Dave Gahan & Soulsavers - Imposter (2021)

Zes jaar na de vorige komen ze met een vervolg. De Single Metal Heart ligt in ieder geval weer lekker in het gehoor.

Cover-albums blijven altijd een ding. Het kan meevallen, vaak valt het wat tegen en soms blijkt het ijzersterk te zijn.

Laat ik gelijk maar met de deur in huis vallen: ik ben niet heel erg onder de indruk van de covers op Imposter met nummers van o.a. Neil Young, PJ Harvey, Bob Dylan en Mark Lanegan.

Neem een Lilac Wine van James Shelton: Jeff Buckley maakte daar een weergaloze versie van, Dave doet het op een vrij matte manier.
Ik vind zijn zang op dit album ook niet erg overtuigen. En waar Soulsavers op de vorige albums een zeer fijne sfeer wisten neer te zetten, weten ze me hier een stuk minder te raken.

Maar dat slaat vanaf Metal Heart wel om: ineens wordt er gas gegeven en hoor je de kenmerkende Soulsavers-stijl terug. Het nummer is ook wat pittiger en het komt dan wel binnen.

Vanaf dit moment herpakt Dave zich voor mijn gevoel en komen de nummers een stuk beter binnen bij mij (op Smile na, wat ik een afgezaagde cover vind). Dan pakt het moody sfeertje me een stuk meer en heb ik minder moeite met de zang van Dave.

De eerste nummers moeten zich wat mij betreft nog even bewijzen waardoor ik even rustig inzet op 3,5* en dan ben ik benieuwd hoe dit op langere termijn uitpakt, want Imposter is in principe echt een album dat bij mij past, maar het moet z'n plek nog gaan vinden en ik weet niet welke kant dat op zal gaan.
In elk geval is dit geen The Light the Dead See, wat ik nog steeds een geweldig album vind.

Nog even het complete rijtje:

01 The Dark End of the Street (Chips Moman and Dan Penn)
02 Strange Religion (Mark Lanegan)
03 Lilac Wine (James Shelton)
04 I Held My Baby Last Night (Jules Bihari and Elmore James)
05 A Man Needs a Maid (Neil Young)
06 Metal Heart (Cat Power)
07 Shut Me Down (Rowland S. Howard)
08 Where My Love Lies Asleep (Gene Clark)
09 Smile (Charlie Chaplin, John Turner and Geoffrey Parsons)
10 The Desperate Kingdom of Love (PJ Harvey)
11 Not Dark Yet (Bob Dylan)
12 Always on My Mind (John Lee Christopher, Jr., Mark James and Wayne Thompson)

Geen slecht album, rijpe stem van Gahan doet het prima hier. En covers, op 2 na kende ik ze niet.

3e album...en het is niet slecht... maar het is allemaal wel een beetje hetzelfde als de 1e..en de 2e... dus heel erg verrast ben ik nu niet meer. En dus ook minder enthousiast.

Dit album heb ik ook nog niet fysiek aangeschaft, dat zegt ook wel wat. Hij zal er vast komen... maar als ie binnenkort als een leuke aanbieding te krijgen is....

Blijft toch een lekker geluid, die combi van de machtige stem van Dave Gahan en de muzikale omlijsting van Soulsavers. Niet verrassend, wel fijn. Die heerlijke gospelkoortjes vervelen nooit. En met de liedjeskeuze voor deze coverset is ook niks mis.

Ik ben niet heel erg onder de indruk van de cover van PJ, wel aardig ofzo, maar weinig origineel ook. De rest heb ik nog niet beluisterd.
Moet wel zeggen (de PJ track horende) dat Dave sinds jaren weer een beetje bij stem is, waarmee ik bedoel dat ie op de laatste DM albums een beetje overdreven zong. Dat had ie nooit nodig, maar misschien is het de leeftijd. Ik merk het ook aan Bono en Robert Smith bv, alles heel erg overdreven duidelijk pronunciëren...

Hoewel (of juist misschien omdat) ik een groot DM fan ben, kan ik hier echt niets mee. Vreselijk, wat een draak van een album. Te geforceerd. Dan hoor ik toch liever Angels & Ghosts.

Hoewel de kitsch er redelijk dicht bovenop ligt ervaar ik Imposter als een prettige worp. Ik had liever een plaat met nieuw materiaal gehoord maar men besliste anders. Dat wil niet zeggen dat Imposter een vluchtige indruk maakt zonder noemenswaardige stempel achter te laten. Bij vlagen geniet ik hier met volle teugen van; de songkeuze is gedurfd en vormt een staalkaart van stijlen waar Gahan klaarblijkelijk door is beïnvloedt of inspiratie heeft gegeven. Van soul uit de jaren 50, folk uit de jaren 70 of alternatieve muziek uit de jaren 90, Gahan struint rijkelijk door decennia aan popmuziek. Niet alles is even geslaagd, Strange Religion vormt bijna een kopie van het origineel en voegt niets toe aan Mark Lanegan's versie. Lilac Wine sleept zich voort maar wordt mierzoet voorgeschoteld. Van Always on My Mind spat het glazuur zelfs van mijn tanden. Tussen de bedrijven trekken er echter aardige versies voorbij; het door Elmore James geschreven I Held My Baby Last Night krijgt een lekker vuig jasje aangemeten, Gahan spuwt zich door het nummer heen als door de duivel achter na gezeten. The Desperate Kingdom of Love; een bak weltschmerz van heb ik jou daar maar nu werkt het wel. Prijspakker voor mij is Shut Me Down, een pracht van een song, met een stemmig arrangement en Gahan die zich door de song heen 'croont'. Hoewel ook deze versie maar heel weinig afwijkt van Rowland Howard's origineel. Imposter is fraai, warm geproduceerd en wordt met name gedragen door de zang van Dave. Een stuk toegankelijker dan zijn werk met zijn eigenlijke broodheer maar dat zal geen verassing zijn. Imposter vormt meer dan een tussendoortje met enkele fraaie coverversies maar net te vaak speelt Gahan op 'safe' en voor mijn gevoel had er meer ingezeten.