Iain Matthews - Tigers Will Survive (1972)

Sterke plaat. De invloed van Richard Thompson is vrij goed hoorbaar. Wel is het jammer dat Matthews met 'Right Before My Eyes' en 'Da Doo Ron Ron' een beetje kluchterig moet doen. Vast lollig in de studio, maar degenen die de plaat kopen zitten er niet op te wachten.

Mag trouwens ook wel eens gezegd worden wat een fijne stem Matthews heeft.

Idd. Stijn een sterk album, waarbij Da Doo Ron Ron, leuk kan zijn om een sessie op te warmen in de studio, maar niet een bijdrage levert aan een voor de rest mooie jaren zeventig sfeer. Matthews heeft een aangename symphatieke klank. Wist niet dat Matthews tot aan 1969 bij Fairport Convention gezeten heeft. Vandaar tuurlijk ook de link naar Richard Thompson een van mijn favoriete gitaristen met een geheel eigen klank. Tegenwoordig is Matthews woonachtend in Nederland en komt vaak langs in Horst bij een gezellig bruin cafe waar veel interessante optredens plaats vinden onder het genot van een goed glas bier.

Wankelmoedig album wat voor mij buiten de onevenwichtige repertoire keuze, ook lijdt onder de slechte produktie. De irritante echo op z'n stem haalt het titelnummer voor mij giganties onderuit en Da Doo Ron Ron is gewoon uien met een rietje. Daar staat dan weer een veel betere uitvoering van Please Be My Friend ( dan met MSC ) tegenover. Enniwees, na If You Saw Thro' Eyes was dit album een behoorlijke teleurstelling.

ben een groot liefhebber van 's mans vroege werk, zo ook deze "Tigers Will Survive" uitgebracht in november 1972. lees hierboven wat verdeelde meningen over dit album, dat mijns inziens niet of nauwelijks onder doet voor het eerder dat jaar verschenen "If You Saw Thro' My Eyes". de gastmuzikanten zijn nagenoeg dezelfde (hoewel Sandy Denny ontbreekt) en zorgen voor dezelfde sound, Ian Matthews zat wederom zelf als producer achter de knoppen, maar wellicht dat het songmateriaal net iets minder is.

van de 6 "originals" van Ian Matthews springen tracks 1,4,10 en 11 er boven uit. alle sterke eigen nummers. zijn "Midnight on the Water" en het titelnummer vind ik mindere tracks. "House Un-American Blues" is een cover van een wederom sterke song van de Amerikaanse folkartiest Richard Farina, van wie hij meermalen songs coverde. hoogtepunten zijn het prachtige door Pete Carr geschreven "The Only Dancer" met Woolfe J. Flywheel (een pseudoniem van Richard Thompson) op accordeon en de ballad "Close the Door Lightly When You Go" (Anderson). zijn fraaie versie van het aloude "Da Doo Ron Ron" (Berry/Greenwich/Spector) vooral bekend van de versie van The Crystals, kan mij wel bekoren, evenals de cover van "Right Before My Eyes" een nummer van Peter Lewis, die ooit lid was van de legendarische Amerikaanse rockband uit de sixties/seventies Moby Grape. de bonustrack "Devil In Disguise" (Chris Hillman/Gram Parsons) is aardig, maar haalt het niet bij het origineel van The Flying Burrito Brothers.

tijdens de opnames van dit album was Ian Matthews reeds bezig met het formeren van de groep Plainsong. de band met wie hij het fantastische album "In Search of Amelia Earhart" (1972) maakte.

de muzikanten op dit album waren:
Ian Matthews: vocals
Richard Thompson, Tim Renwick, Andy Roberts, Cal Batchelor: guitars
Timi Donald, John Wilson: drums
Ray Warleigh: alto saxophone
Bob Ronga, Ian Whitman: piano
Bruce Thomas: bass

Fijn dat potjandosie de schijnwerper op de muziek uit de jaren zeventig van Iain Matthews zet. Want die is de aandacht meer dan waard.
En zo kom ik er achter dat ik zelf hier nog nooit iets over heb geschreven. Niet zo gek: ik zit al sinds 2005 op Musicmeter, maar het bleef jarenlang bij lezen en sterren uitdelen. Pas na mijn werkzaam leven heb ik de tijd gevonden om af en toe iets te posten. En zo heeft de nieuwe muziek sindsdien veel aandacht gekregen en bleven de oude platen heel vaak door mij onbesproken.

Zo ook deze Tigers Will Survive. Terwijl ik deze plaat al in 1972 had gekocht en toegevoegd aan mijn LP-verzameling, die op dat moment pas circa 30 stuks groot was (wegens beperkingen van zakgeld en bijverdiensten met vakantiewerk).

En nog altijd vind ik het een heerlijk album. Later ben ik me gaan verdiepen in de rest van zijn oeuvre. En waar de meesten het een jaar daarvoor verschenen If You Saw Thro' My Eyes zijn beste album vinden, blijf ik Tigers Will Survive toch nét iets beter vinden. Zal wel een kwestie zijn van die eerste ...