Bob Dylan - Love and Theft (2001)

Niet zo gek als je bedenkt dat Dylan het nummer Mississippi oorspronkelijk al opnam ten tijde van de sessies voor Time Out Of Mind in 1997.

Twee outtakes (zelfs 3 als je de deluxe editie hebt) van dit geniale nummer (1 van Dylan's allerbeste mijn inziens) staan op dit album.

Toch vreemd eigenlijk dat hij dat nummer niet op Time Out Of Mind heeft gezet dan. Dat nummer word hier als beste aangevinkt bij dit album. Toch een teken dat de meesten die dit album goed vinden, toch hun voorkeur hebben voor 1997 dan.

Tja, het mag ondertussen (na 9 Bootleg Series en Biograph) toch wel bekend zijn dat Monsieur Zimmerman er een handje van heeft een hoop van zijn beste werk niet of in geheel andere vorm uit te brengen.

Mississippi is een ware parel uit Dylan's oester en gelukkig voor ons allen zou het een aantal jaren later alsnog op ''Love and Theft'' verschijnen.

Wel heeft Dylan het nummer aan Sheryl Crow aangeboden die het dan ook gretig coverde en opnam voor haar album The Globe Sessions uit 1998.

Helaas voor Sheryl kan geen enkele cover recht doen en/of in de schaduw staan van de 4 (tot nu toe) bekende versies van Dylan zelf.

Wat betreft de kennelijke voorkeur van vele mensen voor Time Out Of Mind t.o.v. Love and Theft, daar doet deze jongen mooi niet aan mee.
Ik vermoed dat die hele heisa voor een groot deel terug te voeren is op het feit dat Time Out Of Mind Dylan's eerste album met origineel materiaal was sinds Oh Mercy uit 1989.

Ineens bleek Dylan na 8 jaar relatieve vergetelheid nog wat tricks op zijn sleeve te hebben en mocht hij overal prijzen in ontvangst nemen, ging hij bijna dood aan pericarditis en mocht zelfs bij Popie Jopie op audientie...

Ineens was levende legende Dylan dus weer hot en in the picture en ik vermoed dat Time Out Of Mind daardoor de status heeft die het voor velen nu heeft.
Begrijp me niet verkeerd, het is een prachtig album waarbij Dylan klinkt alsof hij met 1 been al in het graf staat en overgoten met de immer herkenbare Lanois-saus.

Maar mijn persoonlijke voorkeur gaat toch echt uit naar Love and Theft, mijn meest gedraaide Dylan album en dus mijn favoriet !
Onvoorstelbaar dat iemand na een carriere van 40 jaar en 30 studio-albums nog eens met zoveel plezier en nagenoeg achteloos zo'n swingend album kan afleveren

favoriet t.o.v. TOoM of alles , ik bedoel beter dan de midden jaren 60 albums?
Overigens heeft Gijsbert Kamer op VK een blog geplaatst waar hij beweerd dat hij dit het beste (in ieder geval zijn favoriete) album van Dylan vindt.

Ik vind het een sterk en verrassend album, maar beter dan de midden 60 en midden 70 albums is wat mij betreft klink klare kolder (lief gezegd dan wel).

Als ik een album het meeste draai dan is het voor mij niet direct mijn favoriet, maar als Stalin dat wel vind, prima.

Als Gijsbert Kramer van de VK dit Dylan's beste album vindt, dan ga ik mijn mening maar eens herzien denk ik

Zoals ik al zei bij Blood On The Tracks:


Hoe raar het ook mag klinken, mijn favoriete album van Dylan is dus na al die jaren toch wel Love and Theft gebleken.

Dylan heeft vele albums gemaakt in zijn 50 jarige carriere, maar naar mijn mening zijn er maar een handjevol albums die van begin tot eind overeind blijven staan en die ik na al die jaren nog steeds met veel plezier beluister.

Van deze albums is Love and Theft dan inderdaad degene die ik het meest waardeer, juist omdat:

Wil niets afdoen aan de historische en muzikale implicaties van bepaalde Dylan albums, maar merk dat sommige van zijn albums door de jaren heen (bij mij althans) aan kracht hebben ingeboet en dat er een aantal zijn die na al die jaren nog immer als een rots in de branding rechtop staan.

Vandaar dus mijn persoonlijk relaas, het betekent uiteindelijk verder niets

Heb deze vanmorgen maar gepindakaast, en een keer compleet beluisterd, maar de diversiteit aan stijlen bevalt me wel. Het klinkt een stuk opgewekter en daardoor op dit moment bij mij ook een stuk makkelijker dan de voorganger. Heb hem vanmiddag ook maar gekocht ook. Het valt me op dat hier op mu.me, de voorganger en het album hierna een stuk vaker beoordeeld word en ook nog eens een hoger stemgemiddelde hebben. Het is net of deze plaat te vroeg was voor deze site, voordat mu.me online ging, waardoor met deze misschien wel een erg goed album aardig vergeten word. Het lijkt wel dat de meer ervaren en meer gevorderde Dylan luisteraar deze op waarde weet te schatten. Op diverse andere sites komt deze van de albums na 1997 het beste uit de bus. Vind hem lekker klinken, lekker luchtig en vooral divers met een enorme bluesy drive erin het gehele album door.

Ben blij dat ik deze toch maar gekocht heb nu.

Ik kan me in ieder geval vinden in Mississippi als favorieten Dylan song

En dan zijn er nog de twee andere takes van Mississippi op Tell Tale Signs te vinden.

drie andere takes.

Klopt natuurlijk wel maar, maar dat is de superdeluxe dure versie met een 3e disc.

Je zou 'm er bijna voor kopen Anderzijds vind ik drie versies van Mississippi ook wel genoeg om in de kast te hebben, waarvan ik deze van Love and Theft toch wel de beste vind.

Klopt, Maarten! De versie op "Love And Theft" is onovertroffen.

Wat zit in het nummer Summer Days een heerlijk losse sfeer in, prachtig nummer. Misschien wel mijn favoriet van deze plaat.

De gehele sfeer van dit album doet me een beetje denken aan de jaren 40, of Frank Sinatra. Prachtige losse nummers staan erop, de 1 nog mooier dan de ander.

Ik moet alles nog een plaatsje geven, maar vind echt bijna alle nummers heerlijk relaxt wegluisteren. Echt een pracht plaat om te draaien na een dag hard werken, lekker relaxen.

Heerlijk plaatje die me na zo'n 4 luisterbeurten al beter bevalt dan de voorganger. De voorganger is meer voor bij de houtkachel tijdens lange winteravonden zoals user Vortex het al eens mooi gezegd heeft in het forum. De voorganger gaat ook nog groeien, dat weet ik wel zeker.

Heerlijk nummer inderdaad en sommige van de teksten zijn redelijk hilarisch, gezien sommigen denken dat Bob geen humor heeft:

Drie keer gehoord nu, en hij bevalt mij erg goed! Voor nu 4*. Aangeduid: Mississippi, Summer Days, Po'Boy.

Lonesome Day Blues is werkelijk een beest van een song!

Bobs stem is hier inmiddels grotendeels aan gort maar wel bij uitstek geschikt om de rauwe en sinistere sfeer treffend over te brengen:

Well my captain he's decorated - he's well schooled and he's skilled
My captain, he's decorated - he's well schooled and he's skilled
He's not sentimental - don't bother him at all
How many of his pals have been killed

Sentimenteel klinkt Bob hier ook allerminst. Eerder stoer, meedogenloos, beangstigend en cool.

En zoals bijna altijd is de humor niet ver te zoeken:

I see your lover-man comin' - comin' 'cross the barren field
I see your lover-man comin' - comin' 'cross the barren field
He's not a gentleman at all - he's rotten to the core
He's a coward and he steals

En de band speelt geweldig! Met vrijwel dezelfde muzikanten heeft Dylan dit nummer in de winter en het voorjaar van 2002 verschillende keren snoeihard live gebracht. Hoewel ik de versie op “Love And Theft” nagenoeg perfect vind zou je dit nummer bij voorkeur eens live moeten beluisteren. Evenals Honest With Me trouwens, ook al zo’n klasbak.

Op “Love And Theft” staan eigenlijk alleen maar geweldige songs. Hoe meer ik naar dit album luister hoe meer ik er achter kom dat dit één van zijn allerbeste albums is.

Heb hem in de vakantie veelvuldig de kans gegeven, maar niet genoeg blijkbaar. Ik zie hier bij lange na niet een van zijn beste albums in. Time out of mind die ik in dezelfde vakantie ook veel gedraaid heb komt sowieso al een stukkie beter over, maar ook die haalt het niet bij zijn beste werk. Ik zette van de week Desire even op en dan is het wel even schrikken moet ik zeggen. Daar halen deze 2 platen het wat mij betreft niet bij. Maar het is natuurlijk ook zo dat Desire al bijna mijn hele leven meegaat en diverse herinneringen met zich meebrengt. Deze heb ik pas net pas goed leren kennen. Wie weet verandert het nog. Voorlopig snap ik er niets van dat deze door de vakjury in de VS tot de top 10 van de afgelopen 10 jaar gerekend wordt. Ik vind Mississippi geweldig en ook inderdaad Lonesome Day Blues, maar er zijn ook een aantal songs die maar wat voortkabbelen.

Desire was de eerste lp die ik van Dylan kocht. Dus dat album gaat ook al bijna heel mijn leven mee en staat ook nog steeds in mijn Bob Dylan top 10.

Inmiddels is "Love And Theft" daar Desire gepasseerd en is opgestoomd naar de 5de plaats....

Time Out Of Mind vind ik vergeleken met deze beide albums toch een stuk minder.

Ik zal hem zeker nog vaker gaan draaien de komende tijd en dan zal ik eens kijken hoe ik er over een paar maanden over denk. Ik heb het ook wel vaker aangegeven dat de stijlen die hij hier uitvoert en ook op Modern Times (ik noemde het jazzy, maar het was meer richting swing geloof ik, zoiets) niet helemaal de mijne zijn. Dat heeft ook invloed natuurlijk. Pas daarna ga ik weer verder met Modern Times, dat lijkt me wel zo verstandig. Ik denk wel dat je het met me eens bent dat wanneer Love and Theft niet aan je besteed is dat Modern Times dat ook niet is.

Ik dacht eerst aan het album Time Out Of Mind genoeg te hebben aan Dylan platen na 1997, vooral omdat die verreweg het beste beoordeeld word hier op mu.me. En ook omdat het een beetje een wederopstanding van Dylan betekende eind jaren 90. Time Out Of Mind doet mij ook minder dan deze. Deze heeft een heerlijke variatie, geen nummer is hetzelfde of klinkt ook maar op een vorig nummer. Dat in tegenstelling tot Time Out Of Mind, dat vind ik wel een aardig album, maar de nummers klinken ook veelal hetzelfde vind ik, en het is best een depressief album en daarom wat zware kost. Al kan ik me voorstellen dat als je in de juiste stemming bent dat je Time Out Of Mind weer wat vaker gaat afspelen. Deze kun je vaker draaien omdat hij iets vrolijker en daardoor iets toegangkelijker is.

Met Modern Times heb ik ook weleens in mijn handen gestaan en eens uitvoerig beluisterd. Dat album is een beetje een mix tussen deze en Time Out Of Mind. Ik heb hem niet gekocht ook, vooral omdat ik denk aan de vorige 2 wel genoeg te hebben. Modern Times voegt voor mij niet echt iets meer toe. En komt bij dat ik de jaren 60 en 70 gewoon beter vind dan de Dylan van eind 90. Al vind ik deze zeker het beste van de trilogie. Draai deze best veel en er zit veel variatie in, en dat samen met de mooie rauwe stem heeft zeker iets.

Het is wat met dit album, Floater. Ik hou eerst bij hoog en bij laag vol dat dit album mijn stijl niet is en dat dit voor mij een redelijk teleurstellend album is. Dat was het ook, maar waar je bij andere artiesten de moed wel eens opgeeft, kan je dat bij Dylan niet maken. Kijk als je hem na 20 keer nog steeds niets vind houdt het wel een keer op. De afgelopen maand heb ik hem eens goed de kans gegeven en tot mijn verbazing begint hij te groeien. En goed ook. Ik luister er op dit moment zelfs liever naar dan de Lanois producten Oh Mercy en Time out of Mind. Dat kan echter ook met overkill aan draaiuren van die 2 platen te maken hebben, want dat blijven natuurlijk ook 2 absolute klasbakken. Ik zal aan het eind van het jaar een uitgebreide visie geven op dit album. Dan heb ik wel een definitief oordeel klaar. Op naar Modern Times.

De maand oktober stond voor een groot deel in het teken van Love and Theft en ik heb nu wel een mening klaar waarvan ik aardig zeker ben dat ik die niet meer hoef te herroepen. Ik was in het begin bepaald niet onder de indruk van deze plaat. Dit is echter bij uitstek een plaat die je eerst moet laten bezinken en dan pas leer je er van genieten. Ik vind vooral de balans op met name het eerste deel van het album bijna perfect. Met het lekkere losse Tweedle Dee en Tweedle Dum als begin. Daarna het magistrale Mississippi waar al meer dan genoeg over gezegd is. Dan het hilarische Summer Days dat ook het beste in de zomer gedraaid kan worden. Vervolgens even gas terug met Bye and bye, wat nogal matigjes begint, maar gaandeweg het nummer kom je weer helemaal in mood voor mijn favoriete trio. Lonesome Day Blues: geweldig, Floater: ook zo'n prachtnummer en als slagroom op de taart High Water. Dat is voor mij het beste nummer naast MIssissippi. Het water stijgt door deze plaat alleen maar lijkt het wel, zo intens gebracht. Direct hierna komt met Moonlight het enige nummer dat hij wat mij betreft weg had kunnen laten, maar misschien is die ook wel gebruikt om de balans erin te houden. Het laatste kwartet nummers is weer dikke prima al haalt geen enkel nummer meer het niveau van Lonesome Day Blues of High Water. Po'Boy en Sugar Baby zijn echt 2 van die nummers die ik eerst echt helemaal niks vond, maar nu erg prettig vind om naar te luisteren. Al met al een prachtplaat geworden en dat had ik toch een paar maandjes terug nooit kunnen denken. Ben ondertussen ook al een heel eind in mijn eindoordeel over Modern Times en ook dat is voor mij een onverwachte openbaring geworden.

de laatste platen van dylan klinken toch gewoon een stuk beter dan die van vroeger? de muziek buiten beschouwing gelaten. blues & jazz liggen bobbie goed. de band is goed. niks mis mee.

Ik ben vast niet de eerste die opmerkt dat 'Summer Days' eigenlijk een ripoff is van 'Roll Over Beethoven'.

Voor de rest vind ik dit best een lekker plaatje.

Een van zijn beste eigenlijk. Bijzonder rake plaat.

Heerlijk dat cynisme op sommige nummers.

Ongelofelijk dat deze minder goed scoort dan modern times en tempest. Deze heeft ook beduidend minder stemmen dan modern times. Zal men het minst bekend zijn met zijn beste werk vanaf 1997?

Dit album en vooral Tell Tale Signs overtuigen mij van de late Dylan het meest.. Alhoewel ik geen diehard fan ben vind ik zijn rol in muziek en poëzie de laatste halve eeuw wel zo indringend en cruciaal dat hij van mij die Nobelprijs mag krijgen.

Ik denk dat er wat anders aan de hand is. Er is een schare Dylanisten opgegroeid die het niet waardeert als Dylan leuke humoristische en relativerende liedjes ' schrijft' of bij elkaar harkt. Want, aldus dit ernstige genootschap van Echte Dylan-Kenners: Bob mag alleen zingen hoe diep hij erdoorheen zit, geen vrouw meer om hem geeft en dood en hel alom tastbaar zijn. Dat alles moet hij dan brengen met een knarsende stem, liefst met vals gestemde gitaar en opgenomen in een lekkende ondergrondse echoput. Ja, dat gaat diep hoor!

Maar is hij eens in een goede bui, zingt en speelt hij goed en ziet hij het leven meer van de zonnige kant, dan gaat het zuinig met de stemmen. En dat is precies bij dit album aan de hand. Beslist één van zijn betere albums met grote wisseling van stijlen en juist dankzij het ontbreken van loodzware pretenties goed verteerbaar. Geproduceerd door Jack Frost himself. Hij had Lanois niet meer nodig om zichzelf te zijn.