Porcupine Tree - Closure / Continuation (2022)

Red33 aangezien je van prog houd. Raad ik je ook Jethro Tull, Gentle Giant en zeker King Crimson aan.
Laatst genoemde heeft de heer Steven Wilson met de 40th Anniversary versies een geweldige inbreng in de remaster gebracht. Ga bij King Crimson vooral voor de 40th Anniversary versies.

Ik denk als je dit ook goed vind dat je ook Anathema, Alertnative 4, Opeth (probeer Damnation, Pale Communion en zeker In Cauda Venenum [Swedish Version] zeker eens!).

Als je ook van psychedelische taferelen houdt raad ik je ook Ozric Tentacles aan! Hele andere vibe en erg trippy!

Over trippy gesproken, de oude Porcupine Tree albums waren ook erg trippy met name Voyage 34 en Metanoia. Maar ook The Sky Moves Sideways was erg mellow! Totaal anders dan nu.

Aansluitend op het bericht van Maarten0402 wil ik ook graag Van der Graaf Generator tippen. Begin bij Godbluff, daarna Still Life om vervolgens hun meesterwerk (mijns inziens) te beluisteren: Pawn Hearts. Leuk dat je je aan de prog wilt wagen!

Nee hoor en ik moet zeggen dat dit een album is dat sowieso vol invloeden zit van andere bands. Ik hoor ook Genesis en King Crimson bijvoorbeeld. Het album bevalt mij sowieso steeds beter.

Zonder twijfel mijn favoriete instrumentale band. Ooit stond Porcupine Tree in hún voorprogramma. Als je het oude werk t/m Signify hoort dan is de overeenkomst met Ozric Tentacles vrij makkelijk te horen! Dan moet je wel het werk hebben dat zij toen maakten, dus ‘Pungent Effulgent’, ‘Erpland’, ‘Strangeitude’ en ‘Jurassic Shift’.

Dan moeten jullie Hidria Spacefolk ook eens gaan beluisteren. Vooral hun debuutplaat is fenomenaal. Ligt behoorlijk in lijn met de Ozrics, maar wel met een eigen geluid.

Toch leuk dat andere users op deze manier met nieuwe muziek in aanraking komen.

Hidria Spacefolk bij uitkomen van die debuutplaat gecheckt, zeker niet onaardig inderdaad.

Misschien iets voor Ozric Spacefolk ?

Michiel heeft mij juíst aan die band getipt

Ik heb wat losgemaakt zie ik... haha.

Bedankt voor alle tips! Ik ga eerst eens in het oeuvre van Porcupine Tree en Steven Wilson duiken, vooraleer ik bovenstaande tips ter harte neem!

Jullie horen van me... Ik weet alleen niet wanneer.

Knap album, zonder meer. Maar gaat gedeeltelijk toch wat langs mij heen.
Daarmee is het natuurlijk lang niet slecht, maar zoals ik al eerder beschreef zal het ook wat met mijn huidige muzieksmaak van doen hebben.
Ik ben niet zo van de naar progmetal neigende stukken, het komt mij wat geforceerd over en hoewel de drummer een gigant is, drukt hij soms een wat te grote stempel op het geheel.
Ik vind de meer relaxe, naar poprock neigende stukken het meest boeiend.
Daar hoor ik echt wel magie.

Het zal in ieder geval geen plaat worden die ik veel zal gaan luisteren.

Een solo album van SW met een betere drummer, zo omschrijf ik het

Jammer idd want dit ligt inderdaad veel meer tegen het solowerk van SW aan dan tegen het werk van PT. Het album (hoewel een, zoniet de beste productie van het jaar en wat dat betreft veel beter dan Marillion, die soms wat dof klinkt, klinkt deze PT, helder, dynamisch, gebalanceerd en zijn alle instrumenten hoorbaar en verzand er niets in de mix) haalt het ook nooit bij het werk van PT, zeg. Fear Of A Black Planet, In Absentia, Lightbulb Sun of Deadwing. Daar is het simpelweg niet origineel genoeg voor. Het album deed veel meer aan als een voortzetting van To The Bone. Op zich niet erg aangezien er op dat album ook genoeg te genieten valt maar als je er een PT plaatje aanhangt verwachten mensen wellicht toch net iets meer.

Ik heb een kaartje voor het concert in Nov. dus ik zal het gaan zien. Mijn verwachting is dat het nw werk schril gaat afsteken tegen het oude werk. Daarnaast hoop ik dat Wilson dit keer minder arrogant en moralistisch belerend is (walgelijk de laatste keer. Na notabene Arriving Somewhere But Here (jn Dublin Don't Hate Me) en voor Permanating gaf SW even een speech waarin al zijn prog fans werden weggezet als Muzikale Snobs en werd het tijd dat pop muziek als The Beatles, Abba en Talk Talk (blijkbaar ook popmuziek en ik vermoed dat hij daarmee niet Laughing Stock of Spirit Of Eden bedoelde) weer moest worden geherwaardeerd) en vooral dat ie z'n geluid op orde heeft. Tijdens de To The Bone Tour is er vrijwel de hele toer door geklaagd op FB over hoe erbarmelijk slecht het geluid was en ik kan hetzelfde beamen. Te hard, uit balans, etc. Zoveel nummers vielen compleet in het water, waaronder jammer genoeg het prachtige einde van Refuge, de solo in Sound Of Muzak (je zag SW em spelen maar hoorde niets) en zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik vond het voor iemand die zo geobsedeerd is met geluid werkelijk schrikbarend slecht. En zo moeilijk moet dat niet meer zijn tegenwoordig door allerlei hulpprogramma's als Main Stage. En dan ook nog pronken dat je quadrofonisch geluid hebt....Right.

Als ik je verhaal zo lees is het wel flink erger geworden. De laatste keer dat ik hem zag was in Paradiso ten tijde van Grace for Drowning. Toen werd hij alleen boos als iemand iets schreeuwde tijdens de intro van Raider II. Of een foto maakte natuurlijk.

Dat hij Prog fans als snobs wegzet is trouwens niet nieuw, dat doet hij ook al jaren. Hij wilde ook nooit als prog artiest bestempeld worden.


Sowieso vindt ik zijn eigen producties (over zijn remaster werk kan ik niets zeggen aangezien ik die niet beluisterd heb) ook weinig bijzonder. Eigen ten tijde van Hand. Cannot. Erase dat voor mij die omslag wat begon. Deze vindt ik ook vrij zwakjes klinken in vergelijking met het eerdere werk.

Ben wel benieuwd wat ze live gaan brengen en hoe de publieke reactie op de nummers gaat zijn.

Ja, dat deed hij in Brussel ook destijds. "Beste popband allertijden zijn de Beatles, #2 ABBA en als je wil dansen op dit nummer, hoef je je daarvoor niet te schamen!" Zoiets. Mijn probleem met Permanating is niet het feit dát hij een popnummer wilde schrijven, wel dat het zo'n flauw stukje melige disco is geworden.

Afijn, dat heeft verder niets te maken met dit prima, maar ook niet echt beklijvende nieuwe album. Het duidt er wel op dat Wilson niet echt doorheeft dat hij toch echt sterkere muziek gaat als hij de progtour opgaat (zoals hier) en niet als hij uitstapjes maakt richting de pop of elektronische muziek. Alle kritiek doet hij maar af als bekrompenheid van zijn fans, waarmee hij hen vervreemdt terwijl hij niet echt nieuwe fans wint met zijn stilistische koerswijzigingen.

Wilson geeft in een interview (zie bron) een duidelijk antwoord op zijn insteek m.b.t. Progmuziek in relatie tot zijn solo carrière en dit laatste album van Porcupine Tree

Vraag: Met de laatste paar solo-albums heb je duidelijk geprobeerd om het hele 'prog'-label te laten varen. Maar is het bijna een opluchting om je daar geen zorgen over te maken en gewoon te rocken met Porcupine Tree?

Wilson: Ik denk dat er een element van in zit. We deden zeker wat natuurlijk kwam en probeerden niet zelfbewust te analyseren. Ik zal de eerste zijn om toe te geven dat wanneer ik bijvoorbeeld een album als The Future Bites benader, er vanaf het begin een heel, heel duidelijk mandaat was, namelijk dat ik iets anders wil doen. Ik wil de confrontatie aangaan met de verwachtingen; ik wil een plaat maken die niet echt iets te maken heeft met de wereld van de progressieve rock. Het was geen gekunstelde heruitvinding, maar toch was het een bewuste poging tot heruitvinding, en ik denk, een geslaagde. Terwijl ik denk dat je gelijk hebt met Porcupine Tree, er is niets van dat denkproces. Het is gewoon, dit is wat we doen als we samenkomen. En we denken niet na over hoe het gepositioneerd gaat worden of hoe het gepromoot gaat worden, of hoe het op de markt gebracht gaat worden. Ik bedoel, ik geloof sterk dat wanneer je op een bepaald punt in je carrière komt - en ik doe dit nu al 30 jaar, professioneel - ik het gevoel heb dat ik het recht verdiend heb om gezien te worden als iemand die mijn eigen muzikale universum heeft gecreëerd. En dit idee van genre zou niet noodzakelijkerwijs van toepassing moeten zijn.

Ook trouwens een duidelijk antwoord m.b.t. het niet 'aanwezig zijn' op dit album van bassist Colin Edwin:

Vraag: De fans van vroeger hebben gevraagd naar [bassist] Colin Edwin, en vroegen zich af waarom hij niet betrokken was bij dit project. Wat is het verhaal daarover?

Wilson: Er is niet echt een groot verhaal. Er zijn veel kleine dingen die samen hebben gewerkt om het te maken zoals het was. Ik denk dat het eerste ding was dat de oorsprong van het project was dat ik op een dag naar Gavin's huis ging voor een kopje thee, en hij stelde voor om een jam te maken. En ik keek rond in zijn studio en hij had geen gitaar, maar wel een basgitaar. Dus pakte ik de basgitaar. En ik denk dat een van de eerste keren dat we samenkwamen we die groove begonnen te jammen aan het begin van 'Harridan', waarmee de plaat opent. En we hadden een paar van dat soort sessies waar ik niet eens de moeite nam om een gitaar mee te nemen.

Ik genoot van het spelen van de bas. Zoals veel gitaristen, als ik de bas oppak, heb ik de neiging om hem te bespelen als een gitarist. Dus ik doe veel dingen vrij hoog, ik speel melodieën, ik speel akkoorden, dingen die een "echte bassist" misschien niet zou denken te doen. En dus de fundamenten van de plaat, de basis van de plaat, het DNA waar de plaat uit voortkomt, was gebouwd op mij en Gavin die met mij aan het jammen was op bas, bas spelend in mijn stijl, die heel anders is dan Colin's stijl. Dus in die zin werd het een beetje een voldongen feit, tegen de tijd dat we drie of vier nummers hadden, was het van, "oh, oké, ik denk dat ik de bassist ben op deze plaat, dan". Maar er waren andere dingen. Niemand van ons hoorde iets van Colin voor jaren aan een stuk. We gingen allemaal onze eigen weg in 2010, en ik hoorde regelmatig van Richard en Gavin: "Wanneer gaan we iets nieuws doen?", "Zullen we bij elkaar komen?", "Zullen we uit eten gaan?", "Zullen we een kopje thee gaan drinken?" Ik hoorde niets van Colin, ik heb nog steeds niets van hem gehoord. Dus hij was niet pro-actief aan het pushen om betrokken te worden in iets nieuws. Maar ik denk dat, zoals ik het zie, de creatieve kern van de band altijd uit ons drieën heeft bestaan. Dus het is Gavin's interesse in complexe drums, maatsoorten, polyritmiek; Richard's nadruk op sound design en textuur keyboardspel. Beide dingen, gefilterd door mijn singer-songwriter gevoeligheid. En opnieuw, teruggaand naar het prille begin, Porcupine Tree begon als een soloproject, dus speelde ik bas. Op de eerste drie Porcupine Tree albums, speelde ik bas. En ik speelde af en toe bas op nummers in de tussenliggende periode ook, toen het meer mijn stijl was die ik wilde op de bas, meer agressief, meer gitaar-georiënteerde stijl. Dus nummers op [2002's] In Absentia en [2005's] Deadwing speel ik bas op, dus het is niet helemaal ongekend.

BRON: Steven Wilson on the return of Porcupine Tree

meneer : 'Ik bedoel, ik geloof sterk dat wanneer je op een bepaald punt in je carrière komt - en ik doe dit nu al 30 jaar, professioneel - ik het gevoel heb dat ik het recht verdiend heb om gezien te worden als iemand die mijn eigen muzikale universum heeft gecreëerd. En dit idee van genre zou niet noodzakelijkerwijs van toepassing moeten zijn.' Heerlijk zelfingenomen.....

Ik mis het basgeluid van Edwin. Ik mis de warmte die hij de songs meegeeft en de prachtige basloopjes. Ik vind het eeuwig zonde dat Edwin er niet bij is. Echt.

Het hele verhaal rondom Colin Edwin is ook wel apart. Wilson zegt dat Colin nooit contact gezocht heeft en ze dus eigenlijk al zonder hem begonnen zijn. Maar vanuit Colin blijkt dat Wilson en co ook nooit echt contact gezocht hebben. Tot het bericht van Wilson waarbij hij vertelde dat er een nieuw album komt en hij de bas al ingespeeld is, en er dus geen rol voor Colin meer is. En schijnbaar kwam daar direct een bericht van een advocaat achteraan.

Bassist Colin Edwin reveals that news of Porcupine Tree’s reunion came as a “surprise” to him

dit album is groeiende....

Er stond een gast vooraan die de hele tijd Trains zat te roepen. Die gast werd even de uitgekafferd zeg. Niet normaal en ik had sterk het idee dat daarna eigenlijk te hele sfeer ook verpest was. En vond het daarnaast ook totaal onnodig.

Ik heb het een keer eerder gezien toen Hogarth in 1997 in Tivoli net voor 80 Days een opmerking maakte over Fish die compleet verkeerd viel (ook op reactie van iemand in het publiek) en de sfeer compleet gebroken was voor de rest van het concert. Nu zon aardige gast. Echt. Maar kon er in zijn tijd ook wat van.

Permanating is op zich best een lekker nummer, maar door zijn speech ben ik er compleet klaar mee.

En de keren dat SW 'I don't give a fuck' wat mensen van zijn muziek vinden. Meestal mensen die dat zeggen.........

Als zijn eigen mixen. Ik beluister zijn solo albums vrijwel alleen op DTS HD en die zijn eigenlijk altijd vrij goed afgemixed. Zijn remixes voor andere bands. Hij heeft geweldig werk gedaan voor Brave van Marillion, Crimson tot aan Beat en 5 Yes albums. Allen klinken nu echt vele malen beter. Nogmaals ook op cd maar vooral DTS HD.

Idd. Ik vind het raar. Zeker door de tegenstrijdige berichten.

Zijn arrogante en zelfingenomen houding levert hem ook geen nw fans op. En The Future Bites is een leuk uitstapje maar come on zeg. En inderdaad wat je zegt. Hij is echt veel beter als hij in de Progressive Rock hoek blijft en nummers schrijft als Russia On Ice, Arriving Somewhere But Not Here, Don't Hate Me, etc.

Die avond. Om even aan te tonen ook hoe vervelend Prog Toch was haalde hij als voorbeeld Voyage 34 aan. Hij speelde het op gitaar en kraakte het vervolgens helemaal af als te eentonig. Je eigen muziek....'Is this what you want to hear !!' (met een vrij neerbuigende toon).

Ik vond het echt beschamend hoe hij tekeer ging.

Met alle interviews en berichten die van Wilson nu naar buiten komen ontstaat voor mij steeds meer het beeld van een ontzettend arrogante en onsociale man die dankzij zijn succes denkt gelijk te hebben. Wat het eerste alleen maar verergerd.

Een soort van Roger Waters

Bedankt voor het delen van dat artikel over Colin, legian. Dat werpt inderdaad een geheel nieuw licht op deze situatie. Ik vond het al bijzonder dat iemand die 17 jaar bij zo'n grote progband speelde en samen meewerkte aan zo veel topplaten plots volledig niets meer van zich zou laten horen en een uitnodiging om terug in de band te komen zou afslaan. Ik ben dan ook geneigd om Colin te geloven. En om dan nog eens een telefoontje van Stevens advocaat er achteraan te krijgen... Onwerkelijk vind ik het dat je een oude bandmaat en vermeende vriend zo zou behandelen. Doet me denken aan RHCP die Josh Klinghoffer pardoes de deur wezen toen Frusciante terug in de band wou komen. Langdurige invloed van geld en roem corrumpeert blijkbaar onvermijdelijk de ziel.

SirPsychoSex Of Gilmour, Waters, Wright en Mason die besloten om Barret maar niet meer op te halen. Al heb ik wel het idee dat Gilmour zich daar zijn leven lang schuldig over heeft gevoeld aangezien hij (blijkbaar) al die tijd netjes de royalties regelde en er zeker van was dat Barret niets tekort kwam

Tsja, bands en ego's een altijd weer terugkerend fenomeen. Ik vind het ontzettend jammer dat Colin er niet bij is maar het verhaal heeft natuurlijk wel twee kanten. Als ik dit lees in hetzelfde artikel dan zegt Wilson:

“There isn’t really a big story. There are lots of little things that conspired to make it the way it was,” he states. “None of us heard from Colin for years on end. We all went our separate ways in 2010, and I would regularly hear from Richard and Gavin: ‘When are we going to do something new?,’ ‘Should we get together?,’ ‘Should we have dinner?,’ ‘Should we have a cup of tea?’ I didn’t hear from Colin, I still haven’t heard from him. So he wasn’t proactively pushing to be involved in anything new.”

Dus heeft Colin zelf ook helemaal niets meer van zich laten horen sinds 2010. Dat geeft ook wel aan dat de basis niet meer helemaal lekker was. Ik weet ook nog dat Steven Wilson destijds zei dat er iemand in de band was die geen nieuwe richting in wou slaan. Het kan best zijn dat dat Colin was. Waarom er een advocaat aan te pas moet komen snap ik niet en lijkt mij ook totaal overbodig. De meeste bassisten zijn relaxte aardige gasten en wat heb je eraan. Het zet alleen maar de toon voor een verdere verwijdering en de enige die er wat aan heeft is de advocaat.

De twee verhalen lijken ook niet incompatibel met elkaar. Er was van beide kanten weinig contact, waardoor het finaal dus zo gelopen is. Ik vind wel dat Steven of iemand anders uit de band Colin op zijn minst had mogen inlichten dat ze met zijn drieën terug aan het repeteren en opnemen waren. Als je hem na 17 jaar samenwerken gaat bedanken voor zijn diensten, vind ik het maar zo netjes dat je ten minste even de telefoon oppikt om dat gesprek rechtstreeks aan te gaan. Niet eerst een album opnemen achter zijn rug en dan een droge e-mail sturen dat er "geen rol voor jou meer is", en dan inderdaad nog de advocaat er achteraan om zout in de wonde te strooien. Dat getuigt voor mij van weinig fatsoen of empathie.

Voor het geval het hier hier nog niet bekend was: het nieuwe project van Colin komt later dit jaar ook met een nieuw album (single: O.R.k. | As I Leave); op basis van het vorige album O.R.k. - Ramagehead is dat het wachten waard...

Ik vind het op z'n minst na zon lange samenwerking ongelofelijk onbeschoft. Hem ervan informeren was wel echt het minste wat ze hadden kunnen doen. Maar wel passen bij wat ik heb gezien van Wilson's karakter. Terwijl Edwin toch echt altijd overkomt als behoorlijk relaxed.

Het blijft schijnbaar een gegeven dat de rest van de band zonder Colin verder wou. Het is niet alleen Wilson maar ook de andere twee leden hebben in die tijd geen contact met Colin gehad. Dat is nagenoeg onmogelijk na zo'n lange intense samenwerking. Er moet dus meer hebben gespeeld onderling en dat zijn toch niet onze zaken. Ik vond Colin een grote toegevoegde waarde hebben bij PT en had hem graag weer gehoord en gezien. We hebben helaas allemaal een houdbaarheidsdatum en de chemie van een band werkt alleen als er ook chemie is. Als het een verplichting word dan eindigt dat alleen maar met ellende. Of zoals het This Mortal Coil album uit 1984 zo mooi heet: It'll End In Tears.

Erg jammer dat Edwin niet van de partij is (net als John Wesley) maar ook in het normale leven heb je wel eens zomaar geen contact meer met iemand omdat je uit elkaar groeit en er schijnbaar niet echt een band verder meer is op menselijk vlak. I've moved on schreef John Wesley laatst over deze nieuwe plaat/tour van PT. Colin Edwin heeft blijkbaar hetzelfde gedaan. Prima.