Placebo - Never Let Me Go (2022)

Dat laatste. Mooie associatie. Goed opgemerkt!

Het enige wat ik weet is dat het vandaag Weeknd is.

Soms wordt een mens ineens blij verrast. Na "Battle For The Sun", ten tijde van hun concert in Ahoy, haakte ik af bij Placebo. Niet slecht allemaal, maar die laatste albums waren toch wat op de automatische piloot. Meer van hetzelfde. "Without You, I'm Nothing" blijft, voor mij persoonlijk, hun magnum opus. Maar met dit laatste album verbaast Placebo mij, maar toch ook vriend en vijand. Het is namelijk over de hele linie verrassend sterk. Geweldige melodieen, Molko in absolute topvorm en ook muzikaal en qua productie origineel en messcherp. Wat een feest.

P.S. Bijna vergeten om complimenten te maken voor de schitterend vormgegeven CD uitvoering, in een stevig en smaakvol doosje met allemaal aparte tekstblaadjes. Een goed voorbeeld voor de muziekindustrie, die tegenwoordig vaak laffe kartonnen vodjes aflevert en zo bijna eist om over te stappen naar vinyl.

Ik gooi mij ook achter de stelling die ik hierboven een aantal maal lees dat het af en toe heel lekker is als een band gewoon een heel sterk album uitbrengt met hun eigen vertrouwde geluid. Zelfs op een eerste luisterbeurt is alles heel herkenbaar en weet je dat dit maar één band kan zijn.

Ik lees vele mensen die terecht houden van hun 'Black Market Music' en 'Without You I'm Nothing' albums, maar ik vond zelf ook 'Meds' nog een heel sterk album in dat rijtje. Dit album doet me wat meer aan die tijd denken dan aan eerder genoemde albums. En daar is weinig mis aan.

Deze ga ik nog een aantal maal beluisteren in de komende tijd. Sad White Reggae, Chemtrails en This Is What You Wanted staken er net iets bovenuit op eerste gehoor.

Wat een heerlijke plaat weer. Mooie heldere productie en bijna allemaal goede songs. Dat was in het verleden weleens anders. Na 9 jaar stilte en twee platen die niet slecht , maar zeker ook niet hemelbestormend waren komt Placebo terug met een ijzersterk album. Ik had ze eigenlijk al afgeschreven , maar ik hoop dat er nog meer in het vat zit. Voor nu 4 sterren met potentiële groeimogelijkheden.

Thuis heb ik Once More With Feeling in de kast staan. Prachtige plaat, waar voor mij alle hoogtepunten van de band op zijn verzameld in de voor mij meest aansprekende versies. Hele -reguliere- platen vond ik altijd te veel van het goede. Ik weet niet waarom eigenlijk, want op zich was er nooit echt iets mis mee... Het sprak me blijkbaar over de hele linie niet helemaal aan...
In de jaren na de verzamelaarsaanschaf heb ik venwege Placebo-tevredenheid ook eigenlijk nooit meer echt moeite genomen om nieuw materiaal te luisteren. En dan komen er ineens een aantal nummers voorbij op de betere radiostations waarvan ik denk; wow, lekker! En bij de derde voltreffer in korte tijd ben ik toch maar eens naar de hele plaat gegaan...
En die klinkt voor mij ook weer alsof het een Greatest Hits is. Anders gezegd; hij had het kunnen zijn. De beste elementen uit hun oeuvre, overgoten met een lekker 2022-sausje. En -het is vaker gezegd- een werkelijk loeistrakke productie! Wat een geweldige plaat! En wat een aangenamen verrassing!!!!!

Van Placebo heb ik de eerste twee platen grijs gedraaid, maar de heren hebben daarna de kunst van het herhalen tot vervelens toe geperfectioneerd. Deze nieuwe plaat klinkt wat geïnspireerder dan de voorgangers, maar ook hier is het eenvormigheid troef: heel veel dezelfde tempo's en minstens drie nummers te lang.

Onder andere Hugz...

Wat een fantastisch album is dit, Placebo op z'n best.
Lekker gevarieerd, duistere sfeer en toch vertrouwd. Respect voor deze gasten.

Niet vaak sta ik versteld van een hoog gemiddelde op Musicmeter... nu zeker wel. Het is een (te) toegankelijke plaat waar gelukkig weer wat meer bezieling in zit dan het bij mij zwaar tegenvallende Battle for the Sun en dito Loud Like Love. De magie van de eerste reeks albums wordt nergens bereikt, wel duidelijk hoorbaar zijn de pogingen daartoe, het album is dan ook vooral zelfplagiaat.

Ik hoor Under Pressure in de vioolmelodie.

Van de vorige twee Placebo's werd ik lichtelijk depressief. Pure middelmaat van een band zonder inspiratie (op een enkel aardig liedje na). Extra pijnlijk omdat hun eerste albums zo ongekend geweldig waren.
Daarom heb ik even gewacht voor ik me aan deze waagde. Het doet pijn om naar artiesten te luisteren van wie het vuur is uitgedoofd.

Beautiful James kende ik al. Beetje paint-by-numbers, op zich redelijk synthesizer hookje dat voorspelbaar wordt uitgewerkt, word er niet heel warm van.
Veelzeggend dat dit de single is terwijl het klinkt als vulmateriaal voor Meds (hun minste album uit de goede periode). De lat ligt dus nog steeds een stuk lager dan voorheen.

De overige nummers in vogelvlucht geluisterd. Surrounded By Spies staat me nog het meeste bij.. had misschien nipt op Black Market Music meegekund.

De rest bevestigt wel wat ik verwachtte. Ja, het is beter dan Loud Like Love, maar ligt daar nog altijd dichter tegenaan dan tegen hun beste tijd.

Voorlopig een 2,5 * maar ik luister nog wel een paar keer om te kijken of ik iets over het hoofd heb gehoord.

Heel wat...

Ik hoop het echt!

Het zou sws helpen als Molko eens met wat nieuwe vocale melodieën op de proppen komt. Hij leunt wel heel vaak op hetzelfde trucje.

P.S. Wil je wat klassiek top Placebo materiaal horen (dat niet van Placebo is)?
Luister deze eens en beeld je in dat Brian zingt:
Willow - Marceline
Snail Mail - Pristine

zei het ook idd.

Excuses, ik had eerlijk waar nog even gezocht of het iemand anders opgevallen was. Met mijn MuMe-instellingen is jouw constatering de allerlaatste zin op pagina 2, dus ik vrees dat ik er in de gauwigheid overheen gekeken heb.

"Try better next time" is als single uitgebracht dit jaar en is voor mij het minste nummer van het album. Valt een beetje uit de toon. Overige nummers zijn zeer degelijk en klinken volwassen. Heerlijke donkere sfeer dit album. Lekker voor in de auto en thuis op de grote luidsprekers.

Jezus, wat lijken ze hier achteloos de ene na de ander oorwurm uit de mouw te schudden. Heerlijke nummers!

1e keer luisteren vond ik 'm saai, meer van hetzelfde, zonder dat het me iets deed. Elke luisterbeurt beter! Nu (na 4 of 5 keer) zeer pakkend!

Tweede deel van het album is in mijn opzicht sterker dan het eerste. Op het al bekende Beautiful James na niet echt geweldig dus het was doorzetten (en ik heb fuck all te doen tijdens lange busrit).

Maar vanaf track 7 begint het interessant te worden. Chemtrails is lekker en Fix Yourself heerlijke afsluiter. Voor nu een magere 3, maar blijf hem even checken.

Placebo met het oude vertrouwde geluid, en dat bevalt ontzettend goed. Geen zwak nummer te bespeuren.

Wat ome Dim zegt, deze plaat is samen met de albums van Blut Aus Nord en Blood Incantation m'n top 3 van het jaar momenteel denk ik.

Zeker top 3 werk, ik blijf er naar terug gezogen worden en Beautiful James staat nog steeds als een huis (de andere twee zijn heir overigens The Smile & Fontaines D.C.)

Sterke plaat, pakt me beet, neemt me mee, maakt me blij,
5 sterren is de max hier, maar krijgt 10 sterren.

Placebo op de automatische piloot is voor mij nog steeds een solide 3,5*. Al is automatische piloot voor een aantal nummers wellicht wat te zuinig, tracks als forever chemicals, happy birthday in the sky en surrounded by spies bijvoorbeeld ontstijgen dit wel voor mij. Maar goed denk niet dat deze gasten nog zo goed worden als eind jaren 90 begin 00. En Meds blijft ook een speciaal plekje behouden.

Ik was Placebo wat uit het oog verloren na het voor mij wat tegenvallende Meds, maar deze vorig jaar toch maar weer opgepikt, en gelukkig is Never Let Me Go weer een hele fijne Placebo plaat. Eigenlijk horen we weinig nieuws, maar Placebo klinkt hier bevlogen en dat levert een aantal mooie nummers op als ´Beautiful James´, ´the Prodigal´ en ´Try Better Next Time´. Melodie, venijn, melancholie, die termen horen toch wel bij Placebo.

Bewijst toch wel weer dat een band niet altijd grensverleggend hoeft te zijn om een goede plaat te maken. In het geval van Placebo is het gewoon weer fijn om de sound te horen waar ik ooit zo veel naar geluisterd heb (het debuut blijft voor mij toch wel ongeëvenaard) en als dat ook nog wat nummers oplevert die zich kunnen meten met hun beste werk, dan ben ik dik tevreden. Een minpuntje toch: de tweede helft van de plaat is duidelijk wel wat minder.

Naast eerdergenoemde Weeknd & Queen-referenties heeft "Beautiful James" heeft wel erg veel weg van "Aurora" van Slow Crush.

Fix Yourself heeft zanglijnen die qua melodie echt bijna identiek aan How To Dissapear Completely klinken.

Veer net enthousiast op vanachter mijn computer bij Hugz en zie dat dit spectaculaire nummer slechts 6 stemmen heeft gekregen. Grappig.

Genietbaar album met enkele interessante nummers die zo kunnen aansluiten qua niveau met hun beginperiode. Wel minder gebalde, stevige nummers in wat een rustigere, dreigende plaat van hen is. Prijsduif is Happy Birthday in the Sky die me direct weet te integreren. Beautiful James vind ik ok, maar die synthlijn is me te weinig subtiel.