Horsegirl - Versions of Modern Performance (2022)
mijn stem
45 stemmen
Verenigde Staten
Rock
Label: Matador
-
Anti-glory (3:30)
-
Beautiful Song (2:57)
-
Live and Ski (2:23)
-
Bog Bog 1 (1:53)
-
Dirtbag Transformation (Still Dirty) (3:05)
-
The Fall of Horsegirl (2:40)
-
Electrolocation 2 (1:57)
-
Option 8 (3:33)
-
World of Pots and Pans (2:52)
-
The Guitar Is Dead 3 (0:49)
-
Homage to Birdnoculars (3:37)
-
Billy (3:48)
1
geplaatst: 12 maart 2022, 17:07 uur
De nieuwe post punk sensatie uit Amerika. Vrijgegeven singles klinken erg interessant. Dit kan wel eens 1 van de verrassingen van dit jaar gaan worden
1
geplaatst: 12 april 2022, 00:10 uur
Heb vooral Billy veel gedraaid, maar post-punk hoor ik er eigenlijk helemaal niet in. Meer 90's indie in de hoek van Sebadoh, Pavement, Sonic Youth, etc. Hoe dan ook een plaat waar ik ook erg benieuwd naar ben.
0
geplaatst: 9 juni 2022, 17:36 uur
recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Horsegirl - Versions Of Modern Performance - dekrentenuitdepop.blogspot.com
Horsegirl - Versions Of Modern Performance
De Amerikaanse band Horsegirl levert met Versions Of Modern Performance een werkelijk fantastisch debuutalbum af, dat je constant op het verkeerde been zet, maar dat ook meedogenloos verleidt
De muziek van de piepjonge Amerikaanse muzikanten Nora Cheng, Penelope Lowenstein en Gigi Reece krijgt allerlei etiketten opgeplakt, maar ik hoor persoonlijk toch vooral 90s indierock en noiserock. De muziek van Horsegirl is ruw en avontuurlijk, met een hoofdrol voor geweldig gitaarwerk, maar Versions Of Modern Performance heeft ook zijn toegankelijkere momenten en is dan opeens verrassend aanstekelijk. Horsegirl is momenteel een behoorlijke hype, maar Versions Of Modern Performance is in kwalitatief opzicht de hype ver voorbij. De drie jonge meiden uit Chicago hebben een weergaloos album afgeleverd, dat dit jaar zeker hoge ogen gaat gooien, al is het maar in de jaarlijstjes.
Met name in de Verenigde Staten wordt al een tijdje heel erg druk gedaan over Horsegirl uit Chicago. Nora Cheng (gitaar, zang), Penelope Lowenstein (gitaar, zang) en Gigi Reece (drums) zaten nog op de middelbare school toen ze de eerste songs voor hun debuutalbum schreven, maar het weerhield het legendarische label Matador er niet van om Horsegirl direct een platencontract aan te bieden.
Dat er momenteel heel druk wordt gedaan over het drietal uit Chicago is overigens volkomen terecht en ook op de beslissing van Matador om het drietal onmiddellijk te tekenen valt echt helemaal niets af te dingen. Versions Of Modern Performance van Horsegirl is namelijk een geweldig album, dat met een beetje geluk kan uitgroeien tot een van beste debuutalbums van het jaar.
Dat er op voorhand veel vertrouwen was in de muziek van Horsegirl blijkt overigens ook uit het feit dat niemand minder dan de legendarische John Agnello het album produceerde. Met het CV van deze John Agnello kan ik de rest van deze recensie vullen en dat ga ik niet doen, maar hij werkte onder andere met Dinosaur Jr., Sonic Youth en The Breeders en dat zijn drie namen die nog terug gaan komen in deze recensie.
Horsegirl wordt hier en daar een punk, een post-punk of een shoegaze sensatie genoemd, maar buiten wat flarden postpunk (bijvoorbeeld in de openingstrack) zou ik de muziek van het drietal uit Chicago zelf in de hokjes indierock en noiserock stoppen. Bij Horsegirl draait alles om de gitaren en deze worden gebruikt om hier en daar flink hoge muren op te bouwen.
Nora Cheng, Penelope Lowenstein en Gigi Reece houden niet alleen van gitaarmuren, maar ook van lekker vervormd gitaarwerk, dat hier en daar flink het experiment opzoekt. Zeker wanneer de songs met een kop en een staart tijdelijk worden verlaten voor net wat experimenteler werk schuift Horsegirl op richting Sonic Youth, terwijl de wat toegankelijkere songs op het album herinneren aan Dinosaur Jr. (daar zijn de eerste twee namen al). Horsegirl doet verder denken aan alle indierock bands die in de jaren 90 werden aangevoerd door een vrouw, met The Breeders (en daar is de derde naam) en Sleater-Kinney als aansprekende voorbeelden.
Nora Cheng, Penelope Lowenstein en Gigi Reece hebben de middelbare school nog maar net verlaten, maar het debuutalbum van de band zit razend knap in elkaar. Ook de meest rechttoe rechtaan songs op het album zitten vol bijzondere wendingen en zowel het gitaarwerk als de drums op het album klinken geweldig en kiezen bovendien nooit voor de makkelijkste weg. De zang op het album is aangenaam ruw, maar vliegt echt nergens uit de bocht wat Versions Of Modern Performance nog wat beter maakt.
Het doet af en toe wel wat denken aan de muziek van het zwaar onderschatte Goat Girl, maar Horsegirl wordt voor de afwisseling eens wel overladen met aandacht. Ruim een half uur lang houdt Horsegirl je op het puntje van de stoel met songs die het je nergens makkelijk maken, maar die desondanks met speels gemak overtuigen. De Britse kwaliteitskrant The Guardian noemt Versions Of Modern Performance een indierock masterclass en dat is precies wat het is. Wat een debuut. Erwin Zijleman
De krenten uit de pop: Horsegirl - Versions Of Modern Performance - dekrentenuitdepop.blogspot.com
Horsegirl - Versions Of Modern Performance
De Amerikaanse band Horsegirl levert met Versions Of Modern Performance een werkelijk fantastisch debuutalbum af, dat je constant op het verkeerde been zet, maar dat ook meedogenloos verleidt
De muziek van de piepjonge Amerikaanse muzikanten Nora Cheng, Penelope Lowenstein en Gigi Reece krijgt allerlei etiketten opgeplakt, maar ik hoor persoonlijk toch vooral 90s indierock en noiserock. De muziek van Horsegirl is ruw en avontuurlijk, met een hoofdrol voor geweldig gitaarwerk, maar Versions Of Modern Performance heeft ook zijn toegankelijkere momenten en is dan opeens verrassend aanstekelijk. Horsegirl is momenteel een behoorlijke hype, maar Versions Of Modern Performance is in kwalitatief opzicht de hype ver voorbij. De drie jonge meiden uit Chicago hebben een weergaloos album afgeleverd, dat dit jaar zeker hoge ogen gaat gooien, al is het maar in de jaarlijstjes.
Met name in de Verenigde Staten wordt al een tijdje heel erg druk gedaan over Horsegirl uit Chicago. Nora Cheng (gitaar, zang), Penelope Lowenstein (gitaar, zang) en Gigi Reece (drums) zaten nog op de middelbare school toen ze de eerste songs voor hun debuutalbum schreven, maar het weerhield het legendarische label Matador er niet van om Horsegirl direct een platencontract aan te bieden.
Dat er momenteel heel druk wordt gedaan over het drietal uit Chicago is overigens volkomen terecht en ook op de beslissing van Matador om het drietal onmiddellijk te tekenen valt echt helemaal niets af te dingen. Versions Of Modern Performance van Horsegirl is namelijk een geweldig album, dat met een beetje geluk kan uitgroeien tot een van beste debuutalbums van het jaar.
Dat er op voorhand veel vertrouwen was in de muziek van Horsegirl blijkt overigens ook uit het feit dat niemand minder dan de legendarische John Agnello het album produceerde. Met het CV van deze John Agnello kan ik de rest van deze recensie vullen en dat ga ik niet doen, maar hij werkte onder andere met Dinosaur Jr., Sonic Youth en The Breeders en dat zijn drie namen die nog terug gaan komen in deze recensie.
Horsegirl wordt hier en daar een punk, een post-punk of een shoegaze sensatie genoemd, maar buiten wat flarden postpunk (bijvoorbeeld in de openingstrack) zou ik de muziek van het drietal uit Chicago zelf in de hokjes indierock en noiserock stoppen. Bij Horsegirl draait alles om de gitaren en deze worden gebruikt om hier en daar flink hoge muren op te bouwen.
Nora Cheng, Penelope Lowenstein en Gigi Reece houden niet alleen van gitaarmuren, maar ook van lekker vervormd gitaarwerk, dat hier en daar flink het experiment opzoekt. Zeker wanneer de songs met een kop en een staart tijdelijk worden verlaten voor net wat experimenteler werk schuift Horsegirl op richting Sonic Youth, terwijl de wat toegankelijkere songs op het album herinneren aan Dinosaur Jr. (daar zijn de eerste twee namen al). Horsegirl doet verder denken aan alle indierock bands die in de jaren 90 werden aangevoerd door een vrouw, met The Breeders (en daar is de derde naam) en Sleater-Kinney als aansprekende voorbeelden.
Nora Cheng, Penelope Lowenstein en Gigi Reece hebben de middelbare school nog maar net verlaten, maar het debuutalbum van de band zit razend knap in elkaar. Ook de meest rechttoe rechtaan songs op het album zitten vol bijzondere wendingen en zowel het gitaarwerk als de drums op het album klinken geweldig en kiezen bovendien nooit voor de makkelijkste weg. De zang op het album is aangenaam ruw, maar vliegt echt nergens uit de bocht wat Versions Of Modern Performance nog wat beter maakt.
Het doet af en toe wel wat denken aan de muziek van het zwaar onderschatte Goat Girl, maar Horsegirl wordt voor de afwisseling eens wel overladen met aandacht. Ruim een half uur lang houdt Horsegirl je op het puntje van de stoel met songs die het je nergens makkelijk maken, maar die desondanks met speels gemak overtuigen. De Britse kwaliteitskrant The Guardian noemt Versions Of Modern Performance een indierock masterclass en dat is precies wat het is. Wat een debuut. Erwin Zijleman
0
geplaatst: 17 juni 2022, 08:04 uur
Stem verhoogd met een halve ster na deze gisteren in Antwerpen gezien te hebben. Wat een zachtaardige muur van geluid!
* denotes required fields.
* denotes required fields.