Liam Gallagher - C'Mon You Know (2022)

"Moscow Rules" een wat ongelukkige titel op dit moment

Wat een fantastische hoes!!

Liam de nieuwe Wally, met op de voorste rij een stel verdwaalde Take That fans.

Heerlijk nummer, (deels) geschreven door Dave Grohl blijkbaar. Heeft ook de drums ingespeeld. Volgens Liam zelf is het wel niet representatief voor de sound van het album en last-minute opgenomen. De rest zou wat meer 'experimenteel' zijn, maar dat is relatief natuurlijk Liam kennende. Ergens een saxofoon of een trompet op de achtergrond lijkt me al genoeg om het als ongewoon te bestempelen voor hem. Niettemin weer zeer benieuwd.

Voor een zanger die zichzelf zo fantastisch acht laat hij vervolgens wel erg veel sleutelen aan zijn stem om al zijn tekortkomingen te maskeren. Als zanger klinkt hij op de plaat inmiddels net zo geloofwaardig als het gemiddelde popsterretje. Of verklaart dat misschien de horde Take That-fans op de hoes?

C'Mon You Know

Het titelnummer is nu ook uit als single.

De hoge noten zijn helaas geen streling voor het oor...

Hij kan nochtans prachtig zingen live:

https://youtu.be/nNyj0NSg8YY?t=1399

Nieuwe single:

Better Days

Voor mij is dit album wederom een gemis dat Noel en Liam niet meer samen muziek maken. Liam heeft solo wat mij betreft tot zover alleen maar overgeproduceerde, inspiratieloze albums uitgebracht, dit album meegerekend. Noel produceert de laatste jaren nog wel kwaliteit en mist daarbij dan weer een zanger en voorman.

Gelukkig valt er nog wel te genieten van her en der een dikke live performance van Liam, zo ook weer bij dit album:

World's In Need @ Jools Holland:
https://www.youtube.com/watch?v=3qSDiDSQ9i8

Everything's Electric @ Jimmy Fallon:
https://www.youtube.com/watch?v=gq0T7vFYP4M

Dan in 2022 af en toe nog een Oasis klassieker als vergelijkingsmateriaal:
https://www.youtube.com/watch?v=L19rGRxFouQ

En dan maar niet beginnen over vroeger ... er zit wat een wereld van verschil tussen Liam die Oasis nummers zingt in 2022 en prime Oasis:
https://www.youtube.com/watch?v=EHXRcZyuuD0

Uitblinkers op dit album zijn wat mij betreft World's in need (live @ Jools Holland) en Diamond in the dark.

Kon ik van zijn twee vorige soloplaten toch ietwat genieten… zijn tweede vind ik best ok… is deze toch een miskleun van jewelste…. Ik hoor geen enkel lichtpuntje… Jammer

Het einde van Beady Eye was voor mij een behoorlijk telleurstelling. Hoewel het eerste album zo nu en dan uit de bocht vloog, was er toch genoeg moois om van te genieten. Op het tweede album 'BE' was het wat mij betreft echter helemaal raak. Een mooie sfeervolle productie, met tevens ruimte voor ongepolijste klanken. Bovenal droegen de nummers een Oasis-achtige energie mee en deden qua niveau niet onder voor de laatste Oasis platen 'Dig Out Your Soul' en 'Don't Believe The Truth'. Misschien zelfs dat 'BE' voor mij stiekem het beste was sinds 'What's The Story Morning Glory'. Het verhaal is bekend; Beady Eye was commercieel geen succes. Nadien volgde de solocarrière van Liam, waarmee we nu inmiddels bij de derde plaat zijn aangekomen.

Helaas, ik vrees dat het niet meer gaat worden, althans niet wat betreft zijn solocarrière. Niet dat alles slecht is, want op elk album staan enkele mooie songs. Het is niet genoeg. Over het algemeen misschien mis ik een zekere energie, een pakkende solo op het moment dat het moet, minder productie of - waar dat kan - ongepolijstheid. Of het nu gaat om zijn stem, de drums of het gebrek aan pure rock; de muziek heeft het simpelweg niet voor mij. Ik besef dat ik daarin veelal alleen in sta (Beady Eye -> solo). Immers, Liam solo zou volgens diverse bronnen succesvoller zijn dan Beady Eye. Ik hoor het niet. Ook is 'C'Mon You Know' weer iets minder dan beide voorgangers en dan met name het debuut. Bovendien sluit ik mij aan bij andere reacties, waarbij zijn slechte stem steevast naar voren komt. Vreemd, want live is hij de juiste tijd in betere vorm. Hoe kan dit dan niet hoorbaar zijn op plaat?

Voor nu is en blijft het wachten op een Oasis reünie (en plaat). Ze hebben elkaar nodig, al weten ze dat zelf niet eens. Echter, als dezelfde opnametechnieken 'meeverhuizen' is een waardig en succesvol vervolg ten dode opgeschreven. Wie het ook is, ontsla de man en haal Owen Morris, Dave Sitek, Mark 'Spike' Stent of Dave Sardy er maar bij.

Toch weer een prima album van Liam. Zijn vorige solo album bevatte een aantal onweerstaanbare popliedjes, maar was niet opzienbarend. Deze plaat bevat iets minder memorable melodieën, maar dat wordt ruimschoots goed gemaakt door de gedurfde productie en diversiteit. In een nummer als 'Moscow Rules', dat samen werd geschreven met Ezra Koenig (Vampire Weekend) hoor ik zelfs de geest van George Martin. The Beatles zijn nooit ver weg; ook niet in de ballad 'Too Good For Giving Up' en al helemaal niet in de drumbeat van 'Better Days'. Het blijft een kwestie van smaak maar ik vind Liam juist goed bij stem op deze plaat en mij stoort het niet dat de rockier randjes eraf zijn. Ik beluister de plaat met veel plezier (heb zelfs de deluxe versie op vinyl besteld) net zoals zijn vorige album.

Fijne plaat weer, en alle productionele trucjes maken het een veelzijdig geheel. Alleen Oh Sweet Children klinkt wat over the top, maar met de twee bonustracks sluit het album alsnog sterk af. Liam kan weinig verkeerd doen bij mij

Ook ik vind dit weer een prima plaat van Liam. Ik had gehoopt alle verhalen over Oasis en zijn broer dit keer niet meer bij zijn nieuwe album te hoeven lezen. Dat weten we nu wel.

Vermakelijke plaat en wat evenwichtiger dan de vorige twee. Hij is goed bij stem en klinkt hij niet heel agressief meer. Dit in de positieve zin, minder vijandig. Hoger dan 3,5 wordt t niet.

Oh nee, die vocalen......degene die dit geproduceerd heeft, denkt dat hij de vocalen een hedendaags sausje heeft gegeven, maar het werkt niet. Op Everything electric zit er teveel reverb op, op better days klinkt het alsof de zang is van een catchy bts song, op diamond klinken de vocalen te clean. Better days klinkt teveel als bittersweet harmony. Ga ik mij hierin verder verdiepen en naar de andere songs luisteren? Nee....

Het probleem met Liam is dat zijn ego en ambities groter zijn dan zijn vocale capaciteiten, dat was bij Oasis ook al het geval en zal er niet beter op worden ben ik bang...

Ach, vanuit instrumentaal oogpunt is het allemaal vrij belegen en degelijk, die nasale zeikstem van Gallagher trek ik echter niet. Dat was bij Oasis al het geval en dat zal ook niet beter worden. Een kwestie van smaak, de beste man irriteert mij mateloos met zijn zang. Zijn talentvolle broer boeit mij wat meer, maar ook deze Gallagher loopt niet over van vocale kwaliteiten.

Oasis is klaar & over & uit en daarom nu ook stoppen met dat gewauwel over een reünie. En de beide Gallaghers zijn muzikaal nog altijd beter dan ieder willekeurig, onbetekend rammelbandje dat door sites als Pitchfork nodeloos worden gehyped worden en waarvan na twee keer streamen strontvervelende drek overblijft, die als belangrijkste kenmerk heeft dat het vooral niet beklijft. Natuurlijk is niet ieder nummer op C'mon You Know raak, maar er staan wel weer een paar stadionschreeuwerts op en dat is meer dan genoeg. Op naar het volgende album.

Liam Gallagher was voor mij bij Oasis meer Rolling Stones, Noel Gallagher meer The Beatles. Ik blijf een zwak voor het sterk rockende Definitely Maybe houden en heb minder met het gepolijste (What’s the Story) Morning Glory? Oasis… Hoe vaak maakte Liam een vermoeide uitgebluste indruk, en wist hij desondanks verrassend goed op het juiste moment die overtuiging over te brengen. Elke volgende plaat heeft zijn charmes en momenten, toch was die chemie van vooral het debuut al snel verdwenen. Zelfs op (What’s the Story) Morning Glory? werd de rol van Liam steeds kleiner, de breuk was slechts een kwestie van tijd. Eerst worden vakkundig de overige bandleden uit Oasis geschopt, totdat de egocentrisch ingestelde broertjes tot de conclusie komen dat het hoofdprobleem toch echt bij hunzelf ligt. Het verhaal stopte al dertien jaar geleden, en stel dat Oasis ooit een doorstart zal maken, die ochtendglorie zal echt nooit meer aan de horizon verschijnen.

Liam Gallagher revancheerde zich sterk met het sterke Beady Eye Different Gear, Still Speeding debuut, verdwaalde in de BE psychedelica, kreeg een herkansing met zijn eerste soloplaat As You Were, en kwam tot bloei op Why Me? Why Not. Zijn stem heeft een gehavend kortademig randje gekregen, de pure kwetsbaarheid staat op de voorgrond. Het is hem vergeven, dit is ook rock and roll. Op C’Mon You Know hoor je een krachtige Liam Gallagher, die ook die zeurderige bijtende sneer grotendeels heeft afgezworen. Is C’Mon You Know hierdoor ook een betere plaat geworden? Het is in ieder geval een totaal andere plaat geworden. Hij heeft de schijn mee dat de Knebworth documentaire een groot succes was, en dat hij rond de releasedatum twee keer op het memorabele festivalterrein optreedt. Men wil toch een stukje popgeschiedenis herbeleven, en het valt mooi samen. Zoals Liam Gallagher het stiekem terecht opmerkt, Oasis is de laatste echte rockband die echt weet te scoren.

Liam Gallagher heeft niet het schrijverstalent van zijn broer, en sprokkelt zijn ideeën armoedig bij elkaar, maar weet dit wel in fraaie songs om te smeden. Leentjebuur spelen bij Rolling Stones, More Power maakt gebruik van een You Can’t Always Get What You Want kinderkoortje. Beter goed gejat dan slecht verzonnen toch? Hij haakt op de soulrock feeling van bands als Primal Scream en Spiritualized in, zoekende naar kracht en evenwicht. Diamond in the Dark is net zo sexy als het betere donkerrode Arctic Monkeys nachtclub werk waar hij de bevriezende synthpop kilte uit de jaren tachtig bij inmengt. En hoor je daar in World’s in Need de oosterse mystiek van Led Zeppelins Kashmir terug? Dave Grohl verleent zijn schrijf- en drumtalent uit aan het stevig rockende Everything’s Electric. Het is bizar om te weten de dreigende ondergang van zijn Nirvana maatje Kurt Cobain ooit het basismaatwerk voor Live Forever vormde.

It Was Not Meant to Be en Better Days hebben praktisch hetzelfde akkoordenschema en samplergebruik van The Chemical Brothers Let Forever Be klassieker waarop Noel Gallagher een gastrol vervult. Beiden tot Tomorrow Never Knows van The Beatles te herleiden. Uiteraard deelt Liam hier knock-out naar zijn oudere broer uit, door simpelweg dezelfde basis te hergebruiken. Heeft hij dit nodig? Zeker niet, maar het geeft wel aan dat die broederliefde zich nog steeds diepgevroren in de ijskast bevindt. Op de ballad Too Good for Giving Up, met prachtig pianospel van Christian Madden, zal Noel waarschijnlijk ook stinkend jaloers zijn, een song welke stijl technisch precies in zijn straatje past. Het profetische gure Moscow Rules, de juiste song op het juiste moment. De dreigende Koude Oorlog 2.0 heeft nog net niet het brekende vriespunt bereikt, maar hangt wel al in de verstikkende ijle lucht. Liam Gallagher als zelfovertuigende wereldverbeteraar, die de nietsvermoedende kinderen in Oh Sweet Children toespreekt.

Don’t Go Halfway overdonderd als een dreigende Madchester zandstorm, een kamikazevlucht, een roadtrip zonder rem. Het psychedelische C’Mon You Know titelstuk heeft wat opstartproblemen, vervolgens haalt hij alle epische U2 All I Want Is You orkestverwijzingen uit de trukendoos en zweeft vervolgens heerlijk twinkelend de horizon tegemoet. Met de dubreggaetrack I’m Free sluit hij zijn paranoïde cocaïne verslaving af. Better Days, afgekickt, clean, herboren en een vuilniszak aan meeslepende ervaringen rijker. De gehate Damon Albarn connectie heeft hier de overhand, want is I’m Free niet bijna een identieke The Good, the Bad & the Queen song?

Ik heb wat moeite met bonustracks, zeker als er op het schijfje meer dan genoeg ruimte is. Vooruit het handje klappende The Joker gospel en het ruig funkende Wave zijn aangename aanvullingen. Ondanks dat C’Mon You Know een prima plaat is, staan er niet echte memorabele songs op, en zal het toestormende publiek weer om de Oasis klassiekers blijven schreeuwen. Liam Gallagher maakt zichtbaar schaamteloos gebruik van een lost British Songbook en schakelt een dorp aan gastmuzikanten in om C’Mon You Know te construeren. Alleen hij durft dat en komt er mee weg, een andere zanger zal dat risico niet nemen.

Liam Gallagher - C'Mon You Know | Rock | Written in Music - writteninmusic.com