Ghost Woman - Ghost Woman (2022)

Het is ongetwijfeld allemaal al eens gedaan, dus de originaliteitsprijs gaan ze niet winnen, maar dit is zo goed gedaan dat ik het allemaal voor lief neem. De EPLost Echo's was al erg veelbelovend met 3 geweldige tracks. En dit album is gewoon heel erg goed. Nummers als oorwurmen, als je een portie psychedelische rock goed kan verteren. Denk Brian Jonestown Massacre, beetje Ty Segall. Zo'n track als Dead & Gone, daar kun je me iedere keer blij mee maken!

Geweldige plaat dit!

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Ghost Woman - Ghost Woman - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Ghost Woman - Ghost Woman
Albums die zich laten inspireren door psychedelica en garagerock uit de jaren 60 zijn er volop, maar albums die een zomerdag zo aangenaam inkleuren als het debuut van Ghost Woman hoor ik maar zelden

Ik had tot een paar dagen geleden nog nooit van Evan John Uschenko of van zijn band Ghost Woman gehoord, maar het titelloze debuutalbum van de band bevalt me zeer. Het is een album dat geen geheim maakt van alle inspiratie door garagerock en psychedelica uit de jaren 60, waarbij Evan John Uschenko geen onderscheid maakt tussen de grote namen en de obscure parels. De Canadese muzikant zoekt zijn geluk niet in eindeloos durende jams, maar vermaakt met popsongs van drie minuten waarbij het heerlijk wegdromen is. Op hetzelfde moment verrast Ghost Woman ook met mooi en veelkleurig gitaarwerk en met aangenaam dromerige vocalen. Lekker album.

Ghost Woman is niet het alter ego van de zoveelste jonge vrouwelijke singer-songwriter met een voorliefde voor indierock of indiepop, maar is een project van de Canadese muzikant Evan John Uschenko. Ik weet niet veel over de Canadese muzikant, buiten het feit dat hij de afgelopen jaren in de band van ene Michael Rault speelde, maar dat is een naam die bij mij eerlijk gezegd geen belletje doet rinkelen.

Ik weet wel waar Evan John Uschenko de mosterd haalt, want daar maakt hij op het debuut van Ghost Woman absoluut geen geheim van. Laat het titelloze album van Ghost Woman immers uit de speakers komen en je wordt onmiddellijk mee terug genomen naar de jaren 60. Uit dit decennium verwerkt Ghost Woman vooral invloeden uit de garagerock en de psychedelica.

Dat zijn invloeden die de laatste jaren veel vaker worden verwerkt, bijvoorbeeld door onze eigen Jacco Gardner en door het aan de lopende band albums uitbrengende King Gizzard & The Lizard Wizard. Het is daarom niet eenvoudig om je als nieuwkomer nog te onderscheiden, maar Ghost Woman slaagt daar wat mij betreft vrij makkelijk in.

De kracht van het debuutalbum van Ghost Woman schuilt wat mij betreft in de eenvoud. Evan John Uschenko maakt op het debuutalbum van zijn band geen geheim van zijn inspiratiebronnen en kiest bovendien voor songs zonder al te veel opsmuk. Het debuut van Ghost Woman bevat tien songs, waarvoor de band net iets meer dan een half uur nodig heeft.

Het album is daarom gelukkig geen album met eindeloze psychedelische jams, maar een album met tien songs met een kop en een staart. Het zijn songs die de ene keer wat ruwer en de andere keer wat minder ruw klinken, maar die altijd grossieren in psychedelische zonnestralen.

Het maakt van het debuut van Ghost Woman een pretentieloos feelgood album, maar dat betekent niet dat er in muzikaal, vocaal en artistiek opzicht weinig te genieten valt. De instrumentatie op het album is redelijk eenvoudig en het is bovendien een instrumentatie die hier en daar lekker rammelt, maar het gitaarwerk op het album is dik in orde en is niet alleen heerlijk nostalgisch, maar bovendien verrassend veelkleurig. Ook in vocaal opzicht stelt Evan John Uschenko me niet teleur. De zang op het debuut van Ghost Woman klinkt vooral lui en dromerig, maar de koortjes zijn opvallend mooi.

Evan John Uschenko heeft als Ghost Woman een album afgeleverd dat klinkt als de spreekwoordelijke omgevallen platenkast. Het is een platenkast vol obscure en minder obscure parels uit de jaren 60 en vooral, maar zeker niet uitsluitend, parels uit de psychedelica en de garagerock. Het maakt van het eerste album van Ghost Woman een aangenaam zoekplaatje, maar het debuutalbum van de Canadese band is ook een album dat doet verlangen naar broeierige zomerdagen waarop alles mag maar niets hoeft.

Ik heb zeker niet iedere week behoefte aan albums als het debuutalbum van Ghost Woman, maar zo op zijn tijd is het onweerstaanbaar lekker. Ik heb de afgelopen maanden daarom met enige regelmaat albums in het genre beluisterd, maar het debuut van Evan John Uschenko als Ghost Woman bevalt me net een stukje beter. En ook met het risico dat de smaak er naar een paar keer wel af is blijkt het gelukkig erg mee te vallen. Erwin Zijleman

Hoezo staat hier punk bij? Het is vooral heel erg 60's, psychedlisch en ook vaak richting Temples.

Vroeg ik me ook al af, hier is weinig Punk aan imo. Het doet mij sterk denken aan de laatste Lord Huron. Leuke plaat!