Black Swan - Generation Mind (2022)

Voorganger Shake the World beviel en bevalt mij nog steeds prima. Het plaatje vormde voor mij een mooi voorbeeld hoe Hardrock anno 2020 kon klinken; fris, creatief en met de uitstekende stem van McAuley als uithangbord. Het eerste wat opvalt aan Generation Mind is de doodgeslagen productie, en dat is opvallend omdat Frontiers Records toch bekend staat om zijn uitstekende producties. Maar goed, een dergelijk geluid lijkt al een tijd lang populair te zijn (of is het een centenkwestie om een sound te creëren die transparant en helder klinkt). Dan het album, de eerste paar songs zijn redelijk maar vormen geen aanleiding om uit mijn stoel op te veren. Bij Eagles Fly begin ik eindelijk wat te knikken, prima zanglijnen, lekkere riffs en een kamerbreed refrein. See You Cry draait ook nu weer om een kamerbreed refrein, met enkele korte maar goed geplaatste solo's van Beach. Killer on the Loose is aardig maar lijdt ook wat aan creatieve armoede. Miracle is slepend, wederom midtempo en kent een aardige groove. How Do You Feel met de bluesy solo's van Beach duurt echt veel te lang voor het gebodene. Het enorme trage tempo van deze ballad helpt ook al niet mee. Long Way Down is ook al geen hoogvlieger, hoewel de song wel wat meer urgentie bevat vanwege het snellere tempo. Crown kent een zware groove en doet mij wat denken aan Sabbath met Dio in de jaren 80, een fraaie track. Wicked the Day kan mij maar matig boeien. I Will Follow sluit de plaat af en bevat eigenlijn alle elementen die de plaat kenmerkt, een trage opbouw, een bridge voordat het kamerbrede refrein losbarst, enkele korte solo's van Beach, trage stukken afgewisseld met een tempoversnelling. Generation Mind klinkt vanuit stilistisch oogpunt als een logisch vervolg op Shake the World. Echter de voorganger had een betere productie, klonk gevarieerder en frisser. Niet dat Generation Mind slecht is, zeker niet, de term 'supergroep' die enkele media hierop plakken vanwege de samenwerking tussen McAuley, Beach en Pilson doet bij mij ook geen verwachtingen opwekken. Het is een aardige plaat, maar als geheel duurt het te lang en staan er simpelweg net teveel nummers op die de middelmaat niet ontstijgen. Echter McAuley is weer prima bij stem, hij weet toch altijd weer aan te komen met enkele creatieve zanglijnen maar het niveau aantikken van de eersteling, dat doet het te weinig.

Enkele luisterbeurten verder en mijn mening moet ik toch enigszins herzien. Met bijna een uur is de schijf wat aan de lange kant en nee, het niveau van voorganger Shake the World wordt niet gehaald. Maar beginnende bandjes die het conventionele hardrock genre een warm toedragen moeten dit niveau nog maar zien te halen. Er staat eigenlijk geen slechte song op Generation Mind ofschoon er ook geen echte uitschieters naar boven op staan. Beach schud lekkere solo's uit zijn gitaar en wat een strot heeft McAuley toch, ik kan er geen genoeg van krijgen. De beste man grossiert daarnaast in creatieve doch pakkende zanglijnen en dat is knap. De wat avontuurlijker ingestelde rockliefhebber zal hier niet veel van zijn gading vinden, maar voor goed verzorgde hardere gitaarmuziek zit je goed bij Black Swan. Hoewel de plaat te lang duurt en het als geheel wel wat meer afwisseling had kunnen gebruiken heeft het schijfje bij mij aan kracht gewonnen. Vreemd genoeg vind ik de 2e helft van deze worp wat sterker dan de eerste helft. Of het nu gaat om het kamerbrede Miracle of het trage maar te gekke loodzware Crown of de afsluiter I Will Follow, het zijn stuk voor stuk prima verzorgde songs. En die productie; die is om door een ringetje te halen. De invloed van Beach is trouwens goed terug te horen, het al aangehaalde Crown lijkt bij de intro zo uit de Winger discografie gelopen te zijn. En dat is een aanbeveling.

De tweede van Black Swan, een album waar ik niets van kende. Werd door milesdavisjr op het spoor gezet toen ik op het idee kwam het werk van ex-MSG-zanger Robin McAuley eens te verkennen. Hij raadde me deze aan nadat ik de voorganger prima vond, zij het qua melodieën wat eentonig.

Hij had gelijk, met Generation Mind is dat onderdeel verbeterd. Gebleven is het flitsende gitaarspel van Reb Beach, dat heftiger is dan hetgeen ik van de man ken bij Whitesnake. Toch had het album de nodige draaibeurten nodig, maar dankzij track 6 Killer on the Loose met een gitaargeluid en -intro waarbij ik denk naar Scorpions te luisteren, viel de muziek alsnog.
Opeens blijkt het pakkender dan ik het eerst beleefde. Miracle is met z'n slepende melodie als een kruising tussen het solowerk van Ozzy Osbourne en de aor van een groep als H.E.A.T., How Do You Feel is opnieuw een stapje kalmer en bezit een sterk refrein waarin McAuley excelleert, in Long Way Down aan het slot een (spoiler) onverwachte versnelling, de riff van Crown heeft een jaren '80-gevoel waarna Wicked the Day met een felle riff heerlijk knalt en weer denk ik aan de voorbije dagen van Randy Rhoads en Jake E. Lee bij Ozzy, waarna I Will Follow opnieuw een sterk refrein bevat.

Dan beluister ik wederom de robuuste eerste helft. In het sferische en instrumentale Before the Light kun je enige invloed van Michael Schenkers (Lost Horizons) horen, waarna She Hides Behind en Generation Mind lekker uptempo zijn. Eagles Fly blijft niet hangen al musiceren de mannen op hoog niveau en het gevarieerdere See You Cry heeft hetzelfde, al is het refrein prima. Daarbij valt nog eens op hoe goed McAuley bij stem is.
Een aardige eerste en een sterke tweede helft met spetterend gitaarwerk en regelmatig sterke refreinen. Geen muzikale verrassingen maar zó goed gespeeld...

Dan resteren nog de drie soloalbums van McAuley, te beginnen met Standing on the Edge uit 2021.

Benieuwd naar je bevindingen, ik werd niet zo enthousiast van zijn solo-uitstapjes.
Het gemis van een ervaren gitarist als Reb Beach wordt gevoeld. Het is mij allemaal veel te veilig en te belegen. Alsof het een soundtrack betreft voor een of andere foute tienerfilm uit de jaren 80 en dat is geen aanbeveling. Wellicht denk je er anders over.