Evergrey - A Heartless Portrait (The Orphean Testament) (2022)

Sinds de heropstanding van de band met Hymns for the Broken en het wat latere nog betere The Atlantic, schiet Evergrey ditmaal voor mij twee keer op rij mis. De productie is doorgeslagen naar extreem glossy, de zanglijnen erg gekunsteld in elkaar gezet.. het mist gewoon ballen en de meeste nummers verzanden in hetzelfde zwaar aangezette emotionele.

The Atlantic gaf me goede hoop dat de band hun heavy proggy kant weer hadden gevonden, maar sinds Tom met Silent Skies bezig is lijkt Evergrey ook wel tammer en simpeler geworden.

The Great Unwashed is nog wel een aardig nummer. Mensen die het maar niet kunnen vinden in de moderne Evergrey platen zou ik toch willen aanraden albums als In Search of Truth, Recreation Day of The Inner Circle te proberen, in plaats van deze gladgestreken meuk.

Zo op het eerste gehoor wederom een uitstekende plaat van Evergrey. Echt matig wordt het zelden bij deze heren en gladgestreken meuk herken ik vooralsnog al helemaal niet. Ik zet hem nog een keer of wat op voordat ik sterretjes geef.

Hier sluit ik me bij aan na inmiddels 2 luisterbeurten; helemaal zo slecht niet...

Nog niet gestemd want nog te weinig beluisterd maar dat is voor iemand die ooit dagelijks Evergrey albums op repeat had staan eigenlijk al veelzeggend. Slecht wordt het bij deze band waarschijnlijk nooit daarvoor is men te goed maar ik 'voel' hun muziek niet meer sinds The Storm Within. Met de Atlantic leken ze zich aardig te herstellen maar ik verlang toch echt terug naar hun eerdere periodes. Voor een aanzienlijk deel kan ik me herkennen in de recensie van jellylips; Het mist kloten en is te open en gepolijst geworden. Vroeger voelde ik hun muziek in mijn middenrif. Nu denk ik; 'Dertien in een dozijn moderne Evergrey'.

Vrij snel na het vorige album komt de band al met een opvolger, maar gelukkig is het geen haastklus geworden. Oké, het songmateriaal is niet overal even sterk (afsluiter Wildfires is bijvoorbeeld nogal saai), maar het album steekt over de hele linie genomen meer dan degelijk in elkaar. De eerste paar tracks zijn uitstekend en zo zijn er verderop nog wel wat prima songs. Grote pluspunten blijven de sterke zang en het heerlijk zware gitaarwerk.