Ethel Cain - Preacher's Daughter (2022)

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Ethel Cain - Preacher's Daughter - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Ethel Cain - Preacher's Daughter
De Amerikaanse muzikante Hayden Anhedönia debuteert als Ethel Cain met een vijf kwartier durend album dat een groot deel van de tijd imponeert en bezweert met muziek die je genadeloos bij de strot grijpt

Ik had tot deze week nog nooit van Ethel Cain gehoord, maar de Amerikaanse muzieksites scharen haar debuutalbum Preacher’s Daughter vrijwel unaniem onder de beste nieuwe albums van deze week. En terecht. Het is een album dat meerdere kanten op kan, maar over het algemeen genomen maakt het alter ego van de Amerikaanse muzikante Hayden Anhedönia diepe indruk. Ze doet dit met wat trage en meestal opvallend donker ingekleurde songs, wat uitstekend past bij haar mooie stem, die vaak een vleugje Lana Del Rey bevat. De persoonlijke songs op het album zijn vaak lang en bouwen de spanning op bijzondere wijze op, wat kan resulteren in aardedonkere of zelf bijna beangstigende klanken. Bijzonder fascinerend album.

De Amerikaanse muziek website Pitchfork.com wees me op Preacher’s Daughter, het debuutalbum van Ethel Cain. Ethel Cain, een naam die ik nog niet eerder was tegengekomen, is het alter ego van de Amerikaanse muzikante Hayden Anhedönia, die opgroeide in een streng gelovige gemeenschap in Florida, op jonge leeftijd uit de kast kwam, de kerk de rug toe keerde en zichzelf uiteindelijk vond als transgender vrouw.

Als Ethel Cain maakte ze naar verluidt een aantal bijzondere EP’s, die nu gezelschap krijgen van haar eerste volwaardige album. Op Preacher’s Daughter is een voorname plek ingeruild voor alle worstelingen en trauma's uit de jeugd van Hayden Anhedönia, wat een behoorlijk donker album oplevert.

In de openingstrack klinkt Ethel Cain direct als een nog wat melancholischere en donkerdere versie van Lana Del Rey. Nu hoor ik de laatste tijd opvallend veel zangeressen die als Lana Del Rey klinken of proberen te klinken, maar Ethel Cain klinkt door een bijzondere instrumentatie en flink wat bezwering in haar stem een stuk interessanter dan de concurrentie.

Ethel Cain had het geluid van de openingstrack van mij best een heel album vol mogen houden, maar de Amerikaanse muzikante, die haar thuis heeft gevonden in Enterprise, Alabama, vervolgt haat debuut met de groots klinkende pop en rock van American Teenager, die het goed zou hebben gedaan in de jaren 90. Het is een aanstekelijke song, maar wat mij betreft verreweg de minste track op een album dat 13 songs en ruim vijf kwartier muziek bevat.

Ethel Cain is op haar best in de aardedonkere en zich wat langzaam voortslepende songs, die gelukkig domineren op Preacher’s Daughter. Het zijn zo nu en dan behoorlijk lange tracks, waarin de gitaren stevig of zelfs onheilspellend mogen klinken of zelfs mogen ontsporen in diep drones en waarin de Amerikaanse muzikante de zang uit haar tenen haalt.

Zeker in de rustigere passages hoor ik vaak iets van Lana Del Rey, maar wanneer de songs van Ethel Cain langzaam maar zeker exploderen en de zon verdwijnt achter gitzwarte wolken, verdwijnt deze vergelijking als sneeuw voor de zon. De meeste tracks op het album zijn aan de ene kant ingetogen en aan de andere kant zwaar aangezet, wat misschien tegenstrijdig klinkt, maar dat is het niet.

Door het zwaar aanzetten van de instrumentatie, de keuze voor vooral donkere klanken en de emotievolle zang van Hayden Anhedönia, zijn de songs op Preacher’s Daughter vrijwel zonder uitzondering voorzien van een bijzondere lading. Het komt soms behoorlijk overweldigend over, maar de meeste songs op het debuutalbum van Ethel Cain klinken ook persoonlijk en intiem. Dat geldt zeker voor de songs die in het hokje singer-songwriter passen, maar ook als Ethel Cain wat opschuift richting rock of slowcore, maakt de Amerikaanse muzikante songs met veel impact en gevoel.

Ethel Cain laat op haar debuutalbum horen dat ze lekker in het gehoor liggende songs kan schrijven, maar de zich langzaam voortslepende, donkere en dreigende en zich langzaam opdringende songs op het album zijn veel mooier. Hier en daar kiezen deze zich langzaam voortslepende songs vol voor het experiment, wat van Preacher’s Daughter een album met meerdere gezichten maakt.

Met wat meer focus had Ethel Cain een wereldalbum van een klein uur kunnen maken, maar het bonte karakter van het album en de uitersten hebben ook zeker hun charmes. Al met al ben ik behoorlijk onder de indruk van het debuut van Ethel Cain, dat ook in Nederland alle aandacht verdient en deze week inderdaad behoort tot de beste nieuwe albums. Erwin Zijleman

Al bij het horen van een paar seconden riep ik thuis: dit is wel wat voor jou. En toen ben ik begonnen aan het avontuur van Ethel Cain.

Een lang avontuur want het album duurt wel even, wat gelijk mijn bezwaar is. Het duurt wel erg lang.

Ethel heeft een heldere stem (waardoor ik wist dat het thuis zou aanslaan) en maakt sferische nummers.

Het is een album waar je wel even de tijd voor moet nemen en je moet zin hebben in de lange zit (iets wat ik steeds minder vaak kan opbrengen merk ik). Maar laat het je niet weerhouden: Preacher's Daughter is gewoon een heel mooi album voor wie toe is aan sferische muziek die niet afkomstig van de London Grammar's of Lana Del Rey's van deze wereld.

En van droompop kun je nooit genoeg hebben toch?!

Ik heb nooit zo veel met Lana gekund. Maar met Ethel klikte het meteen.

Eigenlijk doet het mij ook veel meer denken aan Nicole Dollanganger en een beetje Emma Ruth Rundle. Soortgelijk dustbowl gevoel.

Het duurde trouwens nog even voor ik wist dat Ethel trans was. Onwaarschijnlijk! Maakte voor mij de video's ook twee keer zo intens (vooral Crush, wat voor mij haar beste nummer blijft).

Hele mooie plaat. Doet me in esthetiek en ongemakkelijkheid regelmatig aan Red House Painters (en later Sun Kil Moon) denken. Op het eerste gehoor is dit in vergelijking daarmee nogal poppy, maar juist als de minuten wegtikken binnen de nummers vervaagt dat gevoel volledig. Ze is in ieder geval nu al net zo goed in staat om interessante nummers van 7+ minuten te maken - dat is maar weinig popartisten gegeven.

Mijn hemel wat is dit een ongelooflijk goed album, van de eerste tot en met de laatste seconde. Western Nights misschien wel het mooiste nummer van 2022.

Net voor het eerst beluisterd en de eerste indrukken van deze plaat zijn erg goed. Ethel Cain heeft een interessante mix van stijlen waar ze in de toekomst nog allerlei kanten mee op kan en de fan van Lana Del Rey, maar ook meer ''alternatieve'' artiesten als Chelsea Wolfe, Lingua Ignota en Anna von Hausswolff kan aanspreken. American Teenager is een galmende 80's popknaller met een duidelijke verwijzing naar Journey's Don't Stop Believin' in de laatste gitaarsolo. Dat is wel een vreemde eend in de bijt, aangezien de rest van Preacher's Daughter behoorlijk melancholisch en traag is, maar wel op verschillende manieren, waardoor het blijft boeien door de gehele speelduur. Ik hoor elementen van singer/songwriter, dreampop, slowcore, stadionrockgitaarsolo's, en op tracks als Ptolemaea en August Underground hoor je zelfs donderende doommetalgitaren en klinkt Ethel Cain angstaanjagend veel als Chelsea Wolfe. De sound is enorm galmend en de vocalen hebben behoorlijk veel reverb, maar het draagt bij aan de gigantische sfeer van de plaat, en in die reverb is nog steeds de emotionele kern compleet intact.

Met afstand mijn plaat van het jaar op het moment.
Via Fantano de naam ethel cain leren kennen, toen ik toevallig op een review van dit album stuiten.

En wat ben ik blij dat ik toen even door youtube heen scrolde.
Weergaloze plaat. Heerlijk die nummers waar zo de tijd voor wordt genomen, en het verhaal zich langzaam ontvouwt.
Bijzondere artiest

Western nights is van ongekende schoonheid

Klimt deze zomaar mijn top 10 over 2022 binnen, oh man wat een wonderschone plaat. Pff, sommige tracks komen zo heerlijk binnen, de dromerige zang in combinatie met interessante en gelaagde instrumentatie (denk aan een Agnes Obel, Susanne Sundfor, Ionnalee, Hilary Woods, etc.) doet het bij mij sowieso goed. Elke luisterbeurt kruipt dit album meer onder de huid, vooral Hard Times en Sun Bleached Flies vind ik geweldig momenteel. Mooie ontdekking!

Waar te beginnen met Ethel Cain.

Een religieuze opvoeding, vader als diaken, zelf homosexueel en later transvrouw, een verhaal over liefde, moord en zelfs kannibalisme. Het album 'Preacher's Daughter' is een zware deken die je over je heen krijgt bij je eerste paar luisterbeurten. Het is een plaat met een alter ego genaamd Ethel Cain die door al deze dingen heen worstelt. Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik het verhaal nog beter moet uitpluizen.

Dat is het met dit album, het moet langzaam verteerd worden om te kunnen ontdekken waar je precies naar zit te luisteren. Zware melancholie afgewisseld door slepende gitaarstukken, galm en echo. Het is moeilijk te definiëren, maar wel gruwelijk mooi en fascinerend. Zet een Family Tree eens tegenover American Teenager en je hebt niet het idee dat je naar dezelfde artiest luistert. Tegelijkertijd is het een lange zit waarin je echt moet investeren, de vraag is of veel mensen dat in onze huidige maatschappij nog kunnen en willen. Natuurlijk is er along the way veel dopamine, maar mensen die de snelle fix willen zullen dit niet smaken.

House in Nebraska is een vuistslag in de maag voor iedereen die hartverscheurende tienerromantiek heeft meegemaakt. De verwijten, de twijfels en de 'what if's...' vliegen je om de oren. Ethel Cain kan als geen ander trekken aan de haren van het hart, waar je dacht dat al je wonden wel genezen waren. Teksten als 'A little girl needs her daddy, real bad' / 'It's just not my year' / 'You wanna fuck me right now, you wanna hurt me'... Het is soms een vleugje Lana del Rey, een vleugje Julien Baker, maar alles is volledig eigen.

Ethel Cain laat mij zien dat kunst eigen mag zijn, dat niet iedereen het mooi hoeft te vinden. De een noemt dit te lang uitgesponnen, te ongefocust. De ander zal hierin kunnen zwelgen als een luisterboek en het prijzen voor wat het is. Als iets goed is komt het vaak wel bovendrijven. Preacher's Daughter is wat dat betreft een hele goede maar zware maaltijd, die 'ene' fles wijn die je niet altijd opentrekt behalve als je er écht zin in hebt.

Het ligt zwaar op de maag en neemt je hele avond of moment in beslag. Laten we eerlijk zijn: wanneer doet een album anno 2022/3 dit nu nog écht? Ik snap daarom niet dat dit album in Nederland nog onbelicht is. Er heerst al een heuse (tiener)cultstatus rondom Ethel Cain, zoals vaker bij mysterieuze popsterren. Ik hoop dat ze eigen blijft met al haar ambitieuze plannen: 3 boeken en een film over dit album lijken mij iets teveel van het goede. Rustig afwachten wat dit ons allemaal brengt. Rustig verteren.

Voor mij een van de beste albums van 2023

Preacher's Daughter is eigenlijk in de laatste drie dagen van 2022 nog in mijn top 10 gekomen, toen heb ik hem pas een keer gehoord en was gelijk wel overstag. Had ik die top 10 nu opnieuw gedaan dan was hij van plaats 10 absoluut naar 1 gegaan.

2022 bedoelde ik. Stond hoog in mijn jaarlijstje

Goeie genade, het einde van dit verhaal

Freezer bride, your sweet divine
You devour like smoked bovine hide
How funny, I never considered myself tough

(...)

Can I be yours?
If I'm turning in your stomach and I'm making you feel sick
Am I making you feel sick?
Am I making you feel?

Dit album wekte maanden geleden al eens mijn interesse, maar ik heb uiteindelijk niet de moeite genomen er echt naar te luisteren. Onlangs besloten toch te doen, en ik ben er toch wel van onder de indruk. Interessante mix van stijlen en grandioze sfeer.

Mocht je meer willen weten over dit album en Ethel Cain, ik heb enorm genoten van dit fraaie artikel:
Hayden Anhedönia and the invention of Ethel Cain

Raar dat ik hier 3,5 sterren voor gegeven had. Wat een uniek album zeg, met veel invloeden uit vele genres die ik adoreer. Ergens klinkt ze ook als de donkere, goth versie van lana del rey maar daarmee doe ik deze (toch) verschillende artiesten beide te kort, beide uniek.
Daarnaast is dit album moeilijk in stijlen te beschrijven of om in een hokje te plaatsen, gewoon genieten

En op vinyl binnengekomen, eindelijk! Ook direct de volle mep.

Onmiddellijk aangeschaft, ik hoorde het pas deze week. Machtige plaat! Ben zo blij dat hij eindelijk op vinyl verschenen is. Deze ga ik koesteren in mijn collectie.