Kendrick Lamar - Mr. Morale & The Big Steppers (2022)

Dit dus. Ik snap niet goed waarom mensen dit zo vreemd vinden.

Vind hem zo op het eerste gehoor wel beter dan DAMN ja, maar of dit een moderne klassieker gaat worden is een grote vraag. Dat hele eclectische lijkt lang niet zo goed te werken als op TPAB. Goeie verse van Ghostface op Purple Hearts trouwens, voor nu mijn favoriete track.

Ik snap niet zo goed waarom mensen het niet snappen, snap je?

Ik begrijp het wel maar snap het niet, versta je?

We Cry Together heeft een hoog early-00's Eminem-gehalte

Moest ook meteen aan Kim denken.

Neuh, woke is sowieso inmiddels een kansloos begrip geworden.

Introspectief lijkt me idd een betere benaming.

Ja goh, je zou toch eens zeggen dat je vrouwen met rust moet laten. Woke culture is te ver gegaan.

Na 2 luisterbeurten is het toch allemaal wat te artsy-fartsy voor mij persoonlijk. Producties zijn met momenten te abstract en Kendrick gebruikt zijn stem ook niet altijd op een even interessante manier. De wereld zet deze man op zo'n hoog voetstuk dat het ook bijna onmogelijk is om aan die verwachtingen te voldoen natuurlijk.

Dit ga ik nog veel moeten beluisteren al was voornamelijk de tweede zit al wel een heel lange. Voor albums van Kendrick Lamar heb ik altijd een tijdje nodig voor het kwartje lijkt te vallen.
Wel kan ik al met een zekerheid zeggen dat hij bijlange na It's Almost Dry van Pusha T niet van de troon gaat stoten!
Pharrell is ook hier (Mr. Morale) wederom in topvorm.

Eens. Het zal voor de fans wel vloeken in de kerk zijn, maar dit gevoel had ik al een stukje sinds TPAB en sindsdien meer en meer. Bij DAMN zat ik - op een paar nummers na - met verveling te luisteren tot het kwartje ging vallen, wat tot op heden nog steeds niet gelukt is. Te veel ideeën die niet goed uitgewerkt of simpelweg niet interessant waren.

Deze plaat heeft op het eerste en tweede gehoor wat meer momenten die eruit springen t.o.v. zijn voorganger, maar of de volle 73 minuten gaan binnenkomen, is nog maar de vraag. Een aantal nummers gaan vrij anoniem voorbij, en het refrein van Silent Hill en de bijdragen van Baby Keem op de nummers daarna roepen zelfs ergernis op bij me. De die-hard fans en 'gevestigde' critici zullen het sowieso wel weer de hemel in prijzen...

Vind je? Voor mij één van de slechtste Kendrick-nummers ooit, wat een puberaal geouwehoer zeg. Zo'n schreeuwlelijk ook die Taylour Paige. Kan mss nog groeien maar momenteel voel ik 'm absoluut niet. Met z'n fuck you. Wtf.


Deed me idd ook denken aan Kim van ome Em, maar dan veel minder intens/geniaal.

We Cry Together sprong er bij mij wel als enige echt uit tijdens mijn eerste luisterbeurt deze ochtend, idd vooral omdat ik zo'n Kim/I Luv U-achtig nummer niet verwacht had tegen te komen hier. Vond het voor nu wel boeiend, maar weet niet of dat lang zo zal blijven (voor mij een terugkerend euvel bij nummers waar vooral veel in wordt gepraat). Rest van het album moet ook bij mij nog even binnenkomen merk ik, het klinkt allemaal heel verzorgd en geïnspireerd maar ik voel het nog niet zo.

Een Ghostface-verse zorgt bij mij telkens weer voor onrust in m'n broekje

Haha viespeukje

Top five dead or alive

United in Grief is zon beetje de enige waar het kwartje valt vooralsnog.

Voor mij wel. Drukke tijden gap

Het is alweer een 5 sterren recensies regen hoor. The Guardian, Independent. NME, etc.
Wie tagt Gijsbert Kamer even?

Vrijdag 7 oktober 2022 Kendrick samen met Keem in de Ziggo Dome

Grappig, want ik vond het na 1 luisterbeurt juist te weinig artsy-fartsy en veel te braaf.
Had echt veeeeel complexere plaat verwacht. Maar misschien heeft het wat luisterbeurten nodig.

Ik kijk er al wat tegenop om het te luisteren.

Daar moet ik kaartjes voor bemachtigen. Zijn optreden in 2018 is één van de beste shows waar ik ben geweest

Same hier, heb al aardig wat concerten meegemaakt maar dit was by far de beste show! Hoe die daar in zijn eentje een hele show neerzette. Hadden golden circle tickets waardoor we alles van heel dicht bij konden meemaken!

We cry together is echt een meesterwerk op zich. Inderdaad Eminem invloed maar duidelijk meer als een geheel geschreven en uitgewerkt. Taylor Paige is dé stem en ik kan niets bedenken wat hier beter zou passen of om de buurt zou komen.

Al de rijm en alle accenten bij elkaar vind ik geweldig.
Esthetisch een genot om te horen. De magie vind ik dat ik het vooral niet herken en toch herken ik het.

De tendens van korte studio albums, max 30 a 40 min bevalt mij tegenwoordig ook meer. Maar een full Kendrick album is meestal geen straf dunkt mij zo

Muziek is voor het eerst onderhevig aan de hyperkapitalistische maatschappij. Doordat we streamen merk ik dat het niet eens begrepen word dat het 2 delen zijn.

Voor nu, van die twee delen: we cry together en auntie diaries zijn echt parels. Ik snap dat het even slikken is dat dit de nieuwe Kendrick is. Ingetogen en totaal. Maar die vind ik toch echt wel aan te stippen als meesterwerkjes.

Grootste meestwerkje is voor mij toch wel Mother I Sober, elke keer weer kippenvel als die langskomt.

Dat vind ik dan wel een prachtnummer.

Dit was ook mijn eerste indruk. Het voelt alsof hij heel artsy-fartsy / edgy / woke wil zijn, maar het is vrij braaf allemaal (wat ergens logisch is). Keurig binnen de lijntjes. Maar goed, het is een eerste indruk natuurlijk.

1 keer geluisterd. Heb mezelf voorgenomen geen mening meer te uiten over Kendrick albums voordat ik een plaat 10 keer heb gehoord. good kid m.A.A.d. city en in mindere mate DAMN bij eerste luisterbeurten zo afgefakkeld, terwijl vooral eerstgenoemde een topper is. Wel heb ik een mening over het verwachte ontbreken van The Heart pt. 5: toch jammer, want dat is stiekem na 1 luisterbeurt een track die ik toffer vind dan de nummers op het daadwerkelijke album. Maar goed, over een paar weken kom ik hier nog eens terug.

Album is goed na een paar luisterbeurten maar moeilijk om er nu al een cijfer op te plakken

We Cry Together doet me denken aan Domestic Violence van RZA en vind het daardoor minder origineel. Maar wel een sterke beat.

Veel introspectieve nummers en daarom een gewaagde zet van Kendrick. Komt altijd met een nieuwe sound en richting. Alleen maar respect hiervoor.

Dit klinkt zo anders dan Damn. Damn klonk instant clean en zelfs catchy. Dit is een album dat moet groeien volgens mij en ik denk dat het dat ook gaat doen bij mij.