The Hanging Stars - Hollow Heart (2022)

In de winter van 2005 wordt Edwyn Collins (Orange Juice), door twee hersenbloedingen getroffen. De man achter de wereldwijde solo-hit A Girl Like You, ondergaat een langdurig revalidatietraject waarna hij zijn werkzaamheden als muzikant gelukkig weer kan vervatten. Dicht bij huis laat hij in het Schotse Helmsdale een opnamestudio bouwen. De wat hoger gelegen in 2017 voltooide over de Noordzee kustlijn uitkijkende Clashnarrow Studios is een inspirerende oase van rust. Het is meer dan begrijpelijk dat de Londense psychedelische folkrockband The Hanging Stars hiernaartoe uitwijkt om dat haastige stadsgebeuren te ontvluchten.

Na The Silvery Lake uit 2016, het in 2018 verschenen Songs For Somewhere Else en het twee jaar oude A New Kind Of Sky is Hollow Heart ondertussen alweer het vierde album van dit vijftal. De Schotse Hooglandenrol is onbewust wat groter dan gepland. Het vervelende pandemie gebeuren heeft als plezierige bijkomstigheid dat The Hanging Stars genoodzaakt is om zich veelal in deze natuurlijke uitstrekkende omgeving te vertoeven. Wat moet dat een heerlijk gevoel zijn, om gekluisterd aan die opgelegde reisbeperkingen daar een volledige plaat uit te schrijven.

De pedal steel gitaar van Joe Harvey-Whyte glijdt rimpelloos over het sfeervolle Ava heen. Heimwee naar de pure seventies Southern rock psychedelica, gepast gebruik makend van de effectenpedalen. Een verbindend compromis met de trieste grijze regenbuien postpunk melancholica uit de jaren tachtig, de nonchalante nineties Britpop erfenis, Santana exotica, de Joe Cocker With a Little Help from My Friends uithalen en dat stukje filmische gastheer beleving, verpakt in een kleurrijk melodieus geheel.

Black Light Night, hoe leeg kan de duistere eenzaamheid van de nacht zijn, met de toekijkende maan als de vijand van het weggestopte daglicht, en angstige huilende gitaarakkoorden als enige betrouwbare vriend. Vergeet niet dat de romantisering van het geïsoleerd componeren in een huisje aan de zee ook de onzekerheid van de steeds maar verder uitlopende tijdslimiet met zich meebrengt. De schoonheid van de onbeperkte mogelijkheden op een beperkt gebied. Licht koesterende sussende samenzang in de vasthoudendheid van een stug door drummende Paulie Cobra, de dromerige heldere vocalen van Richard Olson in bedwang houdend.

Patrick Ralla zorgt voor die elektronische keyboard geluidsgolven, een ware sfeerpakker die bassist Sam Ferman alle ruimte geeft om het harmonieuze Weep & Whisper af te bakenen en zich dit territorium vervolgens toe te eigenen. Midnight Hour Memphis soul zet de Radio On op standje nostalgiek. Het drietal Richard Olson, Patrick Ralla en Joe Harvey-Whyte, allen bewapend met een eigen gitaartechniek, duelleert op het veelzijdige Ballad of Whatever May Be. Pretentieloos zonder persoonlijk winstbelang zich opstellende voor de muziek. Zo hoort het ook, maar leg dat maar eens uit.

Richard Olson verlegt het wanhopige vertwijfelde postpunk Hollow Eyes, Hollow Heart accent naar een meer vastberaden onverwinnelijke Madchester psychedelica. The Hanging Stars verbindt het muzikale koppelstuk aan de vastgeroeste jaren tachtig poort, en heeft de magische sleutel in handen om die doorgang naar het nieuwe decennia te openen. Het schitterende You’re So Free is te zelfverzekerd om verdoofd in weg te trippen, hallucinerend dagdromend met de blik op futuristische stabiliteit.

En dan net op het moment dat je de grip dreigt kwijt te raken ontfermen de Verenigde Koninkrijk country house klanken zich om het heerlijk wegspelende ochtendzon Rainbows in Windows geluk. Paisley Underground klanken omarmen de ronddolende schaduw van The Doors toetsenist Ray Manzarek en laten hun sporen in het zwaar euforische druggy I Don’t Want to Feel So Bad Anymore achter. De langdurige Red Autumn Leaf herfst maakt zich op speels kinderlijke wijze klaar voor die hunkerende overtocht naar de normalisatie. Een ervaring rijker, maar uiteindelijk verlang je gewoon weer naar het vertrouwde thuisfront.

The Hanging Stars - Hollow Heart | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

Het Take Root festival programmeerde deze band voor haar 2022 editie. Gelukkig maar, anders had het nog langer geduurd voordat ik deze zeer fijne band zou hebben ontdekt. Een Engelse band uit Londen, die cosmische jaren zeventig rock in mooie, fijne nummers naar voren laat komen. Inspiratiebronnen lijken te komen van CSN&Y, Buffalo Springfield, Israel Nash, Ryan Adams & Cardinals en Flying Burito's. Dit komt vooral door het fijne, goede gebruik van de steelgitaar.

Geen oeverloos gepiel, maar nummers waarin zorg is besteed aan de opbouw, de ondersteunende harmoniezang, de sfeerige steelgitaar en fijne, puntige gitaarsolo's. Dit album Hollow Heart is (blijkbaar) hun vierde album (al). Openingsnummer Ava is direct een topnummer. Het open traag, licht mysterieus om dan in het ritme te komen. Mooi geluid, mooi samenspel. Vele nummers zitten eigenlijk verrekte goed inelkaar, waarbij de band veel in dienst van het nummer stelt. Hollow Eyes, Hollow heart is een mooi voorbeeld. In iets meer dan vier minuten komt het samenspel, de lichte versnelling, korte fijne gitaarsolo op een goed ritme allemaal te samen. In het daaropvolgende drie minuten durende You're so Free komt de zang/solozang/samenzang heel goed samen.

Hollow Heart is een sterk, zeer fijn album. Die ademt nu al naar veel meer. Top.

Leuk album met een paar goede tracks.