Stromae - Multitude (2022)

Goed, ik ben geen mega-fan van Stromae, maar de superlatieven, zeker van de laatste tijd, zijn me zeker niet ontgaan dus ik kan niet ontkennen niet nieuwsgierig te zijn geweest naar dit album.

Santé deed me erg denken aan de vibe op het geweldige album van de Italiaan Mannarino van vorig jaar (V genaamd), en laat dat album nu net mijn top 10 van 2021 gehaald hebben.

Ik hoor duidelijk groei ten opzichte van zijn vorige succesalbum. De nummers weten te boeien en verraden een zekere genialiteit zoals hij diverse stijlen weet te mengen en rafelige randjes uiterst toegankelijk kan doen laten klinken.

Ja, voor het eerst omarm ik Stromae ook volledig. Multitude is een spannende plaat waar alles in zit om de verwende muziekliefhebber van nu mee te plezieren.

Daar waar ik de vorige Stromae - op een enkel aardig liedje na - niet echt goed kon hebben (voornamelijk) vanwege de 'dance' invloeden, is Multitude wat mij betreft juist wel een fijne plaat geworden en waarvoor ik zelfs de bank opzij wil zetten.

En daarbij passen uiteraard een paar knalrode dansschoentjes!

Waren er in België (en Nederland) nog mensen over die niet wisten dat Stromae een nieuw album op stapel had staan? Paul Van Haver himself heeft er de afgelopen maanden alvast alles aan gedaan om dat aantal zo klein mogelijk te houden. Dat doe je alleen als je heel zelfverzekerd bent over je nieuwe materiaal, maar wat blijkt, dat zelfvertrouwen was helemaal terecht. Multitude is een waar pareltje.

Wereldmuziek-invloeden

Stromae was altijd al de man van de originele ritmes, die de catchy popsongs die hij eromheen bouwde toch zelden of nooit in de weg zaten. Dit talent etaleert hij opnieuw in volle glorie op Multitude. Deze keer met nog meer wereldmuziek-invloeden, terwijl de eurodancebeats van weleer ver naar de achtergrond verdreven zijn. Dat je ze waarschijnlijk niet gaat missen, bewijst alleen maar meer de kracht van het gebodene.

En zo neemt Stromae ons bij de hand langs allemaal verschillende sferen en ritmes tijdens een muzikale wereldreis van een dik half uurtje. Opener Invaincu is bijvoorbeeld op de Noord-Amerikaanse steppes op de top van een heuvel de valei beneden aanschouwen, en in de verte een troep bizons zien wegrennen van een roofdier. Eerste single Santé is in een kunstenaarskroeg in het Montmartre-kwartier in Parijs de geringe inhoud van je portemonnee leegzuipen met een bende aan lager wal geraakte schilders, met een lach en een traan.

C’est Que Du Bonheur is op een rivierboot de Nijl bevaren, strohoed op het hoofd en waaier in de hand, en toch het zweet van je voorhoofd voelen stromen. Mon Amour (stiekem mijn persoonlijke favoriet) is dan weer in het zuiden van Frankrijk over de markt van het plaatselijke pittoreske bergdorpje kuieren, en zo kunnen we nog wel even doorgaan. Tekstueel wordt dan ook nog eens vaak een toon aangeslagen die haaks staat op de sound, dat nog een andere dimensie aan het geheel toevoegt.

Welkom terug, Stromae!

Multitude is een zeer rijke plaat, die ondanks Stromae’s negen jaar van bijna-afwezigheid niet aanvoelt als ‘too little, too late’. Een zeer gulle plaat, ook. De maestro slaagt erin zelfs zijn nummers van onder de drie minuten een gedetailleerdheid mee te geven, waardoor je ondanks de vrij korte speelduur toch met een voldaan gevoel achterblijft nadat de laatste tonen van Bonne Journée zijn weggestorven. Multitude is net genoeg, net op tijd.

(Geschreven voor, en eerst verschenen op Cutting Edge)

En dan, met de hele marketingmachine, weet ineens de hele goegemeente het, Stromae is er, gezond, wel én met z'n nieuwe plaat. Hij riep het al klaar en vloeiend om via luidsprekers in de Brusselse metro en eerder nog ook, du jamais vu, via het Franse nieuwsjournaal. Stromae die er interviewsgewijs 'L' Enfer' helemaal uitzong en daarmee ook zijn donkerste gedachten rond depressie en eenzaamheid.

En inderdaad, Stromae's ster schittert met deze derde. Het is wel wat anders, jazeker, maar het licht is even fel als voorheen. Negen lange jaren na het verschijnen van 'Racine Carrée' in een intussen gewijzigde muzikale context. In Brussel trapte hij meteen ook zijn 'Multitude'-wereldtournee af, maar neem Stromae's tour around the globe ook meer dan letterlijk. Hypersonische pop, meeslepende hiphop, bonkende reggaeton, 't zit er allemaal in, maar muzikaal voert hij op 'Mulititude' zijn fans vooral de vijf continenten rond. Soundscapes door hem in de verste culturen gedetailleerd opgezogen, met tal van exotische ritmes en stijlen, polyfonie, Turkse hobo, Chinese viool, doedelzakken, clavecimbel of Boliviaanse charango-gitaar, de meest curieuze instrumenten, vaak zelfs in een en hetzelfde nummer. En dan ook Dirk Brossé's honderdkoppig orkest in tal van songs, orkestraties in plaats van de vele samples voorheen. 'Multitude', echte veelheid dus, alles in de mix. 'Multitude' bovendien op de cover, met één extravagante Stromae voor evenveel continenten. Even toepasselijk was bijna de naam 'Folklore', maar toen was net Taylor Swift hem voor.

Stromae dus, wat een durver. Doet in zijn muziek nooit wat je spontaan verwacht en weet precies daardoor zijn vernieuwende impulsen door te geven. Was al even met Franse rappers gaan samenzitten, met Billie Eilish en Coldplay ook. Maar toch, waar is hier dan de hit-jukebox op deze derde? En ook de dancelawine is uitgebleven! Al heeft de man helemaal niet stilgezeten en is ie muzikaal alleen nog maar gegroeid. Stromae nu, hij en zijn muziek, zeven jaar na zijn laatste optreden : hij intussen 37 en z'n sound nog universeler.

Verhalen over eigen lief en leed, ze kleven aan de man en ze overstijgen hem tegelijk tot het allesomvattende. Emoties in evenveel songs en alles zo sterk geladen. Naast het genoemde, diep persoonlijke 'L' Enfer' is er vooral dat rauwe, met Afrikaanse beats en koorzang overladen overlevingsnummer 'Invaincu' als voorbeeld, Stromae rappend over het verdomde antimalariamedicijn dat hem jarenlang terug naar af serveerde, met de lichamelijke uitputting en burn-out die hem geestelijk ondermijnde en het onheil dat hem uiteindelijk toch niet kleinkreeg. Triomf daarom in de met blazers van Brossé's orkest gevulde finale.
Die gevoelige depressiviteit van 'L' Enfer' zit evenzo in de afsluitende tandemsongs, het wanhopige 'Mauvaise journée' versus het vrolijke 'Bonne Journée'. Vergelijking van het water in het halflege glas in de ene song en in het halfvolle in de andere en daarna toch maar de waarde van optimisme onderlijnen. Spreidstand die met het positieve 'Bonne Journée' dus passend de vreugdevolle slotnoot oplevert, het einde ook van een met ''Cheese' en 'Racine Carrée' alles samen schitterende maar vrij bedrukte trilogie.

Stromae is family man geworden, dat wil hij ons laten horen. Op een Braziliaans dansframe is 'C'est Que du Bonheur' vrolijk en feestelijk, hij beschrijft er het wel en wee als kersverse papa. Ondanks braaksel en kakluiers, twijfels en opofferingen, zindert toch recht uit z'n ziel het "Ik heb je het leven gegeven, je hebt het mijne gered".

Stromae blijft zijn echt gemeende betrokken zelve bij het uitstrooien van geëngageerd sociale boodschappen. In 'Santé', met de geest van Cesaria Evora en haar swingend Kaapverdisch orkest vermengd in pop-elektro, gaat er een sociaal hart onder de riem voor alle horeca-werkenden en andere kampioenen van de ergste uren, die hoe dan ook in de achtergrond voor andermans zorgeloos leven opdraaien. Blijkt het dan vooral een ode aan Rosa, zijn eigen huishoudster. In de prachtige prostitutiesong 'Fils de Joie', kruipt hij tegelijk weer even in de huid van de cliënt, de pooier, politieagent en de sekswerker's zoon, moeilijk onderwerp, maar origineel en fraai verpakt in een melodieuze topsong, met Stromae croonend als Charles Aznavour zelve.
Net zo kritisch, het Oosters klinkende 'Riez', of hoe ieders dromen zo verschillen naargelang sociale status. De dualiteit van de have's en have-nots, het dromen over het onbereikbare.

Stromae, ook observator van liefdesleven en relaties in de echte of virtuele wereld. 'La Solassitude', drijvend op zwoele percussie, over de verveelde vrijgezel, galant maar o zo routineus in al zijn wergwerp-escapades. 'Pas Vraiment', in een Zuid-Amerikaans sfeertje, over ongezonde, fake sterrenrelaties, louter gebaseerd op populariteit en hyperberoemdheid, maar ook hier even apart bekeken vanuit diverse ogen : man, vrouw en de fanbase. Het bijna akoestische 'Mon Amour' dan, over die man en z'n zielig proberen vergeven te worden van het (zoveelste) overspel.
'Déclaration', lieflijk eerbetoon aan de vrouw, in culturen zo vaak alleen voorbestemd om te baren, of anticonceptie te nemen, als werkende doorgaans ook als mindere gehonoreerd en die in haar leefwereld vooral nog heel veel geduld wordt opgelegd.

'Multitude' is een plaat die de vele facetten van een flamboyante persoonlijkheid etaleert. Rastalent dat met veel souplesse unieke, ontroerende, betoverende wereldmuziek samenpuzzelt en inhoudelijk stoffeert met verhalen van grote herkenbaarheid. Wie de man ooit live aan het werk zag in zijn vlekkeloos geregisseerde shows ziet nu al met welke behendige lenigheid hij de sound van deze derde in nieuwe wervelende choreografieën zal omzetten. Kleurrijk, complex schouwspel, als verbluffend levende clips. Want Stromae, da's niet alleen alias van die kleine Brusselse Belg Paul Van Haver, het is evenzeer een wereldwijd erkend keurmerk van een intussen hele grote Maestro

Na voldoende luisterbeurten ben ik bereid een score te geven.

Multitude ligt in lijn met mijn verwachtingen op voorhand. Het volledig product is van hoogstaande kwaliteit, dit uit zich in alle aspecten. Zowel van de nummers op zich, nl. productie, instrumentatie, lyrics,... Maar ook het commercieel karakter is sterk uitgewerkt. Visueel is alles ook zeer goed uitgewerkt. de clips doen cinematografisch aan alsook de artwork van het album en zijn voorkomen in de media.

Stromae is een voorbeeld van de moderne sociale wereld waarin we maximaal entertainment willen in zo'n kort mogelijk aandachtspanne. En als we eerlijk zijn, zijn muziekartiesten en zeker pop-artiesten de clowns van vandaag. Alle trucs worden ingezet om de luisteraar en fan te entertainen. Stromae is hier een perfect voorbeeld van. Hij speelt een rol die uitgewerkt wordt tot de perfectie.
Ik vraag me zelf af of hij de lat daarmee niet te hoog legt voor zichzelf. Ik vermoed dat dit ook de reden was voor zijn zware mentale periode.

Doch heeft dit wel geleid toch sterke nummers met diepgaande teksten en hier smullen we als verbruiker maar al te graag van.

Muzikale beleving:
Enkele nummers liggen niet genoeg in mijn straatje.
-Invaincu is één van die mindere nummers voor mij. Dat koortje in combinatie met de geforceerde zware uithalen van Paul en die belachelijke vikingkreten erdoor. Het kitch gehalte is hier wat te hoog voor mij.
-C'est Que Du Bonheur: Lyrics zijn goed, maar totaal mijn stijl niet. en het refrein is zo irritant gezongen.
-Bonne Journée: Typische Belgische Hiphop. Kale beats, zangstijl die me niet aanspreekt. helaas niet aan mij besteedt.

Enkele nummers die volledig in mijn straatje passen:
-Santé: Cesaria Evora op zijn Stromae's. Wat een gezellig feest toch.
-Fils De Joie: Originele lyrics en geweldige muzikale productie. Paul laat ook zien dat hij goed kan uithalen met zijn stem.
-L'enfer: Geweldige balans tussen ingetogenheid en rauwe emotie. Voor mij past dit nummer goed in het algemeen heersend gevoel in de maatschappij. Covid 19, Oorlog in Oekraïne, onzekerheden overal.
-Riez: DJ Koze achtige beats met een geweldig refrein. Paul kan echt mooi zingen.

De andere nummers zijn een mooie aanvulling, maar steken er niet bovenuit voor mij.

Eindoordeel toch een 4* omwille van enkele echt goeie nummers en de hoge productiekwaliteit.

Wat een fijne plaat zeg, dit Multitude van Stromae. Een mooie mix van stijlen, die toch één fraai geheel vormen. De muziek is wat relaxter dan op voorganger Racine Carrée. Dynamiek zit er genoeg in en het songniveau ligt hoog. De productie is om door een ringetje te halen, op de LP hoor je veel mooie details in de muziek. De bas komt in ieder geval weer stevig door, net als trouwens bij zijn concert 9 jaar geleden. Favoriete nummers nu zijn Santé, Fils de Joie, L'Enfer & slotsongs Mauvaise Journée/Bonne Journée. Stromae maakt een sterke comeback met dit album.