Wet Leg - Wet Leg (2022)

Heel erg benieuwd naar dit album! De eerste 2 singles mogen er wezen!

Erg veel zin in! Chaise Longue vond ik al hypnotiserend goed toen ik het voor het eerst hoorde in de M-Show van Marcel Vanthilt, maar Wet Dream is misschien nog wel net iets beter. Hoorde daarstraks een nieuwe single (ik vermoed Too Late Now?) maar daar moet het kwartje nog bij vallen. Misschien gewoon een aantal extra luisterbeurten nodig, maar ben erg benieuwd naar het totale plaatje. Ik ga me in de tussentijd ook maar eens Buffalo 66 aanschaffen denk ik

Het soort muziek dat ik al te veel gehoord heb in mijn leven. Te oud geworden voor dit soort rock hypes. Het is echt niet bijzonder.

Bah wat slecht. Nee niks voor mij. De zoveelste overgewaardeerde hype!

Ik ben nog veel ouder, maar blijf open staan voor zulke bands. In mei in Nijmegen

Album van het jaar? Misschien is ***** iets te veel, maar laat ik eens niet voorzichtig inzetten. Bijna alle nummers zijn geweldig of daar de overtreffende trap van, waardoor de twee minpuntjes volledig worden weggepoetst.

Ik vind het ook wel een fijn album, wacht nog even met een stem, maar ik word hier wel vrolijk van

Vind het ook een tikkie overhypete girlpower eerlijk gezegd.

De doelstelling om vooral plezier te maken tijdens het maken van de muziek is erg goed terug te horen. Met een lach en dikke vette knipoog worden in frisse nummers worden grappige - en misschien herkenbare - situaties geschetst. Het niveau van indie hit single Chaise Longue wordt misschien niet overtroffen, maar er staan nog wel meer nummers op die kleine hitjes zouden kunnen worden. Voor iedereen die het album nog gaat luisteren met de verwachting naar de volgende grote hype te luisteren, laat je verwachtingen lekker los en geniet gewoon van de vrolijke nummers.

Ondanks het stoere image heeft het ook iets liefs, onschuldigs en schattigs als tijdens de jaren negentig gitaarrock en indie opleving vrouwen steeds prominenter op de voorgrond treden. Bloemetjesjurken met daaronder legerkistjes, ranke handen die zich lomp en snel over de basgitaarsnaren voortbewegen. Bovenaardse samenzang, met hier en daar wat drammerige soms zelfs gillende vocale uithalen. Ook radiogevoelige All Saint samenzang domineert dan volop in de hitparadelijstjes. Wet Leg haalt het mooiste uit die invloedrijke periode naar boven, voegt verder bar weinig nieuws toe, maar wordt door de Britse journalistiek als nieuwste hype naar voren geschoven. Ze zijn er daar dol op, bejubelend de hemel inschrijvend, een vijfsterren lofwoord veelal gebaseerd op een enkele single. Het ene moment the next big thing, de volgende dag vaak weer vergeten. Wij zijn hier stukken nuchterder in, de keerzijde, regelmatig achter de feiten aanhobbelend.

Alle ogen zijn in de zomer van 2021 op het uit Isle of Wight afkomstige fakkel dragende dames duo Wet Leg gericht als de springerige postpunk van het bank hangende Chaise Longue viraal gaat. Mummy, daddy, look at me, I went to school and I got a degree. All my friends call it the big D, I went to school and I got the big D. Met een diploma op zak, de toekomst veilig gesteld worden alle loze beloftes de deur uit geschopt om de aandacht op het vrijmoedige rock & roll leventje te richten. Heel veel feesten met nog meer drugs, destructief volgens de elke dag kan de laatste zijn principes. Haastig, stronteigenwijs, en inderdaad veelbelovend. Het komt allemaal samen in Chaise Longue, toch wel een van de pakkendste debuutsingles van 2021.

Catchy disco opvolger Wet Dream red het niet in de lijstjes, de kritische puristen zijn echter wel overtuigd. Als er vervolgens nog een handvol aan prima songs verschijnen, en de helft van het gelijknamige debuutalbum Wet Leg publiekelijk bekend is, lopen ze het risico om als vroeg piekende op knappen staande opgeblazen heteluchtballon kamikaze te plegen. Gelukkig is die kolossale spanning nergens voelbaar. Wet Leg is in alle opzichten een onverschillige, tikkeltje naïeve meisjesplaat. Nu het clubcircuit weer vrij toegankelijk is, de ideale band om festivalweides mee op te vrolijken, of de kille, mag het een energiebewust goedkoper graadje lager, concertzalen te verwarmen.

En dan vergeet je bijna in alle enthousiasme de bandleden te introduceren. De voormalige eeuwige muziekstudenten Rhian Teasdale en Hester Chambers spelen beiden gitaar, en kunnen beiden zingen, al is het Rhian Teasdale die de leadzang verzorgt. Gezegend door de opleiding gerichte connecties met het gretige jonge honden gezelschap bassist Ellis Durand, keyboardspeler en tevens gitarist Joshua Omead Mobarak aangevuld met drummer Henry Holmes vormt dit trio de meest schikkende begeleidingsband, welke de onnavolgbare hyperactieve karaktertrekken van het bevriende tweetal aardig kunnen bijbenen.

Wat heeft Wet Leg inhoudelijk te bieden? Een overdosis aan aanstekelijkheid, minder complexe teksten en vooral heel veel lol, en daar is juist op dit moment zoveel behoefte aan. Aaibare kattenstreken liedjes. Eigenwijs puberaal tegen de ouders verzettend in het kinderachtig schreeuwerige U Mum. De belevingswereld van op pizza’s en cola levende dagvervullende verspilling. Gedachten verdovende Being In Love dagboekgeluk en inhoudelijk niet meer dan speels kinderlijk middelbare school romantiek. Chewing bubblegum plakkend zoet in Loving You, het loeizware dromerige punktrashende Too Late Now als memorabele tegenhanger.

De tegen de dertig jaar aanlopende Rhian Teasdale en Hester Chambers beseffen des te meer in het door David Bowies The Man Who Sold The World en Pixies spookkoortjes opgeleukte I Don’t Wanna Go Out dat de houdbaarheidsdatum van nachten doorhalende party animals reeds verlopen is. De enige vraag die Wet Leg oproept is of de hevig trippende psychedelische Angelica LSD in haar lasagnemaaltijd een feestje binnengesmokkeld heeft. De humor op Wet Leg schept een melancholisch eenzijdig beeld, normaal gesproken blinken Britten uit in ironie en zelfspot, hier is het bijna een smekende hulpvraag naar een klein beetje sprankje liefde. De wekelijkse supermarkttocht als ultiem hoogtepunt in het lockdown tijdperk. Voordat je het weet ben je weer een weggegooid jaar verder. Zo zielig eigenlijk, maar wel de trieste waarheid. Wet Leg overtuigt, maar moet in de toekomst nog waarmaken een blijvertje te zijn.

Wet Leg - Wet Leg | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

Aardig plaat, met een aantal zeer aanstekelijke nummerkes.
De rockende zusjes van Let's Eat Grandma

Na een paar keer de plaat te hebben geluisterd, kan ik niks anders concluderen dat de nummers aardig aanstekelijk zijn. Voor een debut album is dit een zeer sterke introductie waarbij de lat gelijk wordt gelegd.
Van de topper Wet Dream tot aan de debut single Chaise Lounge, de nummers zitten goed in elkaar. Het is nog maar de vraag of ze de lijn met het volgende album kunnen doorzetten. De tijd zal het leren.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Wet Leg - Wet Leg - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Wet Leg - Wet Leg
Natuurlijk is het debuutalbum van het Britse duo Wet Leg een enorme hype, maar ondertussen leveren Rhian Teasdale en Hester Chambers wel het ene na het andere volstrekt onweerstaanbare popliedje af

Ik begon met enige scepsis aan mijn beluistering van het momenteel stevig gehypte debuutalbum van het Britse tweetal Wet Leg, maar ik moest deze scepsis al snel laten varen. Rhian Teasdale en Hester Chambers hadden al drie leuke singles op hun naam staan, maar op het debuutalbum van de twee Britse muzikanten komen daar nog negen briljante popliedjes bij. Het zijn popliedjes die na één keer horen voorgoed in je hoofd zitten, maar het zijn ook lekker eigenwijze popliedjes waarin Wet Leg alles goed doet. De ene keer klinkt het vooral elektronisch, de volgende keer gaan de gitaren los, maar keer op keer zijn de popliedjes van Wet Leg volstrekt onweerstaanbaar. Hype? Ja! Geweldig album? Ja!!

Er wordt al een aantal weken of misschien zelfs al wel maanden heel erg druk gedaan over het debuutalbum van Wet Leg. Het Britse duo, afkomstig van The Isle Of Wight, dook afgelopen zomer op en zette zichzelf direct stevig op de kaart met de singles Chaise Longue en Wet Dream. De singles met aanstekelijke deuntjes en wat puberale aan Lily Allen herinnerende teksten sloegen aan bij een breed publiek, waardoor het titelloze debuutalbum van Rhian Teasdale en Hester Chambers deze week waarschijnlijk de belangrijkste release is en ongetwijfeld de release waar de meeste aandacht naar uit gaat.

Dat er in het geval van Wet Leg sprake is van een stevige hype is zonneklaar en dus was ik op mijn hoede bij beluistering van het eerste album van het Britse duo. De eerste argwaan maakte vrijwel onmiddellijk plaats voor diepe bewondering, want Rhian Teasdale en Hester Chambers grossieren op hun debuutalbum in briljante popliedjes. Het zijn popliedjes die vooral een wat jonger publiek aan zullen spreken, maar ik kan ze ook maar moeilijk weerstaan, of, eerlijk gezegd, totaal niet weerstaan.

Wet Leg staat op haar eerste album voor popliedjes die je na één keer horen met geen mogelijkheid meer uit je hoofd krijgt, waarbij je de recht voor zijn raap teksten van het tweetal direct meeneemt. Het zijn popliedjes die herinneren aan Lily Allen en zeker niet alleen vanwege de teksten, maar ook alles dat de Britpop zo onweerstaanbaar maakte is terug te horen in de muziek van het tweetal, waarbij vooral gedacht moet worden aan een band als Elastica, die de hype nooit echt wist waar te maken.

Wet Leg kan uit de voeten met aanstekelijke elektronische popliedjes, maar de gitaren mogen ook ronken op dit debuut dat zo af en toe heerlijk uit de vocht vliegt. Stevig gehypte bands als Wet Leg zijn meestal een bedacht product dat een breed mogelijk publiek aan moet kunnen spreken, maar ik heb het idee dat Rhian Teasdale en Hester Chambers precies doen waar ze zelf zin in hebben en schijt hebben aan de verwachtingen die de platenmaatschappij heeft.

Het eerste album van Wet Leg klinkt ruw, eigenwijs en onbevangen, maar ondertussen klopt alles in de songs van het Britse duo. Wet Leg zal worden vergeleken met ‘hitmachines’ als Lily Allen (die overigens ook altijd precies doet waar ze zin in heeft), maar dit album moet ook liefhebbers van eigenzinnigere bands als Goat Girl (dat vorig jaar een zwaar onderschat meesterwerk afleverde) aan kunnen spreken.

Het laatste album van Goat Girl werd overigens geproduceerd door Dan Carey, die ook werkte met bekendere namen als Fontaines D.C., Kae Tempest, La Roux, Grimes, Bat For Lashes en Caroline Polachek. Dan Carey heeft ook het debuut van Wet Leg voorzien van diepe postpunk bassen en hier en daar postpunk gitaren, maar verder domineert de lekker in het gehoor liggende pop en rock.

Het debuutalbum van Wet Leg bevat twaalf songs en ze zijn allemaal even goed, maar ook allemaal net wat anders. De stevige hype die momenteel om het Britse duo heen waait, zal voor velen een reden zijn om ver weg te blijven van dit album, maar hiermee doe je jezelf echt tekort. Wet Leg maakt lekker in het gehoor liggende pop en rock, maar dertien in een dozijn pop en rock wordt het geen moment. Ik begon met enige scepsis, maar inmiddels zing ik het dozijn briljante popliedjes helemaal mee en het verveel vooralsnog echt geen moment. Erwin Zijleman

Ik lees dingen als overgewaardeerde hype, overgehypte girlpower en al te vaak gehoord in mn ouwe leven. Vind ik nogal zuur allemaal. Ik ben 53, heb tickets voor hun uitverkochte gig en kijk er naar uit. Ieder z’n ding.

Brengen nietige plaatsjes als Isle of Wight dus ook wel eens hun speelse bandje voort. Wet Leg nu, twee wilde jongelui met het schijt aan janboel, sjassen alles gewoon door met muziek zo fit en catchy dat de hemel er terstond van opfleurt. Die dartele frisheid, authenticiteit jonge veulens eigen, werd zeker al onmiddellijk door de Tiktokkers wereldwijd én het hongerige muziekgild opgevangen, en ja dan, in een mum, zit je, zo kort na de lockdown, in een knaller van een hype.

Maar tof dan toch? Geef dit Wet Leg drie minuten of minder en de vriendinnetjes Hester Chambers en Rhian Teasdale maken je een heerlijk rommelige, krokante hitsong waarin al hun jeugdige mijmeringen, hun hele nog vertwijfelde zwemmen door het leven glorieus zit verpakt. Zelfverklaard dom gemaakte liedjes, waar ze binstdien wel massa's lol aan beleven. Aan klare muzikale ideetjes vol energie, aan postpunky aanstekeligheid ontbreekt het ze evenmin, wat een vreugde! Alle nummers luisteren als sketches, jokes, overgoten met zelfverzekerd gevoel voor humor en cassante oneliners. Nee, geen lieverdjes in witte communicantenjurkjes dus deze dames van Wet Leg.

Het begon allemaal met het dubbelzinnige 'Chaise Longue', voor de wereld cool in beeld gebracht met een hupse selfmade £50-video. 'Chaise Longue', de hele dag door in je opa's luie lange ligstoel hangen en er broeden op je songs en lyrics, party- en festivalnummer én meezinger bij uitstek.
Ook 'Oh No', 'Too Late Now', 'Wet Dream', 'Angelica' of 'Ur Mum' zijn songs die in hun intensiteit zwiepen als zweepslagen. Glamour, kitsch, lekkere hooks, gewoon simpelweg gitaar, bas, drums en synths, eens gehoord, je blijft ze draaien.

Waarover ze het zoal hebben. Ze openen sterk en geschift met 'Being in Love', luid-stil nummer en Rhian, met altijd vlijmscherpe tong, over de chemische storm die in het jonge hoofdje opkomt bij romantische verliefdheid. Het soezerige 'Angelica', met wervelend vervormde gitaren, samen met zelfverzekerde Angelica boring afvalfeestjes afstruinen. 'I Don't Wanna Go Out', het nummer waarin David Bowie en Nirvana elkaar even riffend ontmoeten, opnieuw de sleur van party's tot diep in je twenties als loutere afleiding. En intussen toch maar je diepste verlangens oningevuld zien. Break-upnummer 'Wet Dream' fileert een zielige ex in een ultiem dansnummer met springerige gitaren en handklapjes. Het loungy startend 'Convincing', met voor een keer de dromerige vocals van Hester, wordt dan toch nog bijna een zonnige Beachboys-meezinger. 'Loving You', behoorlijk boze song over een giftige relatie. 'Ur Mum', het nummer met, grappig, de langste therapeutische schreeuw, frustratie na het mislopen van een relatie. 'Oh No', voor als je 'oh nee' wilt roepen naar leegheid en saaiheid van parallelle jongerenlevens in een smartphone-maatschappij. Kon wel een Deerhoof-nummer zijn. Het relaxte 'Piece of Shit', vermoeide schoffering van nog een ex.
Het charmante 'Supermarket', of hoe in tijden van lockdown supermarktbezoek haast smachtend de nieuwe nachtclub wordt. Het in crescendo stijgende 'Too Late Now' tenslotte, overweldigd, slaapwandelend op naar volwassenheid, niet alles is rozengeur, neem maar je tijd om alle shit te boven te komen.

Geen azijnzure afkaffering dus graag van dit bruisend tegendraadse Wet Leg, als waren het de zoveelste copycat-kutgroep. Wat zou het ook nog, ook de besten kopiëren als de beesten. Wet Leg had er even genoeg van om als ladies in hun twenties enkel mooi en cool te zijn, dan maar liever deze stoute muziek fabriceren en ermee uit de bol gaan. Beter je gewoon onweerstaanbaar laten verleiden dus door de bedrieglijke eenvoud van hun punk, disco of glamrock, hun triomf van het perfect onvolkomene. Het zijn een en al groeinummertjes hier, die van Wet Leg. Straks bij hun tweede krijg je dit potentieel wel bevestigd. We love it. We still enjoy!

Voor zover ik hier nummers van heb gehoord (naast Chaise longue nog een stuk of vier, omdat een deel van de radiozenders die ik luister er voor blijkt te vallen) vind ik het wel erg lichtgewicht klinken allemaal. Hap slik weg. En dat gekir met die dunne stemmetjes doet meer aan zestienjarigen denken dan aan late twintigers.

Na een paar keer blijkt het te werken als goedkope kauwgom en hoef ik die liedjes eigenlijk niet meer te horen. Chaise longue blijft enigszins houdbaar, al wordt ook dat geen topfavoriet.

Maar mensen die heel erg op songteksten focussen (dat ben ik niet) lijken er meer uit halen; zie hierboven.

Leuk album met een paar uitschieters. Meer kan ik er niet van maken.

De woeste inzet van ***** betaalt zich echt uit. De plaat is niet uit mijn speler weg te rammen. Ook na zoveel keer luisteren moet ik nog lachen om sommige teksten, zit ik op het puntje van mijn stoel en wil alleen maar dansen in de huiskamer. Geweldig debuut.

De eerder uitgebrachte singles zijn wel duidelijk het sterkere materiaal op deze plaat. Wat dat betreft valt de plaat vooralsnog wel iets tegen: ik vind de singles namelijk ij-zer-sterk. De rest wil nog niet zo beklijven, of klinkt soms wat te makkelijk. Nummers als Chaise Longue, Too Late Now en Angelica zijn oorwurmen die een prominent plaatsje krijgen in mijn playlists. Over het album als geheel ga ik binnenkort een definitief oordeel vellen.

Gisteren gezien in Doornroosje. Je merkt dat de band jong is en eigenlijk nog te weinig sterk materiaal heeft om een goede show neer te kunnen zetten. Er was een duidelijk verschil merkbaar qua ontvangst van de prijsnummers en het opvulmateriaal. Dat maakt het des te lastiger om het album te beoordelen.

Was de sfeer in Doornroosje beetje vergelijkbaar met Paradiso?
WetLeg Paradiso (London calling)

Lekker simpel maar doeltreffend! Zomersplaatje ook wel.

Het zal wel aan mij liggen, maar ik vind het echt verbazingwekkend dat dit album zo hoog scoort op MuMe. Ik heb de singles Wet Dream en Chaise Longue geluisterd, en vind met name Chaise Longue echt kans maken om het slechtste nummer van 2022 te zijn, wat een verschrikking . Ook Wet Dream vind ik niet goed, het lijkt wel of de zangeres vastloopt... Ik ga niet stemmen op dit album want ik heb het niet geluisterd afgezien van die twee singles, duidelijk niet mijn ding. Voor degenen die dit wel mooi vinden, veel plezier ermee.

Best ok, chaise longue vind ik ook echt slecht, wat een irritant nummer, gelukkig trekt de rest het een beetje omhoog

Ik ben wel fan van Chaise Longue. De singles trokken me meteen aan in deze band. Vraag is of dat voldoende is. En dan geef ik de band de nodige krediet. Het nummer was zelf ook een groeier en het lijkt me dat de jonge band begon in 2019 en heeft dus met de pandemie nog niet helemaal de kans gehad om open te bloeien. Een top album is het niet, maar je hoort het plezier er wel door, dat helaas niet altijd goed vastgelegd wordt op het album zelf. Deze week zie ik Wet Leg voor het eerst live en volgens mij halen ze daar nog meer hun reputatie van en zijn ze ondertussen al verder gegroeid. Smaakt dus naar meer.

Dit zijn dus de zogenoemde industry plants, gebacked door de platenmaatschappij met miljoenen streams toen ze pas 2 liedjes hadden. Niet heel verbazingwekkend gezien het feit dat ze een jaar terug op TikTok bizar vaak als advertentie langskwamen met hun weeïge puberale liedjes voor onbegrepen Gen Z meisjes. Toen was de feedback ook al niet mals, de comments stonden vol met 'daddy bought your fame' 'this is the example of buying exposure but not talent' en soortgelijken (comments die ze overigens ook allemaal verwijderde...)

En zowaar nu het voorprogramma van dé superster Harry Styles. Muzikaal kennen we dit natuurlijk allang. Zoals Olivia Rodrigo een kopie is van Paramore, Harry Styles die een Bowie probeert te doen, is dit ook gewoon weer een generationele herhaling van zetten.
Zoals iedere ouder ooit zal zeggen: 'in mijn tijd hadden we...'

Héél knap allemaal.

Het valt iig op hoe ze tot zo ongeveer elke radiozender met een alternatief tintje door wisten te dringen, varierend van de grootste tot hele vage lokale zenders. Er lijkt inderdaad een goed promotieapparaat achter te zitten.

Maar het gebeurt vaker dat de zogenaamde alternatieve media elkaar napraten; onder andere Rosalía hoor je ook overal.

Net zoals het bij de hele mainstream media met bovengenoemde Harry Styles gebeurt.

Frisse plaat, zonder dat we echt iets nieuws horen. Maar 'Chaise Longe', 'Wet Dream' en vooral mijn favoriet 'Angelica' zijn echt leuke singles (al heb ik die eerste voorlopig wel genoeg gehoord). Maar dit soort 90's achtige indiepop/rock hoor ik niet zo veel meer. Ben benieuwd of deze band een blijvertje is. Voor nu in ieder geval een prima plaat.

Ik dacht even met een nieuw Wet Wet Wet album van doen te hebben

Aanstekelijk.
Maar als enigszins oudere jongere mag ook ik natuurlijk zeggen dat ik zoiets allemaal al eens eerder gehoord heb.
Lijkt op The Breeders, Throwing Muses, Bettie Serveert en wellicht ook The Go-Go's en The B-52's en nog zowat van die dingetjes.
Maar leuk genoeg om het niet bij 1 keer draaien te laten.