Fontaines D.C. - Skinty Fia (2022)

I Love You is wel een van de betere nummers van de laatste jaren. Ik vind sowieso het hele album een prachtige verdiepingsslag van de Fontaines t.o.v. de vorige. Het geluid van de pareltjes van het vorige album (Televised Mind, I Don't Belong) wordt hier geperfectioneerd. En man, wat was het goed live op Primavera.

Tenzij je wat verder stond. Ik krijg een degout van festivals omwille van schandalig slecht geluid soms...gewoon omdat je niet vooraan staat. Die linker main stage had daar meest last van.

Fontaines D C., sterrenkoningen van de postpunk. Na het loslaten op de wereld van hun weergaloze nieuwe album, 'Skinty Fía', kunnen ze met dat loslaten nu eindelijk weer nóg verder: eindelijk weer de podia op. Heb je hun album binnen je eigen huiskamer grijs gedraaid, bejubeld en even laaiend 'gereviewd', komt dan toch eindelijk het moment van opwachting van de band op de jongste Rock Werchter. Frontman Grian Chatten wordt er uiteraard enthousiast onthaald, maakt onmiddellijk, voortdurend zijn hyperkinetische walsjes met of rond zijn statief. Maar al die bijna hilarische tics-nerveux doen geen spetter af van het nonchalante charisma van onze luchtgitarende meesterfilosoof van Fontaines D.C. Uiteraard moet 'Ireland' prominent op zijn slobber-t-shirt en op zijn trainingbroek mogen enkel iersgroene strepen. Het monotoon dreinerige Irish parlando van brombeer Grian is ingebed in een grootse, bijna U2-sound van gitaren en rammende drums. Maar dit alles best heel indrukwekkend noemen is een understatement. Als een echte supergroep klinken ze als een perfect samenspelende, geöliede machine, ze verbluffen en overdonderen, alles past hen intussen als gegoten. Grian's onophoudelijke, schrapende praatsolo's zitten vol agitatie, ingehouden agressie. Nou en of het publiek zo'n groepje lust, gretig wordt alles verslonden en meegelipt. Maar zo jammer ook, zo gaat dat nu eenmaal op festivals, 45 minuutjes, hoe kort is dat. En zoals bij elke festivalact, het ordewoord: speel geen bisnummers, ga zelfs geen minuut in 't rood. Maar dat optreden, dat was super, we kunnen niet wachten het hier mede te delen, 't was het best mogelijke klankbord voor de weergaloze kwaliteit van hun 'Skinty Fía', de setlist was er dan ook voor de helft mee gevuld. 'A Lucid Dream', 'Sha Sha Sha', 'Roman Holiday', 'Televised Mind', 'Nabokov', 'Big Shot', 'Hurricane Laughter', 'I Love You', 'A Hero's Death', 'Jackie Down the Line'.

Zoals een aantal hier kon ik helaas niks met A Heroes Death, maar deze Skinty Fia is wel meteen raak. Eerst nog wat weifelend door het openingsnummer ploeterend, was Big Shot direct een schot in de roos. Roman Holiday, Jackie Down The Line, How Cold Love Is, Skinty Fia en vooral I Love You zijn echt prijsnummers.

Omdat de CD van dit album verkocht wordt in een schandalig kartonnen vodje, heb ik mezelf maar laten verlijden tot transparant rood vinyl. Duurder uiteraard maar je hebt wel het gevoel iets in je concreets handen te hebben. En de nieuwe muziek van deze Ierse boys is weer zo inspirerend als de pest.

Mijn 2e favoriete bandje uit Ierland, samen met Therapy? Ook deze plaat stelt mijn niet teleur. Anders gezegd... Een hele beste plaat.

Muziek en oprecht is natuurlijk heel lastig. BNCR en Fontaines zijn mij beide dierbaar, de 1e van BCNR is magistraal maar heel anders dan de Fontaines. Is pretentieus minder oprecht? Black Midi doet van alles nu bv op hun laatste plaat, velen vinden het pretentieus (is niets mis mee trouwens) maar ik vind ze rete oprecht (of echt) whatever thay may be, begin dit jaar in de tolhuistuin en 2 jaar geleden ook.

Sterke derde plaat. Van de naam van de openingstrack alleen al word ik warm, en dan blijkt het ook nog eens een zeer goed nummer te zijn. Ook de titeltrack is er één waar alles op z'n plaats valt en vocalen en muziek perfect op elkaar aansluiten. Want tsja, de stem van Chatten is natuurlijk behoorlijk aanwezig, en gelukkig maar dat zijn stem goed past bij de muziek, al vind ik How Cold Love Is (waarmee hij overigens de boodschap van track 9 lijkt te ontkrachten) in dat opzicht wat minder geslaagd - het wordt wat dreinend; een euvel waar The Couple Across The Way nog meer aan lijdt. Gelukkig is de rest bijzonder fijn en dat levert een dikke vier sterren op.

The Couple Across the Way is hier echt een skipnummer. Verder vindt ik dit album juist over de hele linie erg sterk. Eerste Fontaines album dat me als geheel pakt, waar dit op eerdere albums beperkt bleef tot wat losse nummers.

Mwa, toch wat op mijn honger blijven zitten hier. Too Real en Boys in the Better Land vond ik bij hun debuut fantastisch, maar de sound van het vorige album deed me al wat minder. En bij hun laatste plaat heb ik het idee dat ze hier nog wat verder in gegaan zijn. Zeker niet slecht, maar naar geluid toe wat veilig, ietwat op de rem. Je kan dan zeggen dat ze gegroeid zijn en een volwassener geluid brengen, maar voor mij persoonlijk is het minder prikkelend en dus geen stap vooruit.

Het album van 2022; nabokov gaat door merg en been; jackie down the line en I love You raken de juiste snaar, de rest luistert lekker weg.

Lang gewacht met een review schrijven. Fan van het eerste uur. Dogrel vond ik erg goed, en ik had het idee dat er nog meer in zat. A Hero´s Death vond ik echter een stapje terug, ondanks enkele fijne nummers. Deze Skinty Fia is wel weer iets beter en volwassener, maar om de een of andere reden weet het me (net als de vorige) niet zo te raken als het debuut. Het klinkt wel lekker allemaal, maar ik denk dat ik een paar echt goede nummers mis. De zang van Grian is natuurlijk wat beperkt, dat breekt soms wat op. Wat ook niet meehelpt is dat de plaat begint en eindigt met de -in mijn ogen- minste nummers. Daardoor kom ik er wat moeilijker in.

´Jacky Down the Line, ´Roman Holiday´, ´Skinty Fia´en `I Love You´ zijn de nummers die er wel uitspringen, maar het zijn geen nummers die ik blijf draaien. Live is en blijft het een gave band om te zien, en ik zal ze zeker blijven volgen, maar toch had ik meer verwacht van deze plaat.
Wat overblijft is 'gewoon' een fijne plaat, maar voor mij geen klassieker.

Jackie Down The Line blijft geweldig. Dacht dat ik het beu zou geraken maar niets is minder waar.

Ik haak een beetje laat aan - wat heet - maar wat is dit een heerlijk, slepende, bij tijd en wijle groovende, plaat.

‘Nieuw’ nummer van Fontaines D.C. op The Endless Coloured Ways The Songs Of Nick Drake - De Muziekplank. Album zelf hier nog niet gevonden maar komt pas ook op 7 juli uit.

Cello Song en ik vind hem echt fantastisch !

Cello Song - Fontaines D.C.

Kan met hier volledig in vinden, de 2e en 3e zijn steeds meer gepolijster. De eerst ontdekte ik zo'n beetje gelijk met de Viagra Boys die mijnsinziens wel meer aan het rauwe vast blijven houden.
Inderdaad gewoon een fijne plaat.

Erg lekker album, ookal vind ik het accent van de zanger soms moeilijk om aan te wennen. Net de tweede luisterbeurt gehad en ik vind het al leuker dan de eerste keer. Het is moeilijk om de rest van de plaat te waarderen als het laatste nummer zo tering goed is, maar alsnog een erg goede plaat. Leuke hoes ook

Voor de liefhebbers van Fontaines wil ik toch graag even Gurriers tippen. Live echt ontzettend energiek en de vier singles zijn ook om van te smullen.

Check dit vooral even: https://3voor12.vpro.nl/update~639108ed-b525-4575-90c4-1e990b42eb92~kijk-terug-gurriers-live-in-3voor12-radio~.html.

Ze zijn langsgegaan bij KCRW voor een sessie:
https://www.youtube.com/watch?v=l3oA_DW2wm0&t=329s

Nieuwe album heet Romance en komt uit op 23 augustus, geproduceerd door James Ford.

Skinty Fia. Alsof Fontaines D.C. de langzamere en ingetogener nummers opspaarde voor dit album, in plaats van die op de twee voorgangers te zetten. Alsof de groep eerst over de snelweg knalde en nu 80, soms 90 kilometer per uur over een provinciale weg rijdt. Maar postpunk blijft het.

Een relatief rustig, weemoedig begin met In ár gCroíthe Go Deo met fraaie gitaar-dubeffecten en sterk drumspel van Tom Coll, gevolgd door het wat lome Big Shot dat groeit bij vaker draaien en hetzelfde geldt voor het trage How Cold Love Is. Niet de vrolijkste nummers.
Toch schiet ik voor het eerst overeind bij Jackie Down the Line, ik houd immers van uptempo muziek. Bloomsday pakte me nooit; Roman Holiday, uptempo, open productie en mooie melodie wél.

Om een accordeon in te zetten is een leuk idee, maar de zanglijn die in The Couple Across the Way parallel aan de vier akkoorden meeloopt is mij te monotoon en de bijna vier minuten voelen als acht. Verrassend én effectief is om dit door het titelnummer met zijn bigbeats te laten volgen, de melodie is me echter opnieuw te mager. Die van I Love You pakt me wel, uptempo met net als elders op de plaat die mooie open productie.

We zagen het vaker, groepen die na pittige eerste platen gas terugnamen. Het resultaat wordt door de meesten als verdiepend aangemerkt, ik echter mis dan vaak de energie van voorheen. Bij Skinty Fia keert daarvoor te weinig (melodie) terug, al zijn de teksten altijd weer interessant en stem, accent plus vertolking van Grian Chatten maken dat een heerlijk Iers sausje over de muziek wordt gewaarborgd.

Volgende verrassing was dat hij het jaar erop een soloplaat uitbracht. Op weg daarnaartoe.

"Fontaines D.C. denkt over alles na. De outfit ter promotie van het vierde album 'Romance' is bewust eclectisch. 'We willen zo het cliché doorbreken dat we een rockband zijn', zegt drummer Tom Coll (tweede van links)"

Okee, maar dat hoeft toch niet te betekenen dat je er als een soort derderangs Prodigy bij gaat lopen?