Porcupine Tree - Closure / Continuation (2022)

Tsja al die opmerkingen dat het meer een Steven Wilson solo album is dan een Porcupine Tree album is in mijn optiek flauwekul. Wilson heeft altijd de methode gehanteerd dat hij bijna alle nummers vooraf aanleverde en dat de andere leden daar hun eigen dingen op los konden laten. Porcupine Tree is in de basis Steven Wilson, altijd geweest en zal het ook altijd blijven. Jammer dat Colin Edwin er niet bij zit , fantastische bassist maar ik ben in ieder geval weer super blij met de inbreng van klankentovenaar Richard Barbieri, mijn oude Japan held. Gavin Harrison behoeft geen nadere uitleg, bizar fantastische drummer. Mijn eerste indruk van het album is zeer positief, de nummers hebben een lekkere flow en het is natuurlijk weer zeer goed geproduceerd. Als ik een minpunt aan moet kaarten dan is het dat getrut met al die (speciale) edities, je loopt hier lekker op leeg als je ze allemaal wilt hebben. Ik hou het voor nu even bij de gewone CD en LP. Voor nu een dikke 4 sterren maar ik neig naar 4,5.

Naar ik het begrijp is het album in eerste plaats voortgekomen uit sessies tussen Wilson en Harrison, waar later Barbieri zich bij aansloot. Edwin was dan blijkbaar niet meer geïnteresseerd om terug te komen en Wilson vermaakte zich prima op de basgitaar. Met 3/4de van de laatste line-up terug in de gelederen lijkt het mij in elk geval niet onredelijk om dit weer onder de noemer Porcupine Tree uit te brengen. Laten we trouwens niet vergeten dat PT op de eerste twee platen ook bestond uit enkel Steven Wilson. Het is zijn recht om die naam te gebruiken wanneer hij daar zin in heeft.

Ik heb m (zónder de bonusnummers) zojuist voor het eerst beluisterd. Werd een beetje ongerust van sommige eerdere posts. Gelukkig is die ongerustheid weggenomen. Eerste indruk is goed! Ik geniet van de afwisseling van stijlen en tempo’s. PT heeft een mooie discografie met een aantal absolute parels. Dat heeft SW ook. Ik zet een nieuw album niet graag tegenover oud materiaal als daar persoonlijke top 10 albums aller tijden bij zitten. Het mag ook iets minder zijn dan ‘vroeger’, maar nog steeds bovenmodaal goed. Dit album is dat gemakkelijk en ik ga er zéker nóg meer van houden. Pas na het nodige luisteren komen favorieten boven en weet ik het album op echte waarde in te schatten. Het nodigt in ieder geval uit om de ‘repeat’
knop voorlopig ingedrukt te houden. Please continuate!

The Guardian: 3*

Aan de derde luisterbeurt begonnen, vanwege de variatie en prachtige productie vooralsnog 4 sterren, misschien dat ik na nog een paar luisterbeurten besluit een uitgebreidere recensie te schrijven. Porcupine Tree was altijd een van mijn favoriete bands dus keek al een tijd uit naar de release van dit album, de kans op teleurstelling was daardoor groot, maar gelukkig zijn er voldoende tracks op het niveau van de oude PT albums. Niet alles is even sterk, maar alles klinkt wel heel fijn.
(Trouwens, ligt het aan mij, of klinkt het begin van "Never Have" als een track die van Blackfield had kunnen zijn?)

Heeft vandaag twee luister beurten gehad,ben best SW fan maar dit album...nee...kan me niet bekoren tis net of hij zoekende is...maar het is hem niet gelukt..... Jammer,had mij er best wel op verheugd

Staat hier al de hele middag op repeat. Wat een heerlijke plaat!

Bijzonder trouwens hoe de meningen toch wel uiteenlopen.

Volledig eens met Goldhand. Hoe kun je hier als PT/Sw fan teleurgesteld in zijn?

Geweldig album!

Het werd wat ik vreesde. Technisch perfect en een kraakheldere productie maar zo bijeengeraapt en zielloos. De 'singles' zijn nog redelijk te noemen maar songs als "Dignity" en "Walk The Plank" zijn zo een copy paste van vorig werk, dat ik er het fout soort kippenvel van krijg.

Ik heb PT en SW extreem hoog zitten, maar voor mij is deze terug naar af. Uit respect voor hun oeuvre onthoud ik me van een stem.

Een gemiddelde SW met wat tonen van PT. Dat is mijn eerste indruk. Is dat erg? Nee hoor, nog steeds ver bovengemiddelde muziek voor mij, maar het is niet briljant. Zal ergens tussen 3,5 en 4* eindigen, is mijn verwachting.

Het album wordt wat mij betreft nog een stuk beter met de bonus tracks erbij. Spotify geeft ook helemaal niet aan dat het bonus tracks zijn; je moet het al gelezen hebben of de fysieke versie in huis hebben. Vooral ‘Never Have’ heeft zo’n lekkere flow.. niet de meest unieke track maar voor mij direct aansprekend. Fantastische vocal harmonies in de chorus.

Album inclusief bonustracks 2 keer beluisterd nu en het laat me volkomen koud. Waar ik in het verleden vrijwel direct verslaafd was aan de liedjes zodra ik ze hoorde, gaat het nu aan me voorbij zonder dat ik er acht op sla. Is mijn toenmalige favobandje dan zo veranderd dat ik er niet enthousiast van word? Nee hoor, ik ben het zelf die veranderd is. Ik wist niet dat het kon, maar ook ik evolueer. Het is gewoon mijn muziek niet meer. Scheelt in elk geval een hoop centen…

Helemaal mee eens. Zal wel een commercieel / strategische keuze zijn, maar het album is wat mij betreft pas compleet en af inclusief de bonustracks; die voegen echt nog wat toe in dit geval

Nu 2x beluisterd; laatste keer inclusief bonustracks => zeker 4 sterren, maar kan nog groeien...

Porcupine Tree - Closure / Continuation - Porcupine Tree - Closure / Continuation Deluxe Digital Album - porcupinetree.tmstor.es

Een beetje mosterd na de maaltijd (en een aardige steek richting de kopers van de deluxe versie). Maar voor degene die nog alle nummers willen, hebben ze de deluxe versie ook digitaal aangeboden. Voor €6 euro.

Ikke dus gelijk proberen... al was het maar voor de instrumentale versies voor deze lage prijs. Nou... mijn poging is dus voorlopig mislukt.

Dus noppes, niet te bestellen in Nederland via PayPal. Morgen nog een poging wagen, op een andere wijze en ook al omdat het alleen via een pc te downloaden is.

Vreemd! Ik vertrouw dit niet zo.

Alicia ik lees op Twitter inderdaad ook al meer problemen. Maar het komt wel van de officiële bron, dus het zou te vertrouwen moeten zijn.

Via PayPal gaat het in elk geval niet lukken. Dus wordt het Qobuz. Dan maar zonder de instrumentaaltjes, maar wel hi-res (wow). Is verder geen ramp, hoor. Was alleen nieuwsgierig naar een download voor deze wel heel lage prijs.

Vakmanschap vooral weer, dat kun je aan de mannen wel toevertrouwen, maar het is voor mijzelf wel weer een bevestiging dat progrock niet meer echt mijn ding is.
Ik hoor heel gave dingen voorbij komen, maar niet altijd wat mij kippenvel bezorgd of mij echt omver blaast.
Harridan is een boeiende opener en sterk opgebouwd. De heren trekken stevig van leer en op één of andere manier hoor ik bij vlagen wat Toolachtige structuren.
Daarna trekt Dignity mijn aandacht op een positieve manier.
Het is en blijft waanzinnig knappe muziek; gedetailleerd, virtuoos en met nuances, maar met name de spierballenprog die vaak de kop op steekt, is
op een gegeven moment iets waar ik zonder kan.
Wat mij betreft had het wel iets meer zweveriger mogen klinken, maar dat is puur persoonlijk hoor.
Ik gun het zeker nog wat luisterbeurten, ook omdat ik samen met mijn zoon naar hun concert ga.
Nooit gezien en uiteraard een keer mee maken. Porcupine Tree heeft genoeg moois gemaakt.
Of deze mij echt gaat raken, moet ik nog zien.

@Alicia, mij lukte het ook niet direct via PayPal bij een eerdere bestelling. Maar met een account en dan inloggen lukt het wel.

Okay! Ik zag dat ook, maar durfde dit niet onmiddellijk te doen! Ga ik proberen! Bedankt, Sparky!

Grappig. Wat mij betreft dan.

Ik schat dat ik een jaar of 15/20 geleden op een totaal ander forum getipt ben om PT te beluisteren.
Toen vond ik het goed. Prima composities, uitstekend gespeeld. Ik heb zelfs eens een concert bezocht. Ook dat vond ik goed. Net als dit album.

Alleen blijven de nummers nooit hangen. In eeuwigheidswaarde dan. Ik heb een album nooit voor de 6/7/8e keer beluisterd.

Dat is een kwaal die ik ook heb bij PT en iets mindere mate SW! Als ik luister, denk ik: heerlijke muziek. Maar ik heb vaak weinig idee hoe de nummers precies heten. Wel: nr 5 van dat album is top!
Dit heb ik veel minder bij andere favouriete bands, op de een of andere manier.

Ik luister dan weer wel een stuk vaker dan 6/7/8 keer....

Ik ben nogal gecharmeerd van Deadwing. Juist op dat album zijn er werkjes die goed zijn blijven hangen. Wellicht om dat één en ander in vorm behoorlijk melodieus is. Prachtige plaat nog steeds.
In Absentia ook erg sterk.

Van de 3 bonusnummers vind ik Population Three echt een draak van een nummer. Dat trekt het hele album naar beneden. Ik skip dat nummer dan ook meteen. Best wel triest dat je zoveel betaalt voor die extra nummers en dan krijg je een aardige nummer als Never Hate en erg tof nummer love in the past en zo'n instrumentaal pauper nummer. Halfje eraf voor mij.

Album heeft nu zo’n 5 keer op repeat gestaan en ik begin erin te komen. Ik vind het nog niet zo goed als eerder werk, maar wel beter dan The Incident. Zit toch wel weer een goede afwisseling tussen hard en zacht tussen. Wat me wel enigszins begint te storen is de kopstem en Gavin die toch wel vaak dezelfde herkenbare drum ritmes gebruikt bij Porcupine Tree en Pineapple Thief. Herd Culling ook weer. Ik heb toch liever dat ie wat meer van zij Poly rhytmhs gebruik zoals bij Anesthetize. Dat is zo gaaf.

Ik snap je punt wat betreft "Population Three". Vind ik ook een bijzonder irritant nummer.
Vraag is dan hoe je een album beoordeeld. Het aanwezig zijn of ontbreken van bonusnummers kan wel invloed hebben op je beoordeling van een album.

Porcupine Tree - Closure / Continuation

Ik had net als velen niet meer verwacht dat er nog een nieuw album van Porcupine Tree zou uitkomen. Toen plots de single Harridan uitkwam moest ik eerst 3x lezen of ik de bandnaam wel goed las
Dit album heb ik inmiddels ook al een paar keer geluisterd. Harridan vind ik dusdanig goed dat ik hier echt wel nieuwsgierig naar werd. Blijft ook nog steeds mijn favoriet van dit album. Erg mooie sfeer neergezet, stevig nummer ook.
Of The New Day is ook een prima nummer, met in het instrumentale gedeelte weer het karakteristieke gitaarspel van de band.
Vervolgens komen Rats Return en Dignity, twee nummers die erg van elkaar verschillen. Rats Return beukt er voornamelijk op los, waar Dignity een sfeer schept om jezelf in te verliezen. Zeer geslaagde nummers.
Herd Culling vond ik al de minste van de nummers die al waren uitgebracht, en mijn mening is door de langere versie niet veranderd. Ook Walk the Plank doet het niet helemaal voor mij, hoewel het nummer qua sfeer niet misstaat op het album.
Chimera's Wreck vind ik dan weer echt een toppertje. Melodieus nummer dat rustig opbouwt richting prachtig gitaarspel in de tweede helft van het nummer. Weet de volle lengte te boeien.
Misschien niet het niveau wat Porcupine Tree heeft gehaald met Deadwing en Fear of a Blank Planet, maar dat had ik eerlijk gezegd ook niet verwacht. Wel is dit toch weer erg genietbaar geworden en dit album misstaat niet in oeuvre van de band.

4*

Veel van wat ik had willen zeggen over de nieuwe Porcupine Tree is hier reeds gezegd. 'Degelijk' is het eerste woord dat bij me opkomt na een aantal luisterbeurten. Wilson en co vliegen nergens volledig uit de bocht, maar van het niveau In Absentia, Deadwing en Fear of a Blank Planet wordt het hier nergens (wat ik overigens ook niet had verwacht met een terugkeeralbum). Ik geniet vooral van de samenhang tussen de verschillende nummers en de sfeer die hier gecreëerd wordt. Wat dat betreft petje af voor Wilson, Barbieri en Harrison.

De conclusie van Winterstone hierboven is naar mijns inzien dan ook volledig op zijn plaats. Beter had ik het niet kunnen verwoorden:

Terugkomend op de term 'degelijk' zet ik Closure / Continuation eerst op 3.5*, wat volgens mij een heel degelijke score is. Ik heb echter goede hoop dat deze nog wel bij me gaat groeien, zoals dat eigenlijk bij bijna alle albums van Porcupine Tree en Steven Wilson is gebeurd. Vier sterren (of zelfs nog hoger, wie weet) sluit ik dus niet uit.

Daarnaast wil ik in ieder geval nog wel zeggen dat het zeer positief is dat een dergelijke prog-rock gigant als Porcupine Tree (wie kent die naam niet als prog-fan zijnde?) besloten heeft om met nieuw materiaal te komen. Volgens mij kan dat deze muziekgemeenschap alleen maar ten goede komen. Nu maar hopen dat ze er nog een paar jaartjes aan vast plakken (en wellicht een nieuw album) onder de naam Porcupine Tree.

Dignity is een van de mooiste nummers die ik dit jaar gehoord heb, wat een track is dat