The Tea Party - Blood Moon Rising (2021)

Op single Hole in my heart brandt het heilig vuur gelukkig nog steeds hoog.

The Tea Party - Hole In My Heart (LYRIC VIDEO) - YouTube

Oei…. Deze had ik niet meer verwacht. Daar ga ik as vrijdag eens rustig voor zitten.

Niks mis mee!

Het is alweer 7 jaar geleden dat The Tea Party ons enigszins veraste met The Ocean at the End, een redelijke plaat maar zeker niet beter als het voorgaande materiaal van de band. Ik ben zanger Jeff Martin altijd wel blijven volgen. De muziek waarbij de heren altijd op een fraaie manier Oosterse instrumenten in hun stuwende rockmuziek wisten te verwerken heeft mij altijd wel geïntrigeerd. Dat men flink leentjebuur speelde bij bands als The Doors en Zeppelin heeft mij dan ook nooit geërgerd. Nu komen de mannen met Blood Moon Rising, een album met fraai artwork, daar hebben de heren ook altijd goed oog voor gehad. Dan de plaat, het eerste wat opvalt; het songmateriaal is overwegend toegankelijk van aard, hoewel dat niet gek is met het verstrijken der jaren. Dan het album;

Black River kent de typische Tea Party signatuur, een dwingende ritmesectie, de diepe vocalen van Martin en overtuigt.

Way Way Down gaat op dezelfde voet verder, wat met name opvalt; de compactheid van de song, net als zijn voorganger gaan de mannen recht op hun doel af. Swingende Rhythm & blues waarbij flink geput wordt uit de rockmuziek van de jaren 70. Een degelijk nummer.

Dan Sunshower een wat stemmiger nummer, rustiger en semi-akoestisch. Een fraaie track, waarbij de mannen wat mij betreft wel wat meer aandacht hadden mogen besteden aan het refrein, de eenvormigheid hiervan contrasteert enigszins met de coupletten.

De eerste tonen van So Careless hadden zo uit de beginjaren van U2 kunnen komen, maar dat is van korte duur, een catchy song, toegankelijker dan dit heb ik de band eigenlijk niet eerder gehoord. De mannen komen er echter mee weg.

Our Love gaat door op de toegankelijke weg, de vocalen van Martin klinken afgemeten en staan volledig in dienst van het nummer. Het breed uitwaaierende refrein pakt mij niet volledig in. Het is mij net wat te glad, en dat is jammer.

Een van de beste nummers van de plaat is Hole In My Heart , wederom stuwend, het typische ritmewerk overtuigt, prima zanglijnen, echter zonde van de vervormde vocalen van Martin in de refreinen. Echt iets voor de jaren 90 maar niet meer anno 2021.

Shelter is fraai gearrangeerd maar mist ook wat richting. Een track die voor mijn gevoel onvoldoende is uitgewerkt. De arrangementen en gitaarsolo's maken echter veel goed.

De volgende titel; Summertime is wederom enorm pakkend, waarbij met name de simpele lyrics over zomerse taferelen uit het verleden opvallen. Het is niet erg maar dergelijke teksten zouden in het verleden nooit de plaat hebben gehaald. Het is overigens wel een catchy song die je direct inpakt.

De cover van Zep's Out on the Tiles is overbodig, dit voegt niets toe

The Beautiful is aardig en lijkt veel op een solotrack op een van de platen van Martin hoewel ik niet op het nummer kan komen. Echter geen topnummer.

Dan zijn we aanbeland bij de laatste titel van de schijf; Blood Moon Rising, akoestisch van aard, midtempo, fraaie vocalen, een lichte country touch, wat echter niet misstaat.

Daarmee zijn we aanbeland bij het einde van de plaat. Als liefhebber van The Tea Party moet je je verwachtingen wat aanpassen aan het gebodene. Liefhebbers van het harde Transmission zullen hier meer moeite voor moeten doen. Ben je op zoek naar Oosterse muzikale arrangementen kom je ook bedrogen uit. Blood Moon Rising vormt de meest toegankelijke schijf in het oeuvre van de band, bij vlagen lijkt het wel of de mannen songs hebben geschreven die gericht zijn op een groter publiek en dat mag.
Ik vermaak mij prima met deze worp, hoewel ik de alternatieve invalshoek en de Oriëntaalse invloeden mis. Geef je daar niet zo om, en hou je van compacte rocksongs, flink beïnvloedt door de jaren 70, dan heb je met Blood Moon Rising een heel aardige plaat in handen.

Inleiding vooraf:
The Tea Party heeft met deze uitgave het een beetje moeilijk gemaakt, of toch niet?
Oordeel zelf:
Deze uitgave die naast streaming-diensten ook gewoon te koop is als CD en Vinyl, is eigenlijk samengesteld uit 2 EP's. Namelijk de EP Black River uit 2020 en de EP Sunshower die "toevallig" dezelfde releasedatum heeft als Blood Moon Rising.
Sunshower bevat de tracks: Summertime, Hole In My Heart, Our Love, Sunshower en The Beautiful. Dit zijn allen eigen composities. De rest is dus afkomstig van de EP Black River (overigens de enige echte bonustrack is de live versie van Way Way Down volgens de cd-inlay).
Wat ik er van begrijp is dat TTP, Blood Moon Rising speciaal heeft uitgebracht voor de Europese markt. Om erachter te komen of de band nog in de markt ligt in Europa?? De EP Sunshower zou voor de "rest van de wereld" zijn.........
Met deze weteschap is het best wel tricky om een goede recensie te schrijven; 8 tracks kende ik al en 5 zijn dus redelijk vers.

Blood Moon Rising geeft mij gemixte bedenkingen. Vooropgesteld dat een nieuwe album van The Tea Party altijd enige staat van opwinding brengt. Maar meer dan de helft is al effe bekend en er staan maar liefst 3 covers op van bekende bands/artiesten. Joy Divisions Isolation is van echte meerwaarde (= beter dan het origineel). Daarentegen staan er ook prachtige werken op als Sunshower en Shelter. Het beste is misschien wel het tiltelnummer; een bluesy ballade met stemmige vrouwelijke achtergrondvocalen. Ook ben ik als liefhebber van TTP het niet eens met de vorige spreker, ik herken de band nog steeds uit duizenden. Het is inderdaad niet het harde van Transmission en oriëntaalse invloeden zijn er dit keer er niet bij. Het is wel zo dat het rijke geluid van bv hun vorige werk (The Ocean At The End) nagenoeg ontbreekt. Echter TTP kenmerkt zich in 1e plaats in vaak melancholische arrangementen en dito teksten in gevarieerde composities van fijngevoelig tot groteske bombast. Behoudens het echte bombast is het allemaal wel weer hierop terug te vinden. Het is wel zo dat het hoge niveau van hun vorige werk nergens gehaald wordt. Een gemiddelde Tea Party plaat zullen we maar zeggen en daar kunnen we ook blij mee zijn!

Waar The Ocean at the End min of meer een teken van leven vormde - een uitstekende plaat vond en vind ik het immers niet - vormt Blood Moon Rising een combinatie van een eerder uitgegeven EP en een aantal nieuwe tracks. Waar op zijn voorganger de Oosterse invloeden al minder talrijk waren zijn dergelijke elementen nu helemaal tot een minimum beperkt. Dat is deels jammer want het blijft een belangrijk kenmerk van de band, echter wat je ervoor terugkrijgt is prima te noemen. Meer dan ooit tevoren ligt de focus op het schrijven van rocksongs die recht op het doel afgaan. Geen spielerei of uitgesponnen tracks, geen caleidoscopische vergezichten maar een nuchtere blik en dito benadering. Dit levert direct ook een heel solide plaatje op. Dat de heren uiteindelijk een song van grote inspiratiebron; Led Zeppelin op plaat zouden zetten was een kwestie van tijd, de versie die Martin en consorten van Out on the Tiles fabriceren is echter saai en voegt niets toe. Dan hoor ik liever de Rhythm & blues van Way Way Down - lekker hoor die mondharmonica -of het swingende Summertime. De puberale tekst van Martin in deze song neem je maar op de koop toe. Zo vormt Blood Moon Rising een album die weinig gemeen heeft met een worp als Transmission, de veelzijdigheid ontbeert van The Edges of Twilight en een stuk opgewekter klinkt als The Interzone Mantras. Oude fans zullen bovenstaande kenmerken waarschijnlijk missen, veel nieuwe liefhebbers zullen de mannen ook niet aan zich binden met deze plaat. Maar mij pakken ze wel in met deze haast schaamteloze maar fraaie poging om relatief eenvoudige tracks op band te knallen. Het verbaasd mij dan ook niet dat, hoewel simpeler van aard, Blood Moon Rising met zijn score tegen Triptych aanschurkt.

Eindstand:

1. Triptych
2. Blood Moon Rising
3. The Edges of Twilight
4. Seven Circles
5. The Interzone Mantras
6. Splendor Solis
7. The Ocean at the End
8. Transmission
9. The Tea Party

Na 7 lange jaren wachten, waarop eigenlijk was ongewis, de vraag meer zijnde, komt er nog wat, yes or no, maar zie eens, December 21, een oud jaar, bijna ten einde en hoppa daar komt de Tea Party met een geheel, nou ja, niet helemaal geheel, nieuw album, getiteld Blood Moon Rising. 11 Tracks komen voorbij in amper 40 minuten. De reacties wat gemengd, las en lees ik, da's of course altijd en overal wel zo ja, bij wie dan ook. Zelf ben ik er maar wat blij mee, een sign of life van Jeff Martin en kompanen. Herkenbaar uit duizenden, de stem, de composities, de sfeer, Tea Party ten voeten uit ja. Inmiddels al tig xx op gehad, gekozen voor de vinyl versie, bijgevoegd de cd met 3 xtra bonustracks klokkend op bijna 52 minuten dan. Afwisselende plaat waarbij mij persoonlijk, dat woord kun je eigenlijk ook weglaten, ook de energie opvalt. M.i. een urgente plaat binnen het rijke Tea Party universum. Prachtige gitaarlijnen, dito songstructuren en meeslepend gezongen. Ga nu niet elk nummer apart benoemen en of course is ook niet elke song even sterk, bij wie wel ja..., ahen, maar deze plaat bijzonder hoog scorend op de schaal van Richter, hetend the Tea Party. Puike plaat, absolutement.