Tadd Dameron & John Coltrane - Mating Call (1957)

Dit is de eerste plaat die ik van John Coltrane beluister (het was de vroegste die ik kon vinden, als je de discografie van allmusic volgt ten minste). Ik (als niet-kenner) kan er niet heel veel anders over zeggen dan: 'uitstekende swingende jazz!', met constante verschuivingen wat betreft het dominante instrument, waardoor het constant boeiend blijft.

Tijdens het grasduinen door het werk van Coltrane vind ik het vaak moeilijk om zijn oudere werk (eigenlijk alles voor 'Giant Steps') voldoende aandacht te geven. Het is technisch allemaal prima, maar met al die briljante, grensverleggende platen die de man in zijn latere leven heeft gemaakt, steekt zijn vroege werk daar bijna automatisch bleekjes bij af. Het mag dan een compliment aan Dameron zijn, dat deze plaat daar een uitzondering op vormt.

Want dit is natuurlijk gewoon een plaat van Dameron. De enige reden dat Coltrane op de hoes vermeld staat, is dat Dameron, die net als Coltrane te vroeg is gestorven, in tegenstelling tot Coltrane bijna vergeten is buiten een select clubje liefhebbers. Niet helemaal terecht, want de man heeft schitterend muziek gemaakt. Romantisch, licht nostalgisch, en tot in de puntjes gestileerd. Op papier niet per se een logische match met ultieme chaoot/ regelbreker Coltrane, ware het niet dat je duidelijk hoort dat de saxofonist zijn bandleider hier niet alleen begrijpt, maar ook de ruimte krijgt op er zijn eigen draai aan te geven. Meer nog dan bij Miles Davis, eigenlijk.

Laten we ook de drummer niet vergeten: 'Philly' Joe Jones klinkt alsof het allemaal belachelijk makkelijk is, maar legt een perfecte groove onder de soms toch verraderlijk lastige composities, en bewijst maar weer eens een van de beste drummers van zijn tijd te zijn geweest. Bijzonder lekker album.

Met: John Coltrane (tenor sax), Tadd Dameron (piano), John Simmons (bas), Philly Joe Jones (drums)

De woorden bij deze plaat zijn lovend op mume en dat is helemaal niet onterecht! Want deze is gewoon erg lekker.

Het is 1956, Coltrane is nog steeds verslaafd aan drugs (in het voorjaar van 1957 ging hij Cold Turkey afkicken. En Coltrane’s compaan is net als Elmo Hope wederom een pianist met een nogal triest levensverhaal. Tadd Dameron, één van de vergeten grondleggers van de bebop in de jaren ‘40. Ook hij kende een leven van drugsgebruik, gevangenisstraf en zijn leven kwam in 1965 al tragisch ten einde. Hij is verantwoordelijk voor talloze bopklassiekers maar niettemin in vergetelheid geraakt.

Wat deze plaat zo goed maakt is de interactie tussen de muzikanten maar vooral: het loopt allemaal lekker en het klopt allemaal. Nergens slaat de verveling toe. De composities zijn grotendeels typisch Dameron. Een oude rot in het vak, klinken ze niettemin buitengewoon fris en helder. Zoals Sandokan-veld al vermeldt: beide leiders passen zich aan naar elkaars stijl en matchen daarom prima. Als pianist is Dameron minder interessant op solo gebied dan een Bud Powell, Al Haig of Monk maar niettemin een uitstekend begeleider. Dat brengt me gelijk op John Simmons: ik heb inmiddels nogal wat platen waar hij op bast. Even een kleine ode aan deze onbekende man: nooit spectaculair maar hij staat altijd als een huis. Een vooral dienende bassist maar dat doet hij uitstekend.

Een swingende bop plaat waar veel plezier vanaf straalt. En een goed kans om Tadd Dameron wat meer op de voorgrond te beluisteren. De moeite waard.

Eindwaardering: 4 sterren