas vallen zulke samenwerkingen in werkelijkheid vaak tegen, doordat de verwachtingen te hoog zijn. Uiteraard waren mijn verwachting hoog, maar helaas vielen de eerste luisterbeurten tegen. Gek genoeg kon ik niks op zowel de raps als producties aanmerken, alleen had ik meer impact verwacht. Iets hardere, meer kleurrijke beats. Danger Mouse zoekt regelmatig het randje op (of gaat er zelfs overheen), maar dat doet hij hier niet. Misschien heeft dit ook wel met de mixing te maken, want het is ook niet echt een album waarbij ik in de auto de volumeknop wat verder doordraai.

Desalniettemin kan ik nog steeds enorm genieten van zijn producties op dit album. En uiteraard ook van de raps van Black Thought en de gasten. Ik stoor mij zelfs niet eens echt aan Raekwon. Danger Mouse heeft het op die track voor elkaar gekregen om een Wu-Tang-beat te maken, die in de verste verte niet op een Wu-Tang-beat lijkt.

Ik merk overigens wel dat ik graag dit album opzet en bij de meeste nummers staat een hartje. Dus wie weet groeit het nog meer. Is er trouwens al iemand die hem op vinyl heeft? En zo ja, hoe klinkt dat t.o.v. de digitale versies?

Bij hem zelf destijds waarschijnlijk ook helaas

Wat een geweldig album!

Dit album had zo vijftien jaar geleden gemaakt kunnen zijn; alleen de gastartiesten zorgen voor een net wat andere indruk. (Er is veel over Raekwons verse gezegd, maar El-P is ook bepaald niet meer het beest dat hij tien, twintig jaar geleden was.) The Roots zijn in die tijd ontzettend gegroeid; typisch een artiest waarvan ik het latere werk een stuk beter vind dan de eerste fase. Die groei lijkt Black Thought doodleuk overboord te zetten. Op die spaghettiwesternvibe van Danger Mouse na, is dit een behoorlijk traditionele hiphopplaat en dat is ergens toch best een zwaktebod.

Precies dat maakt juist dat ik zo blij word van dit album. Draai dit de hele tijd. Goede beats en gewoon een top MC die een conventioneel hiphopalbum maken. Heerlijk traditioneel waar ik op hoopte. Ik houd behoorlijk van de hele haast drumloze Roc Marciano / Griselda sound die groot is, ik geniet soms ook van rappers die op hun manier experimenteren, maar blijkbaar was het een soort plaat als deze die er de laatste tijd voor mij aan ontbrak.