Queen - News of the World (1977)

En nog één mensen! Queen - All Dead, All Dead (Original Rough Mix) - YouTube

Oja, volgende week vrijdagavond op BBC4 wordt er een nieuwe documentaire uitgezonden omtrent het jubilerende album. We zien de band achter de schermen tijdens het maken van het album en we volgen ze op tournee door Amerika. Het duurt een uur en vermoedelijk is dit dezelfde documentaire als die in de boxset wordt uitgebracht. Alleen bevat die een DVD en BBC4 zendt hem in HD uit.

Bedankt voor het linkje Dave76.

Wat een mooie versie zeg.
De originele met May als vocalist is fraai, maar hier hoor je duidelijk dat Mercury dit naar een hoger plan zingt.
Gedane zaken nemen geen keer, maar jeetje, wat is dit goed gedaan. De overdubs hoor je hier niet eens.

Mooi. Daar hoor je t werkelijke verschil tussen een zanger en een gitarist die wil zingen.

De versie van May is al wel mooi, maar deze had natuurlijk op de plaat moeten eindigen. De

Hier nog een kleine aanvulling, ditmaal met een mooie clip erbij: Queen - All Dead, All Dead Lyric Video (Hybrid Version) - YouTube

Ik vind het tamelijk briljant gedaan.

Nou, dat ben ik wel met jullie eens. Ik heb dit altijd een prachtig nummer gevonden en ik kan hier alleen bikkel2 maar bijvallen: de versie van Brian May is zeker niet slecht, maar Freddie tilt dit werkelijk naar een hoger plan.

Onbegrijpelijk dat deze versie niet op het oorspronkelijke album terecht is gekomen. Ik bedoel, als je een zanger als Freddie Mercury in de gelederen hebt, laat je 'm toch zingen...?

Queen was een democratische band.
May en Taylor hadden nu eenmaal ook hun zangmomentje.
Maar het had geen straf geweest als May het op dit album het bij Sleeping On The Sidewalk had gehouden.
Natuurlijk had deze versie op "News" thuis gehoord.
Het bewijst andermaal hoe fenomenaal Freddie was.

Toch moet ik eerlijk zijn: ik vind in DIT nummer Brian het fijner zingen (ECHT???? Ja, echt!). Freddie brengt het mij iets te 'hijgerig' of zo, met teveel franjes. Dat maakt het voor mij wat te artificieel. Brian klinkt mij wat kaler, maar daardoor wel sterker. Minder is in dit geval meer voor mij.

Het is natuurlijk allesbehalve slecht wat May brengt, geen discussie daarover.
Maar ja, Mercury had nu eenmaal meer in zijn mars. Ik vind deze versie wel meerwaarde hebben.

Ik ken het origineel van All Dead al honderd jaar, en dan is de Mercury versie toch wel heel bijzonder om eens te horen. De magie van het origineel blijft me echter bekoren, vooral ook hoe Mercury's toegevoegde stem in de refreintjes de sound openbreekt.

News Of The World blijft een wisselvallig album voor mij. Enerzijds een paar ongelooflijke Queen-classics, anderzijds wat echte niemendalletjes. Sheer Heart Attack vind ik verschrikkelijk, Sleeping On The Sidewalk had van mij geen ruimte hoeven innemen, en Get Down Make Love en het origineel van We Will Rock You.... ik heb er niet zoveel mee.

Vraag je me echter om een Queen top 10 songs samen te stellen, kom ik moeilijk om Spread Your Wings, It's Late en My Melancholy Blues heen.

Ik kocht of kreeg de plaat vrijwel op het moment dat ie uit kwam.
Ik was toen een enorme fan en mijn slaapkamer was helemaal behangen met posters van de band en zelfs de singeltjes kregen een hangende prominente plek aan de muur.
Mijn buurjongen en vriend ( tevens fan) kreeg of kocht rond deze periode het debuut en ik had News Of The World eerder.
Dat was dus na school beide albums draaien en gedachten uitwisselen.
All Dead, All Dead, was in ieder geval een gezamelijke favo, maar unaniem vonden we Spread Your Wings het beste nummer van de plaat.
En dat vind ik nog steeds. Beter heeft Deekie ze niet meer geschreven.

Op de aanstaande jubileumuitgave staat 8 x We Will Rock You, zowel traditioneel als "fast" echter met besnorde live versies en niet zoals het hoort te zijn (1977). Ik vind het wat onduidelijk, de reden waarom.

Waanzinnig goede uitvoering gigage. De BBC uitvoering op On Air is ook geweldig. Ook later (met snor dus) bleef dit lange tijd hun opener, soms als tweede nummer. Altijd goed, wat mij betreft.

Nou, ik heb inmiddels de boxset. Bol.com heeft hem te koop voor 145 euro maar blijkbaar ging er tijdens het pre-orderen iets mis waardoor ik maar opeens 113 euro hoefde te betalen.
Uiteraard meteen naar CD 2 geluisterd, de Raw Sessions en die is ronduit geweldig!
3 tracks hadden we inmiddels al gehoord dus ik was benieuwd naar de overige 8.
Deze work-in-progress versies zijn echt geweldig en smaakt naar meer. Des te meer is het ook frustrerend dat je op zulke pareltjes 40 jaar moet wachten!
CD 3 zijn ronduit fillers maar er staan wel wat leuke dingen op zoals de single versie van It's Late die alleen in de US werd uitgebracht. De DVD (waarom geen blu-ray) bevat de documentaire die onlangs op BBC4 te zien was maar gelukkig was de DVD aangepast en zagen we geen Adam Lambert. Ook zie je hier en daar wat scenes die niet in de TV versie zaten. Helaas ook slechts 56 minuten. Maar alles is wel verpakt in een mooie box met wat prullaria erbij want tja, dat doen ze bij iedere box. Een US press kit, een aantal posters, een backstage pass en een boek met ook daarin de 4 schijfjes. Oja, er zit ook een vinyl versie van het album bij maar die heb ik gesealed gelaten. Niet slecht maar het had beter gekund. Denk aan Houston die is gefilmd of een lange versie van de Bob Harris documentaire. De 5 sterren zijn uiteraard voor het album zelf wat een meesterwerkje is.

Inmiddels naast het origineel, de Japanse SHM uitvoering voorzien van 5 live bonustracks, de MFSL gold disc, de Japanse SACD (24bit - 88Khz) nu ook in het bezit van de 40th Anniversary Edition. My Melancholy Blues heb ik achter elkaar beluisterd en ik kan niet anders concluderen dat de remaster gebruikt voor de 40th erg goed is. De (24 bit -88khz wint van alle vijf versies welke ik in het bezit heb. Het geluid is ruimtelijker en de instrumenten klinken mooier. De 40th uitvoering heeft veel extra's welke absoluut de moeite waard zijn.

A.s. donderdagavond (28 dec) de docu Queen Rock the World op NPO3: QUEEN ROCK THE WORLD - PROGRAMMA - NTR - pers.ntr.nl

Ik vergeet altijd hoe goed ik dit album vind. Als ik een plaat van Queen opzet, is het negen van de tien keer een van de eerste vier werken. News Of The World doet daar nauwelijks voor onder. Wederom ligt hier een album dat geen enkele misser kent. Ik zal toegeven dat We Will Rock You en We Are The Champions nooit meer opgezet worden, omdat ik ze, net als Bohemian Rhapsody, echt veel te vaak gehoord heb. Alsnog zijn dat twee liedjes waar je in het dagelijks leven niet aan ontkomt, maar het zijn wel de twee redenen waarom ik in de eerste plaats als jochie Queen ben gaan luisteren. Ik voel verder weinig behoefte om aan die herinneringen te tornen.

En het draait absoluut niet alleen daarom. Sheer Heart Attack lijkt wel een reactie op de destijds populaire punk. Ik ontdekte dit nummer toen ik op de middelbare school zat en was later een beetje teleurgesteld omdat het niet op het Sheer Heart Attack album stond toen ik dat kocht. Maar als we verder kijken, kom je genoeg pareltjes tegen. All Dead All Dead, Spread Your Wings, Get Down Make Love... Stuk voor stuk geweldig. Fight From The Inside en sleeping On The Sidewalk doen me wat minder, maar irritereren me ook zeker niet. Bovendien is daar weer een prachtige pianoballad in de vorm van My Melancholy Blues die ervoor zorgt dat ik dit album met een zalige glimlach afsluit.

Bizar lastige marathon dit. Voor mijn gevoel kan de volgorde morgen compleet anders zijn, want kwalitatief zit dit heel erg dicht bij elkaar.

Tussenstand:
1. Sheer Heart Attack
2. A Night At The Opera
3. News Of The World
4. Queen II
5. Queen
6. A Day At The Races

Lekker teruggrijpen naar de meer hardrockende sound van de eerste albums! Met Sleeping On The Sidewalk en Who Needs You wel twee nummers die me niet heel veel doen, maar It's Late en Get Down, Make Love wel een tweetal tracks die er echt uit schieten als fantastische songs. De hits blijven altijd lekker en ook Sheer Heart Attack is een stampende song. Die 'klassieke eerste vijf' mag wat mij betreft ook gerust een 'klassieke eerste zes' genoemd worden.

Tussenstand:
1. Queen II
2. A Night At The Opera
3. Queen
4. Sheer Heart Attack
5. News Of The World
6. A Day At The Races

Voor mij fase II. De produtionele foefjes en multi tracking vocals zijn veel minder aanwezig.
Geen echte zwakke broeders idd, maar wel meer fillers dan echte highlights.
Zowel Deacon als Taylor mogen nu ieder twee songs inbrengen.
Spread Your Wings ( prachtig) en Sheer Heart Attack ( punkQueen) had ik niet willen missen.
Fight From The Inside had leuk geweest voor een soloplaat van Taylor ( die er overigens pas kwam in 1981), in deze contex vind ik het minder geslaagd.
Who Needs You is een laidback Zuid Amerikaans getint liedje. Knap gebracht, maar inwisselbaar.
Sleeping On The Sidewalk is meer een jam, Freddie doet er niet eens op mee.
Een leuke bluesrocker van May, maar had meer iets geweest voor een livegig of zo.

News Of The World is verder prima.
De groep laat hoorbaar de teugels wat vieren.
Maar voor mij wel al een minder werkje.

Is dit een meesterwerkje? Niet helemaal maar toch draai ik deze het meest. Alleen Fight from the inside is niet mijn favoriet maar hier is de Taylor compositie nog net niet storend. De produktie van deze plaat is uitstekend en sfeervol. Voor mij geen fillers hier maar juist goed geslaagde variatie. Een allegaartje, het zal wel maar daar heb ik hier geen problemen mee. Mooi artwork en dat geeft deze plaat ook visueel een extra.

Ik luister hier niet meer naar, toen ik het lang geleden probeerde overleefde ik de eerste 5 minuten nooit, had altijd het gevoel dat ik naar de radio zat te luisteren en eigenlijk graag een andere zender wilde opzetten. Misschien moet ik die eerste 2 nummers maar eens skippen, want de rest ken ik daardoor nauwelijks, waarmee ik ze misschien wel te kort doe.

Waarom dan een beoordeling geven. ?

Heb je wel een punt mee, De buurman, want eigenlijk ken ik het album niet goed genoeg om te kunnen beoordelen. Ik ga, aangezet door de marathon van lennert en RuudC, deze weer eens goed in de herkansing gooien.

@ lennert en RuudC: Complimenten jongens, jullie marathons slaan aan, maar dat hadden jullie zelf ook al door, he? Hoop alleen niet dat iedereen nu met het houden van marathons aan de haal gaat, want dan wordt het snel vermoeiend. Vooralsnog inspireren jullie mij in ieder geval om het hele Queen oeuvre weer eens met andere ogen te gaan bekijken. Mooi toch? Benieuwd naar jullie volgende klus.

Lekker album van de mannen. Naast het overbekende openingsduo bevat het nog meer pareltjes met It's Late, Spread You Wings en het punky SHeer Heart Attack. De afsluiter os weer een fenomenaal bewijs van de zangkwaliteiten van de her Mercury.

Door de rauwe en pure songs (en productie) is deze plaat toch ook één van mijn favorieten.

Ik ben erg gecharmeerd door zo een beetje elke Queen-plaat, omdat ik eigenlijk gewoon heel erg een fanboy ben. Altijd geweest en ik zal het ook altijd blijven, maar dat terzijde.

Wat Queen blijvend zo interessant maakt, en dan met name de jaren 70 platen, zijn de zogenaamde deep-albumtracks. De songs die (bijna) niemand kent, omdat ze (bijna) niet live worden gespeeld, noch op single zijn verschijnen, maar toch ohzo lekker zijn. Niet veel bands hebben van die songs die zo goed zijn, ook al zijn het nooit hits geweest.

Op deze plaat zijn dat All Dead, All Dead, Fight from the Inside, Who Needs You, Sleeping on the Sidewalk en My Melancholy Blues. Vaak de nummers die niet door Freddy zijn gezongen, zo blijkt. Hoedanook altijd leuk om juist díe nummers te draaien die niet op Greatest Hits 1 t/m 3 staan.

De wat lichtere songs van John Deacon steken altijd wat af tegen de hardrock van Taylor en May. En met name in de beginperiode was het niet Deacon die de hits leverde (noch Taylor), maar die kwamen later zeker. Toch is het verrassend dat Deacon al voor de tweede maal (eerst You're My Best Friend en nu Spread Your Wings) een goede hitsingle schrijft. Taylor moet nog even wachten tot Radio Gaga.

Toch is ook juist deze plaat, de plaat waar Taylor als rocker zich helemaal kan uiten. Stevige drumpartijen en twee eigen nummers en zelfs al laten zien dat hij een stevig robbertje gitaar kan spelen. Ik geloof dat Slash eens heeft gezegd dat de riff op Fight from the Inside zijn favoriete gitaarriff is. En die heeft Taylor toch mooi zelf geschreven en ingespeeld. Knap hoor.

Wat de plaat nog meer leuk maakt, zijn de eerste flirts met amerikaanse muziek. Blues in Sleeping on the Sidewalk en jazzblues op Melancholy Blues. Who Needs You is dan wat meer Carribisch getint.
Dan is Country uiteindelijk de enige stijl waar de band zich nooit aan heeft gewaagd.

Ik heb momenteel wel een beetje moeite met Queen-fan zijn, door de hernieuwde interesse en hype rond de band na de laatste speelfilm. Maar die hype is gelukkig erg beperkt op Musicmeter merk ik.

Typische overgangsplaat naar een directer en minder hoogdravende stijl.
Maar goed te doen, al hoor ik Queen liever wat spannender en mystieker. Wat dat betreft alle hulde vooral aan Queen II en Sheer Heart Attack. Beiden mijn favo Queenalbums. Ondanks dat Opera en Races natuurlijk ook erg goed zijn.
Inderdaad is Taylor op zijn manier goed bezig. Sheer Heart Attack - Eigenlijk bedoeld voor het album met dezelfde naam - hakt er echt onwijs in. Punkrock op zijn best.
Fight From The Inside is ook lekker vuig en Roger had altijd al composities die wat van de Queen norm afweken.
Hij nam ze ook zelf op en hooguit kwam May in de picture om wat bij te dragen op een gegeven moment.
Solotracks voor een Queenplaat eigenlijk.

May moest wel vaker wat ruimte maken voor zijn bandleden want John Deacon speelde op de volgende platen ook wat gitaarpartijen in (Bites the Dust en Hot Space).

Maar goed, ik ben ook erg liefhebber van juist die eerste drie platen. Daarom was ook mijn vreugde zo groot bij het aanschaffen van de 3lp tellende On Air met zoveel live-weelde van de eerste drie platen plus nummers van deze plaat.

En ook van mij kant niets slechts over het Night en Day-duo, hoor.

Nog iets over deze plaat: ik vind It's Late al altijd het broertje van Father to Son.

Daar zeg je wat. Father To Son is ook van May. It's Late heeft wel meer een straighter verloop, maar er zijn zeker vergelijkingen. Met name dan het enigzins meezingbare refrein.
Jammer overigens dat It's Late niet lang in de liveset werd opgenomen, evenals Spread Your Wings. Spread Your Wings is sowieso één van mijn favo Queensongs. Beetje onderschat ook heb ik het idee.

Om dat laatste is On Air ook zo interessant.
Zowel It's Late (met middenin Get Down Make Love) en Spread Your Wings zijn vertegenwoordigd.

Staat Spread Your Wings niet ook op Live Killers?

Overigens vond ik Queen op een gegeven moment live meer een hitmachine dan dat ze deep-album-tracks de kans gaven.

Spread Your Wings staat op Live Killers, maar is na 1979 niet meer live gespeeld volgens mij.

In de 80's werden ze inderdaad steeds meer een geoliede hitmachine. Kundig, maar een stuk voorspelbaarder.

Dit News of the World heb ik toch altijd ook een erg lekkere Queen plaat gevonden. Natuurlijk hoor je al een commerciëler geluid op We Are The Champions, maar echt verkeerd is dat nummer niet. Wat verder opvalt is dat Queen juist wat meer rockt op dit album. Zoals natuurlijk op We Will Rock You, maar zeker op het ijzersterke Sheer Heart Attack (had goed op dat album gepast). Iets meer back to basics, maar dan wel met alle ontwikkelingen die ze door hebben gemaakt.

Die zijn bijvoorbeeld goed te horen op All Dead, All Dead: een mooi piano nummer. Die hoor je ook goed aan het begin van het prachtige Spread Your Wings, fantastisch gezongen (weer) door Freddie. Verder heeft het hoekige Get Down, Make Love me altijd wel aangetrokken, met een fijne bas en piano. En ook de twee slotsongs It's Late, met een sterke gitaarsolo, en My Melancholy Blues zijn echt goed. Een wat ondergewaardeerde plaat van Queen, met overall een hoog niveau en vind ik ook nog eens gaaf artwork.