Boria - Any Place but Now (2021)

Ruim vijf jaar geleden recenseerde ik Mil·lisegons Per Crear Un Record van Estúpida Erikah. Spil van deze Spaanse groep was Lluís Bòria Gómez. Gómez is een ervaren Catalaanse muzikant en voormalig hondentrainer, woonachtig in Barcelona met een bak aan ervaring. Naast in Estúpida Erikah speelde hij nog onder andere in de locale band GetReal en in The Archers, toen hij in Londen leefde. Overigens zou Lluis nooit onder mijn aandacht gekomen zijn zonder zijn toenmalige promotor Richard Wagenaar, want mijn kennis van de Spaanse muziek is praktisch nihil.

Lluis heeft een grote sprong in het diepe gewaagd en debuteert nu met Any Place But Now als soloartiest. De afgelopen jaren ging hij naarstig op zoek naar een eigen geluid, bovendien zingt hij nu in het Engels, wat de taalbarrière voor degenen die het Catalaans niet machtig zijn zoals ik meteen een stuk kleiner maakt. In juni attendeerde Lluis mij al op de uitstekende single No Man’s Land, het eerste aangename voorproefje van het album.

Het eerste wat me opviel bij beluistering was dat zijn klankkleur van zijn stem in dit nummer ergens tussen die van Peter Gabriel en Phil Collins zweeft. Bovendien maakt hij op subtiele wijze gebruik van gelaagdheid en tevens op inventieve wijze van herhaling met als leidraad de piano. Maar bijvoorbeeld in At Arms Length is zijn regelmatig dromerige fingerpicking gitaarspel, waar hij vooral om bekend staat, leidend. Verder zorgen vooral synthesizers voor een grotere gelaagdheid van zijn donkere, melancholische indiefolk.

Hij zingt voornamelijk over het leven, de dood en de liefde. Vooral over zijn directe omgeving, familie en vrienden. Een wat afwijkende song is het uptempo Marathon Man, wat uit zijn tenen lijkt te komen. “I speak from the bottom of my heart about my fears, desires and expectations”, aldus Lluis. Het algehele thema van het album is volgens Lluis een wanhopige roep om verlossing, de zoektocht naar een ontsnapping uit de duisternis van de geest, in één woord: gezondheid.

Bijzonder fraai is de akoestische afsluiter What Were We, een duet met Joana Serrat. Een van de hoogtepunten, naast onder andere Breathless, The Haunting House en No Man’s Land. Liefhebbers van Lambchop, The Cinematic Orchestra, Damien Jurado of vooral Gregory Alan Isakov zouden zeker eens een poging kunnen wagen. Any Place But Now is een donker, maar fraai solodebuut. Jammer dat hij nu pas gekozen heeft voor een solocarrière, maar beter laat dan nooit.