Kevin Morby - This Is a Photograph (2022)

Het titelnummer is lekker swingend!

Deze man stelt ook nooit teleur hè.

In januari 2022 krijgt singer-songwriter Kevin Morby de schrik van zijn leven. Tijdens een familiediner zakt zijn vader voor zijn ogen in elkaar en wordt met spoed naar een ziekenhuis gebracht. Enige uren later bladert hij enigszins afwezig door een doos met oude familiefoto's in de kelder van zijn ouderlijk huis in Kansas City.

Diezelfde nacht voelt Morby nog steeds de schok en angst door zijn lijf gieren en flitsen er foto’s van zijn vader door zijn gedachten. Vooral eentje : zijn vader als jonge man, trots, sterk en vol zelfvertrouwen, poserend op een grasveld met zijn shirt uit. "Op de foto ziet hij er jong en zelfverzekerd uit, zijn borst naar de camera zwenkend alsof hij op zoek was naar een gevecht. Het was me niet ontgaan dat dit dezelfde borstkas was die ik een paar uur eerder zag, waar een stethoscoop tegenaan werd gezet terwijl hij op de keukenvloer van het huis van mijn zus lag.", aldus Morby.

Terwijl zijn vader aan het herstellen was, begonnen de ideeën voor een nieuw album naar boven te borrelen. Hij vertrok naar Memphis en nam zijn intrek in het Peabody Hotel. Hij bracht er dagen door met het bezoeken van bekende plekken van door hem bewonderde dromers zoals de betreurde Jeff Buckley, die verdronk in de Mississippi. Het leverde het liedje Disappearing op. Overigens schreef Dayna Kurtz twee decennia geleden al over hetzelfde onderwerp het schitterende Somebody Leave a Light On.

Ook dwaalde hij door de buurt waar Jay Reatard zijn laatste dag doorbracht en bezocht hij Graceland. ’s Avonds legde hij bij terugkomst zijn opgedane indrukken vast in tekst en muziek. De liedjes, veelal droevig van toon, stroomden in grote getale uit hem.

Net als op Singing Saw en Oh My God is Sam Cohen andermaal de producer van zijn intussen zevende album This Is a Photograph. Voormalig toer pianist Oliver Hill en zijn moeder Meg en zus Charlotte verzorgden de strijkers. Toerende landgenoten Cochemea Gastelum (saxofoon), Jared Samuel (orgel) en Alecia Chakour (zang, tamboerijn) namen deel aan de sessies, evenals Eric Johnson (banjo). En nieuwe bandleden zoals drummer Josh Jaeger (drums, percussie), Brandee Younger (harp), Makaya McCraven (drums), Cassandra Jenkins (zang) en zelfs Tim Heidecker en Alia Shawkat (de losgeslagen lach op Rock Bottom).

De laatste sessies werden live gehouden in Memphis bij Sam Philip's Recording Co., met aan het roer zoon Jerry Philips, die de erfenis van de oorspronkelijke Sun Records-studio voortzet. Favoriete track is voor mij het fraaie duet met Cassandra Jenkins in Bittsweet, TN. This Is a Photograph kan zeker gezien worden als zijn magnum opus.

Kevin Morby live :

26-05 BORGERHOUT : De Roma
29-05 UTRECHT : TivoliVredenburg

Nu paar keer geluisterd. Einde van album is echt prachtig. Dit gaat vaak op repeat komende dagen.

(Ik denk) Zijn beste album. Geweldig geproduceerd ook. Kraakhelder geluid.

(Smaak)volle productie, veel variatie en met gemak Morby's beste tot dusver. De man weet op elk album wel te leveren maar meestal ligt verzadiging gauw op de loer, mede door de soms wat zagerige stem van de Texaan. De songs op This Is a Photograph zijn rijker aangekleed, niet enkel de gebruikelijke piano/gitaar combi. Die variatie maakt dat ik nog lang niet klaar ben met deze.


Volgens Discogs is dit Erin Rae, met wie Morby alreeds duetteerde op haar album Lighten Up. Ook mijn favo track overigens. Jenkins levert een vocale bijdrage op It's Over.

Na nog eens goed luisteren lijkt het me inderdaad Erin Rae McKaskle te zijn die meezingt op Bittersweet, TN.

Het probleem is tegenwoordig, dat ik heel veel digitaal krijg aangeboden, vaak zonder veel aanvullende informatie en vaak ook zonder credits. Ik had zelf achterhaald dat Jenkins meedoet, maar niet McKaskle.

Ik vind Morby’s platen altijd heel fijn, hoewel tot dusverre Singing Saw de enige is die me van begin tot eind in z’n greep wist te houden. Had geen rekening meer gehouden op een album van zulke consistentie, laat staan een plaat die dat weet te overtreffen. Maar ik geloof dat deze dat toch wel doet. Mijn aandacht wordt momenteel iets teveel opgeslokt door The Smile om het naar behoren te kunnen beoordelen, maar op het eerste gehoor is dit Morby’s meest meeslepende en eigenzinnige plaat. Prachtige teksten en arrangementen, een gloedvol persoonlijk geheel. En ik geloof dat ik zijn stem met de jaren alleen nog maar mooier ga vinden, ook dat nog eens! Ik word gewoon duizelig van hoe goed dit muziekjaar wel niet is, het ene meesterwerkje na het andere komt als manna uit de lucht vallen en we zitten nog niet eens op de helft. De creatieve oogst van de pandemie zullen we maar zeggen, iets om in de toekomst vol dankbaarheid op terug te kijken.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Kevin Morby - This Is A Photograph - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Kevin Morby - This Is A Photograph
De Amerikaanse muzikant Kevin Morby zet op zijn zevende album een volgende stap en levert een album af dat zowel qua songs en verhalen als qua geluid mee doet met de beste albums in het genre

Ik heb lang niet altijd een klik met de muziek van de Amerikaanse muzikant Kevin Morby, maar zijn nieuwe album This Is A Photograph overtuigde me onmiddellijk en is sindsdien alleen maar mooier en interessanter geworden. Het is een album dat zowel in tekstueel als in muzikaal opzicht in het midden van de Verenigde Staten moet worden geplaatst en dat binnen de Americana op een breed terrein uit de voeten kan. Het album klinkt prachtig, Kevin Morby zingt met veel gevoel en de songs op This Is A Photograph zijn stuk voor stuk pareltjes vol groeipotentie. Net als het uitstekende Singing Saw geproduceerd door Sam Cohen, die eveneens tekent voor vakwerk.

Ik heb tot dusver een wat ongemakkelijke relatie met de muziek van de Amerikaanse muzikant Kevin Morby. Het in 2016 verschenen Singing Saw vond ik echt prachtig en nam ik zelfs op in mijn jaarlijstje, maar de andere albums van Kevin Morby, hij heeft er inmiddels ruim een handvol op zijn naam staan, deden veel minder met me. Dat is op zich gek want het oeuvre van de Amerikaanse muzikant staat bekend als consistent en van een behoorlijk constant niveau.

Ik was dan ook benieuwd of het vooralsnog zeer positief ontvangen This Is A Photograph me wel weer zou overtuigen. Nu is het over het algemeen zo dat ik de albums van Kevin Morby bij eerste beluistering prima vind, maar dat ik me na een paar keer horen ga afvragen wat er nu precies bijzonder is aan de songs van de muzikant uit Kansas City, Missouri. Het is me dit keer niet overkomen, waardoor ik This Is A Photograph naast Singing Saw uit 2016 plaats, wat overigens niet betekent dat de albums op elkaar lijken, want dat is niet het geval.

Kevin Morby vond de inspiratie voor zijn nieuwe album toen hij in zijn ouderlijk huis in Kansas City een doos met oude foto’s vond en deze bekeek. De Amerikaanse muzikant deed dit nadat zijn vader onwel was geworden en naar het ziekenhuis was vervoerd. Met de vader van Kevin Morby kwam het goed, maar niet veel later kwam de wereld terecht in een pandemie en had Kevin Morby alle tijd om nog eens in de doos met foto’s te duiken.

This Is A Photograph is een losjes conceptalbum dat zich heeft laten inspireren door het leven in het bijna oneindige midden van de Verenigde Staten. Kevin Morby vraagt zich af in hoeverre hij zijn vader echt kent en schuwt ook de grote levensvragen niet, maar het nieuwe album van de Amerikaanse muzikant bevat ook anekdotische verhalen over de Amerikaanse samenleving, eert enkele muzikale helden van Kevin Morby en bevat ook een liefdesliedje voor zijn partner Katie Crutchfield, die we ook kennen als Waxahatchee.

Kevin Morby reist op This Is A Photograph door het deel van het land waarin hij opgroeide, maar komt ook terecht aan de oevers van de Mississippi, op de plek waar Jeff Buckley verdronk en in het hotel in Memphis waar hij verbleef. This Is A Photograph is een album vol mooie verhalen en het zijn verhalen die zijn verpakt in prachtig ingekleurde songs, met een bijzondere rol voor de fraai gearrangeerde strijkers en voor subtiel toegevoegde vrouwenstemmen. Kevin Morby deed uiteindelijk een beroep op producer Sam Cohen en laat dit nou net ook de producer van het eerder genoemde Singing Saw zijn.

Het nieuwe album van Kevin Morby is een voornamelijk laid-back album, dat binnen de Americana een breed palet bestrijkt. De stem van Kevin Morby doet af en toe wel wat aan die van Loud Reed denken, waardoor This Is A Photograph associaties oproept met Lou Reed’s New York, waarbij de verhalen over de grote stad zijn vervangen door verhalen over het uitgestrekte midden van de Verenigde Staten.

Kevin Morby heeft een album gemaakt dat ook best een aantal decennia oud zou kunnen zijn, maar het klinkt echt geen moment als overbodige retro. Ik had de afgelopen jaren wel eens moeite met de muziek van Kevin Morby, maar het geïnspireerd klinkende This Is A Photograph vond ik direct prachtig en is sindsdien alleen maar mooier en overtuigender geworden. Erwin Zijleman

Sundowner was voor mij de eerste indruk van Morby, en die was niet mals. De plaat had net zo goed Lifedowner kunnen heten. In zeeën van tijd heb ik niet vaak zin in kabbelende beekjes als dit. Is dit iéts sprankelender? of is het Kevin's signature om echt heel saai te zijn?

Kabbelend is hij vaak zeker, maar dat kan ook heel leuk zijn. Sundowner is echter niet zijn beste werk. Deze nieuwe plaat is een stuk beter afgaande op de singles. En zijn 'hit' I Have Been To The Mountain is ook zeker een aanrader, bepaald niet kabbelend.

Hoewel ik vind dat Kevin Morby nog geen slechte plaat gemaakt heeft is dit wel weer een stap vooruit vergeleken met zijn laatste 2.

Het lijkt of dat Kevin iets meer tijd en moeite heeft genomen in het creeren van een gevarieerd palet aan sounds. Vooral de drieluik A random Act Of Kindness, Bittersweet, TN & Disappearing vind ik heel mooi.

Five Easy Pieces & It's Over zijn ook schoonheden. "Rock Bottom" vind ik dan weer een redelijk lompe track. De achtergrondkoortjes en zangeressen zorgen ook voor een fijn gewenst resultaat.

Dit herken ik wel, ik vond het ook nooit heel boeiend. Maar heb dit album nu twee keer geluisterd en bevalt wel iets beter. Vooral Bittersweet, TN. Ben benieuwd of het gaat beklijven.

De songs van Kevin Morby pakten mij ongeweten al langer dan ik het zelf wist, van toen ie nog gewoon die frele frontman was van de intussen vergeten Amerikaanse rockband The Babies. Eén intieme afscheidssong daar ergens verloren in hun beperkte repertoire, het ondergesneeuwde 'That Boy', vond ik toen bijna onrechtvaardig ondergewaardeerd. Een subliem akoestisch kleinood vol ontroering, het heeft sindsdien persoonlijk alleen maar meer eeuwigheidswaarde gekregen. In 2013 hoorde ik toevallig 'Harlem River', herkende ik onmiddellijk weer zijn kenmerkend ingetogen stemgeluid: hé, die zanger van The Babies! Pas van dan af eigenlijk ben ik hem beginnen volgen. The Babies op de klippen gelopen en Morby resoluut op solotoer. Hij is daarmee nu al aan zijn zevende toe. En eerlijk, nog nooit heeft ie teleurgesteld...

Warm en wijs, vol 'heart and soul' altijd op weg naar vreugde en liefde, dat is ie z'n hele carrière gebleven. En blijkbaar forceerden trieste omstandigheden ook onze fragiele troubadour tot een terugblik. Was naar Memphis,Tennessee teruggereisd, daar in het historische Peabody Hotel kwamen een na een de nieuwe songs opborrelen. De 'Intro' van de plaat start met vage geluiden van een onbestemd gezinstafereel. Dan het titelnummer 'This Is a Photograph', Morby op een zwoel, Afrikaans repeterend funkritme. De song groeit groots uit met zijn drums, blazers en achtergrondzang. Morby bladerde door jeugdfoto's van zijn ooit beresterke vader, na diens hartinfarct. Steeds meer van die persoonlijke familiale beelden werden de losse nummers van het album, een verhaal mediterend over ouder worden, het verstrijken van de tijd. Ook de hang om in het leven om hem heen het kwetsbare op te zoeken, zijn angsten bloot te leggen, de onverminderd aanwezige behoefte om het intieme te koesteren blijft bij Morby een constante. In 'This is a Photograph', het album, legt hij des te meer al z'n existentiële vragen, zijn observaties van de Midden-Amerikaanse maatschappij, vast in charmante, bijna Dylaneske kleine songs. Gepassioneerde shoots die zo perfect passen, directe, allesbehalve banale miniatuurjes over kleine aardse zaken, ze maken blij en ze doen pijn daar waar het moet. Americana, blues, folk en rock, een mélange die het album tal van juweeltjes levert. Ook vertrouwde producer Sam Cohen stond weer aan het roer en een hele schare gastmuzikanten waren enthousiast van de partij.

'A Random Act of Kindness' is een langzaam opgroeiende rocker, tot bijna volle The War On Drugs-weelde. Het galopperende 'Bittersweet, TN', drijvend op een frisse banjolijn en melancholische countryviolen is een fraai liefdesduet met sterke Morby en etherisch zingende folkzangeres Erin Rae.
De bluesy klaagzang 'Disappearing' komt letterlijk donderend binnen, een ingetogen spaarzame Frusciante-gitaar en een ijle melodica-riedel. Het klotsende water op 'A Coat of Butterflies' volgt mediterend de Mississippi. De dromerige saxofoon roept bij Morby de sombere gedachte aan Jeff Buckley op die er in 1997 verdronk. Kinderkoorzang, piano, sax en harpgepingel, allemaal fraai!

Het met extreme vrolijkheid opgetuigde 'Rock Bottom' schiet dan door als een vroege rock 'n roller met koebeltikjes, vervormde gitaren en bopbop-achtergrondzang. De luchtige soulpromenade 'Five Easy Pieces' is dan weer zo'n fraai nummer, sober aangekleed met piano- en strijkersarrangementen.
Het andermaal ontwapenende 'Stop Before I Cry', dat is de intiemst mogelijke ode aan partner Katie Crutchfield, vintage Morby-echtheid, gelardeerd met waardige blazers. Groots! In het nostalgische 'It's Over' hoor je Morby vervolgens mediterend en brainstormend in zijn kamer 409 van het Peabody Hotel. Het afsluitende 'Goodbye to Good Times' is ingetogen als een vroege Cohen. Geef Morby niet meer dan enkele akoestische getokkelde gitaarsnaren en een slidegitaar op de achtergrond. Maar wat een treffende en indringende lofzang aan familiebanden en aan het uitwaaieren van de tijd, met ook vervlogen muzikale grootheden als Tina Turner en Otis Redding...

Morby is de man die schitterend contemplatief het leven viert. Met dit 'This is a Photograph', een heel sterk werkstuk gevuld met diepgang, is hij uitgegroeid tot in de volheid van zijn kunnen. Laat deze plaat dus niet vlugvlug door de vingers glippen. Ik koester ze. Ik voelde het hart van die piepjonge Morby niet eerder weer zo warm kloppen.

Ha weer een nieuwe Morby! Had graag een notificatie gehad, maar er per ongeluk achter komen als Facebook/Instagram loos persoon is ook prima.

Ik begin er steeds meer van overtuigd te raken dat Kevin Morby een genie is.

Soms moet je even gaan graven bij een albumtitel en of hoesontwerp. Kevin Morby´s zevende solo wapenfeit This Is A Photograph, waar hij op de voorkant omgeven wordt door de hoeveelheid aan jeugdherinneringen draagt een boodschap uit.

De titel zegt het al. Dit is een muzikale foto-album, waar hij al bladerend door oude familieplaatjes zijn jeugd aan hem voorbij ziet flitsen. En dat op de avond dat zijn vader tijdens een familiediner instort en door de ambulance wordt overgebracht naar het ziekenhuis. Leven en dood. Twee grote thema´s, die samen met honkballegende Mickey Mantle (Goodbye, To Good Times), de gelijknamige film van Jack Nicholson (Five Easy Pieces) en de rol van Memphis in de muziekgeschiedenis als inspiratiebron dienden voor zijn nieuwe plaat.

This is a photograph
A window to the past
Of a family growing old
Inside the boxing ring of time
In Bittersweet, Bittersweet, Bittersweet, Tennessee

Terwijl we met foto’s vaker wel dan niet de neiging hebben om specifieke momenten van vreugde vast te leggen en te bewaren, schrijft Morby op This Is A Photograph over het leven in al zijn verschillende vormen. Er zijn donkere momenten op deze plaat, maar licht en hoop houden zijn recente wapenfeit mooi in balans.

Na de melancholie en sereniteit van Sundowner (2020) zit Morby’s nieuwe schijf weer boordevol muzikale tierelantijntjes, goed doordachte folkrock en complexe arrangementen. Gelardeerd met een rijk arsenaal aan instrumenten en harmonieën.

Dit album wordt maar beter en beter, mss wel zijn beste. Zo warm, zoveel sfeer. Kan niet wachten om hem op BKS met volledige band te aanschouwen, solo in het Zonnehuis was al erg indrukwekkend.